Alþýðublaðið - 15.09.1922, Qupperneq 4
4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
LAMBAKJÖT
frá Slá.tu.rfélag'i Borgfirðinga selt með lægsta verði í
Kjötverzlun E. Milners,
Ltug&veg 20 A.
Sjómannajélagar,
sem eiga ógreidd áratillög sin,
eiu beðnlr ssð greiða þau fyrlr
!ok yfirstandandi septecnbermán
Gjöldum er veitt móttaka á
afgr. Aiþýðubl, alla virka daga
og hjá gjaidkeranum i Hildibrands
tsúsi 7—9 siðdsgis.
£ruð þér aö láta leggja raf-
leiðslur um hús yðar?
Ef svo er. þá komið og semjið
um iamp k*up’n hjá okkur,
það borgar sig.
Þlð vit!ð »ð .Osram* rcfmagns
perur eru bezt/.r Við seljum þær
á að eins kr. 2,25 pr stykki
Hf. Rafmf. Bit! & Ljða
Lstuga^eg 20 B Sími 830
Vörabílar leigðir
I iengri og skemri ferðir.
Jón Er. Jónsson,
Norðurstíg 5. Sími 394.
Árstillögfum
til verkamannafélagsinii Dag.b ú i
er veitt móttaka á laugardögum
kl. 5—7 e m. i húsinu nr 3 við
Tryggvagötu. — Fjármálariíari
Dagsbrúnar. — Jón Jónsson.
Útbreiðið Alþ\ ðublaðið,
hvar sem þið eruð og
hvert sem þið fariðl
Kanpendnr „Verkamannsíns*'
feér í bae cru vinramlegast beðair
*ð greiða hið fyrsta ársgjaldið,
S kr., á'afgr. Alþýðubbðsinæ
Ritstjóri og ábyrgðisSía&ðíjr;
Olafur Friðrvkssm.
'ErentssBlðja.B Gutenberg
Edgar Rice Burroughs: Tarzan snýr aftnr.
En einn kom of nærri, því Tarzan var vanur við að
beita augunum í myrkri frumskóganna, og með ópi
féll Arabinn af baki. /
„Það er skemtiiegt myrkrið, Abdul“, sagði Tarzan
og hló hátt.
En ekki var alt búið með þessu, þvl hinir fimm
þeystu nú allir að þeim í einu, eins og þeir ætluðu
þegar að binda enda á þetta. Tarzán og Abdul hlupu
báðir í skjól við klettana, svo óvinirnir yrðu fyrir fram-
an þá. Skotin dundu, hestarnir spörkuðu, og Arabarnir
hörfuðu frá, til þess að endurtaka árásina; en nú voru
Jþejr að eins fjórlr gegn tveimur.
í nokkur augnablik heyrðist ekkert úr myrkrinu í
kringum þá. Tarzan vissi ekki hvort Arabarnir þóttust
hafa mist nógu marga, eða þeir fóru lengra, til þess
að sitja fyrir þeim, er þeir færu til Bou Saada. En hann
var ekki lengi látinn vera í óvísu, því nú komu þeir
allir 1 einu úr sömu átt. En varla var fyrsta skotið
komið, er mörg skot kváðu við á bak við Arabana.
Og þeim skotum var svarað í sama dúr úr öfugri átt,
<og hófaslög margra hesta heyrðust á leiðinni frá Bou
Saada.
Arabarnir biðu þess ekki, að fá að vita hverjir komu-
menn væru. Um leið og þeir snéru hestum sfnum á
álótta, skutu þeir í áttina til þeirra Tarzans og þeyttu
af stað til Sidi Aissa. Augnabliki slðar kom Kadour
ben Saden með menn stna.
Hinn gamli höfðingi var feginn að finna þá Tarzan
báða heila á húfi og ekki svo mikið sem ripsaða. Hestar
þeirra voru hka ósærðir. Þeir leituðu að mönnunum,
sem fallið höfðu fyrir skotum Tarzans, og létu þá vera,
er þeir fundu þá báða dauða.
„Hvers vegna sagðurðu mér ekki, að þú vildir hitta
þ.essa náungá?" spurði höfðinginn gramur. „Við hefð-
um lfklega náð þeim öilum, ef við hefðum allir beðið
þeirra".
„Þá hefði verið gagnslaust að stanza", svaraði Tar-
zan, „því ef við hefðum riðið áfram beint til Bou Sa-
ada, hefðu þeir alt í einu ráðist á okkur, og allir hefðu
orðið að taka þátt 1 bardaganum. Við Abdul stönzuð-
um til þess, að óþægindin af einkamálum mfnum lentu
ekki á herðum annara, Og svo var dóttir þfn; eg gat
ekki fengið af mér, að hætta á það, að hún yrði kann-
ske skotskffa sex manna._ __ _____
Kadour ben Saden ypti öxlum. Hann gat ekki sætt
sig við það, að hafa verið svikinn um bardaga.
Þessi smáorusta, sem háð hafði verið svo nærri Bou
Saada hafði dregið að sér hermannahóp. Tarzan og
hópur hans mætti þeim réttf utan við bæinn. Foringinn
stöðvaði þá til þess að vita hverju skotin sættu.
„Það var ræningjahópur", svaraði Kadour ben Saden.
„Þeir réðust á tvo okkar, sem dregist höfðu aftur úr,
en þegar við komum aftur til þeirra, flýðu fantarnir
brátt. Tveir þeirra féllu. Enginn minna manna særðist".
Þetta virtist fullnægja foringjanum. Og er hann hafði
skráð nöfn þeiira félaga, hélt hann áfram á vfgvöllinn,
til þess að sækja þá föllnu og rannsaka hvort ekki
hefðist raeð þvf upp á, hvaðan þeir væru.
Tveimur dögum sfðar, lagði Kadour ben Saden af
stað, ásamt dóttur sinni og fylgdarliði, suður á bóginn,
yfir skarðið hjá Bou Saada, áleiðis heim. Höíðinginn
hafði lagt fast að Tarzan, að fylgjast með þeim, og
dóttir hans hafði lagst á sömu sveifina; en þó Tarzan
gæti ekki skýrt það íyrir þeim, fanst honum skyldur
sínar hafa aukist svo við atburðina síðustu dagana, að
hann gæti ekki í svipinn brugðið sér útúrkróka. En
hann lofaði að koma síðar, ef hann gæti því við komið,
og við það urðu þau að sætta sig.
Tarztn hafði eytt þessum tveimur dögum því nær
alveg 1 návist Kadour ben Saden og dóttir hans. H®n-
um þótti gaman að kynnast þessum ákveðnu og her-
skáu mönnum, og notað tímann eins vel og hann gat
að kynnast háttum þeirra og siðum. Hann var jafnvel
farinn að læra orð og orð af máli þeirra, undir hand-
leiðslu hinnar móeygu stúlku. Hann skildi við þau með
verulegum söknuði, er þau fóru, og horfði á eftir þeim
af hesti sfnum, unz þau hurfu í fjarlægð.
Þarna var fólk að hans skapil Hálfviltir lifnaðarhættir
þess, fullir hættum og harðræði, féllu þessura hálf vilta
manni betur í geð, en nokkuð það, sem hann hafði
kynst 1 stórborgum Evrópu. Þarna var líf, sem stóð
jafnvel skógarlífinu framar, því hann gat haft samneyti
við menn — sanna menn, sem hann gat' heiðrað og
borið virðingu fyrir, og þó nátegnda náttúrinni, sem
hann unni. Hann hugsaði sér að ljúka erindi sínu, og