Ísafold - 12.11.1890, Blaðsíða 4
366
Skemmtanir fyrir fólkið.
Hiö nýjasta af þvi nýja.
Nú með »Magnetic« seinast var jeg svo heppinn, að fá með ærnum kostnaði
NÝJAE MYNDIE (42 að tölu) :
Stanley í sinni seinustu merkisferð
að bjarga
|>ar á meðal:
Konungurinn af Beigiu og Emin.
Tippú-Tib.
Á leiðinni til LeopoldsviiSe.
Áhlaup skógardverganna.
Á göngu gegnum skóginn
Stanley sýnir sínum mönnum hið fyrir-
heitna land.
Stöðuvatnið Albert-Nyanza.
Stanley og Emín hittast.
Enn fremur verða sýndar nokkrar
Kaupmannahöfn.
Rósenborgar-höll.
Christiansborgar-höll fyrir brunann.
Börsinn.
Emin Pasha.
Mána-fjöilin.
Lið Emins.
Stanley snýr heim.
Stanley kveður Afríku.
Stanley á Shepheards-hóteili í Cairo.
Stanley i Alberts-höllinni í London.
Fröken Doroty Tennant.
Gipting Stanleys i Westminster-kírkjunni,
og m. fl.
myndir frá Kaupmannahöfn, svo sem :
Hoibroplads.
Thorvaldsens Museum.
Ýmsar myndir af listaverkum Thorvald-
sens, o. fl.
og þessi skemmtun enduð með ljómandi mynd af
Eiffel-turninum í París
með Ijósum í húsunum í París í kring.
þetta verður sýnt á stóra salnum í hótel ísland föstudag og laugardag 14.
og 15. nóv. kl. 8.
Bílætin fást allan föstudag og laugardag í búð undirskrifaðs og kosta : 0.60, 0.40, 0.20.
Evík 12. nóv. 1890.
þorl. O. Johnson.
S ti znimtun jij z,i/v jcíhid.
Pöstudags- og laugardagskvöld 14. og 15.
nóvember, kl. 8, sýni jeg í G o o d-T e m p 1-
a r a-h ú s í n u hinar nafnfrægu myndir af
Gulasteins-skemmtigarði (Yellovstone Park),
og eldgosið mikla, Vesúvíus að gjósa, og
borgir og merka menn víðs vegar um ver-
öld. Enn fremur sýni jeg skrítna hluti frá
Ameríku, sem enginn hefir hjer sjeð fyr.
Inngönguseðla sel jeg föstu- og laugardag
14. og 15., og kosta beztu sæti 75 aura, en
hin 50, fyrir börn 25 aura.
Reykjavík 12. nóv. 890.
Teitur Th. Ingimundarson.
LBIÐAE.VÍSIR TXL LÍFSÁBYRGBAE fæst
ókeypis hjá ritstjórunum og hjá dr. med. J. Jónas-
sen. sem einnig gefur þeim, sem vilja tryggja
lif sitt allar nauósynlegar upplýsingar.
Bókaverzl. ísafoldarprentsm..
(Austurstræti. 8)
hefir til sölu aliar nýlegar islenzkar bækur
útgefnar hjer á íandi.
Lœkningabók, nHjalp í viðlögumn og nBam-
fóstranu fæst hjá höfundinum fyrir 3 kr 75 a.
bókhlöðuverð: 4 kr. 50 a.).
Forngripasaimo opið hvern mvu. og 10, kl. 1 2
Lindsbaiikinn opinn hvern virkan dag kl. 12 2
Landsbókasaíniö opið hvern rúmheigan dag ki. 12 2
útlán md„, mvd. og ld.. ki 2 3
SöfntanarsjoÖu, inn opinn l. mánud. >
hvenurn mánuði kl. 5 6
Telefón-fjelagið auglýsir hjer með, að
frá því á morgun eru telefónsstöðvarnar (í
Evík og Hafnarf.) fyrst um sinn —• í skamm-
deginu — að eins opnar á þessum tfmum
dags : kl. 8—9, 10—2 og 3—5. Fyrir 25 a.
aukaborgun verða þó skeyti send á öðrum
tímum, þegar á h'ggur og því verður við
komið, eins og á helgum dögum, einkan-
lega eptir fyrirframpöntun. — Eyrir brjefieg
skeyti verða ársáskrifendur að borga 5 a.
fyrir hverja 40 stafi (helmingi minna en
aðrir), þó aldrei minna en 10 alls.
Fjelagsstjórnin.
Ný kennslnbók Í ensku eptir Halldór
Briem, kostar í kápu 75 a. innb. 1 kr.
A bók þessa hefir enskufræðingurinn Jón
Stefánsson, cand. mag., lagt svofeldan dóm
(í þjóðólfi).
«Hún er handhægur og skemmtilegur bækl-
ingur. Setningarnar eru langtum praktiskari
en Eibes í «Hundrað tímurn* og sama er að
segja um samtölin aptan við og framburðinn
neðanmáls á hverri síðu». «pessi litla búk er
hin bezta islenzka kennslubók í ensku fyrir
byrjendur, aðgengileg, ódtjr og auðveldn.
Aðalútsala í bókaverzlun Isafoldarprent-
smiðju (Austurstræti 8).
Veðurathuganir l Reykjavik, eptu Dí. J. Jónassen.
Hiti | Loptþyngdar-
n^v. j (áCelsius) |ma6lir(millniet.)l Veíurátt.
ánóttu|um hád.| fm. | CMÍ. fin em.
Ld. 8. "T" j -7“ i. 71j-9 , 740.0 O b A h b
Sd. 9. ~~~ 6 +- j 740.8 1 749 3 O b O b
Md. to. ■4- 5 o 749. i 746.8 A h b O b
H- I + ' 746.S 74).: A li b A h d
Mvd I + i 7j9.i N i h b
K jett loþpi undanfarna daga, stund u 111 hægi r aust-
ankaldi, optast b;arl u ppylir; íinu 1 1. var hjer hæg
aust: ngola með þiðu og ýrði regn úr lopti nokkru
epiir miðjan dag. I morgun (1-.) landnot an gola,
bjartur.
Ritstjór Björn Jonsson, cand. phil.
j’rentsmið a Isaloldar.
erum vel ánægð með þau«, mælti veitinga-
maðurinn, og brosti við.
Svo skrifaði hann reikninginn, og fekk
dóttur sinni hann. Hún fór, og hálfstálpað-
ur piltur kom inn til okkar.
»Viktor!« mælti konan—hún þekkti fóta-
takið, eins og flestum blindum mönnum er
eiginlegt—, »fylgdu mjer út snöggvast«.
Drengurinn hljóp þegar til og tók í hönd
hennar og vingsaði henni fram og aptur. Síð-
an hoppaði hann af stað með móður sína.
»Vertu stilltur, drengur minD !« mælti hún.
Drengurinn kyssti á höndina á henni, lagði
vangann upp að brjóstinu á henni og leiddi
hana svo hægt og gætilega út úr herherg-
inu.
»þjer eigið ljómandi falleg börn«, skrifaði
jeg á spjaldið, þegar þau voru farin út.
Hann brosti ánægjulaga, og mjer virtist
honum vökna um augu.
»Ojá«, skrifaði jeg enn fremur, »eplið fellur
ekki langt frá eikinni«. »En—eptir á að hyggja
—mjer virtist konan yðar hafa útlenzka á-
herzlu á stöku orði, já—mjer liggur við að
segja—spænska áherzlu«.
»Alveg rjett, alveg rjett«, mælti hann hvað
eptir annað, og kinkaði kolli,—»alveg rjett;
hún er líka nokkurs konar herfang frá Spáni;
jeg vann þar meiri sigur heldur enu keisar-
inn, — sem var«, bætti hann við og varpaði
öndinni.
»Ojá, herra minn«, mælti hann enn frem-
ur, »hún er það bezta og fegursta herfang,
sem nokkur maður hefir öðlazt; því er yður
óhætt að trúa. þessi hjerna«,—hann benti á
örin á andlitinu,—»og rnilli tíu og tuttugu
innan klæða, og krossinn þessi, sem mjer
var gefinn af—þjer eruð víst útlendingur?
»Já«, svaraði jeg.
»Já, jeg hugsaði það. Jeg hefi tekið við
honum úr hendi kappans sjálfs, Napóleons
mikla, á orustuvellinuui við Friedland—þetta
hvorutveggja eru .mjer dýrmætar minjar —
mannlegir menjagripir,—en hún Josepha mín
er sannkölluð guðsgjöf«.
Hann krosslagði hendurnar á brjóstinu, og
viðkvæmnis- og þakklætistár runnu niður ept-
ir kinnunum á honum.
»þjer gerið mig ákaflega forvitinn#, skrifaði
jeg á spjaldið, »og ef það væri ekki mikil ó-
kurteisi af ókunnugum manni, að fara þess á
leit, þá vildi jeg feginn fræðast ofurlítið um
það, hvernig einn af hinum hraustu hermönn-
um Napóleons mikla hefir farið að því, að
komast yfir þetta herfang, þennan óviðjafn-
anlega kjörgrip, sem hann hefir öðlazt, ásamt
ótal fleiri heiðursn:erkjum«.
það bregzt sjaldan, að gullhamrar hafi á-
hrif á franska hermenn, og orð mín urðu
ekki heldur árangurslaus.
nþegar ferðamennirnir eru búnir að taka á
sig náðir—þeir geta annars rekizt inn til okk-
ar—þá skal jeg með ánægju segja yður sögu
mína«.----------
»þjer þolið má ske ekki tóbaksreyk?« spurði
hann mig, þegar gestirnir voru hættir öllum
umgangi, konan setzt fyrir aptur, og börnin
háttuð og sofnuð.
»Jú, mjög vel, mjer þykir meira að segja
sjálfum gott að reykja«.
»þegar jeg segi sögu af herferðum mínum,
þá má jeg ævinlega til, að reykja úr sömu
pípunni, sem jeg reykti úr þegar jeg var her-
maður. Jeg get ekki að því gert«.
Hann lauk upp skáp, sem var þar í her-