Ísafold - 30.05.1894, Síða 3

123
nrandi það incinað, er til þess treysti sjer?
En samkvæmt því tilefni, er hann hafði
sjálfur geflð ótæpt, einkum á fyrri fundin-
um, var tekið greinilega fram, hvers vegna
eigi þætti tiltækiiegt að verða framar við
hinni áköfu löngun hans til að verða enn
eDdurkosinn á þing til 6 ára og hafna
miklu álitlegri mönnum fyrir honum.
Þetta var gert alveg áreitnislaust, og það
var gert af því, að það var nauðsynlegt
og sjálfsagt. Enda væri það anmi fulltrú-
inn, hvort heldur er ungur eða gamall,
sem eigi má við því að sagt sje hrein-
skilnislega, hvort heldur kjósendum líkar
við hann eða eigi, og hvers vegna; og
aumu kiósendurnir, ef nokkrir væru, er
eigi kynnu að gera greinarmun á slíku á-
lits-atkvæði og á skömmum, þó að þetta álit
sje ekki með manninum, heldur móti.
Áptur á móti var það hann, þingmaðurinn
(fyrv.), sem rauk óðara upp með illyrði í
móti (brigzl um ósannindi, margitrekuð, og
um »ósómasamlegar hvatir«). Fyrtjeður
orðrómur heflr því alveg hausavixl á því,
sem fram fór í raun og veru, gerir svart
að hvítu og hvítt að svörtu. — Yitanlega
heflr hinn virðuiegi fyrv. þingm. hreytt
fyrtjeðum orðum í reiði, og eru þau því ekki
hjer tilfærð í því skyni að erfa þau við
hann; er það því hægra, sem áminnzt mót-
spyrna gegn þingmennsku hans var og er
gersamlega laus við persónulegan kaia,
heldur samfara fullkominni viðurkenningu
þess, hver merkis- og sæmdaimaður hann
er í margan máta, hvað sem þingmennsk-
unni liður, og því i rauninni leiðinlegt,
að þurfa »ð hafa nokkurt stímabrak til að
koma því fram, sem langbezt færi á að
gengi öðru visi: þannig, að hann hætti
sjálfkrafa við að gefa kost á sjer til þing-
mennsku, og munu jafnvel hans mestu
alúðarvinir og vildaimenn vera þess eggj
andi, hvað þá aðrir.
Sigling'. Maí 26. Valdemar (87, Albert-
sen) frá Dysart með salt til W. Fischers.
28. Anna (71, Easmussen) frá Khöfn með
ýmsar vörur til H. Th. A. Thomsens. 29.
Söormen (58, Muxoll) frá Khöfn með ýms-
ar vörur til P. C. Knudtzons.
Gufubáturinn »Elin« fór í vikunni
sem leið hina fyrstu ferð sína til Vest-
mannaeyja og Yikur m. m. Gekk mikið
vel, eins og aðrar ferðir hennar í vor. Frá
Vestmannaeyjum komu með henni 3 van-
ir bjargmenn, er hún fór með i morgun
ásamt fleirum til Eldeyjar, að reyna að
komast þar upp ; hefir hr. Sigf. Eymunds-
son og nokkra forgöngu þess fyrirtækis.
Afli nokkur að tölu til bæði hjer og
syðra, en smærð og rýrð söm og áður.
Góður afli á Eyrarbakka og’ Stokkseyri.
Þingmálafundirnir reykvíksku, 26. og
28. þ. m., voru báðir vel sóttir, og gerðu
þingmannaefnin öll þrjú grein fyrir skoð-
unum sinum í ýmsum málum, ýmist að
fyrra bragði eða svarandi fyrirspurnum H.
Kr. Friðriksson tjáði sig sem fyrri mótfail-
inn stjórnarskrármálinu, bæði á aukaþing-
inu í sumar og framvegis, en hinir báðir
með að samþykkja frumv. frá 1893 í sum-
ar óhreytt; eptirleiðis vildi Jón Jensson og
halda því fram óbreyttu í aðalatriðum, þó
engan veginn á hverju þingi, heldur mætti
jafnvel liða 3—4 þing svo, að því væri
ekki hreift, ef svo vildi verkast; en Hann-
es Hafstein alveg mótfaliin frumvörpun-
um frá undanförnum þingum, en með
»skynsamlegri stjórnarbót« (það orð má
lengi teygja). Efiing sjávarútvegs með
styrk til þilskipaábyrgðar og frekari full-
komnun stýrimannaskólans sagði H. Kr.
Fr. ekkert ákveðið um, en hinir báðir með
því einhuga; H. H. vildi auk þess veita
fiskútflutnings-verðlaun úr landssjóði, enj.
J. taldi það mál ihugunarvert. Hvað
landbúnað snertir, þá vildi J. J. láta reyna
að koma upp einum æðri búnaðarskóla
við hliðiu á eða 1 stað smærri skólanna,
en hinir fóru ekki út í það mál. Að því
er kemur til samgöngvmála, þá vildi H.
Kr. Fr. ekki gefa mikið fyrir þessar ak-
brautir (nýsamþykktar þó með vegalögun-
um, flutningabrautirnar), en hinir Ijetu mik-
ið vel yfir þeim; innanlands-strandferða-
fyrirkomulagið frá síðasta þingi (Randulffs-
ferðirnar) áleit J. J. óhagfelt, of marga
viðkomustaði, en vildi auka strandferðir
milli aðalhafna og að landssjóður styrki
að öllu innfjarða-gufubátana, einsoghann
kostaði einn akbrautir á landi; þau atriði
mun H. H. lítið hafa á minnzt, en H. Kr.
Fr. sagðist hafa talað móti strandferðun-
uni (R.) á síðasta þingi, en gaf að öðru
leyti ekkert út á þessi atriði. lollum
vildi hvorugur þeirru H. H. ogj. J. hreifa
við að sinni, en sjerstaklega mótfallnir
smjörlikistolli báðir; H. Kr. Fr. sagði ekk-
ert um það.
Báðir þeir H. H. og J. J. með föstu þing-
fararkaupi, með kirkjugjaldinu fyrirhug-
aða, með úrskurðarvaldi sáttanefnda (H.
H. allt að 50 kr.), hinn í hugsun frum-
varpsins (á siðasta þingi). Stofnun bruna-
bótasjóðs jnnlends J. J. mótfallinn, ísjár-
vert bæði fyrir landssjóð og Reykjavík,
en H. H. gott fyrir aðra en Rvík; J. J.
með sku\dam&\si-varnarþingsfrv. í aðalatrið-
um, en H. H. vill heldur dómþing hjá sýslu-
manni^í hverjum V2 mánuði; amtmanna-
málið áleit J. J. ekkert við að gcra að
sinni, vegna meðferðar þess á þingi í fyrra,
en biði annars stjórnarskrárbreytingarinn-
ar. Um háskólamálið sagði H. H. ekki
neitt, en J. J. tjáði sig vera með laga-
skólahugmyndinni. Lögþvingaða peninga-
borgun á verkalaunum álitu öll þingmanna-
efnin ótiltækilega. Endurskoðun eptirlauna-
laganna (ef nú væri synjað um staðfest.)
áleit J. J. nauðsynlegt að láta vera sam-
fara almennri launalagaendurskoðun; H. H,
tjáði sig með lækkun eptirlauna í hærri
embættunuin. »Almannafriðnum« fræga
var H. H. eindregið með (vitanlega!). —
60
mjúkum feldinum, en læknisfrúin lá á hnjánum fyrir fram-
an þau og hafði gætur á, að þau yltu eigi af feldinum
út á hart trjególfið og meiddust. Hún hló svo mikið af
að horfa á þetta, að hún táraðist.
»Þau eru bara dæmalausU sagði hún við mann sinn,
er þau sátu saman eptir borðun og voru að drekka kaff-
ið. »Og þau eru farin að hænast að mjer. Þau eru allt
af á hælunum á mjer. Ef jeg gef öðru þeirra eitthvað,
þá rekur hitt óðara upp ginið sitt litla. Ef jeg set ann-
að þeirra í keltu mjer, kallar hitt: »Mi íka, fú ækn!«
»Já, þau eru mjög samrýnd« anzaði læknirinn; »það
yrði ekki gott að skilja þau«.
Læknisfrúin sat hugsi og hrærði með skeiðinni í
kaffibollanum.
»Jeg vænti það muni mega til að láta þau skilja?«
mælti hún og leit efin framan í mann sinn.
»Já, hvað annað? Þú hugsar þó ekki til að halda
þeim báðum?«
»Því ekki það ? Geti jeg tekið annað þeirra, þá
get jeg held jeg eins tekið hitt«.
»Ja, bara að það baki þjer ekki of mikla fyrirhöfn«.
»Fyrirhöfn? O, það þýðir ekki mikið. Og svo verð-
ur líka eldri telpan fyrst í stað. Hún hjálpar svo fyrir-
taks-vel með þau. Þú getur ekki ímyndað þjer, hvað
hún er skynsöm og hugsunarsöm«. —
• 57
svo vel áður. Þau reyndu að borða það sem þeim var
fengið, en hinum stærri veitti auðsjáanlega örðugt að fá
tára bundizt við hvern munnbita, og hin minni áttu jafn-
bágt með að halda sjer vakandi; það var löngu kominn
háttatíminn þeirra. Það lifnaði yfir þeim öllum, er lækn-
irinn sagði loksins:
»Þið eruð þreytt, börn; það er bezt að þið farið nú
að hátta og sofið eins og þið getið. Á morgun verður
allt öðru vísi hjer fyrir ykkar augum«.
Nú gengu börnin hvert á fætur öðru til læknisins og
konu hans og rjettu þeim hendina og buðu góðar nætur;
fóru síðan inn í svefnherbergið, er þeim hafði verið til
vísað. Læknisfrúin ætlaði að fara með þeim, en maður
hennar hjelt henni aptur og mælti:
»Því meir sem þau eru látin eiga slg ein, því fijótar
komast þau upp á að átta sig og una sjer«.
Þau hjónin heyrðu nú börnin tala í hálfum hljóðum
inni hjá sjer og labba um gólfið til og frá, meðan þau
voru að hátta. Síðan sló í þögn og heyrðist þá jaf'nskjótt
til elzta drengsins, að hann fór að lesa bænirnar sínar.
Hann hafði fyrst yfir hið gamla alkunna barnavers: »Nú
legg jeg augun aptur«, hjelt siðan áfram á þessa leið:
»Guð minn góður! láttu mig verða gott barn, og láttu
hann pabba* — »hitta mig á himnum« ætlaði hann að
segja, eins og hann hafði verið vanur að enda bænina