Fréttablaðið - 22.11.2008, Blaðsíða 50

34 22. nóvember 2008 LAUGARDAGUR
„Rokkaralega útlitið,
djúpa röddin, orðaforð-
inn, bítlaskórnir og 18
grýlna jakkinn gerðu
það að verkum að fólk
var oft búið að ímynda
sér pabba allt öðruvísi
en hann var í raun og
veru. Þegar fólk kynnist
honum sá það að hann
var mjög mjúkur, hlýr
og einlægur maður,
algjör húmoristi og stutt
í prakkarann. Eftir
Skaupið eitt gamlárs-
kvöldið ákvað pabbi til
dæmis að skella sér út á
náttfötunum og sloppn-
um og sprengja eina
svakalega bombu. Stórfjölskyldan fylgdist spennt með úr
glugganum. Áður en hann kveikti í gerði hann sér lítið
fyrir, gyrti niður um sig buxurnar og múnaði í áttina til
okkar. Hversu margir nágrannar sáu þetta veit ég ekki en
bomban var alltaf kölluð „kynbomban“ eftir þetta.“
Íris Wigelund Pétursdóttir, dóttir.
Sjálf holdtekja íslenska rokksins
Algjör sjúkheit, tvöfaldur geislaplötukassi sem rekur feril Péturs Wigelund Kristjánssonar, kemur út eftir helgi. Pétur fæddist árið
1952 en lést 52 ára að aldri árið 2004. Hann var um árabil helstur íslenskra rokkara, gaf sig allan í málefnið og var óþreytandi í áhuga
sínum. Hér rifja samstarfsmenn, vinir og ættingjar upp kynni sín af Pétri.
„Það væri að æra óstöðugan að rifja upp allar þær ljúfu
samverustundir okkar félaga, hvað þá allar uppákomurnar,
en Pétur bar með sér mikla glaðværð, stemningu og stuð
hvert sem hann fór. Hann var þekktur fyrir orðaleiki sína,
enda orðheppinn með eindæmum og ekki má gleyma
„frösunum“, sem enn lifa góðu lífi. Einhverju sinni vorum
við að fíflast sem oftar og þá datt úr úr mér nafnið
Guðsteinn. Ég var þá að tala um herrafataverslunina sem
enn er starfandi á Laugarvegi. Þetta nafn, Guðsteinn,
heillaði Pétur óskaplega og hann yfirfærði það strax á allra
heilagasta staðinn á karlmönnum og talaði eftir það alltaf
um Guðstein, ef hann átti við þennan dýrmæta líkamshluta.
Þegar Pétur var svo jarðsunginn, þá minntist presturinn á
að Guðsteinn hafði verið Pétri mjög hugleikinn, en vissi
auðvitað ekki hvað Guðsteinn var í huga Péturs. Allir
kirkjugestir brostu út í bæði, þegar presturinn sagði
að Guðsteinn hefði líklega verið hans besti vinur
og þeir átt margar góðar samverustundir.
Enginn þorði að leiðrétta klerkinn og kista
popparans var borinn út við undirleik
Vældarans, Wild thing, sem var einkennis-
söngur Péturs alla tíð. Guðsteinn var í
sömu kistu, blessuð sé
minning þeirra
beggja!“
Hermann Gunnarsson var góður vinur
Péturs. Hemmi tileinkar Pétri útvarpsþátt
sinn á Bylgjunni í fyrramálið, fær til sín gesti
sem unnu með Pétri og spilar gömul viðtöl við
rokkarann.
„Við Startarar vorum búnir að fá Pésa til liðs við okkur og
hann mætti á sína fyrstu æfingu, of seint að sjálfssögðu –
og á tréklossunum. Hann vildi heyra hvað við hefðum
tilbúið og helst eitthvað „þönder-rokk“, eins og hann
kallaði það. Man ekki hvaða lag ég söng, enda var maður
ansi stressaður, en ég þandi barkann sem óður væri, og
beið svo auðmjúkur eftir dómnum. Hann gekk að mér, tók
mér um axlir og sagði: „Heyrðu kallinn minn, á hvaða
vítamínum ert þú? Hvernig væri að deila með frænda?“
Dæmigerður Pétur þetta með að gera sig að „frænda“
svona við fyrstu kynni. Hann stal hjarta mínu þar og þá,
og vináttu okkar fær ekki einu sinni dauðinn slitið.“
Eiríkur Hauksson var með Pétri í hljómsveitinni Start.
„Það var aldrei leiðinlegt í kringum Pétur, hann var svo
léttur og hafði góðan húmor fyrir öllu í kringum sig. Hann
sagði einu sinni frá því að hann hefði verið í Ameríku með
hljómsveit sem átti að „meika það“. Það var svo heitt að
hann ákvað að kaupa sér stuttbuxur. Hann fann fínar
skræpóttar buxur en eitthvað var nú skrítið hvað glápt var
á hann, já eiginlega meira en venjulega, en skítt með það.
Svo hló Pétur hátt þegar hann útskýrði „ég keypti óvart
boxer nærbuxur“. Hann gekk semsagt í nærbuxunum út
um allt og fannst það bara fyndið.“
Oddný B. Halldórsdóttir starfaði með Pétri í plötudeild
Karnabæjar/Steinars á áttunda og níunda áratugnum.
„Ég man eftir óteljandi uppákomum sem sýna Krókinn í
réttu ljósi. Þó langar mig að skjóta á ykkur samtali úr
veislu sem Pétur og Linda héldu nokkrum vinum. Díalóg-
urinn byggði á mónólógum Péturs og viðbrögðum Lindu,
því Pétur sagði kannski: „Linda, skjóttu smá dúndri útá
kantinn.“
Við þessi orð bætti Linda í glösin.
Og þá sagði Pétur: „Linda, skjóttu smá sjúkheitum á
vænginn.“
Við þessi orð rétti Linda fólki meiri kartöflur.
Og Pétur sagði: „Linda, vippaðu dúndri útá kantinn.“
Þá stóð Linda upp og sótti sósu.
Og Pétur sagði: „Linda dúndraðu smá skoti á línuna.“
Þá bætti Linda í glösin.
Kristján Hreinsson skrifaði ævisögu
Péturs í bókinni Pétur Poppari.
„Ógleymanleg er ferð okkar Eyjólfs Kristjánssonar til
Rómar 1991 (Nína), en Pétur var þar í fylkingarbrjósti
fyrir hönd útgáfunnar. Að vanda var hann hrókur alls
fagnaðar og sópaði að honum. Einn daginn skoðaði
hópurinn Péturskirkjuna. Pétur gekk röggsamleg fram við
að smala liðinu inn í helgidóminn. En þegar röðin kom að
honum að ganga yfir þröskuldinn meinuðu verðir honum
inngöngu á þeirri forsendu að hann væri í Iron Maiden
stuttemabol. Eins og þeir sem til þekkja, þá eru merki og
íkon þeirrar sveitar allt annað en guðdómleg og reyndar
frekar í hina áttina. Pétri voru settir þeir afarkostir að
klæða af sér bolinn eða standa fyrir utan. Fyrst Pétur var
kominn alla þessa leið, líkt og Guðríður forðum, þá afréð
hann að fara að fyrirmælunum og hjúpaði sig gallaskyrtu,
hnepptri upp í háls. En hneppti síðan lauslega frá þegar
inn var komið og spókaði sig um á marmaranum með
Járnfrúarskrímslið hálfhulið. Nafni hans, sá er kirkjan
heitir eftir, hefði þó líkast til fyrirgefið honum þetta. Það
var nefnileg erfitt að vera reiður Pétri. Það var í þessari
sömu ferð sem Pétur keypti 18 grýlna jakkann sem hann
átti eftir að skrýðast oft næstu árin. Og reyndar keypti
hann annan 12 grýlna í sömu verlsun. Ég var með honum í
þeim innkaupatúr. Það var líka gaman. En það er önnur
saga.“
Stefán Hilmarsson söng „Krókinn“ með Pétri og Sálinni.
„Undir það síðasta vorum við saman í hljómsveitinni
Gargið og spiluðum mikið í Fjörukránni í Hafnarfirði.
Pétur bjó í Grafarvogi og þar sem ég er hættur að drekka
var ég hálfgerður einkabílstjóri hans. Hann var alltaf
seinn, enda mjög óstundvís. Ég er alveg á hinum endanum,
vil helst vera mættur of snemma. Ég var farinn að
stúrdera það hvernig hann hálfpartinn einbeitti sér að því
að vera alltaf of seinn. Þegar ballinu lauk hófst sama
rútínan aftur. Oft þekkti hann helming gestanna og þurfti
að kveðja alla með kossi, enda þótti honum vænt um vini
sína. Þegar ég var farinn að ókyrrast brosti hann bara
þessu fræga brosi sem bræddi alla, kyssti mig á kinnina
og sagði: Eigum við að fara að koma okkur, kallinn minn.
Við vorum báðir miklir mathákar og oft stofnuðum við
til átveislu í Grafarvoginum þegar við komum loksins
þangað eftir böll. Þótt það væri hávetur fór hann jafnvel
út að grilla, enda kölluðu nágrannarnir hann „vorboð-
ann“!“
Jón Ólafsson bassaleikari var með Pétri í ótal hljóm-
sveitum í gegnum tíðina.