Ísafold - 19.11.1890, Blaðsíða 3

f>ó að við Strandartnenn heíðum enga
verulega ástæðu til að kvarta yfir því, að
fiskurinn lagðist við netalínuna þar sem hán
nú er, —því flestum veitti hægt að ná þar
í hann hjeðan—, þá var eðlilegt, að innri
veiðistöðvarnar væru óánægðar með það, og
út af því kom sú uppástunga þaðan, að af-
nema alla þorskanetaveiði um næstkomandi
ð ár. f>etta þótci mörgum útvegsbændum
of djarft í farið; en til þess að leitast við að
sameina sem bezt þarfir og kröfur manna í
innri og syðri veiðistöðum flóans, var sam-
þykkt að seinka netalagnardeginum til 7.
apríl.
Með þessari breytingu á netasamþykktinni
vona menn að fiskurinn gangi óhindraður þá
leið, sem náttúruhvötin bendir honum, en
verði netafiskur ekki genginn á grunn 7.
apríl, þá eru litlar líkur til, að hann gangi
til grunns að mun þá vertíðina. Eptir þann
tíma mun optast reynast hættulítið að leggja
net á djúp, því bæði vita menn, að þá eru
hörðustu straumar um garð gengnir, og líka
þarf síður að óttast langvinn illviðri úr þvi
svo er orðið á liðið. Vitaskuld er, að búast
má við því, að sumar vertíðir verði engin net
lögð í sjó, af því farið verður að aflast á færi
áður en leyfilegt er að leggja, og tel jeg það
ekki stórvægilegan skaða.
Guðm. í . Nesi segir, að við ætlum að
geyma okkur fiskinn í 8 vikur; en það hefur
enn ekki komið fyrir, að fiskur hafi verið
genginn að netalínunni að nokkrum muti
þann 14. marz síðustu 5 árin. »En verið
getnr«, segir hann, »að fiskurinn þykist ekki
hafa hentugleika til að bíða svo lengi, og
sitji menn þá eptir með sárt ennið, fisklaus-
ir«. Viti menn: fiskurinn kom inn að neta-
línunni, seinast í fyrra, en »haföi ekki hent-
ugleikaa til að bíða þar nema fáa daga, svo
að þeir, sem ekki »höfðu hentugleika« til að
ná honum þar, en biðu eptir því að hann
kæmi grynnra og innar í flóann, —eins og
tilfellið var með suma fiskimenn hjer og
marga í iunri veiðistöðunum—, þeir »sátu i
eptir með sárt ennið, fisklausir«, af því fisk-1
inum þóknaðist ekki að fara til grunns, j
heldur til hafs, þegar hann hljóp úr Leiru- j
sjónum undan lóðunum og seglfestugrjótinu. j
Hcyrnarlausi mafjurinn.
Vjer — hermennirnir frönsku, byltinganna
börn, tókum oss það ekki eins nærri, því Napó- j
leon var vor páfi, og syndalausnina tókum
vjer fyr eða síðar á vígvellinum af höndum
fjandmanna vorra. Jeg reyndi að gera sam-
vizku hennar rólegri, og bað hana að halda
ást okkar leyndri, og láta ekki nokkurn
mann fá nokkurn grun um hana. Hún hjet
því, og skildi við mig glaðari í bragði.
En kvöldið eptir var hún orðin enn þung-
búnari.
»Eóbert«, mælti hún, og fleygði sjer í fangið
á mjer, »faðir minn hefir áreiðanlega fengið
einhverja vitneskju um ást okkar, og jeg er
bæði hrædd og forviða út af því, hvernig
hann hagar sjer : Hann hefir látið mig skilja
á sjer, að honum væri ást okkar ekki svo
mjög í móti skapi — jeg sem hef heyrt hann
ótal sinnum formæla öllum löndum þínum í
sand og ösku. Eóbert, Eóbert! Ó, að jeg
hefði aldrei 3jeð þig. Eitthvert ólán vofir
yfir þjer, en jeg skal bera það með þjer,
þótt jeg geti ekki afstýrt því«.
Jeg þrýsti meynni að brjósti mjer, og
Nafni minn í Nesi hyggur, að það verði
tilfinnanlegt tjón fyrir útvegsbændur, að mega
ekki leggja netin fyrri en 7. apríl. Hann
heldur nefnil., að vertíðin styttist um 3 vik-
ur. þetta væri rjett skoðað af honum, ef
allir sjómenn sætu í landi og enginn reyndi
til að afla fiskjar á annau hátt en í net.
En hvort skyldi reynast affarasælla, að stytta
netaveiðitímann að framan eða aptan ? Hef-
ur ekki netavertíðin undanfarin ár reynzt
ærið endasleppt, þó hún að nafninu hafi
byrjað 14. marz ? Hún hefur sjaldan staðið
margar vikur. En það aflatjón, sem nafni
hyggur að vjer munum verða fyrir við þessa
breytiugu, hefur ekki reynzt mjer eins til-
finnanlegt og hann hyggur. jpað get jeg
borið um. A síðastliðnum ð árum hefur á
minn útveg fengizt hæstur hlutur í net fyrir
8. apríl 20 fiskar, segi og skrifa tuttugu
fiskar; það var vertíðina 1888. I vetur er
leið (fyrra vetur) hafði annað skipið 18, hitt
4 fiska hlut i net 8. apríl. þar á móti get
jeg frætt nafna minn í Nesi á því, að 1887
hyrjaði ágætur færaafli 23. marz, og þá var
9. apríl kominn hjer 150 fiska hlutur á færi.
1889 var nægur færafiskur kominn 28. marz,
og þá var kominn hjer 200 hlutur á færi
8. apríl, en enginn fiskur í net; þó lögðu
sumir menn net þá vertíð sjer til méstu
ógæfu; 1886 var 4 fiska hlutur í net 8
apríl.
þó að netaafli hjá mjer hafi ekki heppn-
azt betur en þetta framan af þeim vertíðum,
er jeg hefi minnzt á, þá mun það samt ekki
því að kenna, að formenn mínir hafi lagt
net sín langt fyrir innan netalínuna; en
aldrei hef jeg getað komizt að því, að þeir
hafi lagt þau svo utarlega, að þeir hafi þurft
að skammast sín fyrir að finna þau aptar á
sömu miðum og þeir skildu við þau, eða að
þeir hafi þegjandi neyðzt til að eptirláta
þau öðrum, án þess að þora að lýsa eignar-
rjetti sínutn á þeim.
Að minnsta kosti má þó telja hinni nýju
í fiskiveiðasamþykkt pað til gildis, að eptir 7.
j apríl mega allir formennn óhræddir hirða
j net sin, hvar sem þeir hitta þau, hvort það
j er heldur á sjó eða landi; og að líkindum
j þarf sýslumaður að fara færri aukaferðir
j
reyndi að hugga hana með uppgerðar-rÓ3emi J
[og mjer lánaðist það að nokkru leyti. Um j
j leið og hún kvaddi mig, bað hun mig að j
vera var um mig, því ekki væri á það að j
ætla, hverju grannar vorir byggju yfir. Jeg
fór að ráðum hennar, og sömu nóttina sá
jeg tvo menn, er mjer virtust mjög ískyggi-
legir, laumast brott frá húsinu.
Daginn eptir varð mjer reikað út í skóg-
arjaðarinn, og hitti þar húsbóndann, skripta-
föður hans og einhvern munk annan, sem
jeg þekkti ekki. Jeg kom að þeim óvörum,
en heyrði þó ekki samræður þeirra ; enda
felldu þeir óðara talið, er þeir urðu mín varir.
Munkarnir kvöddu hann, og hjeldu á brott
inn í skóginn, en bóndi varð mjer samferða
heim, og var hinn þægilegasti.
IJndir borðum um kvöldið lá óvenju-vel á
honum; hann tæmdi hvert glasið á fætur
öðru, og ýtti undir fjelaga mína til að gera
slíkt hið sama. þetta jók gruu minn um
allan helming. Jeg gaf þeim bendingu um
að gæta hófs, en annaðhvort var, að þeir
skildu mig ekki eða vildu ekki skilja mig;
þeir hjeldu áfram að drekka með bónda.
hingað suður á vetrarvertíðinni til að rann-
saka fiskilagabrot sjómanna.
Af hvaða »toga«, sem nafni minn í Nesi
heldur að það sje spunnið fyrir okkur og
öðrum, sem um þetta mál hugsa, að vilja
leitast við að telja þær reglur, sem miða til
að tryggja fiskiaflann í innri og syðri veiði-
stöðum flóans, þá mun enginn sá maður,
sem athugar hina nýju fiskiveiðasamþykkt
hlutdrægnislaust, geta með sanni sagt, að á-
kvarðanir hennar sjeu svo úr garði gjörðar,
að Strandarmenn geti vænzt þess að hafa
af henni meiri hagnað en aðrir, sem fiski-
veiðar stunda við Faxaflóa. Hún veitir
Strandarmönnum enga undanþágu nje for-
rjettindi fram yfir aðra.
það er óneitanlega fallega gjört, að halda
uppi rjetti annara lítilsigldari, sje honum
hallað, ef þeir geta það ekki sjálfir; en var-
ast verður að gjöra það á þann hátt, að hag-
ur almennings bíði stórkostlegt tjón af því.
Allt það, sem aflaga fer í fiskiveiðum í suð-
urhluta flóans; öll truflan og tálmun, sem
fiskimenn í syðri veiðistöðunum gjöra fiski-
göngunum með óhentugri og óhyggilegri
veiðiaðferð, hlýtur að koma harðast niður á
innri veiðistöðunum, því syðri veiðistöðurnar
liggja betur við til að hafa lítils háttar not
af fiskigöngunum þá fáu daga, sem þær
staðnæmast, áður en þær eru hraktar burtu
aptur. En þó að við Strandarmenn sjeum
betur settir en þeir, sem inuar búa, til að ná
í afla í Leiru og Garðsjó, þegar hann er þar
að fá, þá viljum við ekki gjörast aðstoðar-
menn annara í því að spilla þar fiskiveiðum,
því ef afli bregzt þar, þurfa menn sjaldan
að vænta eptir góðri vertíð hjer.
A hinum væntanlega hjeraðsfundi mun
það bezt koma 1 Ijós, hvort það eru ekki
fleiri en Strandarmenn, sem óska að sam-
þykktin, —eins og hún nú er úr garði gjör
frá sýslunefndinni—, nái staðfestingu.
Landakoti 14. nóvember 1890.
Guðm. Guðmundsson.
Fjárkaupaskip Coghills, Newhailes, hið
síðasta á þessu ári, fór hjeðan sunnudag 16.
þ. m., með 3602 kinndur og nokkra hesta.
Coghill sigldi og sjálfur með þessari ferð.
Jeg gætti þess, að drekka eigi frá mjer
j vitið, en fjelagar mínir urðu æ ölvaðri, og
| svo fóru þeir að syngja og þvaðra ýmsa vit-
j leysu. þeir hjeldu langar hrókaræður um
væntanlega sameiningu Frakklands og Spánar,
og — bóndi var samdóma þeim í öllu.
Loks buðum við hver öðrum góða nótt,
bóndinn með ískyggilegu brosi, fjelagar mínir
með drafandi tungum, en jeg órór í skapi
og með illan grun.
|>egar jeg var kominn inn í herbergi mitt,
fór jeg að hugsa um háttalag húsráðanda, og
jeg styrktist æ betur 1 þeirri trú, að hjer
byggi undir leynilegt samsæri. Jeg ásetti
mjer, að fara þegar morguninn eptir til
bæjar og vara yfirforingjann við; hafði
hann verið áhyggjulaus og óhultur um sig og
sveit sína. Jeg gat ekki sofnað ; jeg þóttist
viss um einhverja yfirvofandi hættu.
Hálf-ósjálfrátt greip jeg byssu mína, stakk
skammbyssu í vasa minn, og laumaðist út í
laufskálann. þar átti jeg von á að hitta
Jósephu mína, en hún var ókomin enn.
Jeg beið þar í hálfa stund, og hún kom ekki.
f>að var komið fram yfir miðnætti. Jeg var