Ísafold - 13.12.1890, Blaðsíða 3

399
flokksins. Alþýða manna á írlandi yar enn
Parnell fylgjandi af alhuga, að því er heyra
mátti á blöðum og fundamótum. En kenni-
valdið írska, erkibiskupar (4) og biskupar
(nær 30), hafði áfellt hann þunglega í yfir-
lýsingarskjali, og telur sem margir aðrir skylt
að meta meir sjálfrforræðismál Ira en for-
vígismann þess, er verið hefir.
Hollandskonungur, Vilhjálmur þriðji, ný-
lega dauður, á áttræðisaldri. Ríki tekur
eptir hann á Hollandi dóttir haus ung, en
drottning hans stendur fyrir stjórn meðan
hún er eigi komin til lögaldurs. En í Lux-
emburg, þar sem Vilhjálmur konungur var
hertogi, tekur ríki Adolph hertogi af Nassau.
Bandamenn í Norður-Ameríku gengu áþing
í Washington 1. þ. m. sem vandi er til. I
boðskap forseta, Harrisons, er minnzt á toll-
lögin alræmdu, er komust á í haust og bök-
uðu stjórnarliðinu ósigur í fylkisþingakosn-
ingum í f. mán., og talar forseti drjúgmann-
lega um heillavænlegan ávöxt þeirra fyrir
land og lýð, er fram líða stundir. IJm 380
milj. króna hafði orðið afgangs kostnaði af
tekjum Bandaríkjanna síðasta fjárhagsár (er
endaði 30. júni í sumar), og er því sem fyr
varið til skuldalúkningar. Ófriður vakinn af
Indíönum, í Dakota meðal annars. Höfðu
ráðizt á hvíta menn og drepið nokkra; var
hafður liðsbúnaður í móti þeim.
Gufuskipið Mid-Lothian, frá Leith,
853 smálestir, skipstj. David Gaie, kom
hingað 10. þ. m. frá Skotlandi með kolafarm
til Brydesverzlunar, nál. 8000 skpd. Lagði
fyrst af stað 11. f. m., frá Blyth á Skot-
landi, hreppti aftakaveður daginn eptir fyrir
norðan Skotland og sneri aptur til Stornoway
í Suðureyjum. Stórsjóir gengu yfir skipið,
brutu björgunarbátinn og fleira ofan þilja,
en sjór rann niður í lestina, og tók út einn
skipverja, danskan, sem drukknaði þar;
skipstjóri meiddist á höfði og braut í sjer
rif ; stýrimaður meiddur, vjelstjóri veikur, og
skipshöfnin öll Ijemagna af þreytu og vosbúð.
Varð að ráða nýtt fólk á skipið og gjöra við
það f Stornoway. f>ar lá það þangað til 4.
þ. m. Gekk síðan vel ferðin hingað.— Verð
Heyrnarlausi maöurinn.
f>ið hafið að líkindum nóga unga pilta yðar
á meðal, sem stúlku getur litizt á«.
Jeg hlustaði eptir því, hvort hún svæfi
enn þá; jú, í hellinum var kyrð og dauða-
þögn, og hellismunninn var að mestu hulinn
myrtusviðargreinum.
»Guðlausi níðingur#, æpti hann aptur; »hjer
stoða enginn undanbrögð: annaðhvort verðið
þjer að gera, að meðganga, eða...!«
Hann setti tvíeggjaðan hníf fyrir brjóst
mjer.
»Drepið mig!« svaraði jeg, og Ijet mjer
ekki bregða. »Nei, bíðið þjer dálítið við.
Ef jeg segði yður nú, hvar Jósepha er niður
komin, viljið þjer þá lofa mjer því, að fyrir-
gefa henni, og láta mig taka út hegninguna
fyrir okkur bæði?«
»Hundurinn þinn frakkneski!« svaraði hann;
»jeg er enginn barnamorðingi. Jeg gef henni
líf«. —
»En við ekki«, heyrði jeg hina segja lágt
á bak við mig.
f>á varð jeg staðráðinn í því, að segja ekki
á kolunum er 5 kr. 75 a. skpd., nema í
stórkaupum 25 a. minna.
Mannalát. Hinn 4. þ. mán. andaðist
hjer í bænum ekkjan Quðriin Kristjánsdóttir
fædd 29. desbr. 1817, ekkja Sigurðar Hákon-
arsonar söðlasmiðs, »sómakona í sinni stjett,
guðhrædd og ráðdeildarsönu.
I lok f. m. andaðist heiðursbóndinn Böðvar
Jónsson á Dagverðarnesi á Rangárvöllum. 69
ára gamall, fæddur í Koti á Bangárvöllum
árið 1821. Ólzt hann þar upp hjá foreldr-
um sínum Jóni bónda Magnússyni og Höllu
Pálsdóttur konu haDS, unz hann fór að búa
á jörðinni Dagverðarnesi í sömu sveit vorið
1849 og bjó þar síðan allan sinn búskap til
dauðadags eða rúml. í 41 ár. Sama árið
kvæntist hann þórunni Eyjólfsdóttur, bónda
Jónssonar á Hærri-f>verá í Fljótshlíð, og lifðu
þau saman í hjónabandi í 40 ár; andaðist
hún í nóvembermánuði f. á. jpegar hann
byrjaði búskap, hafði jörðin Dagverðarnes
verið í eyði í 7 ár, og hann fjekk ekki nema
sem svaraði einu lambsfóðri af túninu, en
með stökum dugnaði og eljusemi græddi hann
þó upp tún, sem hann fjekk af framt að 100
hestum árlega, girti allt túnið, húsaði allan
bæinn, er var algjörlega í rústum, byggði
heyhlöðu og fjölda fjenaðarhúsa. Græddist
honum vel fje, enda voru þau hjón bæði jöfn
að kalla mátti að elju og iðjusemi. Abúð-
arjörð hans er einhver hin örðugasta, sem
dæmi munu til. Allar slægjur að túninu
undanteknu verður að sækja að 2—4 mílur
vegar og vatn fæst ekki nær en 1 mílu, nema
leysingarvatn á vetrum. En eins og þau
hjón voru ötul að afla fjár, svo voru þau og
hjálpsöm við aðra. Sjálf áttu þau ekki
nema eitt barn, en tóku til fósturs 6
börn, flest án alls endurgjalds, og eptir því
voru þau ætíð fús á að liðsinna bágstöddum.
Böðvar sál. var allvel greindur maður, en
tók þó ekki þátt í almennurn málum, enda
var fáum kunnugt um gáfur hans nema
þeim, sem honum voru nákunnugir, því hann
ljet svo lítið á sjer bera, og var mjög grand-
var í orðum og verkum. |>órunn sál. kona
hans var sómakona og skörungur, en mátti
ekkert aumt sjá.
til hennar;—bara að hún segði þá ekki til
sín sjálf.
»Jósepha hefir verið mjög alúðleg við mig
frá því við sáumst,« mælti jeg, »og jeg verð
að játa, að jeg þóttist verða var við, að hún
vildi mjer vel; en jeg hefi ekki sjeð hana
síðan jeg flýði heiman frá yður. f>egar jeg
komst að því, að mjer mundi ekki óhætt,
kvaddi jeg hana og hjelt af stað. Hún varð
mjög döpur í bragði, og sagðist mundi fara
innan skamms fótgangandi á fund frænku
sinnar, sem væri í einhverju klaustri; þjér
vitið sjálfsagt, hvað þessi frænka hennar
heitir, og hvað þetta klaustur er. Hvort
hún hefir ætlað sjer að ganga í klaustrið,
veit jeg ekki;—en þar getið þjer að líkindum
fundið hana.
Svo var að sjá sem þetta örþrifsráð mitt
hefði góð áhrif á hinn harðbrjóstaða bónda.
|>að glaðnaði allt í einu yfir honum. Hann
lagði þegar af stað heimleiðis, og sagði um
leið við fjelaga sína:
»Verið þið nú fljótir, og kveljið þið hann
ekki mjög mikið. Hann er ekki verri en
aðrir fjelagar hans«.
Með fráfalli þeirra hjóna hefir sveitarfje-
lag þeirra því beðið mikiun skaða, og allir
þeir, sem þekktu þau, munu minnast þeirra
fyrir eljusemi, starfsemi, brjóstgæði og ráð-
vendni.
Hjálmar Sigurðarson.
Siðalögmál
nítjándu aldar ofanverðrar.
f>ú finnur að ekki er allt með feldi,
Að allvíða stendur myrkra-veldi,
Að löstunum þegnar þess leika sjer,
Sá leikur, það athæfi blöskrar þjer.
En, heyrðu mig! Kemur það við þig ?
Nei, það skaltu láta eiga sig.
Láttu allt fara sem verkast vill,
f>ótt verði afdrifin ljót og ill.
Að berjast við illt er óðs manns ráð,
J>að áttu að varast í lengd og bráð.
Hví fórstu að segja sannleikann?
|>jer sæmdi betur að þegja um hann; —
Að því spakmæli áttu að hyggja,
Að »opt má hið sanna í kyrðum liggja«.
Um sanna lesti þú skalt þegja,
Frá þeim hinum lognu skaltu segja.
»Hver maður er næstur sjálfum sjer«,
J>að sáluhjálparreglan er.
Hver maður á að hugsa um sig,
Hvað koma aðrir menn við þig?
Hvað sem þú vinnur heimi í
|>á »hafðu« töluvert »upp úr því«.
»Einn f félagi« áttu að lifa
Er það vænst til sannra þrifa.
Atölur skammta áttu’ úr hnefa,
En ótakmarkað að fyrirgefa
Alla lesti hjá öðrum mönnum,
f>að er að lifa í kærleik sönnum.
Ekki geta þeir gjört að því
|>ótt glæpanna steypist þeir í dý.
Grein að kunna á góðu og illu
Er gott, en hafnaðu þeirri villu
Að aftra því, sem illt er, því
J>að á að blómgast heimi í.
Láttu aðra menn eina um sig.
Anægður vertu með sjálfan þig.
Ef þú finnur að öðrum, góði!
Ávallt skaltu það gjöra í hljóði.
Nú fóru þeir að taka ráð sín saman, og
fórst það svo, að jeg gat varla varizt hlátri.
Einn vildi láta hengja mig á vanalegan hátt;
annar vildi láta hengja mig öfugan, fæturna
upp en höfuðið niður. Hinn þriðji vildi líka
láta hengja mig þannig, en með þeim viðauka,
að jeg skyldi hanga með höfuðið ofan í
maura-búi, svo að þeir gætu skemmt sjer
við að horfa á mig gretta mig — að hann
sagði; hinn fjórði vildi láta slíta mig í sund-
ur í miðjunni á milla tveggja eika. En
uppástunga hins fimmta var samþykkt í
einu hljóði:
»Longa«, mælti hann, »er nú með flokk
sinn í fjöllunum tæpa mílu hjeðan. Jeg
fann hann í gær, og sagði hann mjer, að
snemma í dag mundi hann verða staddur í
Fuestadalnum. Hann sagði, að þar ætti
fram að fara heldur skemmtileg aftaka óbóta-
manna. J>eir ætla að hafa þangað með sjer
sex franska þorpara og brenna þar á báli
lifandi. J>að er bezt, að þessi verði sá sjö-
undi, svo að hann geri sitt til að auka
viðhöfnina*.
f>essu ráði fylgdu þeir — forsjónin hlýtur að