Alþýðublaðið - 15.09.1922, Blaðsíða 4

Alþýðublaðið - 15.09.1922, Blaðsíða 4
4 ALÞYÐUBLAÐIÐ LAMBAKJÖT frá Slá.tu.rfélag'i Borgfirðinga selt með lægsta verði í Kjötverzlun E. Milners, Ltug&veg 20 A. Sjómannajélagar, sem eiga ógreidd áratillög sin, eiu beðnlr ssð greiða þau fyrlr !ok yfirstandandi septecnbermán Gjöldum er veitt móttaka á afgr. Aiþýðubl, alla virka daga og hjá gjaidkeranum i Hildibrands tsúsi 7—9 siðdsgis. £ruð þér aö láta leggja raf- leiðslur um hús yðar? Ef svo er. þá komið og semjið um iamp k*up’n hjá okkur, það borgar sig. Þlð vit!ð »ð .Osram* rcfmagns perur eru bezt/.r Við seljum þær á að eins kr. 2,25 pr stykki Hf. Rafmf. Bit! & Ljða Lstuga^eg 20 B Sími 830 Vörabílar leigðir I iengri og skemri ferðir. Jón Er. Jónsson, Norðurstíg 5. Sími 394. Árstillögfum til verkamannafélagsinii Dag.b ú i er veitt móttaka á laugardögum kl. 5—7 e m. i húsinu nr 3 við Tryggvagötu. — Fjármálariíari Dagsbrúnar. — Jón Jónsson. Útbreiðið Alþ\ ðublaðið, hvar sem þið eruð og hvert sem þið fariðl Kanpendnr „Verkamannsíns*' feér í bae cru vinramlegast beðair *ð greiða hið fyrsta ársgjaldið, S kr., á'afgr. Alþýðubbðsinæ Ritstjóri og ábyrgðisSía&ðíjr; Olafur Friðrvkssm. 'ErentssBlðja.B Gutenberg Edgar Rice Burroughs: Tarzan snýr aftnr. En einn kom of nærri, því Tarzan var vanur við að beita augunum í myrkri frumskóganna, og með ópi féll Arabinn af baki. / „Það er skemtiiegt myrkrið, Abdul“, sagði Tarzan og hló hátt. En ekki var alt búið með þessu, þvl hinir fimm þeystu nú allir að þeim í einu, eins og þeir ætluðu þegar að binda enda á þetta. Tarzán og Abdul hlupu báðir í skjól við klettana, svo óvinirnir yrðu fyrir fram- an þá. Skotin dundu, hestarnir spörkuðu, og Arabarnir hörfuðu frá, til þess að endurtaka árásina; en nú voru Jþejr að eins fjórlr gegn tveimur. í nokkur augnablik heyrðist ekkert úr myrkrinu í kringum þá. Tarzan vissi ekki hvort Arabarnir þóttust hafa mist nógu marga, eða þeir fóru lengra, til þess að sitja fyrir þeim, er þeir færu til Bou Saada. En hann var ekki lengi látinn vera í óvísu, því nú komu þeir allir 1 einu úr sömu átt. En varla var fyrsta skotið komið, er mörg skot kváðu við á bak við Arabana. Og þeim skotum var svarað í sama dúr úr öfugri átt, <og hófaslög margra hesta heyrðust á leiðinni frá Bou Saada. Arabarnir biðu þess ekki, að fá að vita hverjir komu- menn væru. Um leið og þeir snéru hestum sfnum á álótta, skutu þeir í áttina til þeirra Tarzans og þeyttu af stað til Sidi Aissa. Augnabliki slðar kom Kadour ben Saden með menn stna. Hinn gamli höfðingi var feginn að finna þá Tarzan báða heila á húfi og ekki svo mikið sem ripsaða. Hestar þeirra voru hka ósærðir. Þeir leituðu að mönnunum, sem fallið höfðu fyrir skotum Tarzans, og létu þá vera, er þeir fundu þá báða dauða. „Hvers vegna sagðurðu mér ekki, að þú vildir hitta þ.essa náungá?" spurði höfðinginn gramur. „Við hefð- um lfklega náð þeim öilum, ef við hefðum allir beðið þeirra". „Þá hefði verið gagnslaust að stanza", svaraði Tar- zan, „því ef við hefðum riðið áfram beint til Bou Sa- ada, hefðu þeir alt í einu ráðist á okkur, og allir hefðu orðið að taka þátt 1 bardaganum. Við Abdul stönzuð- um til þess, að óþægindin af einkamálum mfnum lentu ekki á herðum annara, Og svo var dóttir þfn; eg gat ekki fengið af mér, að hætta á það, að hún yrði kann- ske skotskffa sex manna._ __ _____ Kadour ben Saden ypti öxlum. Hann gat ekki sætt sig við það, að hafa verið svikinn um bardaga. Þessi smáorusta, sem háð hafði verið svo nærri Bou Saada hafði dregið að sér hermannahóp. Tarzan og hópur hans mætti þeim réttf utan við bæinn. Foringinn stöðvaði þá til þess að vita hverju skotin sættu. „Það var ræningjahópur", svaraði Kadour ben Saden. „Þeir réðust á tvo okkar, sem dregist höfðu aftur úr, en þegar við komum aftur til þeirra, flýðu fantarnir brátt. Tveir þeirra féllu. Enginn minna manna særðist". Þetta virtist fullnægja foringjanum. Og er hann hafði skráð nöfn þeiira félaga, hélt hann áfram á vfgvöllinn, til þess að sækja þá föllnu og rannsaka hvort ekki hefðist raeð þvf upp á, hvaðan þeir væru. Tveimur dögum sfðar, lagði Kadour ben Saden af stað, ásamt dóttur sinni og fylgdarliði, suður á bóginn, yfir skarðið hjá Bou Saada, áleiðis heim. Höíðinginn hafði lagt fast að Tarzan, að fylgjast með þeim, og dóttir hans hafði lagst á sömu sveifina; en þó Tarzan gæti ekki skýrt það íyrir þeim, fanst honum skyldur sínar hafa aukist svo við atburðina síðustu dagana, að hann gæti ekki í svipinn brugðið sér útúrkróka. En hann lofaði að koma síðar, ef hann gæti því við komið, og við það urðu þau að sætta sig. Tarztn hafði eytt þessum tveimur dögum því nær alveg 1 návist Kadour ben Saden og dóttir hans. H®n- um þótti gaman að kynnast þessum ákveðnu og her- skáu mönnum, og notað tímann eins vel og hann gat að kynnast háttum þeirra og siðum. Hann var jafnvel farinn að læra orð og orð af máli þeirra, undir hand- leiðslu hinnar móeygu stúlku. Hann skildi við þau með verulegum söknuði, er þau fóru, og horfði á eftir þeim af hesti sfnum, unz þau hurfu í fjarlægð. Þarna var fólk að hans skapil Hálfviltir lifnaðarhættir þess, fullir hættum og harðræði, féllu þessura hálf vilta manni betur í geð, en nokkuð það, sem hann hafði kynst 1 stórborgum Evrópu. Þarna var líf, sem stóð jafnvel skógarlífinu framar, því hann gat haft samneyti við menn — sanna menn, sem hann gat' heiðrað og borið virðingu fyrir, og þó nátegnda náttúrinni, sem hann unni. Hann hugsaði sér að ljúka erindi sínu, og

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.