Ísafold - 03.02.1892, Blaðsíða 3

39
höfðu allir verið bólusettir á síðast þegar
bólusetning fór þar fram, og einmitt sá
▼eiktist fyrst, er þá var eigi bólusettur (og
kannske aldrei).
Verzlun hjer eigi hagstæð í haust. Sauð-
fje í mjög lágu verði, en útlend vara í háu
verði. Var því alls ekkert fje selt hjer til
útlendinga, en menn neyddust til að selja
fje í slátur til kaupmanna. Manna á með-
al því mjög mikið peningaleygi. Vörubyrgðir
enn öflugar hjá Stykklshólms kaupmönnum,
en engar í Ólafsvík, nema hjá kaupm. Jóni
Árnasyni. Útlit fyrir mjög lágt verð á
skepnum í vor. Blautfisksverzlun í Ólafs-
▼ík í haust eigi mikil.
Sparisjóður Stykkishólms tekinn til starfa
Bormaður hans er Sig. sýslumaður Jónss.,
fjehirðir S. Richter og skrifari Sæm. Hall-
dórsson. Fyrsta sinni lagt inn 1 hann
100 kr.
Framfarir annars hjer eigi mjög miklar,
nema jarðabótavinna mest á síðastliðnu
sumri, og mun verða haldið í horfi eptir-
leiðis.
Barnauppfrceðsla heldur á framfarastigi í
öllum hreppum. Umgangskennarar með
langflesta móti. Barnaskólar sömu og und-
anfarið: í Stykkishólmi, Ólafsvík [og Sandi.
f>ó er Breiðuvíkurhreppur á eptir f þessu
sem öðru sumu, nema að barnakennsla mun
vera við Stapa og Hellnan.
Vestur-Barðastr sýslu 12. des. 1891.
•Eptir hið ágæta sumar varð heyskapur
hjá mönnum með lang-bezta móti, bæði að
vöxtum og heygæðum, svo að allir munu
vel undir það búnir að mæta vetrinum, sem
til þessa hefir að mestu verið hagstæður og
snjóaljettur, svo að enn er eigi farið að
gefa fullorðnu fje að mun. Frost hefir verið
mest 10 stig við sjó, en blindbylur af
norðri að eins í 2 daga í þessum mánuði.
Haustið varð ógæftasamt til sjósókna, svo
lítið bættist úr aflateysinu frá vorinu; var
þó fiskur nokkur fyrir á stöku stöðum, mest
ýsa, en brim og umhleypingar því til fyrir-
stöðu, að notað yrði. Með því jörð var al-
þíð fram í nóvembermánuð, hefir talsvert
verið unnið að jarðabólum í búnaðarfjelög-
unum hjer, og verður því ekki neitað, að
talsverður áhugi og framfarir í þessum efn-
um eiga sjer nú stað í Yestur-Barðastr.-
sýslu; þar er búfræðingur 1 hverjum hreppi
og regluleg búnaðarfjelög í 4 þeirra; eru
flestir þeirra, sem í búnaðarfjelög þessi hafa
gengið, sjálfseignarbændur, allt minna um
afreks-leiguliða í þeim efnum, enda er sú
skoðun ríkjandi helzt til víða, að það sje
eigi tilvinnandi fyrir leiguliða, að bæta á-
býlisjarðir sínar, það sje að vinna öðrum í
hag en eigin afkomendum, það sjeu einungis
sjálfseignarbændurnir, sem upp skeri það,
sem þar verður niður sáð og niðjarnir njóti
verka þeirra handa á ókominni framtíð.
þessi skoðun kann nú að lýsa talsverðri
eigingirni, en það dugar ekki að skoða
manninn öðruvísi en hann er, og þá mun
reyndin jafnan verða sú, að hver er sjálfum
sjer næstur. Bráðapestin hefir enn ekki
gjört vart við sig að mun, nema vestur í
Selárdal; þar er sagt að margt fje sje dautt
úr henni. Aflalítið varð haustið, með fram
vegna ógæfta. Matvöruskortur mikill í
kaupstöðum, ekki fáanlegt út á askinn sinn,
hvað sem í boði er. Lítil fyrirhyggja af
kaupmönnum það. Ekki gleymdu þeir samt
að hækka verðið á kornvöru þeirri, seni
þeir áttu eptir þegar Thyra kom seinast.
Hún gekk út samt, og þó að rneira hefði
verið; því »neyð er engiun kaupmaður«.
Slátursfje var í afleitu verði, og allt, sem
innlent heitir, fremur dauflega þegið, — hið
útlenda dýrt eða ófáanlegt. Skuldasúpan
sívaxandi; þó má kannast við það, að ekki
ganga kaupmenn hjer hart eptir skuldum
sínum, nema helzt einn, sem ákærir bæði
lifendur og dauða. Hvenær ætli við getum
spilað upp á okkar spýtur?«
•f Sunnudaginn 20. desember andaðist að heim-
ili sinu Tungu í Gaulverjabæjarhreppi konan
Kristín Bjarnadóitir eptir fárra daga legu. Hún
var 72 ára. Maður hennar Bannes Einarsson
lifir enn nær 80 ára; hann er nú búinn að vera
nær 20 ár sjónlaus. þau votu í hjónabandi 48
ár og eignuðust 12 börn; þar af eru 6 á lífi. þau
voru fyrir 6 árum hætt við búskap, og hafa sið-
an verið hjá yngsta barni sinu, Guðmundi Hann-
e9syni, sem þá tók við búi þeirra.
Leiðarvisir ísafoldar.
961. Bóndi einn kaupir jörð að haustinu tiJ
með þeim skilmála, að seljandi þá hafi landskulá
hennar í næstu fardögum, og-hefir það auðvitaft
áhrif á upphæð söluverðsins. Fyrir þessi kaup>
er hann næsta vor eptir orðinn eigandi að meiru
en 20 lindr. í föstu og lausu til samans. tíer
honum þá í það sinn að greiða offur til prests?
Sv.: Hann getur eigi færzt undan því, meó
því svo er að sjá, að hann hafi orðið rjettur eig-
andi jarðarinnar þegar að haustinu: því að þótt
seljandi taki landskuld vorið eptir, er næst að
lita svo á, úr þvi að það hafði áhrif á kaupverð-
ið, sem landskuldin sje nokkurs konar borgun
upp í jarðarverðið.
962. Jeg er hjónabandsbarn og er upp-
alinn hjá vandalausum; og mjer gefið uppeldið’
en ekki foreldrunum, á jeg þá ekki uppeldi mitt
inni i búinu eptir foreldra mína? Nú er búið
að skipta fyrir nokkrum árum og var jeg þá f
fjarlægð; get jeg nú ekki fengið leiðrjettingu
þessa máls fyrir því, þótt svona standi á? og
hverjir eiga að svara mjer uppeldi minu ?
Sv.: Um leið og barn er tekið af foreldrum
til uppfósturs fyrir ekkert, er framfærisskyldunni
Ijett af þeim, enda þótt svo sje kallað, að barn-
inu sje gefið fóstrið, og getur því barnið engan.
veginn krafizt uppfósturkostnaðar síðar af þeim
eða úr búi þeirra. Um leiðrjetting á skiptum,
er uppfóstur, þar sem svo er ástatt, hefir eigi
vetið tekið til greina, getur því eigi verið að
tala, og engum ber að svara uppeldinu.
f>að, sem eptir er af eigum hins sunn-
lenzka síldveiðafjelags, sem er kr. 1,90 fyrir
hvert hlutabrjef, greiðir undirskrifaður hluta-
brjefseigendum úr því þessi mánuður er lið-
inn.
Reykjavík 25. janúar 1892.
L. E- Sveinbjörnsson.
Kaupfjelag.
Kaupmenn þeir, er kynnu að vilja selja
Kaupfjelagi Reykjavíkur vörur á yfirstand.
ári, snúi sjer til stjórnar fjelagsins fyrirI6.
þ. m. Rvík 2. febr. 1892.
Sigfús Eymundsson. Sighv. Bjarnason.
Halldór Jónsson.
40
sjer upp glaðlegt og vingjarnlegt yfirbragð, svo sem þeir
væri frelsisenglar, er alls góðs mætti af vænta. þá snöri
einn illvirkjanna, er ætla má, að verið hafi foringinn, sjer að
henni, horfði hvasst í augu henni og mælti: »Er okkur óhætt
að trúa yður? Er það full og föst alvara yðar, að vilja ganga
f lið með okkur?« — »Já! Já! Víst er um það!« anzaði hún
viðstöðulaust, og var svo sem fögnuður skini út úr augum henn-
ar, og tókst henni svo að viuna bug á tortryggni þeirra. »Jæja!
Gjörztu þá leiðtogi okkar. Annars má skrattinn trúa kvenn-
fólkinu. En við verðum að eiga það á hættu í þetta sinn.
En látið yður eigi detta í hug að svíkja okkur eða reyna til
að forða yður, þvi það er ygar bráður bani, ef við verðum
þess varir«.
»þið skuluð þegar geta gengið úr skugga um, að mjer er
hjartanleg alvara og þið eruð mjer innilega velkomnir gestir.
þið skuluð ekki þurfa að hafa fyrir að leita upp gripi mína
og gerseinar. Jeg skal vísa ykkur á þær«. Síðan greip hún
ljós það, er næst var bendi, og fór mt með þessa ræningja-
sveit úr einu herbergi í annað, lauk sjálf upp hverri hurð,
opnaði hvern skáp og hverja hirzlu. Hún hjálpaði þeirn til
að hirða það, sem fjemætt var í hverju hólfi og að búa um
það. Hún var hin glaðlegasta í viðmóti, steig ljettilega yfir
líkin á gólfinu, og yrti á ræningjana til skiptis, svo sem hún
væri þeim gamal kunnug, og var boðin og búin til hvers, er
þeir vildu.
þá er ræningjarnir voru búnir að smala saman heilmiklu
af peningum, gripum, klæðnaði og öðru fjemætu, bauð foring-
inn þeim að buast til burtferðar. f>á greip barónsfrúin f hönd
Snarræði.
Barón v. R. varð að takast ferð á hendnr í nauðsynlegum
erindagjörðum, er hlaut að standa nokkra daga, en baróns-
frúin, ung kona og fríð, á tvítugsaldri, varð ein eptir heima f
höll þeirra með þjónustufólki þeirra. Orstutt var frá höllinni
til næsta þorps, og viðlíka langt stóð hún frá þjóðveginum,.
Ekkert orð ljek á, að stigamenn hjeldust við þar í grennd.
Annan dag að kvöldi eptir heimanför barónsins ætlaði
barónsfrúin að fara að taka á sig náðir, en þá heyrði húm
allt í einu ofboðslegt hark og háreysti í herbergi því, er næst
lá svefnherbergi hennar. Hún kallaði þá inn þangað og spurði,.
hvað á gengi, en enginn svaraði henni, og allt af varð báreyst-
ið meira og meira. Hún smeygði sjer þá í kjól og lauk síðan
upp hurðinni, til þess að sjá, hvað um væri að vera. En
það var sfður en eigi geðsleg eða gleðileg sjón, er þar blasti
við henni. Tveir af þjónum hennar lágu flatir á gólfinu,
löðrandi í blóði, og margt var þar ókunnugra manna, er voru
hver öðrum illilegri útlits. Erammi fyrir einum þeirra lá
herbergisþerna frvxarinnar, er fallið hafði á knjebeð og beidd-
ist vægðar. En í bili því er frúin lauk upp hurðinni, reið af
högg og þernan fjell örend til jarðar.