Tíminn - 10.01.1982, Blaðsíða 14

14

Suánudagur' ló. jánuar' 1982
■ Leikhúskötturinn Asparagus, sem reyndar er bara kallaöur Gus
■ Töfrakötturinn Mistoffelees sýnir listir sinar á dansgólfinu
„Minning”, þarsem hún rifjar
upp fomar hamingjustundir
en segir að endingu: „Sja, nýr
dagurer hafinn”.Og kettirnir
leiöa hana til Deuteronomy
gamla.sem tekurá móti henni
uppi á stórum, slitnum hjól-
baróa og skyndilega opnast
himininn og skært ljós
streymirnióurá Grisabellu og
Deuteronomy gamla, hjól-
baröinn lyftist upp i átt til
ljóssins, stigi birtist i ljóssúl-
unni, Grisabella gengur upp
stigann og hverfur i ljósa-
dýröina áöur en himininn lok-
ast að nýju. A meðan syngja
kettirnir allt um kring: ,,Upp,
upp, upp framhjá Russel
hótelinu, upp, upp, upp til
Háagerðis...”
„Kettir eru
eins og
þú og ég”
Og þá er komið að lokum og
sungiö er, undir forystu
Deuteronomy gamla, kvæði
um hvernig eigi að ávarpa
ketti og þar má finna niður-
stöðu verksins sem hljóðar svo
i lauslegri endursögn:
„Þú hefur nii kynnst ymsum
tegundum katta, og að okkar
áliti þarftu engan tulk til að
skilja skapgerð þeirra. Þú
hefur séð nægilega mikiö til
þess að átta þig á að kettir eru
eins og þú og ég og annað fólk,
sem allt hefur mismunandi
skapgerð. Þvi sumir eru heil-
brigðirog aðrir brjálaðir,sum-
ireru góðirog aörirslæmir...”
Þannig getum við méð þvi
að huga að köttunum, sem
Eliot orti um, og Webber,
Nunn og samstarfsfólk þeirra
hafa sviðsett með frábærum
hætti,kynnst mannfólkinu ögn
betur. Og haft hina bestu
skemmtun af i leiðinni.
—ESJ
gripa leikararnir
ýmislegt lausiegt „drasl”,
sem er eðlilegúr hluti rusla-
bingsins sem kettirnir hafast
við á, og áður en varir hafa
þeir búið til litrika járn-
brautarlest á sviöinu. Einfalt
en áhrifaríkt.
Töfrakötturinn
Mistoffelees
Vart þarf að leita langt að
fyrirmyndinni að „töfrakett-
inum Mistoffelees”, hinum
,,upprunalcga sjónhverfingar-
ketti”,enda er hann svartur á
brún og brá, klæddur i rauða
skikkju,og með eyru sem likj-
ast engu fremur en hornum
Mefistoþelesar.
Sá svarti kemur harla seint
inn i myndina, en atriði hans
eraftur á móti eitthið fjörug-
asta og skemmtilegasta I
söngleiknum. Þar fer lag og
texti einstaklega vel saman,
samspil Mistoffeleesar og
montins frekjukattar með
Presley-stæla — sem ber nafn-
iö Rum Tum Tugger — er
hressilegt, og dansinn meðþvi
besta sem gerist iallrisýning-
unni.
Upp til
Háagerðis...
Segja má aö hápunktur
söngleiksins sé kattaballiö,
þegar allir kettirnir dansa
fagnandi i tunglskininu.
Höfðingi þeirra er
Deuteronomy gamli sem
hefur lifað lengur en elstu
kettir muna, enda frægur i
þjóðvisum og sögum „löngu
fyrir valdatöku Viktoríu
drottningar” og talinn hafa
séö á eftir niu, eða jafnvel niu-
tiu og níu, eiginlæðum I gröf-
ina.
Og hápunktur kattaballsins
er rétt fyrir dögun. Þá færist
■ „Upp, upp, upp..” — Grisabella, sem einnig má sjá á forsfðumynd Helgar-Timans, fær aö hverfa til
æðra tilverustigs er hún gengur upp stigann til móts við ljósadýrö himinsins.
.yfiralgjör þögn, svo heyra má
saumnál detta, og
Deuteronomy gamli tilkynnir.
hvaða köttur hljóti þá náð að
„endurfæðast” til nýrra
kattaheima. Að þessu sinni er
það úrhrakið i hópnum, Grisa-
bella. HUn syngur tilfinninga-
rikasta sönginn i þessu verki,