Tíminn - 07.02.1982, Blaðsíða 24

24
Sunnudagur 7. febrúar 1982.
undarirenna
■ Hvaö er oröiö af Arfi Kelta?
Kóngurinn fallinn?
— Alfreð Alfreðsson, okkar maður í undirheimum
Samsæri gegn Alfreö?
guðsþjónustur
Guösþjónustur i Reykjavikur-
prófastdæmi sunnudaginn 7.
febrúar 1982
Arbæjarprestakall
Guðsþjónusta i' safnaðarheimili
Árbæjarsóknar kl. 11 árdegis.
Hjálmtýr Hjálmtýsson og Mar-
grét Matthiasdóttir syngja stól-
vers. Ath. breyttan messutima.
Barnasamkoman fellur niður. Sr.
Guðmundur Þorsteinsson.
Ásprestakall
Guðsþjónusta að Norðurbrún 1,
kl. 2 e.h. Aðalfundur safnaðar-
félagsins eftir messu. Kaffiveit-
ingar. Sr. Ámi Bergur Sigur-
björnsson.
Itreiöhol tspres takall
Barnasamkoma kl. 11. Messa kl.
14 i Breiðholtsskóla. Sr. Lárus
Halldórsson.
Seljasókn
Barnaguðsþjónusta öldusels-
skóla kl. 10.30. Barnaguðsþjón-
usta aö Seljabraut 54 kl. 10.30.
Guðsþjónusta ölduselsskóla kl.
14. Sóknarprestur.
Seltjarnarnessókn
Guösþjónusta kl. 11 árdegis i
félagsheimilinu Sr. Frank M.
Halldórsson.
Iligranesprestakall
Barnasamkoma i safnaðar-
heimilinu við Bjarnhólastíg kl. 11.
Guðsþjónusta i Kópavogskirkju
kl. 11. Sr. Þorbergur Kristjáns-
son.
Dómkirkjan
Messa kl. 11. Sr. Þórir Stephen-
sen. Messa kl. 2. Sr. Hjalti Guð-
mundsson. Dómkórinn syngur
organleikari Marteinn H. Frið-
riksson.
Kllilteimiliö Grund
Messa á sunnudag kl. 10. Sr.
Lárus Halldórsson.
Kella- og Hólaprcstakall
Laugardagur: Barnasamkoma i
Hólabrekkuskóla kl. 2 e.h. Sunnu-
dagur: Bamasamkoma i Fella-
skóla kl. 11 f.h. Guðsþjönusta i
safnaðarheimilinu að Keilufelli 1
kl. 2 e.h. Samkoma i safnaðar-
heimilinun.k.þriðjudagskvöid kl.
20.30. Sr. Hreinn Hjartarson.
Grcnsáskirkja
Barnaguðsþjónusta kl. 11. Guðs-
þjónustá kl. 2. Almenn samkoma
n.k. fimmtudagskvöld kl. 20.30.
Sr. Halldór Gröndal.
Ilallgrfm skirkja
Messa kl. 11. Altarisganga. Sr.
Karl Sigurbjörnsson.
Þriðjudagui 9. febrúar kl. 10.30:
Fyrirbænaguðsþjónusta beðið
fyrir sjúkum. Fimmtudagur 11.
febrúar kl. 15-17: Opið hús fyrir
aldraða. Kirkjuskóli barnanna er
á laugardag kl. 2 i gömlu
kirkjunni.
Landspftalinn: Messa kl. 11. Sr.
Karl Sigurbjörnsson.
Iláleigskirk ja
Barnaguðsþjónusta kl. 11 f.h. Sr.
Arngrimur Jónsson. Messa kl. 2
e.h. Sr. Tómas Sveinsson.
Horgarspitalinn Guðsþjónusta kl.
10. Sr. Tómas Sveinsson.
Kárnesprestakall
Barnasamkoma i Kársnesskóla
kl. 11 árdegis. Guðsþjónusta i
Kópavogskirkju kl. 2. Sr. Ámi
Pálsson.
I.a ngholkskirk ja
óskastund barnanna kl. 11.
Söngur.sögur myndir. Guðsþjón-
usta kl. 2. Altarisganga prestur
Sr. Sigurður Haukur Guöjónsson,
organisti Jón Stefánsson. Sóknar-
nefndin.
Laugarneskirkja
Laugardagur 6. febr. Guðsþjón-
usta að Hátúni lOb niundu hæð kl.
11.
Sunnudagur 7. febr. Barnaguðs-
þjónusta kl. 11. Messa kl. 2.
Altarisganga.
Þriðjudagur 9. febr. Bænaguðs-
þjónusta kl. 18. Æskulýðsfundur
kl. 20.30.
Föstudagur 12. febrúar: Siðdegis-
kaffi kl. 14.30. Samkoma i
kirkjunni á vegum bræði afélags-
ins kl. 20.30. Esra Pétursson
læknir flytur erindi sem nefnist
„Ahrif trúar á geðheilsu”. Um-
ræður. Sóknarnefndin.
Neskirkja
Laugardagur 6. febr. Samveru-
stundaldraðra kl. 15. Guðmundur
Jónsson, óperusöngvari syngur
nokkur lög. Ólafur Björn Guö-
mundsson segir frá og sýnir lit-
skyggnur af fallegum blómum.
Sunnudagur 7. febr. Barnasam-
koma kl. 10.30. Messa kl. 14.
Kirkjukaffi.
Þriöjudagur: Æskulýösfundur kl.
20.
Miðvikudagur: Bænamessa kl.
18.15. Beðið fyrir sjúkum. Sr.
Frank M. Halldórsson.
■ Það var óbragð i munninum á
honum. Lítil) og pervisinn
skrokkurinn lurkum laminn.
Hann reyndi að opna augun en sá
ekkert nema kolsvarta depla sem
fiöktu fram og tíl baka. Þegar um
hægðist sá hann að hann lá
þversum á köflóttum dívangarmi
og skiidi að hann var heima hjá
móður sinni á Barónsstignum.
Hann settist skjálfandi upp, i
höfðinu á honum fóru stórvirkar
vinnuvélarhamförum. Hann var i
brúnum flauelsjakkafötum sem
hann kannaðist ekki viö, þau voru
ötuð slimi og drullu. Alfreð Al-
freðsson, konungur undirheim-
anna, var ekki beint félegur á að
lita.
„Mamma!” Ur barka hans
kom aðeins rámt hviskur.
„Mam ma!”
Móðir hanskom í dyragættina, i
Hagkaupsslopp með rúllur i hár-
inu. Það hnussaði ihenni: „Aðsjá
þig...”
„Haltu kjafti, helvitis trunta,
og gemmér vatn!” Alfreð
staulaðist á fætur og elti móður
sina fram i eldhúskompuna. Hann
svolgraði i sig fleytifulla vatns-
könnu og lét svo fallast á þrifætt-
an koll. Hann fálmaði i vasa sin-
um eftir sigarettum en fann eng-
ar.
„Reddaðu rettu,” urraði hann á
móður sina. Hann reykti þrjár
Prince sigarettur i striklotu og
fann þá að hann var farinn að
hressast.
„Mig vantar ný föt,” sagði
hann við móður sina, sem var að
hita upp soðninguna siðan i gær.
„Hvaða leppar eru þetta yfir-
leitt?”
„Heyrðu, drengur minn,” sagði
móðirin ströng. „Þú komst hérna
og tókst fötin þin með þér. En þú
manst það kannski ekki,” bætti
hún við iskaldri röddu.
Alfreð Alfreðsson deplaði
augunum.Móðirhanshafði lög að
mæla, hann mundi það ekki. Það
siðasta sem hann mundi, áður en
óminnishegrinn steypti sér yfir
hann, var aö hann, Arfur Kelti og
Húnbogi höfðu verið að halda upp
á að Heildsalan Svarta Svipan
hafði orðiö sér úti um umboð á
nýrri kaffitegund. Þeir höfðu ver-
ið að drekka ákaviti i appelsin i
laufskála Arfs Kelta, þegar Arfur
heimtaði að fara i rikið. Hann
kom aftur með kassa af rándýru
viskii, tólf ára gömlu, og eftir það
mundi Alfreð allt i þoku. Þó
mundi hann að Arfur hafði farið
aftur i rikið skömmu seinna, en
hvenær vissi Alfreð ekki, og keypt
annan kassa af viskii. Gott ef ekki
þann þriðja. Öljósar minningar
úr öldurhúsum borgarinnar
flöktu um hug Alfreðs Alfreðsson-
ar, hann mundi eftir að hafa legið
einhvers staðar undir borði og
velt fyrir sér nýjustu tisku i skó-
eign landsmanna, og hann rám-
aði i að hafa setið lengi að sumbli
með tveimur snjáðum rónum i
einhverju bakhúsi við Laugaveg-
inn. Hann mundi lika eftir hest-
um, eftir að hafa farið i útreiðar-
túreinhversstaöar—- já! iHvera-
gerði! — en hann hafði ekki hug-
mynd um hvernig hann hafði
komist þangað.
„Djöfullinn er þetta, mamma,”
sagði Alfreð til að breiða yfir
minnisleysið. „Geturðu ekki
reddað mér einhverjum fötum?”
„Nei,” sagði móðirin mis-
kunnarlaus. „Þegar þú komst
hérna fyrir hálfum mánuði og
tökst fötin þin sagðirðu ýmislegt
sem ég er ekki búin að gleyma.”
Hálfum mánuði! Þaðfór hroll-
ur um Alfreð Alfreðsson. Hann
teygði sig skjálfandi i nýja Prince
og sagði eins kæruleysislega og
honum varunnt: „Héddna... Hm.
Hvaða mánaöardagur er aftur i
dag?”
Alfreð Alfreðsson stærði sig af
þvi að bregða sér hvorki við sár
né bana. Nú lá aftur á móti nærri
að hann fengi aðsvif. Siðan dag-
inn góða i laufskála Arfs voru
liðnar fjórar vikur! Fjórar vikur!
Hvað hafði hann eiginlega verið
að gera i fjórar vikur? Og hvað
höfðu hinir— Arfur, Húnbogi, Uxi
— verið að gera? Þessi leyndar-
dómur þoldi enga bið. Alfreð Al-
freðsson reis snarlega á fætur.
„Svona, lánaðu mér nú eitthvað
til að vera i, meðan ég fer með
þessi föt i hreinsun,” sagði hann
hastarlega við móður sina. Hún
var farin að smjatta á soðning-
unni af mikilli lyst en för þusandi
ofan i skáp og náði i gamlar fata-
druslur.
Nokkru siðar var Alfreð Al-
freðsson mættur i fatahreinsun-
ina á Vitastig. Hann var klæddur
aoppöttum stretsbuxum, heldur
viðum, af móður sinni, og á fótun-
um hafði hann götótta skó sem
eitt sinn höfðu haft háa hæla en
höfðuþað ekki lengur. Hann hafði
varpað yfir sig krumplakkskápu
með gerviloðkraga, innan undir
var hann i skærgulri nælonblússu.
Stúlkan i fatahreinsuninni leit
tortryggin á útötuö flauelsjakka-
fötinsem Alfreðhafði undirhend-
inni.
„Hm. Er þetta ekki... Er þetta
ekki allt saman lifrænt?” spurði
hún.
„Lifrænt hvað?” fussaði i Al-
freð Alfreðssyni. „Ég þarf bara
að láta hreinsa þetta.”
Hann fékk miða, mátti koma
aftur á morgun. Er Alfreð var
kominn aftur út á götu fann hann
til svengdar og harmaði að Vita-
bar skyldi aflagður. Hann flýtti
sér niður i bæ, fór fáfarnar leiðir
og skáskaut sér inn á Kokkhúsið.
Þar át hann þurran hamborgara
og hlykkjóttar gervikartöflur,
laumaðist út án þess að borga.
Hann tók stefnuna upp i Hliðar.
Er Alfreð barði að dyrum i
kjal laraholu Uxaskalla þóttist
hann heyra þrusk inni fyrir. Hann
beið lengi en enginn kom til dyra.
„Uxi! ” hrópaði hann að lokum.
„Þetta er Alfreð.”
Hafði ekkert að segja. Alfreð
var farinn að hriðskjálfa i nepj-
unni og orðinn bálreiður.
„Uxi! Ég veit þú ert þarna inni!
Opnaðu, Uxi!”
Þá var dyrunum svipt upp.
, ,Ég heiti ekkiUxi,og ég er ekki
heima!” Uxaskalli ætlaði að
skella hurðinni aftur, en uppgötv-
aði að hann hafði gert mistök.
„Nei, hæ Alfreð,” sagði hann
flausturslega. „Hvar hefur þú
eiginlega verið? Maður hefur
ekkert séð af þér.”
„Meikar ekki diff,” urraði Al-
freð og smeygði sér inn fyrir.
Hann sá þegar i stað að breyting-
ar höfðu átt sér stað i' holu Uxa-
skalla. Það var komið nýtt leður-
sófasett, hljómflutningsgræjurn-
ar voru af finustu gerð, og á
veggjunum héngu kýraugu eftir
Gylfa Ægisson. Alfreð varð svo
undrandi að hann gleymdi að
skamma Uxaskalla fyrir að hafa
þóst ekki vera heim.
„Hvað hefur gersthér?” spurði
hann i forundran.
Uxaskalli tvisté á gólfinu og
neri saman höndum. ,,Það er
sko.... Héddna... Hann Arfur...
Hann hefur séð um fyrirtækið,
meðan þú hefur verið... héddna...
i burtu, og sko.... Þetta hefur
eiginlega gengið svo vel, að
héddna...”
Alfreð þurfti ekki að heyra
meira. Arfur Kelti! Hann mundi
eftir ismeygilegu andliti Arfs, og
höndinni sem rétti honum flösk-
una. Hann mundi lika að hvar
sem hann haföi verið staddur i
svallinu hafði Arfur þefað hann
uppi og fært honum kassa af
viskii. Tólf ára gömlu. Hvilikt
bruðl!
Alfreð æddi út án þess aö
kveðja Uxaskalla. Hann þóttist
13. þáttur
sjá Aldinblók gægjastfyrir næsta
horn enþegarhann kom á staöinn
varekkertað sjá. Alfreð æddi aft-
ur niður i bæ, viti sinu fjær af
reiði, og tók ekkert eftir þvi að
vegfarendur mændu á útganginn
á honum. Niðri i Austurstræti
rakst hann beint i flasið á prúð-
búnum manni sem hélt á skjala-
tösku. Maðurinn muldraði eitt-
hvað og ætlaði að halda áfram
ferð sinni en Alfreð stöðvaði
hann.
„Húnbogi!”
Þvi þetta var Húnbogi, og i
klæðskerasaumuðum jakkafötum
með gullkeðju um sig miðjan.
Húnbogi leit f lóttalegur á konung
undirheimanna, sem klæddur var
krumplakkskápu og i stretsbux-
um af móður sinni. Það fór ekki
milli mála.
„Komdu sæll, Alfreð,” sagði
hann stirðlega. Augu Alfreðs
skutu gneistum og hann ætlaði að
hreyta einhverju út úr sér, en
Húnbogi stöðvaði hann.
„Heyrðu. Ég má eiginlega ekki
vera að þvi' að tala við þig núna.
Égþarf að komastf bankann áður
en lokar. Vertu blessaður, það
var gaman að hitta þig.”
Áður en Alfreð gæti áttað sig
var Húnbogi horfinn i mann-
þröngina. Alfreð stóð eftirog vissi
ekki sitt rjúkandi ráð. Eitt lá þó i
augum uppi. Arfur Kelti hafði
svikið hann. Hann, sjálfan Napó-
leon fjórða glæpalýðsins i
Reykjavik. Og þeir, sem hann
hafðitalið vera vini sina og undir-
sáta, höfðu heldur ekkihugsað sig
um tvisvaráðuren þeirgáfuhann
upp á bátinn.
„Júdas! Júdas!” öskraði Al-
freð hamslaus af reiði. Það var
bankað i öxlina á honum. Þar var
kominn svarthvitur löggimann,
borðum skrýddur.
„Heyrðu vinur, hafðu hægt um
þig. Væri ekki réttast að þú kæm-
ir með mér á stöðina?”
Allt i einu bar lögreglumaður-
inn kennsl á fuglahræðuna sem
stóð fyrir framan hann. Þetta var
Alfreð Alfreðsson i eigin persónu!
Lögreglumanninum féllust hend-
ur og Alfreð tókst að komast und-
an á harðahlaupum eftir Austur-
stræti, yfir Arnarhól og faldi sig
bak við öskutunnurnar við Odd-
fellow-húsið þar sem hann hafði
átt góðar stundir meðan Tjarnar-
búð var og hét.
Horaður, rytjulegur flækings-
köttur sem þarna hafði hreiðrað
um sig var eina vitnið að svar-
daga Alfreðs Alfreðssonar, til
skamms tima konungs i undir-
heimum.
„Arfur! Ég skal...”
framhald.