Ísafold - 07.05.1913, Blaðsíða 2

142
ISAFOLD
Hann lítur svona út:
Fyrir fœði um mánuðinn ... kr. 40,00
— húsnæði um mán......— 30,00
— þjónustu og önnur útgj. 20,00
Ráðsmannskaup fyrir bændur ,, 72,00
Samtals kr. 162,001)
Fæðispeningar þingmanna voru 6
kr. á dag, eða 180 kr. um mán., svo
að e i g i n reikningur kauphækkunar-
mannanna sýnir, að þelr hafa þó 18
kr. afgangs, auk áðurgreindra útgjalda
eftir hvern mánuð, og hafa a u k þess
fengið borgaðan í mörgum tilfellum
altað helmingi of háan ferða-
kostnað, og í sumum langt
yfir helming. Eða dettur nokkr-
um manni í hug, sem þekkir til, að
m ö g u 1 e g t sé t. d. að vera 7—9 daga
á ferð lausríðandi austan úr miðri
Rangárvallasýslu, til og frá, um h á -
8 u m a r i ð, og að sú ferð geti kostað
á annað hundrað krónur ? Það er gutl-
reið á 12—14 kl.st. á 2 hestum.
Og austur að Stokkseyri á að vera 3
daga ferð hvora leið á sama tíma, sem
er 9 kl.st. reið, og sú ferð kostar 60
krónur.
Svona mætti vitanlega halda áfram
að telja upp í það óendanlega
En þess gerist engin þörf. Það er
nóg að með þeirra eigin reikningi er
sýnt og sannað, að reglusamir
menn (og við þá eina á að miða) gátu
setið sór alveg að skaðlausu á þingi
undlr gamla fyrirkomulaginu. Jafnvel
hlutu fremur að hafa afgang en hitt,
þegar öll kurl voru komin til grafar.
Kaupdýru kaupamennirnir.
Nefndin í efri deild talar um, að
fyrir »embættismenn« utan Rvíkur
verði kostnaðurinn við að fá menn til
að »gegna störfum sínum heima um
þingtímann, en þá meiri« en bændanna.
Hór hlýtur að vera átt við, að þeir
verði að taka svo kaupdýra menn.
Gætum nú að hvað hæft er í þessu.
Sýslumennirnir láta venjulega s k r i f-
a r a sína annast embættið á með-
an þeir eru á þingi. Það hugsaði eg
að væri ekki smáræðis fúlga, sem þeir
fá í launahækkun fyrir vikið!
Prestarnir fá einhvern nágranna prest
sinn til að embætta svo sem 3—4
sinnum meðan þing stendur yfir, og
borga sennilega 10 kr. fyrir hverja
messu. Ekki eru það nein óskapa út-
gjöld. Og þetta eru nálega þeir einu
embættismenn utan Rvíkur, sem ekki
geta lagt störf sín á hilluna, eða eiga
erfitt með það — yfir þingtímann. Þó
einn læknir eða svo sitji á þingi —
sem mundi fá einhvern stud. med. til
að gegna embættinu á meðan — þá
er það naumast teljandi. Þessi kostn-
aður virðist því ekki vera annað en
fyrirsláttur, til þess að hafa e i 11 h v a ð
til að mæla hækkuninni bót.
Annars ætti að losa embættismenn-
ina, einkum sýslumenn og dómara, við
þessi þingstörf, með því að banna þeim
kjörgengi, svo þeir hafi tíma til að
hugsa um það sem þeim ber fyrst og
fremst s k y 1 d a til að hugsa um,
sem sé — embætti sitt.
Enginn skortur á frambjóðendnni.
Ef til vandræða hefði horft með það,
að fá menn til þingsetu, v e g n a
þ e s s, hve litlir peningar fylgdu
henni, þá hefði þó verið öðru máli að
gegna. En það er kunnugra en frá
þurfi að segja, að þingmennskan hefir
verið sótt svo fast á síðustu árum, —
og útlit er fyrir það sama í framtíð-
inni — að menn hafa beitt öllum
meðölum og vopnum, heiðarlegum og
óheiðarlegum til að komast inn á
þingið, þó kaupið (fæðispeningarnir)
væri ekki nema 6 kr. á dag. Og það
er ekki einasta ab búsettir menn bór
á landi hafi sótt þetta fast, heldur
einnig menn búsettir í 300 mílna fjar-
lægð — suður í Danmörku.
Kauphækkunarmennirnir í þinginu
gátu ekki — þrátt fyrir ltrekaðar
áskoranir — tilgreint með rökum e i 11
einasta dæmi upp á það, að lík-
leg þingmannaefni hefðu ekki fengist
til að gefa kost á sór vegna þess, hve
borgunin var lág. Einn (Guðl. Guðm.)
nefndi að vísu nöfn tveggja bænda, sem
hann þóttist mega »fullyiða« urn, að
ekki hefðu fengist til þingsetu vegna
borgunarinnar, — en báðir menn-
irnir eru dánir fyrir löngn,
svo þessi fullyrðing er fleypur eltt
Ef þetta væri rótt hermt hjá kaup-
hækkunarmönnunum, þá hefðu þeir
átt að geta tilfært dæmi úr n ú t í ð -
i n n 1, en það reyndu þeir ekki.
') HúsnæÖi hlýtur að vera reiknað hér
alt of hátt, því víða í bænnm má fá heilar
ágatar ibáðir, 3 stofnr ank eldhúss og
geymslu, fyrir 30 kr. um mán. Þeir
þingm. (ef nokkrír ern), sem þurfa að
borga 30 kr. á mán. í húsal., hljóta að
vera meira en meðal slóðar að koma sér
fyrir, og sem af þeim ástæðnm má bjóða
alt.
Enginn skyldi ætla að hæfari menn
fengjust til þingsetu fyrir hækkunina,
og að óæskilegum mönnum só með
henni bægt frá þinginu.
Það er einmitt liklegt, að ó æ s k i -
legir menn fari nú fyrst fyr-
ir alvöru að »spekúlera« f
því, að komast á þing, vegna kaups-
ins, og allir sjá að þetta er þeim
nægara og auðunnara, þegar þeir hafa
talsverða peninga á bak við sig, til að
vinna með að kosningu sinni.
Vaðinn reykur.
Það er eftirtektarvert, hvað mikinn
reyk káuphækkunarmennirnir vaða
þegar þeir eru að gera áætlanir um
hve miklu hækkunin nemi á hverju
þingi.
Flutningsmennirnir gera
ýmist ráð fyrir að hún nemi 4—5 þús.
kr., eða 6 þús. kr. — eða 9,600 kr.,
og kalla það »lftilfjörlega útgjaldaupp-
hæð fyrir landssjóð«.........sem
»geri hvorki verulega til nó frá«.
V a 11 ý r vill láta samþ. hækkun-
ina, því »það verður ekki dýr-
ara fyrir landssjóðinn (Alþt.
1912 B III bls. 1089).
Einna spaugilegust verður þó niður-
staða Póturs á Gautlöndum.
Hann segir:
»Að eins ætla eg að segja örfá orð.
Eg ætla að eins að benda mönnnm á,
að þeir þnrfa ekki að fara í langar drag-
götur til þess að komast að þeirri niðnr-
stöðn, að verði þetta frv. samþykt, þá
verður að því mikill sparnaður; þetta
kemnr í ljós ef menn bara nenna að bera
frv, saman við ferðakostnaðarreikninga
þá sem Alþingi hefir áðnr samþykt«.
(Alþtlð. 1912 B III bls. 1083).
Þetta segir maður,sem vill láta telja
sig fjármálamann. Hvað þessi
þm. hefir »nent« vel að gera saman-
burðinn, sem hann talar um, sózt bezt
á skýrslunni sem var prentuð hór að
framan.
Alt þetta bendir til þess, að þessir
menn höfðu ekkert rannsakað málið,
og vissu ekkert hvað þeir voru að fara
með. Þeim var bara nóg, ef þeir gátu
keyrt hækkunina í gegn um þingið.
Hækkunin og brú á Jökulsá.
Annar flutningsmaðurinn varð reiður
við Sig. Eggerz út af því, að hann
vildi ekki fallast á hækkunina. Bregð-
ur honum meðal annars um að hann
»skjálfi fyrir kjósendunum«, en menn
sem það geri sóuóþörfustu menn á þingi.
Eftir þessari kenningu ættu þingmeno
líklega að gera sem flest á m ó t i
vilja kjósenda sinna.
Svo fer hann að blanda hinni fyrir-
huguðu brú á Jökulsá á Sólheimasandi
inn í þetta, og kallar hana »eitt hið
mesta flónskufyrirtæki, er rætt hefir
verið á alþingi« og bætir við, að »það
væri meiri þörf á að ganga þar á und-
an með góðu eftirdæmi (nefnil. vera á
móti þeirri brú), heldur en hamast á
móti launahækkun, sem nemur ekki
nema 5—6 þús. kr. — alls — til
þingmanna« (Alþtíð. 1912 B II bls.
202).
Til fróðleiks má nú geta þess, að
eftir því sem sjá má af alþtíð. 1911,
telur landsverkfræðingurinn engin tor-
merki á því að byggja þessa brú, o g
að kauphækkunin semþessi
þingm. barðist fyrir, eins
og hún verður, miðað við
þingið 1912 — en getur orðið
miklu meiri — nemur með vöxt-
um og vaxtavöxtum, á fimm
reglulegum þingnm, nærri e i n s
mikilli fjárfúlgu, og gert
er ráð fyrir, að þurfi til að
byggja brú yfir Jökulsá á
Sólheimasandi.
Fáum skynsömum mönnum mun
blandast hugur um, hvort af þessu
tvennu sé nauðsynlegra.
Leiði kauphækkunarmannanna verða
fyrir löngu jöfn við jörðu, þegar sult-
nrinn sem 6 kr. dagkaup er orsök í,
gerir mönnum sömu skil og Jökulsá
hefir gert mörgum ferðamanninum.
Lífróðurinn
að koma hækkuninni í gegn um þing-
ið, er alveg undraverður.
Frv. er til fyrstu umr. í e. d. 2.
ág», en 15. ág. afgreiðir sú deild það
til n. d. Fyrsta umræða f neðri deild
er 21. ág., önnur umr. 23. ág. og
þriðja umr. 24. ág. Frv. er því að
lokum keyrt í gegn, með afbrigðum
frá þingsköpunum, þvi samkv.
22. gr. þingskapanna má þriðja umr.
eigi fram fara fyr en tveim nóttum
eftir aðra umr. En 2. og 3. umr. eru
lótnar fram fara hvorn daginn eftir
annan !).
1) Merkilegt er, að eigi sést í þingtið-
indannm, að afbrigða frá þingsköpannm
hafi verið leitað um þetta mál, sem er
þó æfinlega venja.
Annars er ritstjórn þingtíðandanna i
þetta sinri mjög ábótavant, eigi all-lítið
af prentvillum og öðrnm villum; þetta á
einkum við n. d. partinn.
Þetta kauphækkunarfrv. var rekið svo
hart f gegn um þingið, a ð þ a ð e r
komið að síðasta markinu,
3 umr. í neðri deild — búið að fara í
gegn um 5 umr. í báðum deildum —
áður en þingið var búið að
samþykkja nokkurn tekju-
auka handa landsjóði.
23. ágúst er vörutolls- (farmgjalds)
frv. samþ. í efri deild, og afgreitt
sem lög, en 24. ágúst er hækkunin
afgreidd sem lög frá n e ð r i d e i 1 d.
Það er því f y r s t a vsrk þingmanna
(meirihl.) eftir að þeir eru bún-
ir að leggja toll á nálega
allar vörur sem til landsins flyt-
jast, að hækka kaup sjálfra
8 f n .
Og þetta er gert á þ i n g i sem var
f y r s t a þing á kjörtímabili og þess
utan aukaþing; þingi sem drap
það mál (stjórnarskrána) sem það var
kosið og kallað saman til að afgreiða,
og með því fleygði það í sjóinn ö 11 u m
þeim þúsundum króna, sem
kostað var til þes3a máls á þinginu
19 11; þ i n g i, sem áleit fjárhag
landssjóðs svo bágborinn, að það varð
að tolla næstum alt ætt og óætt, sem
til landsins flyst, svo hann yrði ekki
gjaldþrota.
Afloiðingarnar
af þessari hækkun geta orðið næstum
óútreiknanlegar. Það er sagt, að þar
sem 8krattinn geti smeigt inn litla
fingri, þar líði ekki á löngu áður en
öll hendin só komin.
Ekki ólíkt getur orðið hér.
Ekkert er lfklegra en embættismenn-
irnir fari nú að dæmi þingsins og
heimti lauuahækkun. Á þetta var
bent af mótstöðumönnum hækkunar
innar. Með þessu væri verið að opna
hála braut. Skapa ílt fordæmi. En
hækkunarmennirnirskeyttu þessu engu,
nema hvað flutningsmennirnir
b á ð i r lótu það f ljósi að það æ 11 i
að hækka laun embættismanna ef
»nauðsyn krefji þess, og þá só afleið
ingin (af þessari hækkun) e k k i ill«
(úr ræðu Stgr. J. í e. d. bls. 220).
Það væri nú gaman að vita, hvenær
embættismönnunum sjálfum þætti
ekki »nauðsyn krefja« að laun þeirra
væri hækkuð.
Satt er það, að laun sumra opinberra
embættismanna (starfsmanna) eru óhæfi-
lega lág, t. d. fiskimatsmannanna flestra,
sjómannask.kennaranna, búnaðarskóla-
kennaranna, skógvarðanna — utan
þess danslta, — vitavarðanna, pÓ3t
mannanna o. s. frv. — að ógleymdum
yfirsetukonunum og barnakennurunum
flestum. En það er bert, að flutnings
mennirnir áttu ekki við þ e s s a em-
bættismenn — þó sumir þeirra sóu ef
til vill þeir allra þörfustu — heldur
hina svo kölluðu » 1 æ r ð u « embætt
ismenn, sem eru launaðir með fleiri
hundruðum króna um mán
u ð i n n .
Laun þeirra embættismanna er eg
taldi upp, eru flest nýlega sett, fárra
ára gömul, og þvf miðuð við gildi
peninga eins og það er nú,
en 8amt voru þau sett svoua lág
nokkur hundruð kr. um á r i ð. Manni
verður að spyrja: Var það af því
að þessir menn voru a 1 þ ý ð u -
m e n n og áttu flestir að k e n n a a 1 -
þ ý ð u n ti i ?
Það var eitthvað annað upp á ten-
ingnum, þegar var verið að búa út
lögin um laun háskólakennar-
a n n a 1909.
En þó að þjóðin, m e ð þ v f a ð
velja þingið rótt, — gæti sporn
að við almennri launahækkun embætt-
ism., þá hlýtur þó kauphækkun þing-
mannanna að hafa í för með sór hækk-
un á ýmsum sviðum.
Þingskrifarar og allir aðrir
starfsmenn þingsins (nema dyraverðir),
sem ern fjölda margir, hafa fengið
sömu daglaun og þingrn. öjálfsagt
gera þeir kröfu til þess, að þetta hild-
ist framvegis. Þetta getur numið
nokkrum þús. króna.
Milliþinganefndir hafa ltka
sama kaup og þingmenn, og þær hafa
ekki verið svo fáar, eða starfað svo
stuttan tíma síðustu árin. Reyndar
er það í almæli að kolaeinokun
arnefndin, sem ekkert nýti-
1 e g t v a n n , hafi fengið miklu
h æ r r a kaup en 6 kr. á dag.
Þá má og geta þess, að samkv,
tögum um »landsdóm«, eiga landsdóm
arar að fá sama kaup og þingmenn.
Vel getur verið að fleira mætti nefna,
þó eg muni ekki eftir því í svipinn.
Skáldið Stephán G. Stephánsson seg
ir í vísunum, sem eg gat um í upp-
ha.fi, að þingmenn síðasta þings (hann
á vitanlega við hinn ráðandi meirihluta)
hafi stýrt:
»heim með hnossin merk,
hækkað kaup ogsvikinx)verk«
Mundu þeir verða svo fáir hór á
landi, ef hægt væri að vita hug hvers
manus, sem með ánægju vildu játa
það, að þessi orð skáldsins væru í
fylsta máta sannmæli?
Eftir að eg ritaði grein þessa, hefir
sú fregn gengið hór um bæinn — og
allgóðar heimildir fyrir — að stjórn
Hannesar Hafsteins só nú
að semja frv. til iaga um
launahækkun til embættismanna
yfirleitt (jafnvel landritarans, sem
hefir að launum 6 þús. kr. á ári, auk
alls annars), sem á að leggjast fyrir
næsta þing. Þetta frv. hefir líklega
átt að koma eins og þjófur á nóttu,
áti þess aðkjósendurvissu
nokkuð um það fyrir fram,
líkt og frumv. um kauphækkun þing-
mannanna.
Þykir kjósendum og öllum
landslýð, n ú ekki tími til að
krefjast þess, af þingmönn-
um sínum í vor á þingmála-
fundunum, að þeir verði á
móti þesu nýjasta stjórnar
»afreki«, eða ætla þeir þeg-
jandi að láta »hálaunagráð
uga« embættismenn eta upp
meginið af tollum og skött-
um, sem þeir gjalda í lands-
s j óð?
‘) Hér á hann sjálfstrjgt einkum við það,
hvernig farið var með Stjórnarskrármálið.
Athugasemd ritstjóra. í því aðal-
atriði er ísafold sammála höfundi
ofanritaðrar greinar, að siðasta þing
átti ekki að hamra kauphækkunarfrv.
fram, eins og það gerði.
En að öðru leyti er Isajold $er-
samlega ósampykk greinarhöf í ýms-
um atriðum og orðunartón greinar-
innar sömuleiðis.
T. d. er árásin á þingið síðasta
fyrir það, að eigi var samþykt þá
nein stjórnarskrá — með öllu órétt-
matt. Það leiddi af sjálfu sér, að
samkomulagstilraunirnar í sambands
málinu hlutu að valda Jrestun stjórn-
arskrármálsins.
Frekari athugasemdir bíða betra
rúms. Ritstj.
Eftiimæli.
Sigurður Jónsson bóndi á Lækja-
móti var sonur Jóns hreppstjóra á
Lækjamóti, Sigurðssonar bónda í Vald-
arási og hét fullu nafui Jakob Sigurð-,
ur. Móðir Sigurðar var Steinvör Skúla-
dóttir stúdents Þórðarsonar á Stóru-
borg. Hún dó 1888. Bæði voru þau
Jón og Steinvör hin mestu merkishjón;
bjuggu þau lengi rausnarbúi á Lækja-
móti Qg þar var Sigurður fæddur 21.
okt. 1835. Ólst hann þar upp hjá
foreldrum sínum og vandist allri bú-
vinnu. Ungur varð hann að taka
mikinn þátt f bústjórn með móður
sinni, því faðir hans þjáðist af sjúk-
dómi síðari árin; fór honum það strax
vel úr hendi.
Faðir Sigurðar mun hafa dáiðl865;
tók hann þá algerlega við búsforráð-
um með móður sinni og var svo í 3
ár. 1865 giftist hann Sigríði Ólafs-
dóttur, Jónssonar dbrm. á Sveinsstöð-
um, en misti hana eftir 7 ára sambúð.
Höfðu þau eignast 2 syni, dó annar
þeirra á undan móður sinni, en hinn
Ólafur, er nú giftur bóndi í Lundar-
bygð í Ameríku. Árið eftir, 14. okt.
gekk hann að eiga eftirlifandi konu
sína Margróti Eiriksdóttir, Jakobssonar,
Snorrasonar prests að Húsafelli. Eign-
uðust þau 4 börn, tvö þeirra dóu ung
en tvær dætur þeirra eru nú fulltíða,
Guðríður kona Jónatans Líndals óðals-
bónda á Holtastöðum og Jónína, er
stundað hefir hússtjórnarnám erlendis,
og nú er kennari í þeirri grein í Eyja-
fjarðar- og Skagafjarðarsýslum. — Á
Lækjamóti lifði hann allan aldur sinn
og bjó þar 48 ár, ef talln eru með
þau 3 ár sem hann var ráðsmaður hjá
móður sinni. Hann dó á heimili sínu
1. febr. síðastl. og var jarðsettur að
Víðidalstungu 18. s. m. Prófastarnir
síra Hálfdán Guðjónsson og 'síra Eirík-
ur Gíslason, hóldu báðir húskveðju á
heimili hins látna, og hinn fyrnefndi
flutti ræðu í kirkjunni. Jarðarförin
var fjölmenn; þó ilt væri yfirferðar,
voru surnir langt að komnir. Mátti
af því sjá, að ekki töldu menn eftir
sór ómak til þess að fylgja hinum
látna öldung til grafar, enda var hann
fjölmörgum að góðu kunnur,
Engum kunnugum mun þykja of-
mælt þó sagt só, að við fráfall Sigurð-
ar sál. hafi Húnavatnssýsla mist einn
af sínum beztu bændum, og ber margt
til þess. Þó eins væri með hann og flest
önnur bændaefni á þeim tlraa, að hann
nyti lítillar fræðslu í æsku, hafði hann
sjálfur aflað sór haldgóðrar þekkingar
á mörgu, enda var hann mikill hygg-
indamaður, gjörhugull og gætinn. Hann
var framgjarn og kappsamur um alt
sem hann hugði að verða mætti til
framfara, og varð jafnvel oft á undan
öðrum bændum að styðja framfara
málin. Svo var það um 1880, þegar
verið var að koma á fót kvennaskóla
fyrir þessa sýslu, að hann varð strax
einn af beztu stuðningsmönnum hans
og tók skólann á sitt heimili í 2 ár,
enda var kona hans Margrót honum
samhent um það, eins og svo margt
annað gott. Hafði hann þá þegar
húsað bæ sinn betur en þá var títt.
Þegar dætur þeirra hjóna, sem áður
voru nefndar, uxu upp, sparaði hann
ekki fó til að menta þær. Báðar fóru
þær utan til náms, og er það meira
en alment gerist um bændadætur. —
Þrátt fyrir það stóð bú þeirra hjóna
föstum fótum, og ætíð var efnahagur
þeirra góður. Þau stóðu méð risnu í
götu fyrir gestum og gangandi í þjóð-
brautinui, eins og mörgum er kunnugt.
Má af þessu marka, að ekki hafi bú-
skapurinn verið vanræktur á Lækja-
móti, enda var Sigurður sál. mikill
búhöldur. Hann lót gera mikið að
túnbótum og túnvörzlu á jörð sinni.
Meðan hann var á bezta skeiði, varð
haun að sinna mörgu öðru eu bú-
stjórninni. Átti sæti í sýsluiiefnd, var
hreppstjóri og hreppsnefnuaroddviti.
A seinni árum losaði hann sig við öll
þau störf. Mikill áhugamaður var hann
um búnaðarframfarir. Vissi eg hann
fyrstan til að beitast fyrir því, að koma
upp sláturhúsum hór í sýslu. Þó hann
væri þá hniginn að aldri, sparaði hann
hvorki tíma nó fyrirhöfn til þess að
hrinda því máli af stað. Hann ferð-
aðist um sýsluna og ræddi málið með
eldfjöri æskumannsins við hvern sem
hann náði til og bar það loks fram í
sýslunefnd til sigurs. Framkvæmd þess
máls hefði vafalaust dregist töluvert
ef hans hefði ekki notið við. Svo var
það um hvert mál, er hann tók að
sór, að hann fylgdi því allur og óskiftur.
Annað dæmi má nefna um kapp hans
og þrautseigju: Venjan hafði helgað
upprekstrarskyldu fjáreigenda á Víði-
dalstunguheiðl. Þeirri venju vildi hann
ekki lúta og taldi hana ranga og ósann-
gjarna. Urðu af þvl málaferli milli
hans og eigenda heiðarinnar; því máli
tapaði hann við undirrótti, en lót þó
ekki bugast, heldur skaut því til hæsta-
róttar og vann það þar að fullu. Hygg eg
slíkt einsdæmi um bónda. Þetta atvik
virðist mór bera órækan vott.vm kjark
hans og sannfæringarfestu.
Auk þess sem nú er drepið á, er
ekki síður vert að geta þess, að Sig-
urður sál. var bezti heimilisfaðir. Þau
hjón ólu upp munaðarlaus fósturbörn,
auk sinna barna, og sýndu þeim hina
mestu umhyggju og velgjörðir. Þeir
eru því m a r g 1 r, sem geyma mlnn-
ingu hans í þakklátum hjörtum. Ekkja
hans, börnin hans, fósturbörnin og
hjúin hans og vinirnir mörgu.
1. marz 1913.
B. Sigf.
Mannslát.
Sunnudaginn 16. marz lózt að heim-
ili sínu, Holtastöðum í Húnavatnssýslu,
ungfrú Guðrún Jósafatsdóttir.
Hún var fædd á Holtastöðum *16.
júll 1888; voru foreldrar hennar Jósa-
fat Jónatansson óðalsbóndi þar og síðar
alþingismaður Húnvetninga, og kona
hans, er enn liflr, Kristín Jónsdóttir.
Guðrún sál. ólst upp hjá foreldrum
sínum á Holtastöðum, og lifði þar alla
æfi sína að undanteknum þeim tíma,
er hún stundaði nám. Sótti hún fyrst
kvennaskólann á Blönduósi 2 vetur, fór
síðan tll Reykjavíkur og var þar við
nám einn vetur. Var það ætlun henn-
ar að sigla á næsta vori til útlanda
sór til frekari mentunar.
Guðrún sál. var mjög vel gefin stúlka,
fríð sýnum og vel vaxin, mjög vel gáf-
uð og einkar námfús, dul í skapi,
trygglynd og trúkona elnlæg.
Banamein hennar var hjartaslag.
Kom því dauði hennar, svb bráður, mjög
óvart móður hennar, systkinum og
vinum, sem vlð lát hennar er mikill
harmur að höndum borinn, en gott er
til þess að vita, að hún lætur eftir sig
góða minning og vammlausa.
lÁrni Árnason
frá Höfðahólum.
_---------«*><'<•-------
Tvö blöð koma út af ísa-
fold í dag.