Ísafold - 06.08.1890, Blaðsíða 3

•251
gæzlan meiri en svo, að -gagnið þurfti að
hafa mannsnafnið vitlaust: nefndi manninn
Kjartan Jónsson í staðinn fyrir Kjartan Jón-
asson
Skömmu sfðar ljet það einhvern «Kangæ-
ing» koma með heimsku-raus út af því, að
Isafold hafði nefut einhverja Ingibjörgu í
Hlíðarendakoti meðal dáinna úr inflúenza;
hún væri enn á lífi. Klausan var ódagsett,
og datt sumum í hug, að hún hefði líklega
átt að vera skrifuð í vetur, og mundi -gagnið
ætla að verja sig með því, að þá hefði hún
verið lifandi, þótt hún væri nú dáin; slík
ráðvendni hefði verið því líkust. Nei — nei;
það var þó ekki. Fóturinn fyrir þessari leið-
rjetting var sá, að bæjarnafnið var skakkt í
Isaf. : Hlíðarendakot fyrir Múlakot, í sömu
sveit. Sá, sem öll mannalátin sagði, sem
hermd voru í ísaf. 11. júní, hafði farið bæj-
arnafna-villt um þetta eina mannslát; það
var allt og sumt.
í gær lætur -gagnið einhvern «Agúst Jóns-
son í Fljótsdal» bera aptur frjett í Isaf. í vor
um inflúenzaveikindi þar á bæ í vikunni fyrir
hvítasunnu : miklu færri eru veikir en sagt
var í Isaf. það er nú í fyrsta lagi nokkuð
grunsamt, að þessi mikilsverða(!) «leiðrjetting»
skuli ekki koma fyr en eptir 2 mánuði, ekki
meiri vegalengd en þaðan er hingað, og í
annan stað mun þeim, sem frjettina bar,
gagnast nóg vitni að því, að frjettin hafi
verið þannig sögð, sem hann flutti og Isafold
hermdi, á fjölmennum mannfundi í sömu sveit
rjett á eptir, og munu flestir telja það full-
góða heimild. En það er ýmislegt orðalag í
i klausunni, sem bendir á, að hún muni öll
vera «pantað góz», þar á meðal ekki sízt sú
lyga-setning, að ísafold «hafi varla annað um
inflúenzasýkina að segja en mishermur og ó-
sannindii). Menn ættu að vara sig á að láta
hafa sig til að skrifa undir þess konar setu-
ingar; þær geta kostað nokkuð, ef í hart fer.
Til marks um bíræfni málgagnsins er það,
að manngarmur þessi er jafnframt látinn gefa
því, «Fj.konunni» sjálfri, «attest» um, að »hann
hafi ekki sjeð í henni svona rangar frjettir
um sóttinaii, —■ þar sem blaðinu er þó vafa-
laust í fersku minni, að það sagði meðal
annars 15 menn dauða úr inflúenza í Vest-
Eklci cr allt sem sýnist.
Jeg sá þann kost vænstan, að halda af
stað, því jeg þekkti skapsmuni föður míns,
og vissi gjörla, að þaðan mundi engrar
vægðar að vænta.
Jeg fór til Birmingham, og hjelt þar nokk-
urn tíma áfram þessari sömu iðn. þótt jeg
væri eigi tiltakanlegur óreglumaður, þá var
jeg samt eigi nærri laus við það; myndir
mínar seldust ekki nema með mjög lágu
verði, því nóg var um skripamyndasmiði.
Jpetta hvorttveggja varð til þess, að jeg
varð innan skamms með öllu fjelaus.
Jeg sá því, að jeg varð að hafa einhver
önnur ráð. Og þótt jeg væri enginn lista-
maður í minni iðn, þá tók jeg það til bragðs,
að auglýsa mig svo sem »listamann, er tæki
að sjer að mála hvers konar myndir«, til þess
að vita, hvort jeg með þeim hætti fengi ekki
eitthvað að gera.
Jeg átti eina systur, og var hún nýgipt
manni einum í Nottingham.
þ>au tókust nú ferð á hendur til Birming-
ham, til þess að láta mig gera myndir af
sjer. Jeg settist við og vandaði myndirnar
mannaeyjum í vor, og hefir það sjálfsagt
skakkað um helming.
«Sjer grefur gröf þó grafi», má segja um
þessa sem aðrar illgirnisbrellur «Fj.kon.»
»Fj .konu»-ósvífni.
Ef ekki væri alkunnugt, að »Fj-konan« er
blað, sem hefir svo margbitið höfuðið af allri
skömm, að því er einskis örvænt í þá átt,
þá mundi menn reka í roga-stanz á þeirri
ósvífni, sem hún hefir haft í frammi í gær
út af orðakastinu milli ritstjóra Isafoldar og
Ben. Gröndals um útflutningamálið, sem það
(«Fj.kon.«) þurfti að fara að gefa flónslegan
gellir fram í, sjálfu sjer til háðungar að
vanda. Til þess að nudda sjer upp við
vesturfara-agentana hafði það látið sem Isa-
fold hefði áreitt þá í svari sínu til Gröndals
og þóttist svo fara að taka málstad þeirra,
tilefnislaust og í fullkomnu óþakklæti þeirra,
enda fekk það utan undir fyrir það í siðustu
Isafold. Nú hefir það ekki önnur ráð til að
vinda sig út úr því illkvittnis-gönuhlaupi en
— að búa til falska tilvitnun til Isafoldar,
smíða setningu, sem þar hefir aldrei staðið
og herma hana með tilvitnunarmerkjum, eins
og hún væri orðrjett þaðan tekin! það segir,
að ritstj. Isafoldar segi, að hinir »æðri agent-
ar hjer á landi« fari með veiðibrelh;r til að
ginna fólk til Ameríku, og þar hljóti að vera
átt við þá Sigm. Guðm. og Sigf. Eym.
Hvernig getur nú það blað gjört sjer von
um að hafa virðingu nokkurs heiðvirðs manns,
sem sýnir að það ber svo litla virðingu fyrir
sjálfu sjer, að það þykist ekki of gott til að
beita jafn lúalegum ráðum til að reyna að
hafa sig úr bagalegum kröggum af sjálfs-
skaparvítum, sem að beita fyrir sig fölsuðum
tilvitnuDum ?
Dómar fyrir illmæli í »Fj.konunni«.
Eins og getið var hjer 1 blaðinu í vor,
höfðu nokkrir menn (6) undirskrifað
grein í „Fj.konunni“ q. apríl þ á. með
illmælum og meiðyrðum um ritstjóra
ísafoldar út af frásögn blaðsins um drukkn-
sem bezt jeg gat; sjerstaklega var mjer
umhugað um að vanda myndina af mági
mínum, enda hafði hún ekki mátt vera fall-
egri en hún var, ef hún hefði átt að líkjast
honum nokkra vitund. þau voru vel ánægð
með myndirnar, og greiddu mjer fimm pund
sterling fyrir. f>að var samt tæplega eins
mikið og jeg hafði gert mjer von um, því
þau höfðu ætíð látið sjer mjög annt um mig,
sem ekki var að ástæðulausu, svo sem síðar
mun sagt verða.
Fleiri heimsóttu mig ekki til að veita mjer
vinnu. Jeg hafði því ekkert að gera, og
varð innan skamms tíma jafn peningalaus
og áður.
í>á datt mjer í hug, að koma mjer fyrir
hjá einhverjum reglulegum málara, og heppn-
aðist mjer það von bráðara. Svo fór jeg i
vistina til þessa málara, og líkaði mjer mjög
vel við hann. Reyndar komst jeg fljótt að
því, að þessi nýi húsbóndi minn var öllu
heldur kaupmaður en málari. Hann verzlaði
með gamlar myndir eptir þá Michael Angelo
og Raphael, sem hann hafði reyndar sjálfur
látið búa til. Mjer þótti þetta hálf-ískyggi-
an tveggja manna við Engey 2. apríl
þ. á.
Ritstjóri Isafoldar ljet lögsœkja menn
þessa alla sex. Einn þeirra, Otti Guð-
mundsson, var svo hygginn og sáttfús,
að hann tók aptur illmælin fyrir sátta-
nefnd og greiddi málskostnað, en hinir
lögðu málið undir dóm. Er eitt málið ó-
kljáð enn til fullnaðar, en í hinum 4 voru
dómar upp kveðnir 2. þ. m., fyrir gesta-
rjetti Kjósar- og Gullbringusýslu. Dóm-
arnir eru allir samhljóða, nema málskostn-
aður mishár, og nægir þvi að birta nið-
urlag eins þeirra.
þ ví d æ mi s t r j ett a ð v er a :
„ Hinn stefndi, Helgi Guðmundsson d
Hvitanesi í Kjósarlireppi, á að greiða í
sekt til landssjóðs 20 — tuttugu — krónur,
eða, ef sektin eigi að fullu er greidd í á-
kveðinn gjalddaga, sæta einföldu /angelsi
í 7 daga.
Orðin „lygi“, ,,álygþ og önnur meið-
andi ummœli um stefnandann, ritstjóra
ísafoldar, í hinni umgetnu yfrlýsingu í
4. tölubl. af aukaútgáfu Fjallkonunnar 9.
apríl p. á., eiga dauð og marklaus að vera.
í málskostnað til stefnandans, ritstjóra
ísafoldar, cand. phil. Björns Jónssonar,
greiði stefndi 15 — fimmtán — krónur.
Dómi pessum ber að fullnœgja innan
3 sólarhringa frá lögbirtingu hans; sæti
ella aðför að lögum“.
ITinir þrír, þeir Jón Jónsson Austmann,
Guðmundur Gottskálksson og Jón Kristj-
ánsson, allir til heimilis í Engey, hafa
verið dæmdir alveg eins, nema að eins í
10 króna málskostnað hver.
Gufuskipið Magnetic (Slimons) fór
hjeðan í fyrra kvöld til Skotlands með 465
hesta. Með því fóru og nokkrir Englending-
ar, og stórkaupmennirnir Knudtzon og Lefolii,
áleiðis til Khafnar.
legt í fyrstu, en sá samt fljótt, að það var
ekki nema meinlaust gróðabragð; það voru
kaupendurnir og þeir sem skoðuðu myndirnar,
sem dæmdu um það, hvers virði þær voru,
en ekki málarinn.--------
Nú liðu nokkur ár. Jeg hafði gott kaup
hjá kaupmanni þessum, og græddist mjer
því talsvert fje.
Jeg keypti miðdegisverð hjá lækni einum
þar í bænum. Læknir þessi var miðaldra
maður vellauðugur, og var nú fyrir löngu
seztur í helgan stein. Reyndar vissi enginn
til, að hann hefði nokkurn tíma gert neitt
eða lært neitt, og því síður, að hann hefði
nokkurt embættispróf tekið. En hvað gerði
það til? Allir vissu, að hann átti margar
miljónir, og að hann, eptir því sem hann
sjálfur sagði, var doktor í læknisfræði. Hitt
vissu líka margir af hinum yngri mönnum,
að hann átti eina dóttur barna, gjafvaxta
og forkunnar fagra.
Doktor þessi var kurteis mjög í umgengni,
alúðlegur og einarðlegur í viðmóti. Jeg
kynntist honum því fljótt, enda var mjer
það’ekki fjarri skapi, því satt að segja var