Tíminn - 09.02.1982, Blaðsíða 9

Þriðjudagur 9. febrúar 1982.
9
„Á f jölmörgum bújörðum eru afnot af
afréttum forsenda sauðf járbúskapar.
Afréttirnar við Blöndu eru fullsetnar og
hlutar þeirra jafnvel ofsetnar. Uppgraeðsla
örfoka lands er ekki líkleg til árangurs. En
talsmenn blöndunga setja svona smámuni
ekki fyrir sig".
betra að vara sig svo ég falli ekki
i sama pyttinn og þeir kumpánar
Björn og Torfi.
Sigurður mun vera opinber em-
bættismaður, launaður af rikinu
og bændum, búsettur I Svina-
vatnshreppi og blöndungur mik-
ill. Væntanlega hljóta sveitungar
hans að svara hans skrifi, það er
þess eðlis. En þar sem hann vitn-
ar til samþykktar frá kjördæmis-
þingi Framsóknarflokksins sem
haldiö var i Miðgarði 14. nóv. s.l.
og rangtúlkar hana, leyfi ég mér
aðsegja þetta: Framsóknarmenn
geta útskýrt sinar ályktanir sjálf-
ir og þurfa enga hjálp til þess frá
mönnum úr öðrum flokkum.
Þessi ályktun kjördæmisþingsins
var málamiðlunartillaga um
virkjunarmál sem kom fram eftir
að séð var að mikil andstaöa var
gegn tillögu þeirri er blöndungar
lögðu fram. Með þessari ályktun
er ekki tekin afstaða með neinum
tilhögunarvalkosti, en hvatt til að
ágreiningur um tilhögun verði
jafnaöur, þannig að niðurstaðan
samrýmist hagkvæmnis- og land-
verndarsjónarmiðum og þoli
samanburð við aðrar virkjanir
sem á dagskrá eru.
A þeim tima sem þessi sam-
þykkt var gerö, var ekki ljóst og
þvi hafði ekki verið lýst yfir ,,að
Blanda komi ekki til greina sem
næsta stórvirkjun nema virkjað
verði eftir leið I”. I öðru lagi sjá
aliir að þar sem ágreiningurinn
um virkjunina er fyrst og fremst
um tilhögun miðlunarlónsins
verður ekki um neitt sam-
komulag að ræða nema virkjun-
araðili slaki til um það atriði. 1
þriðja lagi er ljóst að þótt virkjað
verði samkv. t.d. leið I A er
Blönduvirkjun samt hagkvæm-
asta virkjunin og munar all
miklu, samkv. þvi sem sagt er.
Með ályktun kjördæmisþings-
ins var þvi ekki verið aö sam-
þykkja leið eitt, heldur var verið
að hvetja til samkomulags, en
það verður ekki nema báðir aðil-
ar gefi nokkuð eftir. Samningur
um tilhögun I með mestu land-
eyðingunni getur ekki orðiö annað
en nauðungarsamningur. Þaö er
ekki samkomulag — eins og til
var ætlast i nefndri ályktun. Það
er svo hlutverk samningamanna
að finna leið til samkomulags án
þess að virkjunin færist til i röð-
inni.
Til þess er vilji allt sem þarf.
Landeyðing
vegna kvóta
Allir þessir greinahöfundar og
margir fleiri vinna ákveðiö að þvi
að Blanda verði virkjuð sam-
kvæmt tilhögun I. Þeir ganga
margir erinda ákveöinna póli-
tiskra afla og vinna jafnframt
fyrir ýmsa framámenn i kaup-
stöðum norðanlands. Þeir telja.
sjálfsagt að fórna undir þessa
virkjun eins miklu landi eins og
virkjunaraðila datt i hug að fara
fram á og fórna þar með miklu og
góðu graslendi sem landið okkar
er alltof fátækt af. Með þessu
skerða þeir mjög búskaparmögu-
leika og þá sérstaklega mögu-
leika til sauðfjárbúskapar i þeim
sveitum sem hlut eiga að máli.
Með þessu taka þeir á sig mikla
ábyrgð, þvi ljóst er að hægt er að
virkja Blöndu hagkvæmt meö
nær helmingi minna lóni. Búseta
hér i sveitum stendur höllum fæti
um þessar mundir vegna óhag-
stæðs útflutningsverðs búvara og
áróðurs ábyrgðarlausra
spjátúngra. Fleira kemur og til
að bændastéttin liggur vel við
höggi. Sumir talsmenn blöndunga
hafa jafnvel bent á kvótanntil aö
réttlæta stuðning við landeyöingu
Blönduvirkjunar. Fjölmargir
bændur hafa hætt mjólkurfram-
leiðslu siöustu árin. Ef sauðfjár-
ræktin dregst einnig saman
meira en orðið er þá „hrynur
byggðin” i sveitunum. Nýjar bú-
greinar sem mikið hefur veriö
rætt og ritað um virðast ekki ætla
að koma að haldi svo teljandi sé.
Eins og er veröur þvi að halda
sauðfjárbúskapnum a.m.k. i
horfinu til aö koma i veg fyrir aö
sveitirnar fari i eyði hver af ann-
arri.
A fjölmörgum bújöröum eru af-
not af afréttum forsenda sauö-
fjárbúskapar. Afréttirnar við
Blöndu eru fullsetnar og hlutar
þeirra jafnvel ofsetnar. Upp-
græðsla örfoka lands er ekki
likleg til árangurs. En talsmenn
blöndunga setja svona smámuni
ekki fyrir sig. Þeir taka þvi á sig
mikla ábyrgö þegar þeir mæla
með óþarfri eyðingu graslendis,
ábyrgð sem þeir geta siöan ekki
staöiö undir. Þeir geta heldur
ekki vænst þess að þeim verði
fyrirgefiö, jafnvel ekki á þeim
forsendum að þeir viti ekki hvað
þeir gera. Gamla góöa ráöið hans
Torfa að „sjúga bara upp i nefið”
dugar þá trúlega skammt.
30. jan. 1982
Rósmundur G. Ingvarsson
hafa kjark til að leggja i langa
ferð og dvelja á svona stað.
Sumir, sem þurfa hjálpar við
daglegt lif, höfðu með sér
hjálparfólk, skyldfólk eða vini og
það var gott, þvi tala starfsfólks
var í lágmarki. Fólki var skipt
niður i flokka, hver dagur vel
skipulagður við léttar iþróttir,
sem miðaðar voru við getu
fatlaðra, en ófatlað aðstoöarfólk
var einnig með i þessum
iþróttum, sem voru boccia, borð-
tennis, curly, blak o.fl. bolta-
leikir, æfingar á trambolini, sund,
hestamennska, allir fóru á bak.
Ef einhver gat ekki setið hest
hjálparlaust t;l að byrja með
komu hjálpandi hendur til
stuðnings og svo var teymt undir
þeim, sem ekki gátu sjálfir
stjdrnað hestinum.
A kvöldin voru svo kvöldvökur
með miklum söng og léttum
skemmtiatriðum og var fólki
skipt í hópa þannig að sérhver
fékk eitthvert smáhlutverk á
einni kvöldvöku.
Kvöldvöku lauk svo með dansi
og söng áöur en farið var i hátt-
inn. Mér fannst allir, sem ég
kynntist þarna, vera mjög
ánægðir með dvölina. Þar var
ekkert kynslóðabil, börn og full-
orönir voru sameiginlegir þátt-
takendur i öllum leikjum og
iþróttum og vel fór á þvi. Jafn-
rétti varþarna isvo góöu lagi, að
sú hugsun leitar á að jafnréttisráð
hefði mjög gott af að dvelja þar
eina viku. Já, við höfum öll gott af
þvf að dvelja með þessu fólki og
sjá og skilja að hægt er að axla
þyngstu byrðar hversdagslifsins
og halda þó li'fsgleði og reisn. Já,
lesandi góður, ef þú dvelur með
þeim fötluöu eina viku í Heiðar-
skóla kemstu ekki hjá þvi að bera
vissa viröingu fyrir þeim, þó þeir
séu fólk af ýmsu tagi eins og við
hin og hafi misjafnlega þungar
byrðar að bera.
Það var f mikið ráðist að koma
af stað þessu námskeiðahaldi i
skólanum. Það veldur t.d.
miklum erfiðleikum að ekki er
lyfta upp á efri hæðirnar, ef
margir eru mjög hreyfihamlaðir.
Þann vanda mætti leysa með þvi
að byggja lyftuhús utan á skóla-
húsiö.
Siguröi og hjálparliöi hans
hefur tekist þetta svo vel að allir
fara ánægðir og endurnærðir
heim, sem tilgangurinn líka er.
Sigurður er eins og margir
segja um hann alveg einstakur
maður. Ég vona sannarlega að
þeir sem ráða húsum í Heiðar-
skóla sjái sér fært að styðja viö
bakiö á sinum ágæta skólastjóra
svo að hann geti enn um sinn
haldiö þessi vinsælu sumarnám-
skeið, þvi þörfin er ótviræð fyrir
dvalarstaöi, þar sem starfaö er á
likan hátt.
K risti n J ón sd ótt ir
visnaþáttur
r

V7S.

JO

„Ef kvenna-
listann kjósa
menn...
99
■ Hún ölöf P. Hrauníjörð i
Kópavogi er búin að eiga bréf
hjá mér alllengi. Þetta er eins
konar fjölskyldualbúm i vis-
um. Þetta er kannski ekki há-
fleygur né meitlaður skáld-
skapur, en hins vegar ágætt
sýnishorn af þvi hvernig ein
fjölskylda hefur um þriggja
ættliða skeið bundið tillinning-
ar sinar i form eftir þvi sem
tilefni hafa gefist til. Tildrög
þess að Ólöf kemur þessu á
framfæri eru þau að minnst
var á Jakob Aþanasiusson
fyrr i þessum þáttum, en
Kristján bróðir Jakobs er afi
Ólafar. Fyrst kemur hér þvi
visa eftir Kristján Aþanasius-
son um dóttur sina,
Kristjánsinu Sigurást:
Þessi mæta mynd ei brást
móins stræta gefni.
Kristjáns sæta Sigurást
sorgar bætir efni.
Og Kristjánsina Sigurást
kvað i orðastað Péturs sonar
sins, er hann hugðist fara að
búa i sveit:
Ég vil binda um það texta
og það mynda skal.
Ég fæ mér kindur,kýr og hesta
i kærleiks lindardal.
Pétur Hraunfjörö yrkir til
móður sinnar:
Sokkar verma vota tá.
Vænir skór að ganga á.
Sjálfur er með hýra liá.
Ifafðu sonar þökk mcr frá.
Eiginmaður Kristjánsinu
Sigurástar var Pétur J.
Hraunfjörð. Hann orti til konu
sinnar:
Manstu vina vorsins ró,
var og stundum gaman.
Kærastinn þá kom af sjó
i kærleik undum saman.
Og siðar þessa:
Þriðjung aldar trygg og trú,
tötrum búin, ekki fin.
Af alúð stundaði börn og bú
blessunin hún Asta min.
Um dætur sinar kvaö Pétur
eftirfarandi visur. Sú fyrsta er
um Ástu Mariu er dó á barns-
aldri:
Hárið Ijóma litum sló,
lifsins rómar kváðu.
Bernskan óma háa hló.
Ilimnar blómum stráðu.
Og enn um Ástu Mariu:
Hjartkæra dóttirin dýra,
dagurinn kom nteð þér.
Er gafstu mér gullið þitt
skfra,
gleðina réttirðu mér.
Um Guðlaugu er bar nafn
ömmu sinnar, móður Péturs:
Elsku litla l.auga min,
Ijóminn sannra vona.
Likstu nöfnu þekkri þin.
Það var göfug kona.
Um Huldu:
Þrjátiu ára orðin er
elskan min, 'ún Hulda.
Astarþakkir allir hér
eflaust henni skulda.
Um Unni, er hún vildi ekki
koma heim úr sveilinni um
haustið, en laðir hennar hafði
hug á að hún lyki gagníræöa-
námi:
Sæl og blessuð dóttir djörf.
Ilalnum skaltu gleyma.
Aftur biða ótal störf
ennþá fyrir þig heima.
Og um ólöfu kvað hann:
Ég man þig Ólöf, ástin fin,
aldrei þér ég gleymi.
þú hcfur vcrið og vcrður min
vonarstjarna i heimi.
Að lokum sléttubandavisa
eftir Pétur J. Hraunljörö:
Þylur spannar vetur völd.
Veikist grannur friður.
Bylur hrannar kaföld köld.
Keyrast fannir niður.
Ólöf lætur að endingu fylgja
þessar tvær lausavisur eftir
nöfnu sina, Ólöfu frá Hlöðum,
sem hún var látin heita i
höfuðið á, aðhennar eigin ósk:
Iluld cr mæða, hrynja tár,
liurfu gæði fengin,
tvö mér blæða svöðusár,
sár þau græðir enginn.
Jeg á geð sem járnkalt haust
og jarðarfreðinn gróði.
Vatnsdal kveð ég
kærleikslaust,
köldu mcður blóði.
Og úr þvi að ölöf frá Hlöðum
er komin á dagskrá er ekki úr
vegi að ayka hér við einni
bestu visu hennar:
Ilýpsta sæla og sorgin þunga
svifa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
Kvennaframboð eru nú
mjögá dagskrá og hafa karlar
þegar tekið að hafa þau að
flimti og spéi með tviræðu
orðalagi. Þessa heyrði ég ný-
lega og hef lúmskan grun um
að Ómar Ragnarsson hafi
rjálað við botninn á henni:
Ef kvennalistann kjósa menn
er karlaveldið rofið.
Framavonum fækkar senn,
er frúrnar hafa klofið.
Ólafur Hannibalsson,
bóndi, Selárdal