Ísafold - 27.08.1890, Blaðsíða 3

375
Hervirki nokkurs konar mun helzfc hlýða að
kalla það, er einn hinna framagjörnu framfara-
mastia 5 nágrannasveit höfuðstaðarins, Mosfells-
sveit, Guðmundur hóndi Magnússon í Jílliðakoti,
hefir nýlega unnið. Hann þóttist eiga slsegjur
í í’ðelluvötnum, sem kölluð eru, en annars eru
talin með sameiginlegu afrjettarlandi Reykvikinga
og Seltirninga, og ljær nágranna sínum, sæluhús-
verðinum á Kolviðarhól. Sýslumaðurinn skarst í
leikinn, eptir áskorun þeirra, er afriettinn eiga,
og bannar þeim, sem sló, að hirða heyið, og skip-
ar að flytja það heim að Lækjarhotnum, til ráð-
stöfunar landeigenda. J>egar búin er ein ferðin
þangað með heyið og önnur langt komin, kemur
Guðmundur bóndi þar að með húskarla sína, vindur
sjer vasklega að þeim er með heyflutninginn fóru,
kvennmanni og barni(?), tekur af þeim hestana með
öllu saman og fer með heim til sín að Rlliðakoti.
Skilar samt hestum og reipum samdægurs að
Lækjarbotnum. Yms eptirköst hefir stórvirki
þetta sjáifsagt, meðal annars fyrst og fremst lög-
sókn til hegningar samkvæmt 338. grein hegning-
arlaganna.
Hitt og þetta.
Kænskubragð. Prestur segir i lok ræðu sinnar
af stólnum. „fjer vitið, kristnir vinir, að það er
ofíúrdagur í dag. En til þess að guðsorð van-
helgist ekki, mælistjegtil að sá sem stal hrútnum
hans Jónasar í Deild hjeina um daginn, leggi þar
ekki neitt ofiúr“.
Enginn maður fór svo út úr kirkjunni i það
sinn, að hann gengi ekki inn að altarinu og legði
þar ofíúr sitt.
Hvað er hjónabandið ? Sú spurning var rædd
og íhuguð rækilega einu sinni í fiölmennu sam-
kvæmi. Roskinn maður og reyndur svaraði því á
þá leið, að það væri að gefa kvennmanni heim-
inginn af matnum sínum til þess að fá hinn
helminginn soðinn og matreiddan. Kvennfólkið
í samkvæminu vildi þá endilega fara að tala um
eitthvað annað.
írar hafa illt orð á sjer fyrir drykkjuskap J>vi
er þetta haf't eptir einum íra, er hann frjetti að
brennivín væri fallið 5 verði : „Æ, það er í fyrsta
sinn, sem jeg gleðst af falli vinar míns“.
Sœluhúsgigtintjin._________
í annað, en síðan mælti hann og stamaði
nokkuð svo:
»Nei, ekki í nótt — því, að« ....
»Af því, að það er ekki« — sagði hún ör-
uggari. »Við höfum ekki rúm í húsinu og« —
Tollsmygillinn, sem hafði vikið sjer dálítið
frá okkur, og litið nákvæmlega í kringum sig
í allar áttir af dálítilli hæð þar rjett hjá,
kom nú til okkar og talaði nú dálítið við
húsbóndann á tungu stjettarbræðra sinna,
sem er alveg óskiljanlegt hrognamál, sambland
úr mörgum tungum, sem enginn menntaður
maður botnar í. |>etta hreif eins og hús-
bóndinn væri lostinn töfrasprota. Haun ljet
óðara undan, gekk til mín og hjelt í ístaðið
hjá mjer, og síðan hjálpuðu karl og kerling
förunaut mínum að bera farangur okkar iun.
Kerlingin tók lampa, er hjekk á veggnum, og
lýsti okkur í hesthúsið, og var gengið í það
um víð göng, sem var undir baðstofunni,
eina íbúðarherberginu, eins og víðast er í
spænskum bæjum. Verða bæði kýr og hestar
að fara um göng þessi, og eru þau því ekki
sem þriflegust, og þegar við komum aptur,
Slysaleg tilviljun. í fjölmennu og veglegu
samltvæmi fer einn gesturinn, ungur og efnilegur
málfærslumaður, að segja frá því, er hann byrjaði
á atvinnu sinni og hvernig sjer hafi gengið. „Jeg
var heldur smeykur í fyrsta sinn, sem jeg flutti
ræðu fyrir dómi, raunar ekki sízt vegna þess, að
sá sem jeg átti að verja var mesti bófi. Hann
var samt sómamaður í heimsins augum, og tókst
mjer að halda uppi veg hans og virðingu, hann
var sem sje sýknaður11.
Skömmu eptir að staðið var upp frá borðum,
og gestirnir sátu við kaffidrykkju í bezta skapi,
kemur þjónn inn og segir, að N. N. sje kominn.
það var aldavinur húsráðanda og mesti maktar-
maður. Honum var tekið með hinum mestu virt
um. Húsráðandi nafngreinir gestiua fyrir honum
hvern af öðrum, en þegar kemur að málfærslu-
manninum, segir komumaður: „Hann þekki jeg ;
jeg hef kynnzt honum fyrir löngu ; hann á mjer
lán sitt að þakka í málfærslumennskunni; fyrsta
málið sem hann flutti var einmitt fyrir mig“.
Jörðin Oseyri, rjetfc við Hafnarfjarðar-
kaupstað, fæst til kaups og ábúðar í næst-
komaDdi fardögum 1891. Jörð þessi er
hndr. eptir síðasta jarðamati; tún hennar er
ágætlega hirt og vel um-girt, það fóðrar
næstum 2 kýr í meðalári. Með jörðinni
fylgir í kaupinu 6 ára gamalt, mjög vel
vandað íbúðarhús úr timbri, og átta hús
önnur, flest ný-uppbyggð.
J>eir sem sinna vilja þessu boði, snúi
sjer til. C. Zimsens í Hafnarfirði.
Samkvcemt lögum 12. apríl 1878 og
opnu brjefi. 4. jan. 1861 er hjer meff skor-
aff A alla pá, er til skulda gela taliff í
dánarbúi stúdents Hafliffa Markússonar
frá Jaffarkoti í Villingaholtshreppi. að lýsa
kröfum sinuM og sanna pær fyrir skipta-
ráðanda hjer í sýslu innan 6 mánaffa frá
síffustu birtingu pessarar auglýsingar.
voru þau full af reyk, því kerlíngin hafði
kastað blautu rosmarin-lyngi í eldinn þegar
hún skaraði undir. Bráðum blossaði eldur-
inn upp aptur, og sást þá glóra 1 helgra
manna myndir og gömul húsgögn, er hjengu
á veggnum. í einu horninu stóðu eitthvað
sex byssur, sem tollsmygillinn sýndist hafa
nákvæman augastað á.
Jeg settist á steinþrep við eldinn, til þess
að þurka föt mín, sem voru rennandi blaut,
en húsbóndinn fór að þagga niður í hundun-
um, sem voru að gelta að okkur.
þ>að var komið niðamyrkur ; rigningin hafði
stytt upp dálitla stund, en bunaði nú á ný
niður á þakið, er var marflatt ; stormurinn
æstist meir og meir, og reykurinn varð óþol-
andi í eldhúsinu.
»Hvað fáum við í kvöldmat hjá þjer?« spurði
smygillinn kerlinguna.
»Jeg hef ekki annað í kotinu en vín og
brauð, pipar og hvítlauk«, svaraði hún«.
»Engin egg?«
»Nei«.
»En hrísgrjón eða fisk?«
»Ekki neitt .... |>að eru kann ske ein eða
Hraungerði, borgi ura leið fundarlaun og þessa
auglýsingu.
Samhvœmt lögum 12. april 1878 og opnu-
brjefi 4. janúar 1861 er hjer með skorað á
alla þá, er telja tit skula í dánarbúi síra
Jakobs Guðmundssonar frá Sauðafelh, er and-
aðist 7. maí þ. ár, að bera fram kröfur sínar
og sanna þœr fyrir skiptaniðanda hjer í sýslu
innan 6 mánaða frá síðustu birtingu pessarar
auglýsingar.
Sömuleiðis er skorað á þá, sem skulda dánar-
bvinu, að gjöra innan sama tíma skil fyrir
skuldum sínum.
Skrifstofu Dalasýslu, Bæ, 14. ágúst 1890.
S. E. Sverrisson
settur.
EHíHLEYPUR maður óskar að fá leigt eitt
eða tvö herbergi, helzt í miðjum bænum frá 1.
sept. núna. Ritstjóri vísar á.
Hjá undirskrifuðum fást með ágætu verði
nýir karlmannsfatnaðir frá 20 kr. til 40 kr.
10 króna úrin vinna einlangt meir og meir
hylli fólksms.
10 kr. úrin eru sterk, vönduð og þokkaleg.
10 kr. úrin komast bráðum um allt land
landshornanna á milli.
10 kr. úrin eru uppáhald fólksins, því þau
kosta ekki ærið fje, en gjöra sama gagn
og gullúrin.
10 kr. úrin eru tákn þeirra tíma, er vjer lifum
í því þau sameina nytsemi, fegurð og' prís.
10 kr. úrin eru bezti tryggðapantur; því þau
kenna mönnum reglusemi og árvelmi, ef
menn vilja taka eptir tímanum.
|>au fást enn hjá
f>orl- O. Johnson-
Út af blaðadeilum þeim, sem Reynjavíkurblöðiu
hafa flutt að undanförnu, hafa málspartarnir,
tíjörn tíjarnarson sern kærandi og Guðlögur Árna-
son og Magnús Ólafsson sem kærðir, fyrir sátta-
nefnd sætzt á það, að þeir allir lýsa því yfir, að
þeir hafi eigi viljaö skerða virðingu eöa álit hveps
tvær olífur eptir í tunnanni; það er allt og
sumti. Og kerling fór að krækja með
skorpnum og saurugum tíngrunum niður
í hálffúna tunnu, og kom með tvær dálitlar
olífur í leirskál.
Smygillinn varð reyndar æði breiðleitur, en
varð þó enn þá breiðleitari, er hann sá þetta,
og jeg gat ekki að því gert, að það fór hroll-
ur um mig; en ekki vissi jeg hvort það var
af viðbjóð eða hungri. Við höfðum riðið 12
mílur um daginn og ekki áð nema litla stund
á leiðinni og hresst okkur þá dálítið á brauði,
osti og bjúgum, sem við höfðum með okkur.
Einkanlega vorum við þó svangir eptir sein-
asta kaflann af ferðinni.
»Hvar er dóttir þín?«, spurði smygillinn og
gaut hornauga á byssurnar. «Kallaðu á
hana; mjer finnst hún vera hið eina nýtilega,
sem til er hjá ykkur«.
»Hún er ekki heima«, sagði konan óðara;
»hún fór snemma í morgun til bæjarins, og
er ekki komin heim aptur«.
»En drengurinn?« spurði smygillinn enn
fremur. »Hann er í vinnu uppi f blýnám-
unum, og kemur ekki heirn nema á helgum*.
Fyrsti skiptafundur verffur haldin í bú-
inu 27. okt. p. á. um hádegi.
Skrifstofu Áruessýslu 15. ágúst 1890.
St- Bjarnarson.
PUHDIZT hefir í gólfsorpi rifinn bankaseðill.
Sá, sem saimar eign sína að lionum, vitji hans að
aunars með áminnztum blaðagreinum, og vilja
hafa oftalaö öll þau orð i þeim, er gefa tilefni
t'l þess. þetta auglýsist á kostnaö hinna kærðu
í blaðinu ísafold.
Rjett út dregið úr sáttabók Mosfellsveitar
votta: Ólafur Stephensen, G. Qíslason
1. sáttamaður. 3. sáttamaður.