Ísafold - 15.05.1913, Blaðsíða 3

ISAFO LD
153
er hið eitiasta verulega góða Ijós nútímans.
Lux breytir nóttinni í dag. Leitið því úr nóttinni
í daginn og notið
Lux! Lux! Lux! Lux!
Einkasali íyrir Island er:
Guðmundur Böðvarsson
Reyltjavík.
Veiðarfæri
Sfúíka
sem er vel að sér í þýzku, og kann dálítið í ensku, getur fengið atvinnu
á skrifstofu frá i. júni þ. á. hér i bænum. Eiginhandar utnsókn á ís-
lenzku og þýzku afhendist sem fyrst á skrifstofu ísafoidar, merkt: »pýzk
bréjritun.
Schuchardt & SchQtte
Köbenhavn K., Nörregade 7.
Teiegramadr.: „Initiative“.
Berlin, Wien, iStockholm, St Petersborg, Budapest,
Prag. London, New-York, Shanghai, Tokio.
Nákvæmistól og tólavélar fyrir
málm og tré.
Sjöff
Cashemirsjöl, sYört og misl. afar stórt úral.
Spænsk sjöl
Hrokkin sjöl ljömandi falleg, nýkomin.
Lama sjöl
Brauns verzluti „Jiamborq".
TJðafsfræfi 9. Tafsími 91.
Íslandsglíman 1913
verður háð á Isafiröi laugíirdaginn 24. júní um verðlaunagrip
íþróttafélagsins „Grettis" á Akureyri, íslandsbeltið. — Nánara
siðar á götuauglýsingum. — Keppinautar um íslandsbeltið verða að hafa
tilkynt þátttöku sína i glímunni stjórn »'Grettis« á Akureyri eða herra
kennara Geir Jóni Jónssyni, ísafirði, 12 stundum á undati glimunni.
Akureyri, 20. apríl 1913, p. t. í stjórn »Grettis«.
Karl Sigurjónsson. Hallgr. Daviðsson. Vigfús Sigfússon.
alls konar, t. d. L,ax- og Sil-
ungsstangir, þar á rneðal sund-
urteknar bambússtangir með hólkum
frá 85 a. — Hjól, Færi, Önglar,
Sveiflur, ífærur, Háfar, Kastlínur,
Kastlínubox, Sökkur, Spoons, m.m.
Lang-ódýrast í
verzl. B. H. Bjarnason.
Aðalfundur
Búnaðarfélags íslands verð
ur haldinn i Iðnaðarmannahúsinu, í
salnum uppi, laugardaginn 17. mai
kl. 5 síðdegis.
A fundinnm flytur Jón H. Þor-
bergsson fjárræktarmaður erindi um
sauðfjárrækt á Suðurlandi.
Unglingur
óskast til snúninga nú þegar við
klæðaverzl.
H. Andersen & Sön,
Aðalstræti 16.
Fyrir peninga
kaupi eg allskonar skilvindu-
garma af öllum tegundum, á alt
að 24 kr. (og þar yfir) stykkið,
upp í nýjar „Alexandra“-skil-
vindur á útsöluverði.
Reykjavík, í maí 1913.
S. B. Jónsson
Eg heyri sagt, að leikendur geri þá
grein þessa, að það hafi verið »Sceneu-
held«. En meun sjá, að ekki hefir
kryddið vantað í grðgætið.
Enn er þess ógetið — auk margs
annars auðvitað, sem eg sleppi — að
stofnað var til sórstaklega óþyrmilegr-
ar svívirðingar við danBka fánann á
leiksviðinu. Lögreglustjóri fekk fregn
af þeirri fyrirætlun og afstýrði henni.
Um það þarf naumast að fjölyrða við
þá menn, sem reyna að hafa það hug-
fast að haga sór eins og þeir væru
með öllu viti —■ hvað sem stjórn Stú-
dentafólagsins og þessum leikendum
líður — að ef sú skemtun hefði verið
látin viðgangast, þá hefðu eftirköstin
orðið meiri og víðtækari en þau, sem
eg hefi orðið valdur að.
Ekki kæmi mór það á óvart, þó að
einhverjir óbreyttir alþýðumenn úti um
land, menn, sem aldrei hafa orðið með
neinum hætti samgrónir mentalífinu
hór í fteykjavík, spyrðu hver annan,
þegar þeir frótta af þessu:
Eru Reykvlkingar að verða að villi-
dýrum ?
Er »alt i grænum sjó« þarna í
Eeykjavík — í grængolandi hyldýpi
hrottaskaparins og andleysisins?
Eg segi af ásettu ráði: »óbreyttir
alþýðumenn«. Eg held, að velsæmis-
Gullsmíðalærlingur
óskast, helzt úr sveit.
Magnús Erlendsson,
gullsmiður.
Þakkarávarp.
Þegar við hjónin, eg og maður-
inn minn heitinn, Guðmundur Magn-
ússon, sem höfðum tekið að okkur
drenginn Kristitin Sigurðsson, á fyrna
ári, vorum mjög þrotin að heilsu og
kröftum, reyndust þau hin góðkunnu
hjón, Jónas Sigurðsson og Ástríður
Þorsteinsdóttir á Helgafelli, okkur
sannir og traustir vinir sem oftar;
meðal annars með því að fá okkur
í hendur höíðinglegan styrk árlega,
til þess að við gætum komið fram
greindum fóstursyni okkar til ferm-
ingaraldurs. — Fyrir þessa dygð og
trygð við mig og manninn minn
heitinn votta eg greindum hjónum
mitt innilegasta hjartans þakklæti, svo
og drengsins sjálfs vegna.
Jafnframt færi eg einlægar þakkir
hinum mörgu vinum öðrum, er fyr
og síðar voru okkur vel á ýmsan
hátt, þegar eg var sjálf orðin heilsu-
tæp og maðurinn minn blindur.
Þessi fáu þakklætisorð verða einu
launin mín. En drottinn launar, þar
sem okkur mennina þrýtur.
Stykkishólmi, 12. maí 1913.
Matthildur Hannesdóttir,
frá Þingvöllum.
Nokkrar ungar varphænur til
sölu Grjótagötu 9.
Stórt herbergi til leigu fyrir
einhleypa á Laugaveg 46. A sarna
stað búðarherbergi.
Rauða barnapeysu hefir
einhver skilið eftir i Bókaverzlun
ísafoldar.
tilfinningin só þar hreinni en alment
gerist hjá mentalýðnum hór. Eg skal
benda á eitt dæmi, einmitt í þessu
máli: Konu eins alþýðumanns lang-
aði til að fara í leikhúsið þetta nafn-
fræga laugardagskvöld. Maðurinn sagð
ist gera ráð fyrir, að þetta væri ein-
hver óþverri, ósamboðiun henni sem á-
horfanda, enda gáfu götuauglýsingarn-
ar fulla ástæðu til þeirrar grunsemdar.
Hann fekk hana til að bíða, þar til er
hann hefði sjálfur gengið úr skugga
um, hvernig þetta væri. Og þegar
hann hafði feugið þá vitneskju, lót
hann hana vita, að slík skemtuu væri
ekki samboðin heiðvirðum konum. Eg
læt ósagt, hvort margir »höfðingjarnir«
eru svona varkárir, þegar um ekkert
annað er að tefla en velsæmistilfinn-
inguna.
Og mig skal ekki furða, þó að menn
fari að hugsa og segja ýmislegt.
Ungir námsmenn háskólans, sem eiga
þess kost að lauga anda sinn í mjög
mörgu því bezta, sem hugsað hefir
verið í veröldinni, og ættu að verða hér
fyiir áhrifum þeirrar æðstu menningar,
sem til er á þessu landi, g e t a sökt
sór niður í það tímunum saman að
setja saman slíkan óþverra. Þeir geta,
meðal annars, fengið af sór að liggja
yfir því að klambra saman, í stuðluðu
máli og óstuðluðu, ógeðslegum smánuu-
um um heiðarlega stúlkn, sem allir
Sælgæfisvörur
ýmiskonar fá menn ódýrastar i
verzlun undirritaðs. Þar á meðal
mesta úrval af þurk. kandisruðum
ávöxtum, t. d. Chinv. Fikjur og
Plómur, Jarðarber og grænar Plóm
ur. Ennfremur Átsúkkulaði, Pip-
armyntur, Karamellur, Lakkrís, Kon-
fektrúsínur m. m. fl.
Verzl. B. H Bjarnason.
Þakkarávarp.
Þann 10. þ. m. árd. reri eg til
fiskjar ásamt þrem hásetum mínum,
en um kl. 3 síðdegis small á blind
bylur með afiandsstormi, svo að engin
tök voru á því, að sjá land eða ná
því. Þá er við þannig höfðum hrak-
ist nær klukkustund, vorum við svo
hepnir að hitta botnvörpnnginn
»Chieftain« nr. 847 frá Hull, sem
bjargaði okkur félögum ásamt báti
mínum.
Skipstjórinn, I. Mason, veitti okk-
ur, sem vorum orðnir holdvotir og
kaldir, hinn bezta beina, þurran fntn-
að og nógan mat og fiutti okkur
sti ax og veður leyfði, næsta morgun,
til Orlygshafnar, með því að eigi
var lendandi í Kollsvík, og gaf okkur
um leið svo mikið af fiski, að við
hefðum kallað góðan afla, ef veitt
hefðum með veiðarfærum okkar.
Eg vil eigi láta hjá Hða, að senda
téðum skipstjóra, svo og allri skips
höfn hans, sem virtist honum sam-
hent i því, að láta okkur líða sem
bezt, innilegustu þökk mína og há-
seta minna fyrir dugnað hans, alúð
og rausnarskap, sem eg bið guð að
launa.
Kollsvik við Patreksfjörð,
23. apríl 1913.
Arni Arnason.
Þakkarávarp.
Eg minnist með hrærðum huga,
hve margir sýndu mér aðstoð og
hluttekningu í hinni löngu og þungu
banalegu Kristinar sál. systur minn-
ar síðastl. vetur. Öllum þeim votta
eg hugheilasta þakklæti, einkum og
sér í lagi þeim heiðurshjónum hús-
bændum mínum hér á heimilinu,
hjónunum eldri og yngri á Háteig,
ásamt mörgum öðrum, hverra nöfn
eigi gleymast, þótt þau eigi séu talin
hér. Þvi það sem þér gerið einum
af þessum minum bræðrum o. s. frv.
Nýlendu á Akranesi ljh. 1913.
Marqrét Teitsdóttir.
kauuast við ! Úti um alt þetta land
er sægur af gáfuðum, menningarþyrst-
um ungmennum, sem horfir hingað til
mentastofnananna með sárri þrá, en
sór þess engan kost að brjóta af sér
fátæktarhlekkina og fá þorsta sálar
sinnar svalað. En svona er farið með
tækifærið hér. Og þessir eru ávextir
mentunarinnar hór! Furðar menn á
því, að einhverjum fátækum alþýðu-
manninum, sem ekkert getur gert fyrir
drengina sína, súrni sjáldur f augum,
þegar hantt hugsar um það, að þessir
menn sitja við brunn andlegra nægta,
ett drengirnir hans, sem hann vonar
að hefðu áreiðaníega orðið sór til sæmdar,
verða að sitja heima — ef hann er þá
ekki svo gerður að hrósa happi, að
drengirnir hans hafi af fátæktinni verið
varðveittir fyrir slíkum fólagsskap?
Stúdentafólagið felur stjóru sinni að
lesa þetta leikrit og kveða á um þaö,
hvort það skuli leikið í nafni fólagsins.
Eittum manni í stjórninni er ekki
gert viðvart, þegar þessari ákvörðun
fólagsins er fullnægt, fyrir þá sök, að
því er manni skilst, að ekki var lík-
legt, að hann yrði leikritinu meðmælt-
ur, enda sagði hann BÍg úr fólaginu,
þegar honum varð fullkunnugt, hvað
hór var á seiði. Hinir ákveða, að þetta
skuli leikið í Stúdentafélagsins nafni.
Þeir hafa ósómann, svartan á hvítu,
skrifaðan, fyrir framan sig. Samt geta
þeir ekki áttað sig á þv/, að hér só um
neitt viðsjált að tefla. Og enginn skal
þó gera sór í hugarlund að þetta séu
neinir skynskiftingar eða »dónar«.
Formaðurinn er cand. phil., tungu-
málakennari Halldór Jónasson,
maður sem lítur svo á sig, að hann,
að sögn, ætlar að sækja um styrk
Hannesar Árnasonar, til þess að verða
leiðtogi þjóðar sinnar innan um æðstu
hugsjónir mentaheimsins. Með honum
voru í stjórninni — auk þess sem úr
er genginn: Forstöðumaður einnar af
merkustu stofnunum landsins, forn-
gripavörður Matthías Þórðar-
s o n, yfirróttarmálfærslumaður og fyr-
verandi lögreglustjóri Kr. Linnet,
og ritstjóri og alþingismaður B e n e-
dikt Sveinsson. Ollum þykir
þessum mönnum leikritið samboðið sór
og Stúdentafólaginu og hentugt til þess
að bjóða höfuðstaðarbúum að horfa á
það fyrir peninga.
Til þess að læra þetta rit utanbók-
ar og leika það frammi fyrir fólkinu
fást 14 mentamenn. Þar af eru 7 prest-
synir; 11 stunda nám við háskólann;
3 eru guðfræðinemendur, Þarna eru
menn af sumum beztu ættum landsins,
sóttir til þessa geðslega gamans inn í
sum beztu hús höfuðstaðarins.
Loks eru áhorfendurnir. Húsfyllir,
einkum af heldra fólki bæjaVins. Sann-
gjarnt er að geta þess, að mörgum
hafði þótt sór nóg boðið. En á þetta
horfa menn og hlusta menn, karlar og
konur, alt kvöldið, án þess að láta f
ljós nokkura óánægju svo hátt, að
leikendur verði varir við. Ýmsir
skemtu sér áreiðanlega vel og klöppuðu
lof f lófa. Og næsta dag voru allir
aðgöngumiðar seldir löngu áður en
loku var skotið fyrir áframhald þessa
mannfagnaðar.
Hvernig getur alt þetta komið fyrir?
Eg veit, að menn spyrja svo. Og
það er von að menn spyrji.
Ræturnar eru Bjálfsagt fleiri og dýpri
en svo, að eg hafi vitsmuni til þess að
grafa fyrir þær. En ekki er eg í
neinum vafa um það, að mikinn þátt
í þeirri skömm, sem höfuðstaðurinn
hefir nú orðið fyrir, á sá siðferðilegi
sljóleikur, sú léttúð og það kæruleysi,
sem bersýnilega liggur eins og dala-
læða yfir þessu bæjarfélagi. Það er
eins og nálega öllum mönnum í þess-
um bæ standi á sama um alt, ef það
snertir ekki beint sjálfa þá eða vanda-
menn þeirra. Hór hafa hvað eftir ann-
að verið framin níðingsverk á mönnum
og málefnum, og engum hefir hitnað
um hjartaræturnar, öðrum en þeim,
sem sjálfir hafa fyrir nfðingsverkunum
orðið. Hér vantar bersýnilega það,
sem við verðum að nefna »trú«, meðan
við fáum ekkert annað betra nafn á