Ísafold - 19.07.1890, Blaðsíða 3

sölubúðirnar hólfaðar í sundur eptir vöruteg-
um o. s. frv. , .
Langmest kveður að húsabót þeirri, er H.
Th. A. Thomsen kaupmaður hefir gert þetta
ár: gert eitt hús upp úr sölubúð sinni og íbúð-
arhúsi, svo stórt og fallegt, að það er veruleg
bæjarprýði. það er 40 álna langt og meira
en 20 álna breitt, og tvíloptað, með kjallara
undir mestöllu husinu. Bru þannig í hus-
inu 4 vistarverur hver upp yfir annari, en
um 40 ’nerbergi alls 1 því.
Búðirnar eru orðnar tvær, niðri, aðalbúðiu,
sem áður var, og önnur minni, fyrir fatnað
og vefnað ýmiss konar, ætluð mest fyrir kvenn-
fólk; vita dyrnar út að Lækjartorgssundi, en
á aðalbúðinni út að Hafnarstræti. Loptin
bæði og kjallarinn mestallt hólfað sundur til
vörugeymslu, sín vörutegund í hverju her-
bergi, eins og tíðkast í stórum verzlunum
annarstaðar, til mikils hægðarauka og þæg-
inda fyrir kaupanda og seljanda, þar sem
allt er í stöðugri röð og reglu. Eorsalur er í
búðinni, sem nær alla leið upp úr í gegn, 14
álnir, með glerþaki yfir, og eru vörurnar teknar
þar upp og dregnar upp á lopt, hið efra og
neðra, hvað á sinn stað. — Húsið allt mun
vera virt til brunabóta hátt upp í 50,000 kr.
og er hin langdýrasta einstaks manns eign af
húsum í bænum.
Segja má, að þetta sje fyrir sjálfan sig
gert. En það er jafnframt mikil framför og
prýði fyrir bæinn að slíkum husakynnum, og
eins ástæða til að veita slíku eptirtekt í við-
urkenningar skyni, eins og því sem horfir í
gagnstæða átt, svo sem t. d. þegar einhver
voldugasti stórkaupmaður bæjarins — útlend-
ur náttúrlega — prýðir helzta strætið með
koltjörubikuðum skíðgarði, geysilöngum, af
gisnu úrgangsborðarusli á hliðinni!
Um Gladstone í »í>jóðólíi«-
Af því verið er að skrifa sumt slúður um
gamla Gladstone í pjóðólfi (í gær), finn jeg
mjer skylt að leiðrjetta fáein orð.
þ>ar stendur meðal annars : »Hann byrjaði
þingmennskn sína sem apturhaldsmaður, og
er það í raun og veru enn«.
því verður ekki neitað, að hann var í tölu
apturhaldstnanna fyrst er hann kom á þtng;
en eptir því sem hann æfðist meir og meir
og kynnti sjer hin pólitisku mál, varð hann
einmitt forvígismaður frelsismanna. Haun
getur því ekki verið enn í raun og veru apt-
urhaldsmaður, eins og frjettaritari »þjóðó]fs«
segir.
þó tekur út yfir, þegar frjettaritarinn segir,
»að hatin beri mikla virðingu fyrir lávörðum
og konungdómú, og nefnir því til sönnunar
það merkilega dæmi: að einu sinni var hann
spurður í vitnaleiðslu fyrir rjetti, hvort hann
væri vinur hertogans af Newcastle. Hann
kvað svo vera, svo framarlega sem maður af
svo lágum stigum (sem hann sjálfur) gæti
tileinkað sjer svo mikinn heiður.
það lítur ekki út fyrir að frjettaritarinn
hafi skilið hið fína háð (sarcasm), sem lá í
þessum orðum.
Að Gladstone kaupi hatta og skirtur í
dúsinum, til þess, að fá afslátt hjá kaup-
mönnum, er svo hlægilegur hjegómi og eins
og annað bæjarhjal, sem enginn menntaður
maður hefir eptir.
það má til að skrifa varlega og með greind
og þekkingu, þegar farið er að lýsa þingskör-
ungum Englands.
Rvík 19. júlí 1890
þorl. Ó. Johnson.
Hitt og þetta.
Hafið þolinmæði, allt skal jeg gjalda yður-
þessi otð voru ræðutexti hjá presti, sem allir
vissu að var stórskuldugur helztu bændum og
verzlunarmönnum í sókninni. þeim var mikil
forvitni á að heyra, hveruig presti tækist með-
f'erðin á þessu efni. Hann lagði mjög lengi út af
þolinmæðinni, og sagðist prýðilega Siðan mælti
hann: „þá kem jeg nú að síðara atriðinu í text-
anum, er hljóðaði svo: allt skal jeg gjalda ybur\ en
þvi ætla jeg að fresta þangað til síðar meir.“
* *
*
Tilkenningarlaus tannlækning. „Hvar á
tannlæknirinn heima?“ — „þessi sem dregur út
tennur tilkenniugarlaust?11— „Já“ — „Gangið þjer
þarna lyrir hornið. þá ratið þjer. þjer heyrið
hljóðin í þeim, sem hann á að lækna, hjer um bil
500 faðma.“
* *
*
Hann: „Haldið þjer að þjer mitnduð geta lát-
ið yður litast á mig?“ Hún, feimin: ,,Ekki skal
jeg fortaka það; en jeg er hrædd um, að það
verði örðugra að kenna honum föður mínum
það.“
*
Hann: „Jeg elska yður svo heitt, svo ein-
læglega, svo ákafiega, svo“ . . . Hún: „Hægið
þjer á yður; heimanmundurinn minn er ekki nærri
því svo mikill, að hann samsvari þessum ósköp-
um“.
*
Jþ *
Óvanur reiðmaður leigir sjer hest til skemmt-
unar stund úr degi. Eigandinn vill, að hann
borgi hestlánið fyrirfram. Hinn tekur það óstinnt
upp og segir: „Eruð þjer hræddur um, að jeg
muni ekki skila hestinum aptur?“ „Onei — nei“,
svarar eigandinn; „en hitt er það, að hesturinn
kynni að hafa það tii, að skila yöur ekki aptur“.
* *
Hin stytzta varnarræða, er sögur fara af.
Dómarinn, sem þótti verjandi, N. málaflutnings-
maður, vera eiga vanda til að vera heldur orðmargur
segir við hann, áður en hann fjekk að taka til
máls: „Jeg vildi biðja yður að vera stuttorður
rj3tt í þetta sinn“. Málaflutningsmaöurinn stend-
ur upp, ávarpar kviðdóminn og segir: „Mótpart-
ur miun hefir rangt fyrir sjer; jeg hef á rjettu að
standa; þið eruð hinir beztu dómarar, sem til eru“-
þagnar síðan og sezt niður.
Skjólstæðingur hans var sýknaður.
n
* s|e
Stanley kann margar skrítlur frá ferðum sín-
um um „meginlandið myrkva“. þessi er ein, og
ekki sú lakasta. Hann sat einu sinni á tali við
höfðingja af þjóðflokk einum, er hann hafði ving-
azt við. Einn þeirra spyr hann þá, meðal annars,
hvað margar konur hann (Stanley) eigi. Stanley
svarar eins og var, að hanri eigi enga konu, í
mesta grandleysi þá stendur allur þingheimur
upp, skellir á lærin og kallar upp í einum rómr
„Mikill snillingur er hann að ljúga!“ þeir dáðust
svona hjartanlega að því, að hann skyldi geta
sagt aðra eins haugalygi án þess að láta sjer
stökkva bros.
MISPEEISTAÐ i siðasta bl. íbúatalan á Helgo-
land : 20 OOO f. 2,ooo.
Styrktarsjóður W. Fischers.
þeir sem vilja sækja um styrk úr þessum
sjóði geta fengið sjer afhent prentuð eyðublöð
til þess í verzlun Fischers í Eeykjavfk og
Keflavík. Bónarbrjefin þurfa að vera komin
til stjórnendanna (landshöfðingja og forstöðu-
manns Fischers-verzlunar í Reykjavík) fyrir
lok septembermáuaðar þ. á.
Morfiiö.
Svo lógðu þeir af stað með míg inn á
skrifstofu brautar-forstöðumannsins.
Á leiðmni þangað mættum við lögregluþjóni;
hann hjelt á miða í hendinni, og var auð-
sjáanlega á hraðri ferð.
Lestin var farin af stað.
»Stöðvið lestina — umsjónarmaður !« sagði
lögregluþjónninn, másandi af mæði.
»Hjeðan af er þaö ekki hægt«, svaraði um-
sjónarmaðurinn.
»Stöðvið hana — í öllum bænum — stöðvið
hana. — Við erum að leita að bankagjald-
keranunt frá K . . .; hann er strokinn, og
hlýtur að hafa farið með hraðlestinni frá
B . . . í nótt«.
»þá er bezt fyrir yður, að senda málþráð-
arskeyti til E . . ., því lestin kemur þar við«,
sagði umsjónarmaðurinn.
»Hver er þessi, sem þjer hafið tekið fastan?«
spurði lögregluþjónninn.
»Máske það sje gjaldkerinn frá K . . . þessi
karl hefir framið morð á leiðinni hingað ;
hann hefir ekki látið sjer nægja með peninga
'þá, sem hann hefir stolið, heldur hefir hann
líka drepið förunaut sinn sjer til fjár«.
Jeg mótmælti glæpum þeitn, er mjer voru
bornir á brýn. Jeg sagði þeim nafn mitt,
heimili og erindi mitt til Z . . ., en þeir
gáfu því lítinn gaum. Lögregluþjónninn virti
mig fyrir sjer með auðsýnilegri tortryggni.
»Var vagninn, sem morðið var framið í,
skilinn eptir hjerna ?« spurði hann svo.
»Já; — og ljet undir eins loka klefanum,
setn líkið er í, svo það skyldi vera ómaks-
laust«, svaraði umsjónarmaðurinn.
Lögregluþjónninn og umsjónarmaðurinn
yfirgáfu mig, en skipuðu fyrst mönnutn, er
við voru staddir, að hafa strangar gætur á
mjer. þeir fóru að skoða líkið, og rannsaka
vasa þess og farangur. Að stundu liðinni
kotnu þeir aptur.
Lögregluþjónninn kvaðst geta sagt mjer
það 1 frjettum, að jeg væri gjaldkerinn frá
K . . ., og — að jeg, og enginn annar, hefði
framið morðið í vagnklefanum.
Jeg sór og sárt við lagði, að jeg væri með
öllu saklaus.
| Svo hjeldum við af stað og komum inn í
skrifstofuna.
Farangur minn var sóttur og rannsakaður
vandlega. það var leitað í vösum mínum og
fötum, alveg inn að mjer berum. En ekkert
fannst, sem gæti sakfellt mig á nokkurn
hátt. þrátt fyrir það var jeg settur í gæzlu-
varðhald.
Klefi sá, setn mjer var snarað inn í, var
bæði dimmur og þröngur.
Jeg vissi varla, hvernig dagurinn leið, en
svo kom nóttin. Jeg vakti alla nóttina, og
það er sú lengsta nótt, sem jeg hefi lifað.
Loksins kom þó morguninn.
Hurðinni var hrundið upp, og lögregluþjónn
kom inn til mín. Með honum komu tveir
menn, er jeg þekkti þegar; það voru þeir
Finkenberg, brautarforingi í D . . . og Steffens,
bæjarfógeti í K . . .
»Eruð þjer þetta ? — Hvernig stendur á
því, að þjer eruð hjerna?« spurðu þeir báðir,
og gátu varla varizt hlátri, þegar þeir sáu
mig svona á mig kominn.
Jeg sagði þeim það í fáum orðum.
þeir leiddu mig út úr klefanum, og inn í