Alþýðublaðið - 30.08.1922, Síða 4

Alþýðublaðið - 30.08.1922, Síða 4
4 ALÞlfÐUBLAÐIÐ Tiíkynning. Við í höad feraadi mæia aflgstur, er h?gað verður á asaia hátt og sfiesturinu í byrjua maf, hækks gjöidiu aftur upp i hið sams, sem þsu voru sígastlfdicn vetur: 75 aura á kw»t til Ijósa, og 20 aura á kwst. tii suðu og hitunar um rérstaksa mæii, Raímagnsveita Reykjavíkur. B?úkuð Isl. ffimevkl * 10 auia græn, 25 — sauð, 20 — yfirstimpluð é 25 — 50 stk. sitt af hverri tegcnd kappi eg hæsta verði. Jalet E. Ottósson Vesturg. 29, Verðiækkun á koksi. Koks þaöj, sem Gasstöðin h.efi.r nú á boðstólum, er óvenjulega gott og Kita-» mikiö, og því sérstaklega hentugt bæði fyrir miðstöðvar og oína, Verðiö kr. 11,30 skippundið, eöa 70 krónur toriniö ireimfiutt. Gasstöð Reykjavíkur. Ritstjóri og ábyrgðarmaöur: Ólafur Friðriksson. Prsntsmiöjan öutenberg. Kensla Nokkrsr te'pjr geta feagið til sögn f baKdavinno. Eíns gætu börn fenglð tilsögn f skúft og lestri. Uppi. á Laugav. 23, frá kl 1—3. (Mjólkurbúðmsi) Kartöflur nýjar, pokinn 12 krónnr Yerzlnn Hannesar Jónssonar, t Laugaveg 28. É&fe * Edgar Rice Burroughs: Tarzan snýr aftnr. andi við hlið &sér. Þegar þeir höfðu gengið t(u skref átti d’Arnot að gefa lokamerkið — þá áttu þeir að snua sér við, og skjóta unz annarhvor féll, eða hvor hafði skotið þeim tíu skotum, sem leyfilegt var að skjóta. Meðan Fiaubert talaði tók Tarzan vindling úr hylki sjnu, óg kveikti í honum. Greifinn var ímynd rólyndis- ins *— var hann ekki bezta skytta Frakklands? Loksins kinkaði Flaubert kolli til d’Arnot og hvor um sig setti skjólstæðing sinn á þann stað er hann skyldi standa. „Eruð þið alveg til?“ spurði Flaubért. „Alveg“, svaraði greifinn. Tarzan kinkaði kolli. Flaubert gaf merkið. d’Arnot og hann gengu nokkur skref til hliðar, til þess að verða ekki fyrir skotunum. Sexl Sjöl Áttal Það voru tár í augum d’Arnots. Hann elskaði Tarzan mjög innilega. Nlu! Eitt skref enn og veslings foringinn gaf merkið, sem hann hataði að gefa. Honum fanst hann með því kveða upp dauðadóm yfir bezta vini sínum. Greifinn snéri sér snögt við og skaut. Tarzan kiptist ögn við. Skammbyssa hans dinglaði enn við hlið hans. Greifinn hikaði, eins og hann biði þess, að andstæðingur sinn félli til jarðar. Frakkinn var of æfð skytta til þess að sjá ekki að hann misti ekki marks. Tarzan reyndi enn ekki að miða byssu sinni. Greifinn skaut aftur; en framferði apamannsins — hið algerða skeytingarleysi um það, sem fram fór og kæruleysi sem lýsti sér í öllu hjá þessu trölli, jafnvel jafn og stöðugur reykur vindl- ingsins í munni Tarzans — hafði truflað beztu skyttu Frakklands. í þetta sinn hrökk Tarzan ekki við, en greifinn vissi, að hann hafði hitt aftur. Alt í einu flaug honum skýring í hug — þessi and- atæðiogur hætti rólegur á það, að hann mundi ekki hljóta neitt hættulegt sár af þremur skoturu gréifans. Svo ætlaði hann sér, að skjóta greifann hægt og rólega, með köldu blóði, Kalt vatn rann Frakkanum milii skins «g hörunds. Það var hryliilegt — djöfullegt. Hvers konar háttalag var þetta, að standa teinréttur með tvær kúlur í skrokknum og bíða þeirrar þriðju? Greifinn af Coude miðaði því vandlega í þriðja sinn en hann var orðinn of æstur, og misti marksins. Tarzan hafði aldrei hreyft hendina, sem'hélt á byssunni niður með hlið hans. Eitt augnablik horfðust þeir 1 augu. Á andliti Tarz- ans mátti lesa vonbrigði. Á andliti greifans af Coude hraðvaxandi ótta — skelfingu. Hann þoldi þetta ekki lengur. „Drottinn minnl Herra — skjótiðl* æpti hann. En Tafzan miðaði ekki. í stað þess gekk hann til greifans, og þegar d’Arnot og Flaubert, sem misskildu ætlun hans, ætluðu að hlaupa til, rétti hann upp vinstri hendina til merkis um að þeir skyldu ekki nálgast. „Óttist ekki“, mælti hann við þá, „eg skal ekki gera honum mein“. Það var ástæðulaust, en þér námu staðar. Tarzan gekk fast að greifanum. „Það hlýtur eitthvað að hafa verið að skammbyssu herrans", mælti hann. „Eða herrann er óstyrkur. Takið mína byssu og reynið aftur“, og Tarzan rétti honum byssu slna, greifanum til hinnar mestu undrunar. Drottinn tninn, herra!“ hrópaði hann. „Eruð þér brjálaðir?“ „Nei, vinur minn“, svaraði apamaðurinn; “en eg á það skilið að deyja. Á þann eina veg get eg bætt fyiir rangindi, sem eg hefi geit mjög góðri konu. Takið við byssu minni og gerið eins og eg skipa“. „Það væri morð“, svaraði greifinn. „En hvaða rang- indum beittuð þér konu mína? Hún sór mér að —“. „Eg á ekki við það“, flýtti Tarzan sér að segja. „Þér sáuð alt það, sem okkur fór rangt í milli. En það nægði til þess að varpa skugga á mannorð hennar, sem eg átti ekkert grátt að gjalda. Sökin var mín, svo eg vonaði að fá að deyja fyrir það, nú í morgun. Eg er óánægður yfir því, að þér eruð ekki eins góð skytta, og mér hafði verið talið trú um“. „Þér segið, að þér eigið sök á öllu ?“ spurði greifinn ákaíur.

x

Alþýðublaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.