Ísafold - 06.08.1890, Blaðsíða 2

mikið traust að sjá. En með því að votta
þótti fyrir, að áin mundi þó geta ef til vill
unnið eitthvað á þessari klöpp á löngum tíma,
með jakaburði sínum og straumfalli, þá ljet
hr. Tryggvi Gunnarsson, er hefir haft sjálfur
yfirumsjón yfir verkinu í sumar, hafa stöpul-
inn 3 álnir frá brúninni, til vonar og vara,
enda hagar svo til, að þar eru betri viðtök
af berginu fyrir ofan, þegar jakaruðningur er.
jþar að auki hefir hann látið gera þrístrenda
þá hliðina á stöplinum, sem upp eptir veit,
andstreymis, en ekki flata, sem til hafði ver-
ið ætlazt á uppdrættinum, — til þess að
jakaburður geti enn síður gert honum nokk-
urt mein.
Nálægt 60 álnir austur frá þessum aðal-
stöpli, uppihaldsstöpli, er akkerisstöpullinn,
en ekki nema hálfgerður enn, með því að
hinn helmingurinn, í skakkhorn, verður eigi
hlaðinn fyr en strengirnir eru komnir og
akkerin, sem hlaða á ofan og binda allt með
steinlími.
Vestan megin árinnar hefir verið sprengt
og höggvið mikið nokkuð framan af hamrin-
um, það sem ekki þótti nógu traust til að
bera brúarstöpulinn þeim megin. Eeyndist
það meira en ráð var fyrir gjört, svo að mun-
ar fullri alin, og lengist brúin sem því svarar
við þann endann.
Sjálft hafið yfir ána bakka á milli, er eins
og fyr hefir verið frá skýrt, 112 álnir dansk-
ar, en brúin þurfti að vera nokkrum álnum
lengri, til þess að ná hæfilega langt upp á
bakkana. En austan megin er bakkinn svo
lágur góðan spöl frá ánni, að þar flóir hún
yfir í vatnavöxtum, og þurfti að brúa það bil
líka til þess að geta komizt yfir þurrum fót-
um, hvort sem áin er mikil eða lítil; hún
getur meira að segja orðið þar hesti á sund
langsamlega. I hinurn eldri rrtlendu áætlun-
um var samt ekki ráðgjört að hafa brúna
lengri en bakkanna á milli, og átti að hlaða
vegarbrú, upphækkaðan veg, yfir flötina frá
brúarsporðinum upp á melinn fyrir austan.
þetta gátu útlendingar, ókunnugir hinum voða-
legu vatnavöxtum hjer á landi á vetrum, lát-
ið sjer detta í hug að duga mundi, og ef til
vill hálfkunnugir innanhjeraðsmenn, sem vildu
fegnir að kostnaðaráætlunin yrði ekki voða-
lega há. En hitt er sýnilegt, að slíkum vegar-
garði hefði áin sópað burt á hverjum vetri
og kostnaður af viðhaldi hans því orðið á
endanum stórum meiri en hitt, að hafa sjálfa
brúna svo langa, að hún næði yfir flötina
líka. Enda er nú afráðið, að svo skuli vera,
og lengir það brúna um nær 60 álnir.
Húsið, sem ætlað er til geymslu á efni í
brúna og skýlis fyrir verkafólk m. m., en á
síðan til gistingar fyrir ferðafólk, er nú full-
gert, nema ósmíðað innan um það niðri. það
er timburhús, 12 álna langt og 10 álna breitt,
og stendur fyrir austan ána. það væri og
hentugt fyrir brúarvörð, sem sjálfsagt ereng-
inn forsjálni að ætla sjer án að vera; því
brúin er of mikið mannvirki og kostnaðar-
samt til þess, að láta hana eptirlitslausa,
þegar hún er komin upp. Hvað traust og
vönduð sem hún verður, þá md skemma hana
sraátt og smátt með glannalegri reið yfir hana
t. a. m. eða með því að reka stóð yfir hana
á harða spretti o. fl. það brýtur hana auð-
vitað ekki, en það getur valdið svo miklum
hristing á henni, að hún láti undanmeðtím-
anum eða endist miður miklu en skyldi beint
fyrir þá sök. Annarsstaðar þykir ósvinna að
fara svo með vandaðar brýr, og víti við lögð.
Boðorð um það stoðar lítt; umsjónarmaður
verður að vera til taks, að líta eptir að boð-
orðinu sje hlýtt og að enginn komist hjá
refsingu, er brýtur. Kostnaðinn til að launa
brúarverði ber að skoða eins og viðhaldskostn-
að, sem yrði ef til vill meiri á endanum án
hans, enda gætu launin verið að miklu leyti
fólgin í ókeypis afnotum hússins, veitinga-
leyfi o. s. frv.
Veg þarf nauðsynlega að leggja upp frá
brunni beggja vegna hið allra bráðasta, helzt
samsumars sem hún er lögð, að minnsta kosti
þangað til kemur á þjóðvegi þá, sem nú eru
notaðir, að svo miklu leyti sem þar eiga að
vera þjóðvegir eptirleiðis. Hitt væri hefnd-
argjöf, að bjóða mönnum upp á að nota brúna,
en hafa þær vegleysur að henni, að menn
kysu heldur af tvennu illu að sundleggja
Olfusá eins og áður og nota hina gömlu ferju-
staði, til þess að hafa þó gagn af vegunum sem
þangað liggja. Auk þess rekur og að því
áður langt um líður, að brýn nauðsyn kallar
eptir að fullgjöra vagnveginn milli höfuðstað-
arins og hinna fjölbyggðu hjeraða austanfjalls,
sem nú er nær hálfnaður, svo að hann geti
náð tilgangi sínum. Að gera vagnvegarspotta
hálfa leið milli bæja eða byggða hingað og
þangað um land, sinn spottann í hverjum
stað, »til þess að gjöra ýmsum hjeruðum
landsins jafnt undir höfði«, er álíka viturlegt
og ef stórbóndi, sem hefði t. d. 3 jarðir und-
ir og þyrfti að girða túnin á þeiin öllum,
girti sinn túnspottann á hverri jörðunni, »til
þess að gjöra þeim öllum jafnt undir höfði«,
í stað þess að reyna að koma fyrst af einu
túninu algjörlega, og hafa það þannig almenni-
lega varið, áður en byrjað er á hinum.
Blaðafrjettir
Og
»Fj konu«-illgirnis-þvættingur.
Hin alþekkta haturs-, öfundar- og illgirnis-
sýki, sem þetta göfuga málgagn, «Fj. konan»,
hefir löngum verið þungt haldið af, hefir nú
um hríð brotizt út eða lýst sjer með þeim
hætti, að það hefir verið öðru hvoru að remb-
ast við að búa til það sem það kallar «leið-
rjettingar» við frjettir í Isafold, eða snapa þar
upp prentvillur og leiðrjetta þær. f>að brýn-
ir gogginn, snapar og snuddar, og baðar út
öllum öngum af feginleik, ef eitthvað kemur
í nefið. Heppnist það ekki, er jafnan hægt
að bregða hinu fyrir sig: smíða einhverja
villu, út í bláinn, og taka sig svo til að «leið-
rjetta» sinn eiginn tilbúning. — Að -gagnið
sjálft fer eigi varhluta af villum og vitleysum,
viljandi og óviljandi, sem hægt væri að gera
úr býsna langt mál, ef nokkur maður vildi
leggja sig niður við svo ómerkilegt verk, —
pað lætur það ekki á sjer festa; það þarf meira
til að láta það blygðast sín.
það er ekki til nokkurt það frjettablað í
heimi, að það flytji eigi endrum og sinnum
mishermdar frjettir, eitthvað, sem farið hefir
á milli mála. Slíkt er síður en eigi tiltöku-
mál, um rit, sem hafa þá skyldukvöð, að
birta þegar í stað eða hið bráðasta að auðið
er það sem frjettuæmt gerist í heiminum,
nær og fjær, þegar jafnvel vönduðustu sagna-
fræðisrit, samin á æfalöngum tíma og með
öllum þeim skjölum og skilríkjum til hlið-
sjónar, sem hægt er til að ná, komast alls
eigi hjá slíku.
það sem blöð geta gert frekast, er, að velja
sjer fyrir frjettaritara svo áreiðanlega menn,
sem kostur er á, og viðhafa skynsamlega
varúð, er frjettir berast þeim öðru vísi. Eng-
inn maður með viti getur ætlazt til, að þau
t. d. sendi í hvert sinn rannsóknarnefnd
þangað sem viðburðirnir hafa gerzt, eða bíði
eptir því, að hægt sje að yfirheyra mörg
vitni frá þeim stað um, hvort frjettin sje
óyggjandi í alla staði. Mætti eigi segja frjett-
ina fyr en það allt er komið í kring, væri
eins snjallt að láta það ógert; hún væri þá
ekkert nýnæmi framar.
þetta á heima um öll blöð, en því fremur,
sem þau eru stærri og koma optar út. Hin
stærri blöð flytja fléiri frjettir en þau minni
og koma með þær miklu nýrri, þegar þau
koma helmingi optar út. Fari þá eitthvað
milli mála, sjá rjettir hlutaðeigendur það,
þeir sem málinu eru kunnugastir eða næstir
vjettvangi, undir eins, og fá þar með tilefni
til að leiðrjetta það. Er þá lítill galdur
fyrir annað blað, sem dratthalast viku eða
hálfum mánuði á eptir af stað með saman,
snapað ágrip úr hinurn stærri blöðum, þá úr-
elt orðið, að koma með það sem vitnazt
hefir að rjettara sje, ef það ar eitthvað. Er
og ekkert á móti að gera þáð, sje verulegum
missögnum til að dreifa. En sje um ein-
tóma smámuni að tefla, sem hvorki gera til
nje frá, eru almennileg blöð ekki að skipta
sjer af því. Og því síður hafa nema allra-ó-
merkustu blöð þann sið, annaðhvort að «leið-
rjetta» að eins fyrir þeim, sem þeim er illa
við, í þeim drengilega tilgangi að reyna að
vekja tortryggni og ýmugust hjá almenningi,
en láta aðra (önnur blöð) afskiptalausa, þótt
ekki sjeu minni efni til, — eða þá að hafa.
sjálfar leiðrjettingarnar vitlausar og óáreiðan-
legar, viljandi eða óviljandi. —
Frjettaritari Isaf. á Eyrarbakka skrifaði
blaðinu í vor með fyrstu ferð skiptapann sem
varð undir Eyjafjöllum 19. maí og taldi upp-
mennina, sem drukknað höfðu, en nefndi einn
til, Kjartan Jónasson í Drangshlíð, er náðzt
hefði með lífi og komizt af. þannig hafði
frjettin borizt fyrst til Eyrarbakka, og þannig
hlaut því frjettaritarinn þar að rita blaðinu
hana. I þessari frjett var sú missögn, að
Kjartan þessi hafði að vísu verið álitinn með
lífsmarki, þegar hann náðist, en lifnaði aldrei
við. þegar nú «Fj.konan» læddist á kreik
seint og siðarmeir með þessa skiptapafrjett,
sem bin blöðin voru komin með löngu áður,
þá gat hún sagt, eins og var, að Kjartan
hefði látizt líka, og sparaði ekki að pota
fram löppinni og benda á, að þarna hefði
ísafold Bagt vitlaust frá. En þá var ekki að-