Alþýðublaðið - 02.09.1922, Blaðsíða 4

)
ALÞVÐUBLAÐIÐ
Rúgmjöl
ágætt i slátur
fæ.»t i
Kaupfélaginu,
lamBafijöt,
uppsveiíum Borgarfjaiðar, selt með lægata verði f
<5. zMiímrs,
ugaveg 20 A
Ókey pis
Við höítam fengið raokkur hucdr
uð einfalda hengilaoipa og eidhús
iampa fyrír rafljós, sem við seljum
najög ódýrt, og setjum upp
ókeypis.
— Nötið tsekifærið og kaupið
tampa yðar bjá okkur.
Hf. Rafmf. Blti & Ljés
Laugaveg 20 B Simi 830.

1
§5
I
i
Skójataaðnr.
Vandaðastur,
beztur,
ódýrastur.
1
| SYeinbjörn Arnason |
Notað orgel
tii rölu í
Hljóðfærahúsinu.
Útbreiðið Alþjðublaðið,
hvar sem þið eruð og
bvert sem þið fariði
jKaupiÍ kerti
í
Xanpjélaginn
Kanpendnr „Verkanjannalas41
iaér í bæ eru vinsamlegant beðalr
að greiða hið fyrsta ársgjaldið.
3 kr., á afgr. Alþýðublaðsian.
Ritstjóri og ábyrgðanrtaðnr:
Olafur Friðriksson.
Frestsmiðjass Guteobeirg.
Edgar Rice Burroughs: Tarzan snýr aftnr.
I Bouria fóru þeir af eimlestinni og riðu það, sem
eftir var leiðarinnar. Meðan Tarzan var að ganga um í
Bouria tók hann eftir manni 1 evrópískum búningi,
sem horfði á hann úr dyrum innlends kaffihúss, en
þegar Tarzan leit á hann, snéri maðurinn sér við og
gekk inn 1 hið lága leirhús. Þó Tarzan findist eitthvað
kunnuglegt við manninn, gaf hann þessu ekki frekari
gætur.
Tarzan varð þreyttur á leiðinni til Aumale, því hann
var óvanur reiðmaður. Hann lét þvf ekki dragast að
fá sér rúm f Hótel Grossat, þegar hermennirnir héldu
til búða sinna.
Þó Tarzan væri snemma vakinn daginn eftir, voru
hermennirnir komnir af stað, áður en hann hafði lokið
morgunverði. Hann var að flýta sér að borða, til þess
að samferðamennirnir kæmust ekki of langt á undan,
þegar honum varð litið inn í næsta herbergi.
Sér til undrunar sá hann Gornois þar í samræðum
við sama manninn og hann hafði séð bregða fyrir dag-
inn áður í kaifihúsinu 1 Bouria. Honum gat ekki skjátl-
ast, því honum fanst hann kannast svo vel við mpnn-
inn, þó hann sæi að eins á bak hans.
Meðan hann starði á þá, leit Gernois upp og sá
furðusvipinn á Tarzan. Ókunni maðurinn talaði í lág-
um hljóðum, en franski foringinn þaggaði strax niðr í
honum, og þeir kumpánar gengu úr augsýn Tarzans.
Þetta var í fyrsta sinn, sem Tarzan hafði þótt fram-
ferði Gernois grunsamlegt, og hann var 1 engum vafa
um, að þeir höíðu farið burt vegna þess að þeir urðu
varir við hann. Tarzan þótti líka undarlegt að honum
skyldi finnast hann kannast við þennan mann, en það
jók á grun hans; að alt væri ekki með feldu.
Augnabliki slðar kom Tarzan inn í herbergið, en
mennirnir voru farnir, og hann sá hvorugan þeirra á
götunni framan við húsið, þó hann gerði sér erindi í
allmargar búðir, áður en hann legði at stað á eftir her-
mönnunum, sem voru nú komnir spöll«orn á undan
honum. Hann náði þeim ekki, fyr en þeir komu til
Sidi Aissa, skömmu eftir hádegi, þar sem stanzað var
1 klukkustund. Gernois var þá með flokknum, en ó-
kunna manninn sá hann hvergi
Það var kaupskapardagur 1 Sidi Aissa, og ótölulegur
grúí úlvaldalesta komu utan af eyðimörkinni. Tarzan
varð starsýnt á hina glitrandi Araba og hann langaði
til þess að dvelja þarna heilan dag til þess, að sjá
yþessa „sonu eyðimérkurinnar“ betur. Þannig atvikaðist
það, að hermannahópurinn lagði af stað til Bou Saada
án hans. Hann eyddi tímanum til myrkurs í það, að
ganga um sölustaðina, og var Arabi einn, að nafni
Abdul, í fylgd með honum. Þann hafði gestgjafinn bent
honum á, sem tryggann þjón og góðan leiðsögumann.
Tarzan keypti þarna betri reiðskjóta, en hann hafði
fengið í Bouira, og er hann fór að tala við seljandann,
komst hann að raun um, að hann var Kadour ben
Saden, skeik (höfðingi) fyrir flokki einum langt sunnan
við Djélfa. Tarzan bauð þessum nýja kunningja til
'snæðings með þeim. Er þeir ruddu sér braut um
þröngina, úlvalda, asna, hesta og annað sem fylti sölu-
torgin með truflandi hávaða, togaði Abdul í frakkalaf
Tarzans.
„Lftið aftur, herra", hann snéri sér við og benti á
náunga sem hvarf bak við úlfalda, þegar Tarzan leit
við. „Hann hefir elt okkur því nær 1 allan dag“, hélt
Abdul áfram.
„Eg sá bara bregða fyrir Araba í dökkblárri úlpu
með hvítann vefjarhött“, svaraði Tarzan. „Áttu við hann?“
„Já. Eg hefi illan bifur á honum, af því hann er hér
framandi, og gerir ekki annað en elta okkur, en þannig
hegða heiðvirðir Arabar sér ekki, og llka gruna eg
hann vegna þess, að hann hylur niðurandlitið. Hann
hlýtur að vera illur maður, annars notaði hann tima
sinn til betri starfa.
„Hann fer þá villur vegar, Abdul", svaraði Tarzan,
„því enginn hér getur átt sakir við mig. Þetta er í
fyrsta sinn, sem eg kem hingað, og enginn þekkir mig.
Hann mun brátt verða var við villu sína, og hætta að
elta okkur".
„Nema hann hyggi á rán“, mælti Abdul.