Fréttablaðið - 13.02.2008, Blaðsíða 16

16 13. febrúar 2008 MIÐVIKUDAGUR
greinar@frettabladid.is
FRÁ DEGI TIL DAGS
ÚTGÁFUFÉLAG: 365
RITSTJÓRAR: Jón Kaldal og Þorsteinn Pálsson AÐSTOÐARRITSTJÓRI: Steinunn Stefánsdóttir FRÉTTASTJÓRAR: Arndís
Þorgeirsdóttir, Kristján Hjálmarsson, Trausti Hafliðason og Höskuldur Daði Magnússon (dægurmál). FULLTRÚI RITSTJÓRA:
Páll Baldvin Baldvinsson. Fréttablaðið kemur út í 103.000 eintökum og er dreift ókeypis á heimili á höfuðborgarsvæðinu,
Akureyri og þéttbýlissvæðum á suðvesturhorninu. Einnig er hægt að fá blaðið í völdum verslunum á landsbyggðinni.
Fréttablaðið áskilur sér rétt til að birta allt efni blaðsins í stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgjalds. issn 1670-3871
UMRÆÐAN
Borgarmál
Morgunblaðið sagði vísvitandi ósatt í leiðara eftir nýjustu meirihluta-
skiptin í borgarstjórn og hélt því fram að
ég hefði krafið Ólaf F. Magnússon
borgarstjóra um vottorð. Þetta hefur
ítrekað verið borið til baka af Gunnari
Eydal skrifstofustjóra borgarstjórnar og
síðast Ólafi F. Magnússyni sjálfum. En
aldrei hefur Morgunblaðið leiðrétt
rangfærslu sína. Hvað þá beðið hlutað-
eigandi afsökunar.
Í Staksteinum í dag gerir Morgunblaðið
Samfylkinguna ábyrga fyrir kaupréttarsamning-
um REI sem samþykktir voru í stjórn REI – og
hvergi annars staðar - þar sem enginn Samfylk-
ingarmaður átti sæti. Morgunblaðið segir
vísvitandi ósatt um þetta.
Morgunblaðið veit líka að minnihluti stjórnar
Orkuveitunnar og meðeigendur Reykvíkinga voru
leyndir því af Vilhjálmi Þ. Vilhjálmssyni og
forystu Sjálfstæðisflokksins að „þjónustusamn-
ingur“ sem lagður var fram á stjórnarfundi OR í
REI-málinu á ensku var ranglega kynntur og var í
raun 20 ára einkaréttarsamningur á nafni,
þekkingu og starfskröftum Orkuveitunnar. Um
ábyrgð Sjálfstæðisflokksins á þessu
vitna fréttir og leiðara Morgunblaðsins
síðustu daga. Staksteinar kjósa engu að
síður að gera framgöngu fulltrúa
Samfylkingarinnar á stjórnarfundinum
tortryggilega. Af hverju biður Morgun-
blaðið ekki allt eins fulltrúa Akraness
sem var jafngróflega blekktur og aðrir í
þessu máli að segja af sér?
Morgunblaðið hefur mér að vitandi
aldrei haldið því fram að það sé í lagi að
stjórnmálamenn segi ósatt heldur þvert
á móti að þeir þurfi að axla ábyrgð ef
þeir eru staðnir að því. Hvernig má það
vera að Morgunblaðið segi ítrekað
ósatt, birti ekki leiðréttingar eða afsökunarbeiðni
og að enginn, hvorki ábyrgðarmaður né eigendur
geri sig líklega til að axla ábyrgð á því? Er
Morgunblaðið svo djúpt sokkið að það skeytir ekki
lengur um skömm eða heiður? Lenti Morgunblað-
ið ef til vill bara í þessu? Eða er jafnilla komið
fyrir Morgunblaðinu og Sjálfstæðisflokknum í
Reykjavík að það hafi ekki styrk til að taka á
sínum innri vandamálum og kjósi því frekar að
afneita þeim og reyna að beina sjónum almenn-
ings annað?
Höfundur er oddviti Samfylkingarinnar
í Reykjavík.
Er í lagi að Mogginn segi ósatt?
DAGUR B.
EGGERTSSON
Ráðherrastólar eru háir og glæstir, og þó það sé vissulega
satt sem franski heimspekingur-
inn Montaigne sagði á 16. öld að
hversu hátt sem maðurinn tróni
sér sitji hann þó aldrei á neinu
öðru en eigin daus, hættir það til
að gleymast. Um starf ráðherra
dæma þingmenn einir með því að
greiða atkvæði með eða móti
vantrauststillögu, en ráðherrann
hefur allt svigrúm til að verja sig
og að lokum er málinu áfrýjað til
hæstaréttar kjósenda, þar sem
persónutöfrar og glæsileiki geta
ráðið úrslitum.
En í Frakklandi virðist þetta allt
nú vera að breytast, því hinn
óþrjótandi hugmyndabrunnur
Sarkozy hefur nú boðað að í
framtíðinni muni verða lagt mat á
starf ráðherra, þeim gefnar
einkunnir eins og skólakrökkum
og þær látnar ráða því hvort hver
og einn fái að sitja áfram eða ekki.
Þá er hætt við að ráðherrastólarn-
ir verði lítið skárri en skólabekkir,
og þeir sem þar sitja fari að iða
sér í angist yfir vondum einkunn-
um.
En sennilega hefur Sarkozy
forseti þó ekki beinlínis skólana í
huga heldur vill hann reka landið
eins og nútímavætt fyrirtæki, þar
sem starfsmannamat er nú alsiða
og látið ráða hverjir næst verði
reknir. Til þessa starfs hefur hann
nefnilega ráðið sérstakt fyrirtæki,
sérhæft í áætlanagerðum
viðskiptalífsins, og sýnir nafn
fyirtækisins eitt að hér er ekkert
gamanmál á ferðum, því það
heitir „Mars & Co.“.
Til þess að matið verði jafn
hlutlægt og vísindalegt og
einkunnagjafir í hinum ströngustu
háskólum hafa verið ákveðin
markmið fyrir hvern ráðherra á
hans sérstaka sviði, síðan hafa
verið valin til viðmiðunar nokkur
atriði sem eiga að sýna að hve
miklu leyti markmiðinu hafi verið
náð. Þessi atriði voru upphaflega
450 talsins en af þeim voru svo
tekin út tuttugu sem voru talin
sérlega mikilvægur mælir á starf
ráðherranna og munu þau nú ráða
einkunnagjöfinni. Það kemur af
sjálfu sér að þetta eru allt atriði
þar sem nákvæmum tölum verður
við komið.
Þannig hefur nú sá ráðherra
sem sér um málefni fólksinnflutn-
ings fengið það starf að reka úr
landi á þessu ári 25.000 pappíra-
lausa menn og skal einkunn hans
fara eftir því hve nálægt hann
kemst þessari tölu. Menntamála-
ráðherra fær sína einkunn eftir
því hve margir falla eða hætta
námi á fyrsta námsári í háskólum,
og þar snýst dæmið að sjálfsögðu
við, því fleiri sem dumpa, því
lægri verður einkunnin. Menning-
armálaráðherra verður svo
metinn eftir því hve mikið aðsókn
að söfnum eykst, þegar aðgangur
þar verður ókeypis (samkvæmt
öðrum heimildum á það að fara
eftir aðsókn á franskar kvikmynd-
ir sem framleiddar hafa verið
með styrk). Og þannig er haldið
áfram.
Um þetta hefur nokkuð verið
deilt, og hafa sumir efast um það
hvort t.d. brottvísun úr landinu
geti verið góður mælikvarði. En
þennan mælikvarða viðhafði
Sarkozy sjálfur þegar hann var
innanríkisráðherra og beitti
honum á sjálfan sig, við góðar
undirtektir þeirra sem kusu hann.
Og víst er að sá mælikvarði er
fyllilega hlutlægur og dæmið
auðreiknað. Ef markmiðið er sem
sé að reka burtu 25.000 manns á
þessu ári, hlýtur ráðherrann að fá
tíu í einkunn fyrir það, en síðan
átta ef hann getur einungis
sparkað í 20.000. Það er að
sjálfsögðu góð einkunn líka. En
gamanið tekur að kárna ef
einungis 15.000 fá að fljúga, því
þá er einkunnin komin niður í sex
og farin að nálgast falleinkunn
ískyggilega mikið. Ef þetta er þá
ekki falleinkunn.
Ráðherrann verður því að láta
fætur standa fram úr skálmum,
og er það ekki alltaf auðvelt, því
ýmsar tálmanir eru á veginum.
Rétt þegar ég var að setjast niður
til að skrifa þennan pistil opnaði
ég útvarpið og heyrði þá í
hádegisfréttum að íbúar í þorpi
einu, í Elsass að ég held, hefðu
tekið sig saman til að koma í veg
fyrir brottrekstur tyrkneskrar
konu sem þar var búsett. Konan
var 89 ára og farlama og bjó hjá
syni sínum sem hafði verið
heimilisfastur í landinu í tuttugu
ár. Því var hann löngu orðinn
franskur ríkisborgari, en ekki
voru nema fáein ár síðan móðir
hans flutti til hans, og hún var
sem sé „pappíralaus“. Fréttamað-
urinn hafði viðtal við einn
þorpsbúa, svo og lögfræðing
gömlu konunnar sem sagði
ýmislegt ljótt á lagamáli.
Allt var í óvissu um málalyktir.
Konan var víst hrædd, en ekki er
nema von að ráðherrann sé það
líka, því mikið er í húfi. Kannske
situr hann á sveittum daus og
mænir í skelfingu á einkunnaskal-
ann.
Einkunnir
EINAR MÁR JÓNSSON
Í DAG | Frönsk stjórnmál

   
  
    !
"#$% &
Hætt
Jóhanna Vilhjálmsdóttir Þ. Vilhjálms-
sonar er hætt í Kastljósi. Ekki er
útilokað að það tengist því að faðir
hennar gekk ansi nærri því að binda
endi á pólitískan feril sinn þar í
síðustu viku, þegar hann kvaðst hafa
rætt við borgarlögmann um
umboð sitt í stól borgarstjóra
sem reyndist ekki vera rétt.
Jóhanna þekkir það svo sem
sjálf hvernig það er að þjarma
að borgarstjóra. Í nóvember
2004 gerði hún til dæmis
harða atlögu að Þórólfi
Árnasyni í Íslandi í dag,
þar sem hún vann þá, og
þáttöku hans í olíusamráð-
inu. „Ertu klökkur,“ spurði
hún hann til dæmis ítrekað.
Þórólfur brást illa við. Þegar Jóhanna
spurði hvort orðið launráð ætti betur
við en samráð hvæsti Þórólfur: „Ert
það þú sem segir það eða er það
pabbi þinn sem segir það?“ Þórólfur
sá eftir þessu og sendi afsökun-
arbeiðni sem lesin var í
þættinum daginn eftir.
Á bekkinn með
hann
Enn af sifjum sjálf-
stæðismanna.
Hafrún Kristjáns-
dóttir, sálfræðingur
og handboltakona
úr Val, bloggar um
að það sé erfitt að
vera „flokksbund-
inn Sjalli“ í dag.
Hún er svekkt yfir að Vilhjálmur skuli
ekki víkja og grípur til myndmáls úr
heimi handboltans. „Villi er því miður
búin að klúðra nokkrum dauðafær-
um og missa boltann í hendurnar á
andstæðingunum oftar en við verður
unað. Á bekkinn með spilarann.“
Hafrún bætir við að þegar syrti í álinn
verði þjálfarinn að grípa inn í. „Hvar
ertu, Geir?“ spyr hún. „Haarde
getur kannski eitthvað lært af
nafna sínum Sveinssyni.“ Reyndar
ætti Vilhjálmi Þ. Vilhjálmssyni
að vera hægari heimatökin
að læra eitthvað af Geir
Sveinssyni en formanni
Sjálfstæðisflokksins.
Handboltakappinn er jú
tengdasonur oddvitans.
bergsteinn@frettabladid.isG
reiningardeildir bankanna spá nú hraðari og harðari
niðursveiflu í íslensku efnahagslífi en gert var ráð
fyrir. Ef þeir spádómar ganga eftir munu afleiðing-
arnar verða margvíslegar. Sumar kunnuglegar frá
fyrri kreppuárum, aðrar nýstárlegar og mögulega
sársaukafyllri samfélaginu.
Eitt sýnilegasta merki samdráttar er þegar nöfnum á atvinnu-
leysiskrám tekur að fjölga. Ýmis teikn eru á lofti um að það sé
sá veruleiki sem bíður handan við hornið.
Atvinnuleysi er auðvitað þekktur fylgifiskur kreppu. Við
Íslendingar stöndum hins vegar frammi fyrir þeim áður óþekkta
veruleika að á vinnumarkaðinum er mikill fjöldi útlendinga.
Ekki er óvarlegt að ætla að sú staða geti orðið til að blása eld
í glæður útlendingaandúðar, sem krauma undir niðri í ýmsum
hornum.
Í því samhengi er algjörlega nauðsynlegt minna á að langflest-
ir af útlendingunum voru fengnir hingað til að mæta brýnni þörf
á þeim miklu velgengnistímum sem hér hafa ríkt.
Um síðustu helgi skráðu hátt í sjö hundruð manns sig á heima-
síðu Félags gegn Pólverjum. Stofnandi síðunnar er fjórtán ára
Árbæingur og voru flestir aðrir sem skráðu sig á síðuna á svip-
uðu reki. Engin ástæða er til að taka léttvægt á málinu vegna
ungs aldurs þeirra sem koma við sögu. Þetta er ekki hægt að
afskrifa sem barnaskap. Börnin læra það sem fyrir þeim er
haft.
Það þarf að ganga ákveðið til verks og upplýsa, fullorðna
og börn, að ef erlent starfsfólk væri ekki hér að störfum væri
íslenskt samfélag hreinlega óstarfhæft. Allt frá sjúkrahúsum til
byggingasvæða með viðkomu í matvöruverslunum, elliheimilum
og leikskólum eru útlendingar ómissandi hjól í gangverkinu.
Tölurnar tala sínu máli. Skráð atvinnuleysi á landinu í janúar
var um 1 prósent og er við sögulegt lágmark. Hlutfall útlendinga
á íslenskum vinnumarkaði er nú um 10 prósent. En það þýðir
að án þeirra myndi vanta um 18.000 manns til starfa á Íslandi.
Þar af í ýmis þjónustu- og aðhlynningarstörf sem Íslendingar
virðast vera orðnir fráhverfir. Þetta er eitthvað sem allir, sama
á hvaða aldri þeir eru, ættu að hafa í huga áður en þeir af barna-
skap halda því fram að senda eigi Pólverja eða aðra útlendinga
úr landi.
Og staðreyndin er líka sú að það erlenda fólk, sem hér starfar
á sinn hlut í velmegun þjóðarinnar. Það má alls ekki gleymast
þegar fer að herða á fyrirséðri samkeppni um laus störf.
Fyrir tæpum tveimur árum lögðu innflytjendur, löglegir og
ólöglegir, í Bandaríkjunum niður störf í einn dag til að mótmæla
breytingum á innflytjendalögum. Þetta mesta efnahagsstórveldi
heims fann vel fyrir þeim aðgerðum.
Kannski er svo komið að erlent vinnuafl á Íslandi eigi að hug-
leiða álíka aðgerðir? Það myndi örugglega neyða ýmsa til að opna
augun fyrir breyttum tímum. Sá einfaldi kærleiksboðskapur að
við eigum að gæta systra okkar og bræðra, virðist því miður
ekki duga einn og sér.
Þau eiga líka sinn hlut í velmeguninni.
Dagur án
útlendinga
JÓN KALDAL SKRIFAR