Tíminn - 08.04.1982, Blaðsíða 26

‘1Ú1 í J. S !1!l ■>
26
uridanrerína j
Fimmtudagur 8. april 1982
■ Þeir sátu sem oftar i laufskála
Alfreös Alfreössonar og snæddu
smyglaö flesk úr dós og skiluöu
þvi niöur meö norölenskum djús.
Alfreö konungur i undirheimum,
sat I öndvegi, honum til hægri
handar smjattaöi Uxaskalli en
hinum megin var Húnbogi meist-
ari i undirferlum. Böbó, klám-
hundurinn haföi komiö sér fyrir i
sóffa og sveipaö um sig ábreiöu,
meöan hann át blaöaöi hann
áfergjulega i gömlu eintaki af
Tigulgosanum sem honum haföi
nýlega áskotnast i ránsför um
sumarbústaöi á Vatnsenda. Al-
mannagjá sat Uti i horni og
flysjaöi epli i' eftirrétt. Tvo
vantaöi til aö klikan væri þarna
öll lifandi komin: Aldinblók lá á
gægjum viö sjoppu sem flokkur-
inn haföi fengiö augastaö á, en
Arfur Kelti sat heima meö sveitt-
an skallann og orti ljóö til aö Al-
BÓBÓ KAUPIR
BÖNS AF PÍUM
— þáttur af Alfreð Alfreðssyni og sveinum hans
freö Alfreösson gæti gefiö út
ljóöabók og hirt starfslaun rithöf-
unda.
Þá var bariö aö dyrum og Hún-
bogi stökk á fætur tilaö opna. Þau
hin sáu hvernig hann skrapp
saman. I dyrunum stóö lögreglu-
þjónn meö stórt svart reiöhjól, aö
minnsta kosti tveir metrar á hæö
heröabreiöur eftir þvi og þrútinn i
framan. Hann sagöi:
,,Er Fimmbogi staddur hér?
Fimmbogi Guömarsson?”
„Fimmbogi hvaö?” át Húnbogi
eftirhonum. „Viö þekkjum engan
Fimmboga hér.”
„Bóbó?” bætti lögregluþjónn-
inn ofurrólega viö.
„Já, þú meinar Bóbó, viö
þekkj...” byrjaöi Húnbogi glaöur
i bragöien sá siöan villu sins veg-
ar. „Nehei. Nei, viö þekkjum alls
engan Bóbó...”
En þá kvaö viö skerandi rödd
inni i laufskálanum.
„Nei.Gunnar frændi.þú hér...”
Bóbó kom askvaöandi fram aö
dyrunum. Klámhundurinn og lög-
regluþjónninn föömuöust góöa
stund og klöppuöu hvor öörum á
bakiö. Svo mælti Gunnar frændi,
þvi þetta var enginn annar en
hann:
„Heyröu annars Bóbó minn ég
átti aö biöja voöalega vel aö
heilsa frá henni mömmu þinni.
Jú, jU, hún er miklu skárri af gall-
steinunum og ég átti a ö spyrja frá
henni hvort þú fengir nóg aö
boröa og hvort þú notaöir ekki
ullarbrækurnar hans afa þins sál-
uga og hvort þú ætlaöir ekki
bráöum aö lita inn i heimsókn og
fá þér kökubita og mjólkurglas...
En þaö var nú eiginlega annaö er-
indi sem ég átti viö þig, drengur-
inn minn. Hann sendi mig sko
hann Elias, Elias Bjarkason
rannsóknarlögreglumaöur...”
Bóbó tók viöbragö. Inni i lauf-
skálanum heyröist ískra i Alfreö
Alfreössyni.
„Sko, þaöer vist eitthvaö vesin
meö einhvern danshóp sem var
aö sýna hérna”, hélt lögreglu-
maöurinn áfram, ,,og hann Elias
blessaöur vill meina aö þú sért
eitthvaö viöriöinn máliö. Per-
sónulega held ég auövitaö aö
þetta hljóti aö vera einhver mis-
skilningur og ég sagöi þaö viö
hann, en hann vill vi'st tala viö þig
samt.”
Nú birtist Alfreö Alfreösson I
dyrunum, smávaxinn og ismeygi-
lega glottandi.
„Kva vilt þú, löggimann?”
Gunnar lögregluþjónn lét sér
hvergi bregöa:
„Ja, ég er nú bara aö rabba
hérna i rólegheitum viö hann
Fimmboga systurson minn.”
„Fimmboga?” spuröi Alfreö
hæönislega. Bóbó leit
skömmustulegur á hann.
„Já”, sagöi Gunnar og leit út-
undan sér á Alfreö. „Þetta er
örugglega einhver misskilningur.
En ég verö vist aö fara meö þig
upp á stöö, væni minn,” sagöi
hann dapur i bragöi viö Bóbó.
Bóbó leit á konung undirheim-
anna eins og þaöan væri ein-
hverrar lausnar aö vænta, en
hann skellti bara i góm og hvarf
aftur inn i laufskálann.
„Sé öig, Fimmbogi...”
Þremur stundum siöar sat
Bóbó á trékolli á skrifstofu Elia-
sar Bjarkasonar. Elias Bjarka-
son var á kafi i stórum skjala-
bunka á skrifboröinu Uti viö dyr
sat Reynir aöstoöarmaöur hans
og klippti á sér neglurnar. Svo leit
Elias skyndilega upp og horföi
fast i augu Bóbós.
„Svo þú ert klámhundurinn...”
um varir hans lék órætt bros.
Bóbó þorði ekki annaö en aö
gangast viö þvi.
„Þá veistu alveg hvaö viö eig-
um sökótt viö þig, lasm. Félagi
þinn er búinn aö játa,” bætti hann
viö ibygginn.
Skýrum nú eilitiö nánar frá
málavöxtum. Kvöldiö góöa sem
viö lýstum samkvæmt bestu
fáanlegu heimildum í siðasta
þætti, haföi Bóbó laumast út i
rigninguna svo litið bar á og tekið
leiö tvö upp i Glæsibæ. Þar döns-
uöu um þær mundir sýningar-
stúlkur i pfnupjötlum og leðri sem
Bóbó taldi sig ekki geta misst af.
Hann haföi pantaö borö á besta
staö borð fyrir sex.vel aö merkja
en vegna fyrirlitningar Alfreös
Alfreössonar á holdsins lysti-
semdum af þessu tagi varð raun-
in sú aö Bóbó fór einn.
Þaö leiö og beiö og á þriöja
glasi af pemó var Bóbó farið aö
lengja eftir þessu „getnaöarlega
bönsi af pium”, eins og hann haföi
sjálfur komist aö oröi. Þá birtist
skyndilega flóttalegur maður viö
boröiö, klæddur teinóttum jakka-
fötum, meö há kollvik og breitt
granastæði. Maöurinn leit ráö-
leysislega i kringum sig, kom
auga á Bóbó, sem sat og muldi
eldspýtur og smeygöi sér i autt
sæti viö hlið hans.
„Heyröu, þú hefur kannski
áhuga,” sagöi hann lágum rómi.
„Ha?” svaraöi Bóbó og kom af
fjöllum. „Jújú.”
„Ahuga á þessum pium, meina
ég, ég er að selja aögang.”
„Ha?” svaraöi Bóbó aftur og
kom nú af háfjöllum.
,,Aögang að piunum, maður!”
„En ég er búinn aö kaupa
miöa,” svaraöi Bóbó og dró upp
sex græn spjöld þar sem á stóð
„Danssýning”.
„Nei, ekki svona aögang. Aö-
gang.! ”
Nú sjá Bóbó loks ljós i
myrkrinu.
„Já, þú meinar aðgang. Svo-
leiöis aögang. Ég sem hélt þú
værir aö meina aögang!”
„Nei.égvaraömeina aðgang.”
Maðurinn i teinóttu jakkafötun-
um hló og Bóbó hló á móti. Siðan
horföustþeir i augu eins og sam-
særismenn.
Loks rauf jakkafatamaöurinn
þögnina og þáöi um leiö sopa af
pernói Bóbós:
„En maöur veröur aö geta
borgaö. Þetta er ekki billegt,
enda fá menn sitt fyrir pening-
ana. Svo er þetta lika riski
bissniss”.
Bóbó kinnkaöi kolli fullur
skilnings.
„Miöinn kostar fimm þúsund
kall. Svo geturöu fengiö tvöfalda
þjónustu á afsláttarveröi — sjö-
þúsund.”
„Afsláttarveröi, ha?” Bóbó
hnykklaði brýrnar. Hann haföi
alltaf veriö veikur fyrir útsölu-
prisum.
Þegar danssýningin hófst loks
meö tilheyrandi ljósum og
húllumhæi, hvatningaroröum og
stunum úr áhorfendasal sat Bóbó
með miða upp á þrefalda þjón-
ustu I vasanum. Þetta var ekkert
verð — aöeins níuþúsund krónur.
Teinótti maöurinn var horfinn
jafn sporlaust og hann kom. Þeir
ætluðu aö hittast fyrir utan Hótel
City klukkan hálf eitt um nóttina
og þá ætlaöi jakkafatamaöurinn
ekki aö vera einsamall,meö hon-
um yröu þrjár piur, þar af ein
ljóska og ein austurlensk. Og þau
ætluöu öldungis ekki aö spila
lúdó...
„Já, Bóbó minn viö vitum allt,
þaö er best fyrir þig aö játa
strax”, sagöi Elias Bjarkason
mildur i máli.
„En ég... ég hef ekki gert
neitt,” maldaði Bóbó i móinn.
Elias ætlaði greinilega ekki aö
láta vaöa oni sig, hann byrsti sig:
„Jæja efþú ætlaraö láta svona,
þá erum viö alltaf til i aö fara i
hart,” sagði hann og otaði fjólu-
bláum miöa aö klámhundinum. A
miöanum stóö ,,Fimmföld þjón-
usta á finnska visu.”
Þaö kom fát á Bóbó.
Elias hélt áfram: „Viö vitum
þaö Fimmbogiaöþú varsti félagi
við annan mann aö selja svona
miöa I Glæsibæ hér um daginn.
Reynir kollegi minn sem var þar
i... hmm, sem var þar i eftirlits-
ferö hann keypti þennan á
fimmtán þúsund krónur.”
Reynir greip frammi fyrir yfir-
boöara sinum: ,,Og svo var alls
enginn þarna á Sitti hótell, þaö
var sko alls enginn nema nætur-
vörðurinn og nú þarf ég aö slá
vixil fyrir þessu og...”
Elias baröi reykpigu sinni i
boröið og þaggaöi niður i Reyni
ákveöinni röddu: ,,Þú þegir,
Reynir, nema á þig sé yrt. Annars
ferö þú beina leið i stööumælana
aftur.”
„É-é-ég fékk ekki neina þjón-
ustu heldur...” skaut Bóbó inni.
„Aha! — máliö liggur ljóst
fyrir!” hrópaöi Elfas Bjarkason.
„Og viöhöfum sosum sannanir á
þig þokkapiltinn. Þegar Jónas
varaö leita I vösunum þinum fann
hann þetta...”
Elias rétti sigri hrósandi fram
bleika miðann sem Bóbó haföi
keypt I Glæsibæ. „Þreföld þjón-
usta á tyrkneska vísu”.
„Og viö vitum lika hvaöa orö
fer af þér hér i bænum,” bætti
hann viö.
Bóbó brást i grát.
„En é-é-ég attlaði bara... Ég
attlaði bara... Ég var ekki aö
selja neina miöa,” snökti hann.
„Ég keypti hann bara af þessum
manni, og svo... og svo... var
bara enginn þaddna á hótelinu!”
Bóbó hágrét. Elias leit vand-
ræðalegur á Reyni en dró loks
þvældan vasaklút Ur brjóstvasan-
um og rétti honum.
„Héddna, væni.”
Bóbó byrjaði að þurrka sér um
augun en fleygöi klútnum frá sér
meö ógeöi þegar hann fann
þomaða slummu úr nefi Eliasar í
honum.
„Jæja, jæja,” sagöi Elias
óþolinmóður. „Þetta gengur ekki.
Ég er hræddur um aö viö veröum
aö rannsaka máliö betur. Þú
veröur héma i nótt,” sagöi hann
hastarlega við Bóbó sem varö til
þess aö hann fékk nýtt grátkast.
Stundu siöar lokuöust þungar
dyrnará slýgrænum klefanum að
baki honum.
„...Og svo lokaðist klefahuröin
á eftir honum.”
Aldinblók, snuörarinn sem allt
frétti og vissi hafði lokiö máli
sinu. Alfreö Alfreösson reis úr
öndvegi sinu I laufskálanum,
kveikti sér i kamel-sigarettu og
sagöi hugsi:
„Hann áttiþetta nú inni. Ég var
búinn að haröbanna honum aö
fara i Glæsibæ. En viö látum ekki
Elias kallinn Bjarkason komast
upp meö aö læsa einn af okkar
mönnum inni — nú tökum viö til
okkar ráöa, strákar...”
framhald