Ísafold - 14.04.1894, Qupperneq 1

Kemur út ýmiflt emu sirmi
•eða tvisvar í viku. Verð árg
Knainnst 80 arka) 4 kr.. erlendis
kr. eí>a 1V* doll.í borgist
vfy r i r m iðj a n j úli m á n. (e r] en d.
>is fyrir íram).
Uppsögn(skrifleg) bundin vi&
Aramót, ögild nema komin
sje til útgefanda fyrir l.októ*
berm. Afgroiðslustofa bla^s-
ins er i Austurstrœti tf
Beykjavík, laugardagÍED 14. apríl 1894.
18. bíað.
XXI. árg. ||
Alþingiskosningarnar í vor.
II.
Svo að byrjað sje á suðuramtinu og
haldið síðan boðleið rjetta kring um land-
'ið, skall hjer minnast fyrst á kjördæmi
Austur-Skaptfellinga. Þeir eru vonandi
•einráðnir í að endurkjósa sinn fyrri þing-
mann, Jón prófast Jónsson á Stafafelli,
mesta skýrleiksmann, mjög vel að sjer, fast-
ráðan og einarðan ðn frekju, fölskvalausan
■ ættjarðarvin og framfaramann.
Vestur-Skaptfellingar. Það er langt
síðan að komið hefir á þing nýr maður
jafnsnjall þeim er þeir sendu í fyrra. Það
var einleikið mál skynbærra manna og
óhlutdrægra, að betur máli farinn en Guð-
laugur Guðmundsson væri enginn maður
& þingi þá. Að því skapi er hann skarpur
og glöggskyggn á það, sein er mergurinn
málsins í hverju málefni, áhugamikill um
veruleg velferðarmál íandsins, sjerílagi
samgöngu- og atvinnumál, tillagagóður,
greiður og afkastamikiil verkmaður við
þingstörf, samvinnuþýður og enginn flokka-
fyigismaður. Því miður mun vafasamt,
hvort hann treystir sjer til að missa sig
að heiman til þingfarar. En mikið kapp
ættu kjósendur hans á að leggja að halda
slíkum fuiltrúa áfram og munu óefað gera
það. Sje þess enginn kostur, virðist Jón
i Hemru Einarsson eiga helzt að hljóta
þar kosningu, af innanhjeraðsmönnum.
Rangvellingar. Fyrir þá er og engin
ástæ.öa til annars en að endurkjósa söinu
menn og þeir höfðu á þingi síðast. Vita-
skuld gerist Sighvatur Árnason nú gamall
nokkuð, og farinn er hann að láta undan
ihvað líkamsþrek snertir; en sálargáfur hefir
ihann óbilaðar, og allir vita, að sómamaður
hefir hann veri'ð á þingi sína löngu þing-
tíð, er veitt heíir honum mikla reynslu og
æfingu við þingstörf umfram óreynda ný-
•græðinga. Treysti hann sjer því enn á
þirig, væri ómaklegt af kjósendum hans
að synja honum þess trausts, er hann hefir
lengi notið þeirra á meðal í hvívetna.
Þórður hreppstjóri í Hala Gubmundsson
reyndist í fyrra með líklegri nýjum
þingmönnum: greindur vel og gætinn,
fastráður og tillögugóður, einarður og
fylginn sjer, og dável máli farinn. Vera
má, að þar sjeu til innanhjeraðg einhverjir
honum jafnsnjallir, en það væri óhyggilegt
hviklyndi. að fara að skipta um án neinn-
ar vissu eða jafnvel líkinda fyrir, að það
yrði til bóta. — Að Rangvellingar vildu
samt gjarnan fá sýslumann sinn (P. Br.) á
þing, skal þeim eigi láð; en það er óhætt
að liafa það eptir, að hann gefur eigi kost
á sjer.
Vestmannaeyingar. Þingmaður þeirra
í íyrra, nýr, Sigfús Árnason, er maður, sem
lítur mikið vel út og er eflaust vænn pilt-
ur; ken tilkomuminni maður hefir varla
sjézt á þingmannabekk hjer nokkurn tíma,
.enda_inun það vera rjett hermt,/að haön
hafi hlotið kosningu fyrir ötult fylgi og at-
kvæðasmölun sinna mörgu vandamanna'í
hinu qrsmáa kjördæmi og að þeir hafi
skoðað þá þingmannsstöðuna mest eins og
atvinnuauka fyrir hann. Hann mátti heita
afskiptalaus með öllu um hvert einasta
þingmál, nema eitthvert ofursmávægilegt
samþykktarmál fyrir eyjarnar, sem engum
datt í hug að amast við. Það er nú mikið
ólíkiegt, að maður, er ómögulega getur
gengið þess dulinn, hve nauðalítið nyt-
semdarerindi fyrir almenning hann á til
þings, geti fengið af sjer að reyna að troða
sjer upp á kjósendur framar. En fari svo
ólíklega, þá ættu þeir sannarlega að taka
rögg á sig og vera ekki að láta aðra eins
bernsku eptir honum. Kjósa þá. heldur
Sigurð Sigurfinnsson, er á boðstólum var
síðast og verður það að líkindum nú aptur,
mesta greindarmann og alþekktan að ráð-
deild og atorku. Sje hann og jafn vel
máli farinn munnlega sem hann hefir sýnt
að hann er í riti, þurfa kjósendur hans
engan kinnroða að bera fyrir hann á þingi.
Heyrzt hefir, að landi einn í Khöfn sje að
viðra sig upp við Vestmannaeyinga til
þingmennsku; en misráðið virðist að vera
mjög ginkeyptir fyrir mönnurn úr öðru
landi og þess vegna meðal annars mjög
dýrum á þing, nema afbnrðamenn sjeu.
Að láta landssjóð vera að borga fvrir þá
skemmtiferðir hingað í sumarleyfinu, virð-
ist, heldur ónærgætnislegt.
Arnesingar. Það er talsvert aðdráttarafi,
sem þeir hafa. Það mun vera nú þegar
ymprað á ekki færri en 6 þingmannaefn-
um, er þiggja vilja atkvæði þeirra til þings.
Þeir höfnuðu síðast Tr. Gunnarssyni bánka-
stjóra, en gera það vonandi ekki aptur.
Þá mun iðra þess yfirleitt. Tryggvi Gunn-
arsson er einhver hinn mikilhæfasti maður,
er vjer höfum átt á þingi, og fölskvalaus
föðurlandsvinur, svo sem hann hefir þrá-
sinnis sýnt í verki. Hann er hverjum
manni lcunnugri högum lands og lýðs,
ekki af bókum einum, heldur af sjón og
raun sjálfs sín. Á síöasta þingi var eng-
inn verzlunarfróður maður, — í »yfirfjár-
laganefndinni« svo nefndri voru verzlun-
arfróðar persónur, en það voru utanþings-
menn—,og virðist forsjárlítið, að hafa það
eins aptur, helzt er kostur er á manni, sem
er íslenzkum verzlunarmálefnum ef til vill
hverjum manni kunnugri yfirleitt, bæði ut-
an lands og innan, og mjög mikils virtur
einmitt af verzlunarstjettinni sjálfri fyrir
það, sem og aðra góða hæfileika og mann-
kosti.— Hitt sætið eiga Árnesingar áhorfs-
laust að skipa sínum gamla þingmanni af
bændastjett, Þorláki Guðmundssyni, er
verið hefir fuiltrúi þeirra í 20 árogkomið
siður en cigi sleituiega fr.am eða ódyggi-
Tega fyrir þeirra hönd, reynzt með færustu
bændum á þingi, bæði að hyggindum,
mælskú og atorku við þingstörf, og aflað
'sjer því meiri virðingar og trausts sinna
sessunauta þar, er hann liefir kynnzt þeim
lengur. — Bogi Meisted, sem enginn neitar
að er álitiegur maður að ýmsu leyti og
drengur hinn bezti. getur vel hvílt sig frá
þingmennsku nokkur ár, meðan hann er
að vinna sem óðast og kappsamlegast að
Islands-sögu sinni, og ineðan hann er ekki
orðinn ílendur hjel’, sem mælt er að hann
ráðgeri að veröa með tímanum. — Að
nokkrum manni skuli detta í hug að fara
að senda ritstjóra »Þjóðóifs« á þing, öðrum
en venzlamönnum og hugsunarlausum
fylgifiskum þeirra, er allsendis óskiljan-
legt, eptir þau kynni, er almenningur hefir
af'honum sem blaðamanni; en hann kvað
vilja ólmur komast að hjá Árnesingum. —
Fleiri liggur ekki á að nefna að þessu
sinni.
Kjósar- og Gullbringusýsla. Hún má
vel una við þá þingmenn tvo, er hún hefir
haft á undanförnum þingum, annan meira
en 20 ár, og hann, Þórarinn prófast Böðv-
arsson, um langa tíð einn hinna helztu virð-
ingarmanna á þingi og meðal mestu merkis-
manna þjóðarinnar. Um hinn, Jón Þórar-
insson, getur enginn annað sagt en að
hann hafi komið vel fram á þingi. Honum
er mjög svo lipurt um mál, en áhugi og
alúð víð þingstarfið óyggjandi, auk þess
sem hann er mikið vel að sjer og svo vel
þokkaður sakir drengskapar síns og val-
mennsku, að hann má heita hvers manns
hugijúfi meðal þingmanna.
Reykvíkingar munu flestir á því, að skipta
um þingmann. Það var megn andróður
gegn hinumgamla þingmanni þeirra síðast,
yfirkennara H. Kr. Friðrikssyni; þótti hann
meðal annars þá og þykir þ ví fremur nú býsna-
gamall orðinn til 6 ára þingsetu. En þýð-
lega og virðulega ættu bæjarmenn að
kveðja hann fyrir hans löngu alúðar- og
eljumiklu þjónustu í þingmanns-sessi sem
annarsstaðar. Þótt kynlegt sje, er Reykja-
vík eitthvert hið örðugasta kjördæmi við-
fangs hvað þingmennsku snertir. Það er
margur boðinn og búinn til að taka að
sjer þingmennsku í öðrum kjördæmum,
sem ekkert vill hafa með Reykjavík að
sýsla. Má rekja orsakh’ þess að sumu leyti,
þótt eigi sje lijer gert í þetta sinn. —
Nokkrir eru til nefndirnýir menn, er höf-
uöstaðnum kynni að lítast á, og munu
þeir Jón Jenssen yfirdómari og Hannes
Hafstein landritari vera þar einna efstir á
biaði. Þar af virðist ekki áhorfsmál að
taka heldur Jón Jensson. H. H. er að
vísu mjög vel geröur maður, sem kallað
er, gáfumaður mikill, þýður og lipur; en
talsvert er hinn (Jón Jensson) eldri og
þroskameiri, og í ágætri stööujil að sitja
á þingi, bæði næðissamri og mjög sjálf-
stæðri. Það er landritara-staðan stórum
mun síður. Jón Jensson yfirdómari er
skarpleiksmaður mikill, ágætur lagamaður
og alúðarmaður mesti við hvert það starf,
er hann tekur að sjer. Ófrjálslyndi þarf