Ísafold - 13.04.1912, Qupperneq 1

í S A F O L D
XXXIX. árg.
Reykjavife, 13. apríl 1912
24. tðlublað
Aukaþingið.
Eftir því, sem fsafold hefir leitað
sér vitneskju um, verður aukapingið
líklega ei^i kvatt saman fyr en um
rniðjan júlítnánuð.
Ráðherra mun hafa ætlað að kveðja
þingið saman i. júlí. En breyting
orðið á vegna þess, að konung-
urinn er farinn suður í lönd sér
til heilsubótar og eigi væntanlegur
heim aftur fyr en um mánaðamótin
maí— júní.
Fyrir bragðið frestast för íslands-
ráðherra til Khafnar þangað til undir
miðjan mai.
Bökafregn.
Einar Arnórsson: Islenzkur kirkjuréttur.
Gefinn út á kostnað höfundarins. Rvik 1912.
200 bls. 8vo.
Prófessor Einar Arnórsson er ótrauð-
ur til vinnubragðanna. Hann er lika
afkastamaður mikill. Og að jafnaði
glöggsýnn á þá hluti, er hann fjallar
um.
Þetta er meira en menn hafa átt að
venjast um lögfræðingana okkar, að
minsta kosti á síðari áratugum. Þeir
hafa lagt nauðalítinn skerf til bók-
menta okkar úr sinni fræðigrein. Þeir
hafa yfirleitt ekki verið sérlega lærðir
menn (líklega með einni undantekn-
ing, Páli amtmanni Briem). Ekki einu
sinni dómararnir í landsyfirdóminum
hafa unnið neitt að ritsmíðum, er telj-
andi sé (því að ekki getur útgáfa
»Lagasafnsins«, sem einn yfirdómenda
hefir unnið nokkuð að, talist neitt
sjálfstætt verk í þeim skilningi, sem
hér ræðir um), og hafa þeir þó haft
beztan tima og tæki allra íslenzkra
lögfræðinga til slíkra starfa, meðan lög-
fræðisskóli var enginn hér í landi.
En nú eru það lögfræðiskennarar
háskólans nýstofnaða, sem bæta eiga
úr skortinum. Það var líka ein af
aðalástæðunum til þess, að ráðist var
i að koma honum upp: að með því
tækist að skapa innlend vísindi og efla
pjóðleg fræði. Reynsla annara þjóða
sannar, að þessi er vegurinn. En fá-
ir eru smiðir í fyrsta sinn. Og svo
er auðvitað um lögfræðisdeild háskól-
ans. Þess verður varla vænzt, að
kennararnir þar séu allir vísindamenn
i upphafi. Enda mun því vera þann-
ig farið nú, að vitund þeirra, er skyn
bera á, að Einar Arnórsson er sá eini
prófessoranna, er sjáanlegt er, að nokk-
ur visindaleg tök kunni á lögfræðinni,
enn sem komið er. Og tvimælalaust
mun hann lærðastur lögfræðingur,
sem nú er uppi í landinu. Stendur
þvi háskólanum mestur sómi að hon-
um í þeirri grein.
Einar er enn ungur maður að aldri.
En þó er verk hans orðið ærið, eftir
íslenzkum mælikvarða. Hann hefir
ritað allmikið um réttarstöðu landsins
að fornu og nýju, og að sumu leyti
vel og skýrlega. En á hinn bóginn
verður ekki séð, að hann hafi þar al-
staðar á réttu máli að standa, og á
iað þó nær eingöngu við skýringar
lans ýmsar á lagalegum þjóðarrétti
slendinga á síðari timum. Hann hefir
einnig nýlega ritað lögfræðislega for-
málabók, góða bók og þarfa, og gefið
út á prent Dómstóla og réttarfar fyrir
háskólann.
Að islenzkri réttarsögu hefir hann
unnið, síðan er hann lauk embættis-
prófi, og má þar sjálfsagt á sínum
tíma vænta merkilegs rits.
Og nú er nýkominn eftir hann ís-
lenzkar kirkjuréttur.
Ekki er rúm í blaðinu fyrir ræki-
legan ritdóm um bók þessa. Nokkur
orð um hana verða því að nægja.
Langt er í frá, að lærdómsbækur
lögfræði séu alment við alþýðuhæfi.
Eða svo hefir að minsta kosti verið,
fram að síðustu tímum. En breyting
er nú að komast á þetta á ýmsan
hátt. Margir lögfræðingar nútímans
gera sér far um, þótt þeir skrifi vís-
indarit, að gera það jafnframt í aðal-
atriðum skiljanlegt meðalgreindum og
meðalmentuðum mönnum, sem ekki
hafa lög lesið. Það virðist og sem
próf. Einari Arnórssyni takist að gera
það, er hann skrifar, þannig úr garði,
að fleiri ættu að geta haft þess not
en lögfræðingar. Svo er áreiðanlega
um þenna kirkjurétt hans; en dálítið
sérstakar orsakir geta nú líka legið
að þvi.
Fyrst það, sem er alment hvar-
vetna. Kirkjuréttur hefir sem sé inni
að halda reglur og ákvæði löggjafar,
stjórnar og venju um trú, kirkju og
drkjumálefni, og skýringar á þeim.
Svo að segja hvert mannsbarn varðar
ietta, eins og enn er á sig komið.
Og hér á landi kannast menn ofboð
vel við þetta, bæði í kaupstöðum og
í sveitum. Flestir eiga einhver mök
við prest, söfnuð eða kirkju, enda
)ótt trúleysingjar séu. Og öllum
rykir það máli skifta, að vita, hvað
er rétt, löglegt, og hvað ekki — ekkiað
eins fyrir fróðleiks sakir, heldur og hags-
muna. Úr sveitinni er þetta og ekki sízt
tunnugt þeim, er þar þekkja til, því
að þar eru margvísleg »kirkjumálefni«,
eingöngu veraldlegs efnis, svo að segja
daglegt brauð og krefjast úrlausnar.
Þeir, er við lögfræðisstörf fást, verða
æði oft varir við, hversu mörg þrætu-
atriði manna á meðal koma upp ein-
mitt í þessum málum, og er það ekki
óeðlilegt. En það sýnir m. a., að
þörf er mönnum á að vita deili á
þessum hlutum.
Og kirkjurétturinn fræðir menn
mjrg um þetta. Kirkjuréttur Jóns
Péturssonar varð vist aldrei almenn-
ingi kunnur. Sú bók er nú einnig
vitanlega úrelt, þar sem löggjöfin hefir
á síðustu árum skipað ýmsu i kirkju-
málunum alt annan veg en áður var
og auk þess var hún að ýmsu leyti ;
ekki sem aðgengilegust og ekki laust j
við að hefði á sér sumstaðar trúar-
eða jafnvel hindurvitnablæ, sem óvið- 1
eigandi er allskostar, þegar ræða er
um algerlega verzlegar reglur um fé-
lagsskipan borgaranna. Slíks kennir
auðvitað ekki hjá Einari Arnórssyni.
Hann fræðir menn skýrt um efni
málsins og framsetning öll er skil-
merkileg. Auk þeirra atriða, er bein-
línis heyra fræðitnensku til, geta menn
í ldrkjurétti hans fengið vitneskju um
flest það, er að þessum efnum lýtur,
frá sjónarmiði laga og réttar, og kem-
ur það óefað i góðar þarfir öllum, sem
nokkur afskifti hafa af þessum eða
jafnvel öðrum opinberum málum. Og
hversu margir eru það ekki, bæði
lærðir og leikir? Og hreina hags-
munaþýðingu getur það haft fyrir
menn að vita, hvað eru lög um t. d.
skyldur og réttindi þeirra, er skipa
sér í tiúfélög, hvort sem það er þjóð
kirkjan eða önnur; hvernig kirkju-
málunum er stjórnað; starfsvið klerka
og þeirra, er með safnaðamál fara;
fjármál kirkna að öllu leyti, o. s. frv.
með margvíslegum hætti, sem hér
yrði of langt mál að greina. En af
kirkjurétti E. A. geta menn rnjög
greiðlega orðið þessa vísari, ef menn
hafa ekki verið heima í því áður. Má
því telja vist, að það verði ekki ein-
vörðungu lögfræðingar landsins (sýslu-
menn og aðrir), er vilja eignast bók-
ina, heldur líka og ekki síður klerkar
allir, og að auki þeir, er við safnaða-,
hreppa- eða héraðamál fást á einn eða
annan veg.
Annað, er gert gæti að verkum að
kirkjuréttur þessi kæmi almenningi
rneir að haldi og breiddist meir út en
gerist um lögfræðisbækur, er það, sem
eg hygg vera nokkuð séreiginlegt ís-
lendingum, að þeir hafa fjölmargir
verið og eru nqsrri sólgnir í að vita
skil á lögum þeim og réttarreglum,
sem gilda eða geta gilt um málefni
þau, er upp kunna að koma manna á
meðal — og er það enginn ókostur.
Um reglur kirkjumálanna geta menn
nú hér fengið fræðslu.
í útlistun sinni og skýringum, sem
eru all-ítarlegar í ekki stærri bók, mun
höf. alla jafna komast að réttri niður-
stöðu. En eins og mönnum mup
ekki ókunnugt með öllu, má ætíð
deila um ýms atriði lögskýringa. Svo
getur og hér verið. Og ekki verður
heldur til þess ætlast, að alt það sé
tínt i. kirkjurétti þessum, er fyrir get-
ur komið og af því bergi er brotið.
Lífið er ávalt margbreyttara en fræði-
kerfin sýna. En vitneskja um eitt,
leiðir til skilnings á öðru, sem því
er skylt.
Höf. hefir við samning bókarinnar
tekið fult tillit ekki aðeins til gildandi
laga um kirkjuleg efni (með hliðsjón
af þeim, sem áður hafa gilt), heldur
og til samþykta og dóma (alþingis og
dómstóla), konuugsbréfa og stjórnar-
úrskurða o. s. frv., auk þess, sem
leiða má út af venjum og eðli máls,
svo að hér er um harla vandað verk
að ræða.
Efnisskrá góð (þar sem finna má,
eftir stafrófsröð, það er mann vaii-
hagar um) er aftan við bókina, og er
það mjög til handhægðar.
Málið á kirkjurétti þessum er yfir-
leitt ágætt, enda er höf. einkarvel að
sér i íslenzkri tungu. Fáeinar prent-
villur eru í bókinni, eins og lög gera
ráð fyrir, en engum óskunda valda þær.
Bókin er að ytra frágangi vel úr
garði gerð.
G. Sv.
Frá maunauiótum.
KvenfélagiO Hringurinn hefir leikið
Tvíburana eftir frú Ellen Reumert 3
undanfarin kvöld í röð, við hina mestu
aðsókn, troðfult hús á hverju kveldi.
Enda svo vel leikið, að mikil nýnæmi
er bæjarbúum, sem ella hafa ekki átt
öðru að venjast en hinum misjöfnu
leiksýningum Leikfélags Reykjavíkur.
Stúlkurnar, sem leika í Hringnum,
eiga allar sammerkt í því að kunna
vel það, setn þær eiga að sýna, og
haga sér látlaust á leiksviðinu. Þetta
eru kostir, sem mikils er um vert.
En þar að auki má segja um sumar
leikkvennanna í Tvíburunum — að
þær leika af svo miklum skilningi og
fjöri, draga upp svo skýrar myndir,
að telja má með hinu bezta, sem sýnt
hefir verið á leiksviðinu hér. Hring-
urinn var þetta sinni svo heppinn, að
njóta leiðbeiningar »lærðrar« leikkonu
erlendrar, sem hér dvelst nú, jrti Ingi-
bjargar Johanscn og á hún sjálfsagt
sinn drjúga þátt í, hversu vel hefir
tekist.
Þessar jungfrúr höfuðstaðarins léku
í Tvíburunum: Elfn Matthiasdóttir,
Elín Stephensen, Guðrún Zoéga, Hall-
dóra Matthíasdóttir, Ingibjörg Brands,
Ragna Stephensen, Soflía Daníelsson,
Sigríður Björnsdóttir (jenssonar), Sigr.
Björnsdóttir (jónssonar), Þórdís Björns-
dóttir og Þórunn Thorsteinsson.
Með þessum kvöldskemtunum sín-
um mun Hringurinn hafa bætt einum
700 kr. við líknarsjóð sinn til hjálp-
ar fátækum berklasjúklingum. Það er
drjúgur auki — en þörfin líka mikil.
Því miður munu bæjarbúar ekki
eiga von á fleiri leik-kvöldum — fleiri
Tvíbura-kvöldum að þessu sinni, en
þiggja mundu þeir fleiri — ef kostur
væri.
Vér rnunum ef til vill minnast nán-
ara á leik Hringsins siðar — i sam-
i bandi við almennar leikhúshugleið-
j ingar.
Sherlock Holmes lék Leikfélag R-
vikur á annan í páskum. Nokkrar
hugleiðingar um þann leik og út af
honum munu koma í næsta blaði.
MannHkaðasamskotin.
Þessi samskot hafa verið afhent ísa-
fold, síðan auglýst var síðast:
Jón Gunnarsson samábyrgðarstjóri
kr. 20. Guðm. Ingimundarson Berg-
staðastr. kr. 10. Þórunn Á. Björns-
dóttir 8. G. S. 100. Safnað af Mar-
grétu Árnadóttur kr. 106. (N. N. 1,
N. N. 1, Margrét Árnadóttir 10,
N. N. 1, Guðm. Kr. Guðmundsson
10, E. Choillou 20, Nathan & Olsen
25, N. N. 1, K. Nielsen 5, S. Jó-
hannsdóttir 2, Illugi 1, Helga Jóns-
dóttir 2, Árni Lýðsson 2, j. J. G.
2, Sig. H. 3, S. Johtison 2, Volson
1, O. M. O. & E. M. 5. Ennfr.
1 og 5 kr. — alls 106 kr.) Safnað
af Jóni Collin 27 kr. (Jón Collin
kr. 3, Gylfi Laugav. 2, Sig. Sig. Njálsg.
54, 2 kr., Margrét Árnadóttir Njáls-
götu 53, 50 aur., Ólöf Magnúsdóttir
Grettisgötu 54 2 kr., Guðm. Ámunda-
son Laugav. 70, 2 kr., Sig. Jónsson
Grettisgötu 54, 5 kr., Þórunn Jóns-
dóttir Grettisgötu 54, 50 aura, Val-
gerður Bjarnadóttir Grettisg. 54, 1 kr.
Óskar Guðmundsson Laugav. 70, 2
kr., Kristín Andrésdóttir Laugav. 70,
2 kr., H. B. Vesturg. 1 kr. — alls
27). Jörgen Hansen verzlunarm. 5 kr.
Ónefndur 3 kr. Páll Erlingsson 2 kr.
Margrét Þorkelsdóttir kenslukona 5
kr. G. X. 10. N. N. Rvík 4 kr
Þ. T. Rvik 10 kr. S. Laugarnesspit
ala 10 kr. Magnús Magnússon Of
anleiti 2 kr. Pér 2 kr Hans Hann
esson póstur 10 kr. X. Laufásvegi
20 kr. N. N. Reykjavík 5 kr. Magn
ús Sveinsson Rvík 10 kr. Skipshöfn
in á Skúla fógeta 118 kr. Safnað af
Ungerskov skipstj. 49 kr. Fulltrúar á
fjórðutigsþingi ungmennafél. 50 kr.
Leiðrétting við „Reykjavikina“.
J. 01. hefir birt grein i Reykjavíkinni 6.
þ. tn, sem hann kallar >Bókmentafélags-
stjórnin«. Eru efnin til greinar þessarar
nppáetangur nokkrar um kosning manna í
stjórn félagsins, er komið höfðu fram i
Isafolii. Eg get þess, þótt það geri hvorki
til né frá, að um uppástnngur þessar vissi
eg þá fyrst, þegar eg sá þær i blaðinu.
En eg var einn af þeim, sem til höfðu
verið nefndir.
í Reykjavíkurgrein þessari um »Bók-
mentafélagsstjórnina« fer svo mikið fyrir
mér. að fullur helmingur hennar er um mig.
í>að skiftir mig engu, á hvað J. Ól. tel-
ur mig bera skynbragð eða ekki — og það
veit hann. Honum er vist ekki alveg ó-
kunnugt um það, hverja virðingu eg legg
á þekkiugarlitla gutlara, sem litið vantar
&, að sé ekki neitt i neinn, en vilja þó láta
aðra halda, — og eru jafuvel svo einfaldir
að trúa þvi sjálfir, — að þeir viti alt.
Þekkingarlaus alvizka er nú alstaðar orðin
að nátt-trölli, nema hér á landi. En hún
«tti einnig hér að fara á forngripasafnið —
með J. Ól.
Hitt er heldur ekki umtalsvert, að J. Ól.
telnr, að eg eigi ekki að vera í stjórn Bók-
mentafélagsins, sökum þess, að eg sé bæði
forseti Þjóðvinafélagsins og Sögufélagsins.
Heldur hann því sjálfsagt, að eg mundi
þá draga taum þeirra félaga og skaða
Bókmentafélagið, en binir 6, sem með mér
væri i stjórninni, þær liðleskjur, að þeir
mundu ekki við neitt ráða fyrir mér. Það
er ekki heimskulegt að tarua! Tryggvi
Gunnarsson var um mörg ár i stjórn Hafnar-
deildar Bókmentafélagsins og jafnframt for-
seti Þjóðvinafélagsias nm leið, og varð
ekki neinum mein að. Þessi ástæða er þvi
hreinn hégómi.
J. Ól. segir ennfremur, og það á nú svo
sem að vera aðalkjarni málsins:
»Hann (þ. e. eg) ætti, ef í stjórn Bók-
mentafél. væri, að bafa eftirlit með sjálfntn
sér með útgáfu Fornbréfasafnsins. En þar
er þörf á skörpu eftirliti — skarpara en
verið befir, þvi að með trassaskap sinum
hefir dr. Jón nú svift félagið landssjóðs-
styrknum til Fornbréfasafnsins. Ráðherra
getur ekki borgað hann út, má það ekki,
af þvi að félagið hefir ekki fullnægt skil-
yrðum þeim, sem styrkurinn er við bund-
ínn i fjárlögunum. Þar stendur: »Styrkur-
inn er bundinn þvi skilyrði, að sams konar
registur sem við 1. bindi sé gefið út við
hvert bindi af safninu.<
Tvö siÖustu bindin, sem út eru komin,
eru registurslaus.f
í þessu máli J. Ól. er ekki orð af viti
eða sannleik annað en það, að registrið
við VIII. og IX. bindi Fornbréfasafnsins
er ekki enn prentað. En registri við
bæði bindin er safnað til fulls á seðla
og registrið við VIII. bindið verður ein-
mitt prentað á þessu ári, og að þvi
loknu registrið við IX. bindið. Og loks er
verið að ljúka við seðlaregistrið yfir það,
sem út er komið af X. bindinu, sem prent-
að var i fyrra. Að registrinu hefir þvi
verið unnið svo, að enginn maður, sem
nokkurt vit befir á nm að dæma, mundi
láta sér detta í hug, að öll þessi registur
gæti verið komin lengra með öllu þvi, sem
að Fornbréfasafninu hefir verið unnið að
öðru leyti og af þvi prentað bin siðari ár.
»Trassa8kapur« J, Ól. fær því ekkert rúm
i Fornbréfasafninu. Hann ætti að reyna
að leita sér að fleti i »orðabókinni< eða
»orðabókarfélaginu«, og vita hvort þar finst
engin hola handa honum.
J. Ól. segir, að eg hafi svift (!) Bókmenta-
félagið landssjóðsstyrknum til Fornbréfa-
safnsins með þvi að vera ekki farinn að
l&ta prenta registur við VIII. og IX. bindi
safns þessa. Þetta eru án efa vísvitandi
ósannindi. Félaginu er á núgildandi
fjárlögum ekki veitt neitt fé, sem bund-
ið sé við Fornbréfasafnið. En »til deild-
ar hins islenzka Bókmentafélags i Reykjavlk«
eru veittar »2000 kr, hvort árið 1912 og
1913« skilyrðislaust og ekki með fleiri orð-
um en nú eru hér talin Fjárlög 15. gr. 9).
Ef ráðherrann neitaði að borga félaginu
þetta fé, mundi félagið geta fengið hann
skyldaðan til þess með dómi að greiða
það, þó að aldrei kæmi stafur út af registri
við Fornbréfasafnið. Enda var ráðherra
buinn að láta greiða félaginu styrkinn áður
en grein J. Ól. birtist, eftir þvi sem skilrlk-
ur maður hefir skýrt mér frá og um það
má ljósast vita. — Áður vorn »500 kr. af
styrk þessum veittar með þvi skilyrði, að
Bókmentafélagið gefi út 24 arkir á ári af
islenzku Fornbréfasafni eða sem þvi svarar
af registri«. En þetta skilyrði var felt
niður þegjandi á þinginu 1911, og er
nú ekki til.
Skilyrði það, sem sett er um Fornbréfa-
safnið í gildandi fjárlögum, er við það fé,
sem ætlað er útgefanda safneins einum, en
ekki félaginn. En þar er ekkert tiltekið
um það, hvað langur tlmi megi líða frá
því að texti sé út kominn, þar til registur
sé prentað. Milli útkomu texta og regist-
urs liðu 14 ár hjá Jóni Sigurðssyni við 1.
bindið. Hjá mér bafa ekki liðið nema 4
ár lengst, og jafnan á þeim árum komið út
24 arkir árlega af texta. Fyrrum var svo
ákveðið á fjárlögum, að registur skyldi
fylgja hverju bindi »um leið og það er út
komið«. En ákvæði þessi vorn óþjál og
það sýndi sig, að þan voru óþörf, því að
útgefandinn stóð jafnan samvizkusamlega og
i eðlilegum skilum með registrið. Lands-
stjórnin tók þvl upp bjá sjálfri sér 1901 —
Ólafur Halldórsson, gamall samverkamaður
minn, átti upptökin að þvi — og þingið
samþykti það, að breyta þessum ákvæðum
á þá leið, að registur við hvert bindi skyldi
koma út »svo fljótt, sem auðið er eftir að
það (bindið) er komið út« (Fjárlög 1902—
03 14. gr. A. 10). Stóð svo þangað til á
þinginu 1 fyrra (1911). Þá var þessum
ákvseðum slept þegjandi og ekkert sett i
staðinn, svo að nú eru engin ákvæði til um
það, hvað langt megi liða milli útkomu
registurs og texta.
En nú er, eins og eg befi sagt fyrr,
registri safnatS til fulls við bceði þau
bindi, sem að öðru leyti eru fullprent-
uð. — svo að þau efnin eru til, þó að
eg félli frá nú þegar — og registrið
við VIII. bindið verður prentað i ár.
Þetta hef eg gefið forseta félagsins til
vitundar i fyrra mánuði.
Fornbréfasafnið er langstórfeldasta og
langmerkilegasta ritið, sem Bókmentafélag-
ið hefir nokkurn tíma gefið út, og mikil-
fengasta ritið, sem nokkurn tima hefir út
komið hér á landi. Eg hefi haft útgáfu
þess á hendi 1 26 ár (siðan 1886), og al-
drei orðið bagi að drætti verksins af minni
álfu. A því timabili befir verið gefið út
8*/* bindi, sem eg hefi séð um, eða að mér
telst hér um bil 510 arkir prentaðar, inni-
haldandi freklega 5400 skjöl. Það eru
máttarviðirnir undir sögu landsins frá 1264
—1538, eða um 300 ár, 24 árum fátt i.
Fyrir þetta starf befi eg aldrei þegið einn
eyri af Bókmentafélaginu. Hver einasti
maður annar, sem félagiö hefir gefið út rit
eða bækur fyrir þennan timann, hefir átt
að fá laun sin þar fyrir af fé félagsina,
jafnt forsetar þess sem aðrir, svo að hagur
þeirra allra um ritstörf fyrir félagið hefir
verið bnndinn við fjárhag þess. Eg er
eiuasti maðurinn, sem félagið hefir gefið út
bækur fyrir, sem héfi engin fj&rskifti við það.
Og það ætti svo að vera ástæða til þess,
að eg meetti ekki vera i stjórn Bókmenta-
félagsins. að eg einn alira get ekkert hag-
ræði af þvi haftl Allir hinir, sem fyrir
félagið rita, — og þeir geta orðið margir
og langorðir, — verða að renna hýru auga
til buddu félagsins. Og ekki mættu þeir
þá fremur en eg hafa eftirlit með sjálfum
sér. Rekur þess vegna helzt að því, eftir
kenningu J. Ól., að engir mætti í stjórn
félagsins vera, nema óskrifandi menn.
Um eftirlit stjórnar félagsins með útgáfu
FornbréfasafnBÍns er það að segja, að það
hefir litið annað verið — og getur ekki
! annað verið, — en að forseti félagsins eða
! eiuhver fyrir lians hönd hefir farið yfir
! eiaa próförk, og tekið fyrir borgun af fé-
j laginu. Lestur sá getur verið til gagns, ef
hann er gerður með vandvirkni. En gagn
I að honum hefir ekki altaf verið til fullrar
hlítar. Það, sem áfátt er um útgáfuna,
þekki eg bezt sjálfur, og það hefir ekki
reynzt þessara manna meðfæri að bæta úr
þvi, enda eru þeir og hljóta að vera um
útgáfuna hálfblindir menn, og þekkja litið
það ógnar- og ægidreifða verkefni, sem að
útgáfunni stendur. Og ætli þessir menn
gæti ekki eins lesið prófarkir, þó að eg
væri i stjórn félagsins? Sér er nú hver
hauga-bullaudi endemis-vitleysanl
Fram úr þessu eftirliti hefir þó tvisvar
farið. I annað skiftið var það, þegar
8tjórn félagsins — ekki eftir minu ráði —
fann upp á þeirri fásinnu að skifta uin
pappir i riti þessu i miðju kafi — taka
miklu verri pappir í rit, sem »það opin-
bera« s.tyrkir og trúir félaeinu fyrir að
ganga trúiega frá. Sllkt uppátæki mundi
alstaðar, þar sem menn kunna nokkuð til
bókagerðar, þykja ganga hneyksli næst i
miklu og frambaldandi verki, nema alveg
óumflýjanleg nauðsyn knýi, — enda var
eftir nokkur ár borfið að hinum fyrra
pappirnum. En jafnframt þvi mun upplag-
ið hafa verið minkað svo mikið af Forn-
bréfasafninu, — ekki eftir minum tillögum
— að eg gæti hugsað, að það hrykki nú
tæplega lianda félagsmönnum. 1 hitt skift-
ið tók stjórn félagsins þann upp — ofan i
minar tillögur — að hleypa af tepruskap
ýmsum köflum úr nokkrum skjölum, og
hefir það verið illa þegið, eudft var það
af óráði gert.