Ísafold - 06.09.1890, Blaðsíða 3

»88
liafi afhent kirkjugarðsstæðið með öllu skil-
dagalaust, þá fáum vjer eigi sjeð, að dóm-
kirkjan geti átt nokkra heimtingu til legkaupa
sóknarmanna, nema því að eins, að hún hafi
tekizt á hendur einhverjar skyldur aptur á
móti, og þær skyldur verða að vera í því
fólgnar, að annast á sinn kostnað allt við-
hald, viðgjörð og stækkun kirkjugarðsins eptir
þörfum. f>egar þannig er skoðað, virðist auð-
sætt, að allur kostnaður við viðhald og við-
gjörð hins núverandi kirkjugarðs Reykjavík-
ursóknar hljóti að liggja á sjóði dómkirkj-
unnar, að minnsta kosti meðan hún tekur
öll legkaupin.
En hjer við bætist annað atriði, sem vjer
verðum að ætla, að umsjónarmenn kirkjunnar
hafi eigi nógu vel athugað áður enn lands-
höfðinginn skrifaði brjef sitt 14. dag maí-
mánaðar þ. á.
Með konunglegum úrskurði 28. dag apríl
mán. 1837 er það samþykkc, að nýr kirkju-
garður sje gjörður hjer í Reykjavík fyrir utan
bæinn, með því að hinn eldri væri útgrafinn
og yrði eigi stækkaður, og kostnaðurinn til
hans veittur úr hinum íslenzka jarðabókar-
sjóði, án þess að sóknarbændur ynnu nokkuð
að tilbúningi garðsins, eða legðu nokkurt fje
fram til hans, og er það auðsætt af ástæð-
unum fyrir þessum hinum konunglega úr-
skurði, að eigi er ætlazt til, að tiíbúningur
kirkjugarðsins í það eina skipti skyldi greiðast
af fje kirkjunnar að svo mikiu leyti sem það
hrykki til en að öðru leyti úr jarðabókar-
sjóðnum, heidur liggur það skýrt og ljóst
fyrir, að ætlazt er til, að allur kostnaður við
kirkjugarðinn framvegis skuli greiðast af eig-
anda kirkjunnar, sem nu er landssjóður, enda
var »Cancelliet« samhuga stiptamtmanni í
því efni. Síðan hefur allt viðhald og viðgjörð
kirkjugarðsins hvílt á eigandanum, eða land-
sjóð, og er stækka þurfti kirkjugarðinn 1866,
kom það alls ekki til umtals, að sóknar-
bændur skyldu gjöra þessa viðbót eða kosta
neitt til hennar, heldur voru veittir svo sem
að sjálfsögðu eptir uppástungu þáverandi
stiptamtmanns, Hilmars Finsens 5Ö0 rbd.
(= 1000 krónur) úr ríkissjóði til þessarar
stækkunar kirkjugarðsins, og af þeim varið
398 rd. 52 sk. (= 797 kr. 8 a.) beint og
einungis til trjégirðinga að austanverðu og
steingirðinga að sunnan og vestanverðu. Með
þessu virðist fullsunnað, að eigandi kirkj-
unnar hefur tekið að sjer alian kostnað við
kirkjugarð þennan framvegis, án þess að
nokkur skylda skyldi hvíla á sóknarbændum
að leggja nokkurt fje fram í því skyni eða
vinnu, enda sýnist það svo sem sjálfsagt, ef
legkanpin eiga að renna í sjóð kirkjuunar,
eins og hjer hagar til, og vjer vitum eigi
betur, en að þær kirkjur landsius, sem sjálf-
ar eiga ekkert land, svo sem Akureyrarkirkja,
hafi orðið beinlinis að kaupa land til kirkju-
garðs, og eins efni í girðinguna umhverfis.
Vjer skulum og leyfa oss að geta þsss, að
8Óknarnefndinni er alls eigi auðið að annast
þessa viðgjörð á kirkjugarðinum hjer. Hún
hefur alls ekkert fje undir höndum til þess,
og jafnað því niður á bændur sóknarinnar
getur hún heldur eigi, hún hefur alls engar
reglur til að fara eptir í efni; eða á hverja
ætti hún að jafna niður þessum kostnaði? á
hún að jafoa kostnaðinum niður á þá eina,
sem jörð hafa til ábúðar, sem virðist liggja
uæst eptir reglugjörðinni 1782 ? eða á hún
líka að jafna honum á alla tómthúsmenn og
lausamenn sóknarinnar ?•
Brauð veitt. Hinn 1. þ. m. veitti lands-
höfðingi prestaskólakandídat Benidikt Eyólfs-
syni Berufjarðar-prestalcall í Suður-múlapró-
fastsdæmi, samkvæmt kosningu safnaðanna.
Mögur sætt-
Sveitunyi minn, Guðmundur bóndi Magnússon í
Elliðakoti, hefir miklazt svo með sjálfum sjer af
sætt (íoirri, er gerðist okkar á milli fj’rir skernmstu,
að hann hefir hlaupið með vind i „Fj.kon." 26. f. m.
og sagt þar raupsögu af viðskiptum okkar, —
þykist auðsjáanlega hafa vaxið allmjng af því máli.
En úr þvi honn þurfti endilega að koma sjer og
sínum stórvirkjum á prent enn einu sinni og var
ekki búinn að fá nóg at' því, sem á undan var
gengið. þrátt fyrir það þóttsá fyrirvari vœri hafð-
ur við sœttina, að hvorugur okkar birti neitt í
neinu blaði málinu viðvíkjandi, þá er jatugott, þó
að almenningur fái að heyra betur sagt frá við-
skiptum okkar og rjettara en hann hefir gjört.
Eptir hina þokkalegu(I) aðferð hans og þeirra
fjelaga við mig í þormóðsdat, sem jeg hef lýst í
Ísaf. 6. f. m., dembir hann á mig sáttakæru 15.
f. m., þótt jeg heföi miklu fremur átt að ksera
hann on hann mig, og krefst þar hátiðlega, að jeg
taki aptur „ósannindi og óvirðingarorð" mín um
(i ísaf. nr. 45 þ. á.), borgi allan málskostnaö, og
auglýsi apturköllun þessa í ísafold, eöa þá ef
sætt komist eigi á meö þeim kjörum, að jeg verði
þá dæmdur fyrir rjetti í málskostnaö og sekt, og'
orð mín dæmd dauö og ómerk. En þegar á sátta-
fund kom, varð ekki meira úr því högginu, sem
hátt var reitt, en að garpurinn sá sjer eigi ann-
að fært en að fara ofan af hverri kröfunni á
fætur annari, þanuig, að jeg tók ekkert aptur,
hvorki leynt nje Ijóst, borgaði enga sekt og ekki
neitt, nema þóknunina til stefnuvotta og sátta-
nefndar að mínum helming, heldur skyldu sakir
falta sljett niður á báðar htiðar.—þetta er nú allt
raups-efnið, og veit jeg ekki hvort margir muni
kalla betur farið en heima setið af hans hendi.
í sambandi við þessa athugasemd þykir mjer
ástæða til að geta þess, viðvíkjandi sætt minni
við fjelaga Guðmundar, búfræðinginn í Reykja-
koti, sem auglýst er í ísaf. 27 f. m , að þar hefir
láðzt eptir að taka það fram, að hann, kœrandinn
sjálfur tók þátt í að greiöa rnálskostnaö hjer um
bil jöfnum höndum við okkur tvo, sem kærðir
vorum.
Helgafelli 5. sept. 1820.
Guðlaugur Árnason.
Brúkuð íslenzk frímerki
eru keypt fyrir þetta háa verð hundraðið (100).
Póstfrimerki
3 aura gul kr. 2.25, 5 aura blé kr. 15.00
5 — græn — 3.00, 6 — grá — 4.50
10 — rauð — 2.00, 16 — brún — 7.00
20 — violet — 25.00, 20 — blá — 6.00
40 — græn — 24.00, 40 — violet— 7.00
pj ónus tufrímerki
3auragul kr. 3.00, 5 aura brún kr. 4.50
10 — blá — 4.00, 16 — rauð — 15.00
20 — græn — 6.00.
Skildinga-h'ímer'ki frá 10 aur. til 1 kr.
hvert. Ekki hef jeg not af nema heilum og
þokkalegum frímerkjum, með póststimpil-
klessum á. Rifnum, óhreinum og upplituðum
frímerkjum verður fleygt, og eins þeim, sem
hornin eru rifin af eða kögrið. Borgun fyrir
frímerki, sem mjer eru send, afgreiði jeg
þegar um hæl með pósti.
Olaf Grilstad
Throndhiem, Eorge.
HANDA ALþÝÐU,
útgefendur Magnus Stephensen landshöfðingi
og Jón Jensson yfirdómari,
I. bin di.
árin 1672—1840,
fæst nú, eptir þessa strandferð Thyru, hjá
öllum bóksölum landsins.
Kostar innbundið 3 kr.
(í viðh.-bandi 3 kr. 25 a.j.
Síðari bindin, II.—III., hafa útsölumenn
Bóksalafjelagsins og meðlimir þess einnig til
sölu handa nýjum kaupendum fyrir sama
verð.
Aðalútsala í Isafoldar-prentsmiðju.
Æfintýrið.
af fögnuði, og breiddi út faðminn eins og
fugl, sem breiðir út væugina. f>að var eins
og hún ætlaði að fljúga í móti einhverju.
Óðara en eimlestin staðnæmdist, stökk ungur
maður út úr vagninum.
En hvað hún vafði sig innilega upp að
honum. Hún veifaði burtu ferðarykinu af
hattinum hans og framan úr honum. Hún
gat naumast komið upp orði. Aumingja
maðurinn, sem var líka frá sjer numinn af
gleði, átti örðugt með að sefa hana. |>að
getur verið álíka örðugt að stilla mikla gleði
eins og mikinn harm. |>að er bara örð-
ugt að skilja í því, að nokkur maður skuli
geta tilbeðið þannig aðra mennska veru.
En hvernig leit þá maðurinn út, sem varð
fyrir tilbeiðslunni ? Jeg sá það ekki. Hún
skyggði allt af fyrir.
Jeg flýtti mjer að ná í sætið hans, sætið
hans í vagninum, og þess vegna heyrði jeg
þetta samtal:
»|>að eru auðsjáanlega ekki hjón, heldur
þjónaefni«, sagði maður einn í vagninum,
sem hafði haft augun á þeim, eins og jeg.
»f>au eru búin að vera í hjónabandi í fjögur
ár«, svaraði annar.
»Ejögur ár ? Skárri eru það nú hveiti-
brauðsdagarnir ! En maðurinn kemur þá
sjálfsagt frá Ameríku; hann hlýtur að hafa
verið þar nokkur ár«.
»Hanu kemur frá Hamborg, og hefir verið
í þessari ferð í tvo daga«.
»Ekki nema í tvo daga ! En hvaða maður
er hann þá ? Og hverra manna er hún ?«
»Hann er blátt áfram daglaunamaður í
Hannóver. En hún — hún er dóttir banka-
kaupmanus í Frankfurt, bankakaupmanns,
sem á svo miljónum króna skiptir«.
»En hvað hugsar bankakaupmaðurinn þá,
að fara svona með miljónirnar sínar ?«
»f>að gekk nú ekki með góðu, en tókst þó
á endanum. En kossarnir eru líka mikils
virði, eins og þjer sjáið . . . Getið þjer verð-
lagt þá?«
|>að er víst enginn fær um það. þeir eru
eins og málþráðarstólparnir, sem sjást fram
með járnbrautinni, þegar farið er með hrað-
lestinni. Maður þykist sjá fyrir endann á
þeim, en þeir ætla þó aldrei að enda.
»Er tengdafaðirinn á lífi enn ?« spurði ein-
hver.
»Já«.
»það er gott. jpessi ungi maður er þá ekki
búinn að fá miljónirnar enn. Jeg óska þess
af heilum hug, að hann fái þær aldrei!«
»því þá það ?«
I sama bili hvein í eimpípunni og lestin
þaut af stað.
Jeg fjekk ekki að heyra svarið við síðustu
spurningunni, en átti hægt með að fara nærri
um það. Of rnikill sólarhiti veldur sólstungu;
of miklir peningar fyrirfara hinum æðri
gæðum lífsins, ástinni og hugarróseminni.
(X+X).