Tíminn - 07.02.1982, Blaðsíða 10

Sunnudagur 7. febrúar 1982
10
BRUVIK
LOFTRÆSTIKERFI
fyrirliggjandi i ýmsar stærðir gripahúsa.
Getum einnig útvegað loftræstikerfi i
kartöflugeymslur og iðnaðarhúsnæði.
Margs konar aukabúnaður fáanlegur t.d.
sjálfstilltur inntaksventill, sjálfvirkur raf-
knúinn snúningshraðastillir og handstýrð-
ur 6 þrepa hraðastillir.
Gtobusp
LÁGMtíLI 5, SlMI 81555
Verkamannafélagið
Hlíf
Afmælisfagnaður 1907-1982
í tileíni 75 ára afmælis félagsins verður
opið hús i Snekkjunni laugardaginn 13.
febr. frá kl. 15-18. Hlifarfélagar, makar
þeirra og aðrir velunnarar félagsins eru
velkomnir.
Stjórn Verkamannafélagsins Illifar.
Bókarastarf
Kaupfélag á Suðvestuiiandi óskar eftir að
ráða starfsmann i bókhaldsstörf, sem
einnig væri vanur meðferð tollskjala.
Umsóknareyöublöð liggja frammi hjá
Starfsmannastjóra.
Umsóknarfrestur til 15. þessa mánaðar.
SAMBANDISL. SAMVINNUFEIAGA
STAAFSMANNAHALD
Vélaviðhald
óskum eftir að ráða vélvirkja eða mann
vanan vélaviðgerðum til að annast við-
hald á lyfturum, bifreiðum og fleiri tækj-
um.
Æskilegt er að umsækjandi geti hafið störf
sem fyrst.
Umsóknareyðublöð liggja frammi hjá
Starfsmannastjóra er veitir nánari upp-
lýsingar.
SAMBANDISL. SAMVINNUFEIAGA
STARFSMANNAHALD
Úr „Le Bourgeois Genlilhomme
Aftur leik-
hús í París
■ A siðasta áratug var Parisar-
borg hálfgerð eyðimörk leikhúss-
ins. t gróðaskyni voru viða settir
upp kynærslaleikir og innfluttir
söngleikir. Afturhaldsstjórn
Sigurgeirs gekk næstum þvi af til-
raunaleikhúsinu dauöu með þvi
að skera við nögl styrki og
stuðning. En i fyrra urðu mikil
umskipti, margar glæsilegar og
nystárlegar uppfærslur hafa
komið á leiksviö i Paris og nú
eftir áratugs ládeyðu er hægt að
jafna leikhússvertiðinni i Paris
við það sem er að gerast i öðrum
háborgum, London og New York.
Eins og venjulega er þaö hópur
nýungamanna sem eiga heiður-
inn skilinn, en flestir þeirra hafa
sina eigin leikflokka, sem hafa
ræktað sin eigin stilbrigði. Þessi
endurreisn hefur mjög alþjöðlegt
yfirbragö og meðal lykilmann-
anna má nefna breska leikstjór-
ann Peter Brook, fransk-argen-
tlnska leikstjórann Jerome
Savary og tékkneska útlagahöf-
undinn Milan Kundera. Ekki má
heldur gleyma manni sem hefur
leikiö stórt hlutverk i leikhússvið-
reisninni — menningarmálaráð-
herra Mitterrands, Jack Lang,
sem hefur þrefaldaö framlög
rikisins til leikhússins.
Þaö er mjög athyglisvert aö
þessi nýja bylgja kemur aö innan,
úr leikhúsinu sjálfu. Aöaldrif-
fjaðrir hennar eru leikstjórar og
leikmyndateiknarar, en ekki rit-
höfundar. Fæstar þessara nýju
leiksýninga eru byggðar á nýjum
og ferskum textum. Þær eru tUlk-
anir og Utleggingar á eldri verk-
um, tilaömunda Pétri Gaut eftir
Ibsen, sýning sem kom miklu róti
á hugi hreinstefnumanna innan
leikhússins. Mikiö kapp er lagt á
að leikhóparnir séu samhentir og
leikurinn stilhreinn. Leikmynd-
irnar eru annaðhvort áberandi
viöhafnarmiklar eða einfaldar.
Peter Brook túlkar stefnu sina
þannig: „Eitt af þvi sem ég er
helst aö reyna er að skilgreina
sambandið milli leikara og áhorf-
enda.”
Þaö gerir Brook á snilldarlegan
hátt I uppfærslu sinni á óperunni
um Carmcn eftir Bizet. Venju-
lega þarf óhemju mannskap tilaö
leika Carmen ogsyngja,en Brook
notaraöeins sex söngvara, og bak
við þá er hljómsveitin aðeins
fjórtán menn. óperan er stytt og
samþjöppuð niður i rúmar 80
minútur og er leikin á sandbing,
sem ýmist er herskáli, sigauna-
búöir eða nautaatsvöllur. Með
þessum einföldunum nær Brook
að undirstrika harmleikinn og
textinn kemur skýrar fram en
áður. Enda var þaö eittmarkmið-
ið, að gæöa hið stirðnaða óperu-
■ „Carmen” i uppfærslu Peter
Brooks.
form lifi og svipta af þvi gamal-
grónum falsljóma. Annað mark-
mið var að láta persónu Carmen-
ar njóta sin, þessa „hóruþjóf-
kvendi-norn” sem hefur ávæning
af dauða sinum en syngur samt
blákalt: ,,Hún var fædd frjáls og
hún mun deyja frjáls.” Þetta er
leikhús eins og það getur orðið
mest spennandi.
Savary og glaður feröaleikhóp-
ur hans, Stóri töfrasirkusinn berj-
ast á öðrum vigstöövum. Þeir
leika klassiskt leikrit Moliérs „Le
Bourgeois Gentilhomme” eins og
það sé trúðleikur, með stórri
hljómsveit, sjónhverfingamönn-
um, fimleikafólki og sæg af hálf-
nöktum konum. Persónur leik-
ritsins eru mjög ýktar, einn er
með hárkollu niður á ökla og
annar er klæddur upp eins og
smástirni i Hollywood. Texti
Moliérs er næstum óbreyttur, en
hann er aukinn barnavisum og
nýti'sku sönglögum. Þrátt fyrir
allan fiflaganginn — eða kannski
einmitt vegna hans — er leikritiö
mun nær uppruna sinum en það
er þegar það er leikið á smá-
smyglislega kiassiska visu.
Savary og leikhópur hans snúa
þarna aftur sigri hrósandi, en á
tima Giscards var hann i sliku
fjársvelti aö hann færði mikiö af
umsvifum sfnum til Þýskalands.
Enn eitt fórnarlamb niður-
skurðar hægri manna, Ariane
Mnouchkine hristi galdraverk
fram úr erminni i haust. Hún
stefnir að þvi að setja upp sex
stórar uppfærslur á Shakespeare-
leikritum næstu tvö árin og hóf
þessa dagskrá á sýningu á „Rik-
harði II.” Leikhusiö er aflóga
skotfæraverksmiðja i útborginni
Vincennes og innan um silkitjöld
mætir kóngurinn örlögum sinum.
Sýningin er undir áhrifum frá
japönsku leikhúsi, leikararnir eru
klæddir á austurlenska visu, eru
málaðir i framan eða með grim-
ur, æða um og reka upp öskur eins
og særðir hestar en frjósa svo
kannski allt i einu fastir. Þessi
menningarárekstur er f fyrstu
óþægilegur en stundirnar fimm
sem sýningin tekur liða hratt og
spennan er mikil.
Patrice Chereau gengur hefð-
bundnar en jafn rösklega til glim-
unnar við Pétur Gaut. Sýningin
tekur sjö klukkutima alls, en er
sýnd I tvennu laj>i, og þrátt fyrir
lengdina var jafnan sýnt fyrir
fullu húsi þar til sýningum var
hætt i lok ársins. Leikstjórinn,
sem hingað til hefur mest faigist
við óperur, lét setja leikinn upp á
risastóru sviði og voru aðallitir
grár, svartur og brúnn. I stað
þess að stytta leikinn eins og oft-
ast hefur verið gert gaf hann text-
anum frjálsan tauminn og
fylgdist óhikað með allri ferð hins
hálfbrjálaða Péturs Gauts frá
Noregi til Egyptalands þar sem
hann reynir að finna sjálfan sig i
auðninni.
Chereau fékk ekkert nema lof
gagnrýnenda en þó hefur annar
maður vakið enn meiri athygli
(og deilur). Þar er að verki
Antoine Vitez, einn fremsti
framúrstefnuleikhúsmaður
Frakklands. Hann er nú leikhús-
stjóri á Le Theatre National de
Chaillot og hefur þarsettupp þrjú
leikrit, hvert öðru athyghsverð-
ara: „Faust” Goethes, „Britann-
icus” eftir Racine og „Grafhýsi
fimm hundruð þúsund her-
manna” sem er samið upp úr
ljóöum skáldsins Pierre Guyotat
um Alsirstyrjöldina. Sviðið á
Chaillot likisteinna helst helli og
Vitezkann svo sannarlega tökin á
þvi. 011 leikritin eru mjög áhuga-
verð, hvertá sinn hátt. „Faust”
er langur og erfiður en áhrifarik-
ur, „Grafhýsið” sem ætlað er
sem leikrit móti striði virkar
einna helst sem einkasýning á
sadisma og ofbeldisfullu kynlifi.
Vitez er sannarlega hugrakkur
stjórnandi en ýmsum þykir nokk-
uð vanta á aö hann hafi náð þvi
sem i honum býr.
Leikhúsárinu er langt I frá lok-
iö. Mnouchkine hefur enn ekki
sýnt útgáfu sina á gleðileikjum
Shakespeares. Roman Polanski
er að setja upp „Amadeus” eftir
Peter Shaffer með sjálfan sig i
aðalhlutverki. Nú þegar er hins
vegar ljóst að franskt leikhús er
að springa út að nýju, og áhorf-
endur — sem hafa verið sveltir i
áratug — kunna svo sannarlega
að meta það. Miðar á sýningar
Mnouchkine, Svarys, Brooks og
hinna eru bókstaflega rifnir út.
Byggt á Newsweek.