Ísafold - 19.09.1894, Page 3

247
an« nýlega fitjaö upp 3 meiílyrðamál gegn
ritstjóra fsafoldar. Hver veigur muni í þeim,
má marka á því, at) eitt þeirra er fyrir þaó,
aí> getið var um i ísafold i sumar áminning
þá, er »hetjan« fekk hjá forseta neðri deildar
fyrir óvandaðan munnsöfnuð i þingræðu!
Óðara en ritstjóri *í>jóðóifs« var þess vís,
að hans pólitiski lærifaðir og leiðtogi hefði
það svona, þurfti hann að herma það eptir,
eins og annað, sem hann gerir, og auglýsir nú
lögsókn á hendur ritstjóra ísafoldar til hetnda
fyrir mál það, er hann hefir fengið á hálsinn
íyrir hin megnu og tilhæfulausu illmæli sin
út af forsetaskiptunum í Bókmenntafjelaginu
í sumar. Það, sem hann læzt nú ætla að fá
ritstjóra ísafoldar dæmdan fyrir, er lýsingin
hjer í blaðinu á framkomu »Þjóðólfs« i kosn-
ingarbaráttunni hjer í Reykjavík i sumar,
fólskunni og flónskunni, sem þar kom fram
af hans hálfu sem optar. Hvaða von hann
muni geta gert sjer um sigur í því máli, má
nærri geta. En — »leppurinn verður að fylgja
goðinu«.
Eptirmæli.
Hinn 13. þ. mán. andaðist merkishóndinn
Brynjólfur Maqnússon í Nýjabæ á Seltjarn-
arnesi, eptir margra ára vanheilsu. Hann var
fæddur 1830. Kvæntist 1859 Halldóru Guð-
mundsdóttur frá Mýrarhúsum, og byrjaði sama
ár búskap í Nýjahæ. Konu sína missti hann
1891. Þeim varð ekki barna auðið, en þau
ólu upp mörg fósturbörn, sem þau mönnuðu
og reyndust sem beztu foreldrar. Síðustu æfi-
ár sín bjó Brynjólfur sál. með fósturdóttur
sinni. Brynjólfur sál. var, meðan hann hafði
heilsu, mesti atorku- og dugnaðarmaður og
stoð sveitar sinnar. Hann var síglaður og
skemmtinn og sannur sómamaður, og heimili
hans jafnan talið meðal hinna mestu sæmdar-
heimiia í Seltjarnarneshreppi, enda var kona
hans honum samtaka í því að gjöra garðinn
frægan. S.
Frimerkjafíknin. Það er fyrir löngu
orðið að ástríðu fyrir fjölda manna, og
það ekki sizt meiri háttar manna, að vilja
komast yfir sem allra mest af brúkuðum
frímerkjum. Eru þau fyrir því orðin mikil
verzlunarvara. Er mælt, að hjer í álfu
muni vera full 2000 frímerkja-stórkaup-
menn í minnsta lagi, en atvinnu við þá
verzlun hafi menn svo tugum þúsunda
skiptir. Þrir eða fjórir frímerkjakaup-
menn í Lundúnum seldu í fyrra á sjerstök-
um frímerkjauppboðum fyrir 300—350,000
kr. Einn þeirra settist í helgan stein, er
hann hafði grætt á frímerkjaverzlun nær
V2 milj. króna. Sex tímarit um »frimerkja-
fræði« eru út gefin í Lundúnaborg einni,'
og svo kvað vera mikið til orðið af frí
merkjafræðisritum, að skráin yfir þau
mundi verða þykk bók. Frímerkjasafnari
einn í París, Philip de Ferrary, er mælt
að eigi meira en 2 milj. króna virði í frí-
merkjum. Við hann má setja upp hvað
sem manni lízt fyrir þau frimerki, er hann
vantar í safn sitt; hann gengur ekki frá.
Hann hefir í mörg ár haldið 2 frímerkja-
fræðinga með 7,200 kr. launum hvorn til
þess að haf'a umsjón yfir frímerltjasafni
sínu. Annar maður í París er mælt að
eigi meira en 1 milj. frímerkja, innbundin
í 130 bindi i skrautbandi.
Leiðarvísir ísafoldar.
1475. Eru verzlunarmenn nokkuð rjettminni
en aðrir fyrir árásum í orðum eða verkum
óhlutvandra manna ?
Sv.: Auðvitað ekki.
1476. Hver er hin rjetta meðferð á þeim,
er gjöra sig seka í því, að vaða upp á aðra
með illyrðum ?
Sv.: Hin löglega meðferð er lögsókn á
hendur þeim til sekta eða fangelsishegningar.
Reka má þá og út, ef þeir eru aðkomandi,
og rjúfa húsírið á mönnum.
1477. Get jeg ekki fengið lausamannsbrjef
enn þá fyrir yfirstandandi ár, með því að jeg
hef verið á þilskipi frá því í marzmánuði og
þess vegna ekki getað keypt það fyr en nú ?
Sv. Nei, ekki nema fyrir næsta ár; sekt
fyrir ólöglega lausamennsku þetta ár; engin
gild afsökun, þótt verið hafi á þilskipi; hefir
auðvitað haft nóg tækifæri samt til að kaupa
eða láta kaupa fyrir sig lausamennskuleyfi.
1478. Er kaupmanni þeim, sem hefir fisk
minn til verkunar, heimilt að láta vega fisk-
inn, án þess að jeg sje þar viðstaddur, þegar
jeg er heima í plássinu?
Sv.: Já; en fulla sönnun verður hann að
færa fyrir vigtinni, ef þjer rengið.
1479. Hvað segist á þvi, að uppnefna fólk
smánarnöfnum ? Og hvernig á að taka það
fyrir ?
Sv.: Það varðar sektum og má hötða mál-
ið sem meiðyrðamál.
1480. Fráfarandi jarðar flytur í annan hrepp
án þess að hafa greitt álag á jörð þá, er hann
flutti sig frá. En hreppstjórinn í þeitn hreppi,
sem fráfarandi flutti í, skyldur til að fremja
lögtak fyrir hinu vantandi álagi ?
Sv. Nei, alls eigi; lögtaksrjettur á álagi er
bundinn því skilyröi, að lögtakið sje talar-
laust framkvæmt af úttektarmönnum og í
þeim munum sem fráf'arandi á á jörðinni, sjá
lög 12. jan. 1884, 33. gr. og lög 16. des. 1885,
1. gr. 9. lið.
1481. Er hreppstjóri skyldur til að fremja
fjárnám fyrir ídæmdum málskostnaði ?
Sv.: Já, ef sýslumaður hefir skipað svo fyrir.
1482. Eru ekki stefnuvottar skyldir að birta
skuldunautum fjárnáms- eða lögtaksskipanir,
og eiga þeir eigi heimting á, að þeim sje
borgað birtingargjald og mílupeningar fyrir-
fram, og ef svo er, hver á þá að leggja út
gjaldið fyrirfram ?
Sv.: Jú við tveimur fyrri liðum spurning-
arinnar. Fjárnáms- eða lögtaksbeiðendur eiga
að leggja út birtingargjaldið og mílupening-
ana fyrirfram.
1483. Hver er munur á fjárnámi og lögtaki?
Sv.: Fjárnám er aðíörin kölluð, þegar hún
fer fram á fullnægingu dóma, úrskurða eða
sátta um fjárútlát eða þinglesins veöskulda-
brjefs með veði í fasteign; lögtak er aðförin
nefnd, þegar hún fer fram eptir lögheimilaðri
skipun yfirvalda eða beinum lagaákvæðum án
undangengins dóms o. s. frv.
164
»JÚ, herra ofursti«.
»Hvers vegna hlýddirðu þá ekki?«
»Jeg — jeg ætlaði til þess, — en «.
»En hvað? Það er stórkostleg óhlýðni — þú ert ekki
flokksformaður framar!«
Jeg var sem sje gerður að sveitarhöfðingja í þess
stað fyrir viðvikið.
Tállaiis hugprýði.
Póstgufuskipið »Tanai's« var að sigla fyrir Matapan-
höt'ða á Grikklandi. Vjer höfðum fengið bezta veður
alla leið þangað til; en er vjer færðumst nær flóanum
við Coron, fór hann að hvessa. Það skiptir opt áttum
þar, við þaðan höfða. Þar mætast straumar úr þremur
áttum. Sje logn í Adríuhafi, er sjaldan sama veður, þeg-
ar kemur inn í Grikklandshaf; sama er, er^haldið er
hina leiðina, að þó að hann sje hægur í Grikklandshafi,
161
sú, að ef Indíanarnir bera oss ofurliða, þá mega þeir
ekki ná henni lifandi. Það er ekki meira um það — þú
skilur«.
»Já, herra ofursti« anzaði jeg.
Jeg reið að vagni frú Blanks og kvaddi hana á her-
manna vísu. Hún var kona smá vexti, hálfþritug á að
gizka, og hafði gipzt fyrir 2 árum. ^Hún var mikileyg
og bláeyg, hýr og brosleit. Hún horfði á mig, laut út
úr vagninum brosandi og spurði, nokkuð skjálfrödduð þó:
»Haldið þjer — haldið þjer að það verði ráðizt á
okkur?«
»Já, mikil likindi eru til þess, frú mín góð; en við
spjörum okkur, spái jeg«.
»Og ef við gerum það ekki?«
»Þá lief jeg fyrirskipan ofurstans«.
»Það er gott«, anzaði hún.
Við vissum bæði, hvers efnis sú fyrirskipan var. Jeg
átti að drepa hana, er jeg sæi vort óvænna,(til þess að
hún lenti eigi með lífi í klóm hinna miskunnarlausu
grimmdarseggja, Indíananna, og yrði að sæta af þeim
hryllilegum pyndingum eða öðrum verri búsifjum. Svo
heitt, sem var af sólu, þá fór samt hrollur um mig allan,
er jeg hugsaði til þeirrar fyrirskipunar.
Nær hádegi daginn eptir sáum við, hvar 12 Indíanar
biðu vor á hestbaki á dálítilli hæð fram undan okkur hægra