Ísafold - 12.03.1913, Blaðsíða 3
ÍSAFOLD
79
Og um það, að eg segi hér rétt
frá, geta allir sannfærst með því að
bera saman útgáfurnar 1908 og 1912.
Við höfum í enqu breytt okkar pýðinq
á pessum stöðum og aldrei við pað
kannast, að pýðing okkar vceri röng.
Samt kinnokar hr. Gook sér ekki
við að segja svo frá í blaði sínu:
»Einnig var sumstaðar alvegrang-
Þýtt, svo að fundið var að þýðing-
unni af þeinj, sem vildu að eins
hreina, ófalsaða1) þýðingu af biblíunni,
eins og hún er. Af því leiddi mik-
inn málarekstur .... Lauk málinu
þannig, að þýðendurnir sáu sig neydda
til að lofa að leiðrétta pað, sem peir
peir höfðu pýtt rangt*.x)
Veit hr. Gook ekki, að hann er
að segja ósatt og að hver maður,
sem hefir báðar biblíu-útgáfurnar í
höndum, getur gengið úr skugga um,
það?
Þá getur hr. Gook þess og í grein
sinni, að honum líki ekki allar breyt-
tngarnar, sem gerðar voru á þýðing
n. tm. nú síðast. Furðar mig ekki
á þvi. Svo mikið hefi eg nú kynst
smekk hans og þekking. Sérstak-
lega iíkar honum það illa, að víða
er nú haft »hinri Smurði« í stað
»Kristur«. Eg býst við, að ýmsir
aðrir kunni þessu illa í fyrstu. Hr.
Gook segir:
»Vitanlega þýðir orðið »Kristur«
sama sem »hinn Smurði«, en það er
ekki síður nafn fyrir þvi, enda finst
ekki eitt nafn í allri biblíunni, sem
ekki hefir sérstaka þýðing, og það
nær engri átt að nota útlegginguna
í staðinn fyrir nafnið«.
Hér brestur hr. Gook auðsjáanlega
þekking á frummálum biblíunnar.
Hvorki orðið Messías né Kristur eru
nöfn; hvortveggja orðin eru upphaf-
lega lýsiháttur sagna og merkja:
sniurður. Sést þetta glögt i sjálfu
n. tm., á öllum þeim stöðum, þar
sem við höfum sett »hinn Smurði«;
því að þar stendur greinirinn með
orðinu Kristur (ho Kristos — Kristur-
ínn = hinn Smurði).
Bezta enska útgáfa griska nýja
testamentisins, þeirra Westcotts og
Horts, prentar þar og orðið »kristos»
með litlum staf, til þess að sýna, að
Það er ekki nafn. Eftir þessari út-
gáfu gríska textans fórum við í þessu
atriði, af þvi að við töldum hana
réttasta.
Það eitt, að greinirinn er á þess-
nm stöðum með orðinu »kristos«,
®tti að snnnfæra hr. Gook um, að
hann hefir á röngu máli að standa.
Greininum gátum við ekki komið að
á islenzku nema með því að þýða
°rðið. Kristur inn getum vér ekki
Sagt á íslenzku. Englendingar geta
aftur á móti á sínu máli sagt »the
Christ«.
Kosningin í_Suðnr-Múlasýsln.
í blaðinu »Keykjavík«, 8. tölubla'S
þ. á., er grein eftir alþm. Jón Ólafs-
son með ofangreindri fyrirsögn. Af
því greinin fer með algerlega ranga
dóma um nokkra sómamenn Suður-
Múlas/slu, þá vil eg ekki láta þeim
ómótmælt, og sn/ mór þá fyrst að
dómi alþingismannsins um Björn R.
Stefánsson verzlunarstjóra. Fyrsta mis-
sögnin um hann er, að hann sé bóndi
á Þverhamri, önnur að hann só sparn-
aðarmaður, og sú þriðja, að hann hafi
mikið fylgi s/slubúa til þingmensku,
og mun það s/na sig. Björn er dreng-
ur góður og vinsæll, en vinir hans
myndu sízt óska honum þingsetu af
því að til þess skortir hann hæfi-
leika.
Sveinn Ólafsson í Firði, er
sá maður í Suður Múlas/slu sem full-
komlega mun fær um að fylla skarð
Jóns heitins frá Múla; hann er mjög
vel viti borinn, pr/ðilega vel máli far-
inn, og þrátt fyrir það sem Jón Ólafsson
segir, þá er hann stefnufastur mjög,
en hann fylgir sinni stefnu, en ekki
annara, og verð eg að skoða það meira
sjálfstæði en hjá þeim mönnum, sem
aldrei bafa haft aðra skoðun en skoð-
un þess flokks, sem þeir af tilviljun
hafa lent í. Sveinn hefir um langan
tíma verið stoð og stytta sinnar sveitar
og aðalmaður til framkvæmda í Suður-
Múlas/slu, og er efalaust með allra
n/tustu bændum þessa lands; hann er
reglumaður hinn mesti, og efnalega
sjálfstæður. Alþingismaður Jón Ólafs-
son bregður Sveini um óhreinskilni við
kjósendur sína; aðdróttun þessi er,
vægast dæmt, misskilningur, því ein-
mitt vegna hreinskilni sinnar við kjós-
endur, í hvalamálinu, þá hefir Sveinn
enn ekki komist á þing, en vonandi
sjá nú Sunnm/lingar svo sóma sinn,
á næstkomandi vori, að þeir kjósi Svein
til þingmensku, þrátt fyrir illmælgi
mótstöðumanna hans.
Dylgjur þær um síra Magnús í Valla-
nesi, sem í áðurnefndri grein standa,
eru eðlilega máttlitlar og geta engin
áhrif haft, því allir Sunnm/lingar vita,
að síra Magnús í Vallanesi er einn með
mestu dugnaðarmönnum þessa lands,
drengur góður og vill engum rangt
gera, en lætur ekki traðka á rótti
sínum.
En það get eg vel skilið, að Jón
Ólafsson vilji launa Birni R. Stefáns-
syni dyggilega fylgd með því að koma
honum á þing, en til þess að koma
því áfram, er ekki drengilegasta leiðin,
að níða saklausa sómameun, og með
því myndi hann vinna skjólstæðing
sínum og Suður Múlas/slu hið mesta
ógagn. H.
Leikhúsið.
. Þar sem orðið »Kristos« er grein-
lslaust, er það orðið eiris konar eigin-
uafn, og þar héldum vér alstaðar
rieitinu Kristur.
Hr. Gook telur þó biblíuþýðinguna
u°tandi og fer lofsatnlegum orðum
V1®! Eve málið á henni sé betra en
á gömlu þýðirrgunni.
. í niðurlagi greinarinnar lýsir hann
oks yfir því, að sér sé veitt aðalút-
sala á biblíunni á norðurlandi.
Bú yfirlýsing kom oss hér syðra
ftokkuð óvænt. Því að biskup lands-
lris hefir hingað til verið aðalumboðs-
J^aður félagsins hér á landi. Ög í
löoSt ^afði brezka félagið, eftir til-
biskups, falið bókaverzlun Sig-
‘ Eymundssonar að hafa aðal-
^otboðssölu biblíunnar hér á landi.
f/?r Því gerð fyrirspurn til brezka
agsins um, hvernig á þessu stæði.
lao' ' ^skup n11 fengið bréf frá fé-
'uU’ er Því Þar berlega neitað,
bv' rf,90ok fari með rétt mál. Þarf
1 frekar vitna við um það.
Har. Níelsson.
1 Eetnrbreytingin gerð af mér. — H. N.
Æfintýri á gönguför.
Eftir C. H 0 8 t r u p.
»Æfintýrið er á enda leikið senn«.
Svo syngur leikfólkið í siðasta þætti
leiksins. En að dæma eftir viðtök-
unum á sunnudagskvöldtð og að-
sókninni síðan hvert kvöldið á fætur
öðru — fer því fjarri, að Reykvik-
ingar óski »Æfintýrið á enda leikið
senn«, d: hætt að leika það.
Það var »gleði og gaman« í leik-
húsinu, hlátur og lófaskellir, gott
skap hjá áhorfendum, gott skap hjá
leikendunum — eins og hvorutveggju
fyndist »gott að keyra saman«.
Þetta spáir alt góðu um gengi
»Æfintýrisins« og — pyngju Leik-
félagsins.
Æfintýrið er vafalaust það leikrit,
sem leikið hefir verið’ oftast og víð-
ast hér á landi. Alstaðar þar sem
eitthvað hefir verið borið við að
»fara upp á leiksvið* hefir verið
gripið til þess fremur flestu öðru.
Pistlar úr sveit.
Borgarfirði, 9. febr.
í fréttaskyni er ekki annars að
geta, en að vetrarfar má heita bæri-
legt til þessa. Sauðfé var farið að
gefa með desemberbyrjun. Hagar
hafa ávalt verið góðir og sjaldan
veður, þó fremur úrkomulaust hafi
verið. Vonandi verða heybirgðir
nægar, hvernig sem veltist úr þessu.
En létt reynist taða þó óhrakin sé,
sjálfsagt fjórðungi verri til afnota en
meðal taða UHdanfarið, og lík munu
útheyin reynast fyrir sttt leyti. Nið-
urstaðan verður því sú, að þrátt fyrir
þetta grasmikla ár verður eftirtekjan
í rýrara lagi, þegar líka er tekið til-
lit til þess, að förgunarfé var í rýr-
asta lagi.
Mannfundafátt, og því lítið tæki-
færi að ræða sambandsfrumvarpið
nýja, eða hvað það skal kalla. En
dottið hefir manni í hug, að »aftur
tekur ragur maður rassgjöf sína«, er
maður sá hve Danir vilja draga úr,
frá því síðast.
A.-Skaftafellssýslu, 21. febr.
Aflabrögð. Svo lítur út sem fiskur
sé kominn hér að landi, því nú eru
botnvörpuskipin mjög þétt hér við
land — 40 voru nýlega — mörg af
þeim mjög nálægt landi.
Tíðin í vetur hefir verið í meira
lagi úrfellasöm, oftar regn en snjór,
fremur óstilt, einkum þorrinn. Nokkra
daga varð hér haglaust á þorra, en
er nú orðið autt, og stilt veður.
Sjóhraktra hœli var komið upp í
Ingólfshöfða í október síðastl. á kostn-
að D. Thomsens konsúls. Það er
15 ál. á lengd að innanrúmi, 7 ál.
G þml. á vídd, vegghæð 3^/2 al., 6
ál. hæð frá gólfi til mænis, með
bárujárnþaki. Tóftjn er hlaðin úr
grjóti að innan, en grasi grónum
sniddum að utan. Flaggstöng er á
mæni, upp yfir dyrum.
Húsið stendur á fallegri grasflöt,
og er víðsýnt þaðan. í húsinu er:
Flagg, olíuvél, kaffiketill, bollapör,
dósamatur, eldspítur o. fl. er Thom-
sen hefir lagt til.
Þetta mun vera fyrsta hús í Höfð-
anum frá landnámstið, sem komið
hefir verið upp svona rúmgóðu.
Reyndar er sagt að þar hafi verið
4 verskálar á 17. öld; en eftir göml-
um tóftabrotum að dæma, er þar
sjást, hafa þau verið minni. Hús
þesta getur komið sér mjög vel, ef
strandar þar nálægt, eins og oft hefir
Lýðhylli þess er ótvíræð. Lögin úr
leiknum eru orðin almenningseign,
söngvarnir sumir líka, þótt þýðingin
á peini sé eigi óvíða leiru-leir í
fvlsta lagi.
Eg minnist ósjálfrátt Æfintýrisins
hér á leiksviði fyrir rúmum 20 árum.
Það var fyrsta sinn, sem eg sá sjón-
leik — og hvað mér þótti gaman pá.
Og nú fanst mér eg vera að heilsa
upp á góðan, gamlan kunningja, sem
ætíð er unun að sjá framan í, þótt
árin hafi fært rnanni heim sanninn
um, að eigi sé neitt andlegt stór-
menni eða afburðum gæddur að
neinu leyti. Nei, »huggulegur«, við-
kunnanlegur karl, ungur í anda, með
græzkulaust gaman á vörum og nota-
legur í allri viðk}nningu. Svo finst
mér »Æfintýrið á gönguför« g e t a
verkað, ef vel er með farið. Og
svo var það þetta sinn.
Tveir einir eru nú eftir í hópn-
um — þeirra, er í Æfintýrinu léku
fyrir 20 árum. Það eru þeir Arni
Eiríksson (Skrifta-Hans) og Kristján
Ó. Þorgrímsson (Kranz birkidómari).
komið fyrir í seinni tíð, og einnig
fyrir aðra, sem kynnu að verða þar
staddir, er vont veður dettur á. Frá
Höfðanum er 2 tíma lestagangur til
bæjar þar sem styzt er.
Landsveit, 27. februar 1913.
Fátt frétta. Indæl tíð, það sem af
er Góunni, en þangað til yfirleitt
fremur stirður vetur, eftir mjög
hrottasamt tiaust. Snjókyngi á jóla-
föstu og fram að nýári, og nær
ófært þann tíma yfir jörðina. Hag-
bann nær algjört einnig allan þann
tíma. En síðan hefir snjór eigi legið
lengi og sjaldan verið haglaust með
öllu. Aftur á móti hefir þenna tima,
frá nýári fram undir Þorralok, verið
mjög umhleypingasamt og storma-
samt. Oft ofsahvass, aðallega úr
auslur- og suðurátt, og mikil vatns-
koma á milli.
Eitt mesta aftakaveðrið á þessum
vetri var 12 þ. m. og fylgdi því
húðarrigning. Stóð það daginn all-
an og fram til kl. nær 2 nóttina
eftir, og endaði þá með geysilegri
útsynningshrynu. A ýmsum stöðum
í nálægum sveitum hafði þetta veð-
ur valdið meiru eða minnu tjóni,
hlöðu- og heyjafoki, en óljóst hefir
enn alt frézt um það. Á einum bæ
hér í sveit varð þá að og fauk hey-
hlaða og skemdist og mistist nokk-
urt hey. Hafði og á sama bæ fok-
ið önnur hlaða (við fjárhús) í öðru
fárviðri nokkru áður í vetur. Þessi
bær er Snjallsteinshöfðahjáleiga. Má
segja að þar hafi ekki verið »ein
báran stök«, því að þetta býli var
einnig eitt þeirra, sem einna lakast
fóru í landskjálftanum 6. maí. s. 1.
Er þetta því tilfinnanlegra, sem hér
er um efnalítið ómegðarheimili að
ræða.
Hey munu alment verða nóg og
fyrningar hjá mörgum hér, verði
veturinn dágóður hér eftir, og fén-
aðarhöld þó góð. Heilbrigði fólks
einnig yfirleitt góð hér um slóðir í
vetur, og alt með ró og spekt, eins
og við hér erum vanastir við, svo
sem betur fer. Við erum óvanir
miklum látum og kunnum illa við
þau í hverju sem er. Svo hefir
einnig. altaf verið í pólitíkinni svo
kölluðu, þótt misjafnlega hafi líkað
og ýmsum verið órótt inni fyrir.
Órótt er hér ýmsum útaf gjaldkera-
málinu og fleiru slíku, og forvitni
rnikil á að heyra Kallaðarnesdóminn
í því máli.
Stúdentarnir, sem þá voru, eru nú
orðnir júbillæknar að heita má
(Friðjón Jensson og Jón Jónsson
Húnvetningalæknir), og alt hitt leik-
fólkið löngu hætt að leika eða —
horfið úr hóp vorum.
Því var spáð í ísafold um daginn,
að aldrei mundi Æfintýrið eins vel
leikið eins og nú, og sá spádómur
hefir áreiðanlega reynst réttur.
Árni Eiríksson hefir nú »yfirgeng-
ið sjálfan sig«, bætt einni alin við
vöxt sinn, í Skrifta-Hans. Sá leikur
var þetta sinni býsna lýtalaus. Og
svo var um flesta aðra leikendur.
Stúdentarnir voru ungir, snyrtilegir
og laglegir og söngurinn ágætur —
hjá þeim nöfnum, Einurum báðum.
Tenór-söngraddarinnar urðu þeir þó
dálítið að gjalda í samtölum — rödd-
in þá helzti mjó á köflum, einkum
hjá Einari Indriðasyni.
Heimasæturnar Jóhanna og Lára
voru leiknar af frú Stefaníu og jgfr.
Guðrúnu Guðmundsdóttur; Jóhanna,
þessi bjartsýni fjörkálfur, naut sín
verulega í höndum frú Stefaníu,
Lára, sem er býsna leiðinlegur róm-
antisku-samsetningur hjá höf., var
Aðalfundur si®æ“-
sem frestað var síð-
astl. mánudag, verður baldinn í Bárubúð
sunnudaginn 16. marz, kl. 4 siðd.
íþróttir.
Einn íþróttamanna vorra, Jón Ás-
björnsson stud. juris, framdi fyrir
skömmu lyftingar-tök nokkur, sem
svo eru vel af hendi leyst, að þess
er vert, að haldið sé lofti:
Tökin voru þessi:
1. Kipt upp að öxl og hnykt með
hægri hendi án þess að vogin væri
snert með hinni vinstri: 120 pd.
2. Lyft með vinstri hendi á sama
hátt: 120 pd.
3. Kipt upp á brjóst í einu átaki
og hnykt með báðum höndum:
188V2 pd.
4. Kipt upp á brjóst í 2 átökum
og hnykt með báðumhöndum: I94pd.
5. Ryktmeðhægrihendi: inV2pd.
6. Sveiflað með hægrihendi: 92 pd.
7. Ýtt hægt í réttri stöðu (hælar
saman, bolur beinn) með báðum
höndum: 140 pd.
8. Tveim vogum kipt upp að
öxl og hnykt samtímis: 144 pd.
Tilkvaddir vottar voru form. í. S. í.
Axel Tulinius, Halldór Hansen stud.
med. og Valgeir Björnsson stud. art.
Jón Ásbjörnsson er 22 ára gamall
°g Í29Ý2 þd-
Vel væri, ef íþróttafélög út um
land sendu vottfastar skýrslur til
í. S. í., þá er um sérstök íþrótta-
tilþrif er að tefla hjá einhverjum
íþróttamanni, hvort heldur er í lyft-
ingum, stökki eða öðru.
J. C. Poestion
hefir nýverið hækkað nokkuð í
metorðaskrá Austurríkis. Hann hefir
hingað til haft titilinn: Regierungsrat
(stjórnarráð), en er nú orðinn Hofrat
(hirðráð), og þykir titill sá mun fínni.
Skiptapi úr Flatey?
í morgun átti ísafold símtal við
Stykkishólm út af orðrómi hér í bæ
um skiptapa úr Flatey nýlega.
Því miður eru aliar líkur til, að
að orðrómur sá sé réttur og að farist
hafi hákarlaskip með 9 mönnum á
þ. 26 —28. febr.
Formaður skipsins var Magnús
Magnússon veitingamaður í Flatey.
og eigi ólaglega leikin af nýbyrjanda
þeim er hana lék, þótt nokkrir ósjálf-
ráðir misbrestir væru þar á.
Hitt fólkið, er minna kemur við
sögu: Vermundur (Herbert Sig-
mundsson), frú Kranz (Marta Ind-
riðadóttir) og Assessorinn (Andrés
BjÖrnsson), var og alt snoturlega leik-
ið — eigi sízt hinn síðastnefndi, sem
áður hefir oftast verið miður vel
leikinn á leiksviðinu hér.
Þá er síðast, en eigi sízt á
að minnast sjálfan birkidómarann
Kranz — »toppinn á kransakökunni«,
sem orðínn er »klassiskur« í hönd-
um Kr. Ó. Þorgrímssonar. Honum
var tekið fvrsta kvöldið með fagn-
aðarópum og lófataki svo mínútum
skifti. Og eigi þurfti hann annað
en sýna sig alt kvöldið — til þess
að koma fólki í gott skap. Það var
einstök »figúra«, sem þar var sýnd.
Eg skal svo eigi orðlengja þetta
meira.
En þau hollráð vil eg gefa öllum,
sem þurfa á heilbrigðum hlátri og
ósvikinni ánægjustund að halda —
innan um daglegar áhyggjur og and-
streymi — að bregða sér í leikhúsið,
meðan Æfintýrið er þar til sýnis.
Það væri verulega fúll maður, sem
eigi kæmist i gott skap og nyti glað-
værðar þá stund I Ego.