Tíminn - 06.05.1982, Blaðsíða 10

10
frimerkjasafnarinn
15
borgarmálj
Uppboðsefni.
Uppboð - afmæli
■ I fyrri þætti hefi ég aðeins
minnst á endurvakningu upp-
boðsfyrirtækisins Hlekkur. Nú
hefir uppboðskrá þessa fyrir-
tækis verið send út og er hér
um fyrsta islenska stórupp-
boðið á frimerkjum að ræða.
Bæði er það er varðar upp-
boðsstærðina i heild, 640
númer, og einnig gæði efnis á
uppboðinu. Dýrasta einstaka
númerið er Hópflug ttala
ónotuð samstæða á kr. 7 .800,-,
en 73 númer fara yfir 1.000.00
króna lágmarksboð, eða
11,4%. Þar þarf vist margur
að gripa til meira en vasa-
buddunnar.
Mikið er af skildinga og
auramerkjum á uppboðinu og
það sem kannske vekur mesta
athygli, en það eru margs-
konar bréf og póstsögulegir
hlutir, stimplar og t.d. helm-
ingaða 20 aura merkið meö
Kristjáni X. stimplað á Hofs-
ósi, sbr. Hans Hals safnið. Þá
eruflugbréfeinnigmeð þarna,
eins og t.d. Light flugið og
fleiri slikir góðir bitar. M.a.
eru þarna upprunastimplar á
kortum eins og eitt kort með:
„ISAFJÖRÐUR - HRAUN-
GERÐI — VÖLLUR” svo
nokkuð sé nefnt. Skipsbréf,
fylgibréf, Fyrstadagsbréf,
póstávisun og Zeppelinbréf.
Allt eru þetta hlutir, sem getur
að lita i uppboðsskránni. Upp-
boðið verður haldiö i ráð-
stefnusal Loftleiða, sunnudag-
inn 9 .mai klukkan 13.30. Efnið
veröur sýnt i Frimerkjamið-
stöðinni sunnudaginn 2. mai
kl. 14.00 til 17.00 og svo á upp-
boðsdaginn klukkan 10,00—
11,30. Þá þurfa öll skrifleg boð
aðhafa borist fyrir 8. mai. Ég
hefi öruggar fregnir af þvi, að
þegar sé kominn fjöldi skrif-
legra boða utanlands frá og
auk þess einnig innlend.
Þetta er eins og áður segir
stærsta innlenda uppboðið
hingað til og til að allt gangi nú
sem best munu þeir Haraldur
Sæmundsson og Hálfdán
Helgason, báðir skiftast á um
að bjóða upp.
Þá mun fyrirtækið vera með
myntuppboð svo til tilbúið og
listmuna uppboð sömuleiðis.
Bókauppboð og frimerkjaupp-
boð blða haustsins. Næsta
frimerkjauppboð verður i
október, en efni er veitt mót-
taka til 15. ágúst. Myntupp-
boðið er hinsvegar 12. mai og
efni tekið inn til 20.april.
Það er mikill skaði aö upp-
boðslistinn er ekki betur
prentaður og á betri pappfr.
Þetta er 6. uppboð Hlekks og
nú virðist loks hylla undir að
við hér heima eignumst upp-
boðsfyrirtæki á heimsmæli-
kvarða.
Það eru mörg afmæli nýliðin
i sögu frimerkjasöfnunar hér
á landi eða framundan og vil
ég minnast hér á nokkur
þeirra.
Verðskráin „íslensk fri-
merki” kom út 25. árið i röð á
siðastliðnu ári og hefir fyrir
löngu haslað sér völl, sem
verðlisti íslandssafnarans,
ekki aðeins hér heima heldur
og erlendis. Nýlega hefi ég
fengið bréf frá Rússlandi, frá
mönnum er safna Islandi og
visa þeir til listans, einn segist
meira að segja hafa notað
hann i mörg ár og ætlar að
nota skipulag hans til að setja
upp safn sitt til sýningar á al-
þjóðlegri sýningu i haust.
Hvernig listinn er þangað
kominn veit ég hinsvegar
ekki, það skildi þó aldrei vera
gegnum Bandarikin, en þar er
ötull sölumaður listans og fri-
merkjasöfnunin þekkir ekki
landamæri.
Félag frimerkjasafnara i
Reykjavik heldur svo upp á 25
ára afmæli sitt í ár og heldur
þá m.a. veglega frimerkja-
sýningu í haust. Ættu þeir sem
áhuga hafa á að sýna á henni
að skrifa félaginu i Pósthólf
171, Reykjavik og biöja um
eyðublað. Þá verður gefin út
vegleg sýningarskrá og af-
mælisrit, af þessu tilefni auk
annarra hátiðarhalda, sem
meðlimirnir og aörir geta tek-
ið þátt I og glaðst á þessum
áfanga.
Landssamband islenskra
frimerkjasafnara verður svo
15 ára á næsta ári og heldur
fyrstu norrænu frimerkjasýn-
inguna i Laugardalshöllinni
árið eftir. Verður það veglegt
verkefniað 15ára starl'i loknu.
Þegar i haust kemur út fyrsta
sýningarblokkin af tilefni
þessarar sýningar, önnur svo
á næsta ári og sú þriðja er sýn-
ingin opnar. Eru allar þessar
blokkir með yfirverði til að
bera kostnaðinn viö sýning-
una. Er vonandi að fri-
merkjasal'narar láti sitt ekki
eftir liggja um að kaupa
þessar blokkir, þ.e.a.s. þeir
sem á Islandi búa, þvi að i
nokkrum greinum um sýning-
una úr erlendum blöðum,
gefur að lesa að þarna verði
um blokk að ræða i litlu upp-
lagi og að Islendingar séu
tregir til að kaupa frimerki
með yfirverði, svo eins gott sé
að fara þegar að panta frá
Frímerkjasölunni. Vafalaust
verður margt fleira til hátiða-
brigða á afmæli Landssam-
bandsins, sem siöar verður
sagt frá.
Þá munu einhver af fri-
merkjafélögunum úti á landi
fara að eiga afmæli á næstunni
og væri gaman að heyra frá
þeim um það og hvernig þau
hyggjast halda upp á þau.
Ennfremur bið ég félögin að
senda mér nokkur orð um
félagsstarfið i vetur.
Sigurður H. Þorsteinsson

Sigurður H. Þorsteinsson skrifar
■ Það er sama hvert þú ferð og hvert þú kemur í þess-
um heimi/ alls staðar rekstu á Isiendinga. i svörtustu Af-
ríku og eyðimörkum Ástraliu áttu á hættu að hitta land-
ann og ekki kæmi mér á óvart þó að eins og þrír slíkir
byggjuá sjálfum Falklandseyjum. I Noregi og skyldum
löndum er allt krökkt af islendingum og reyndar mesta
furða að við skulum ekki vera til í f leiri en ca 230 þúsund
eintökum. Það ætti því engum að bregða þó hann frétti
af islending á hinum eða þessum, mögulega eða ómögu-
lega staðnum, en ég verð að játa að ekki átti ég von á að
finna einn slíkan í afdölum Heiðmerkurfylkis í Noregi.
Jú, en mikil ósköp.Þarna var íslendingur, bóndi í ofaná-
lag og til að kóróna allt — alinn upp á malbikinu í
Reykjavík.
íslenskur bóndi í
afdölum Noregs:
„NAGRANNARNI
HAFA VERKI E NSTAKLEGA HJALPSAM R
V
Lövhaugen söndre stendur afskekkt og aldrei er einangrunin meiri en þegar mikið hefur snjóað. Snjó tekur heldur ekki upp fyrr en langt er komið fram á vor.
Mynd: ESE/Noregi
T ryggvi
Tryggvason, Reykjavíkurpilturinn sem varð bóndi í Noregi
Þeir eru liklega fáir sem hefur
órað fyrir þvi að þaö ætti fyrir
Tryggva Tryggvasyni, 33 ára
gömlum Reykviking, að liggja að
verða bóndi i Noregi. Jafnvel þegar
hann var aö passa skjáturnar hans
Björns á Löngumýri, ásamt
norskri eiginkonu sinni var þessi
hugmynd fjarlæg i flestra hugum.
En þannig er það nú samt. Tryggvi
hefur verið sjálfs slns herra sl. þrjú
ár og er að koma sér upp hinu
mesta myndarbýli á Lövhaugen
söndre, eins og jörðin i Julussdalen
I Heiömörk heitir. I fyrra byggðu
Tryggvi og eiginkona hans, Inge-
borg Freidis, nýja hlöðu og fjós og
þau segjast bæði vera komin til að
vera.
— Okkur liður mjög vel hér I
Julussdalen og við gætum ekki
hugsað okkur betri nágranna, segir
Tryggvi. — Þegar við byggðum
hlöðuna og fjósið, dreif að fólk
héðan úr sveitinni og hjálpaði
okkur á alla lund. Þar var ekki
verið að krefjast endurgjalds.
Það verður ekki annaö sagt en aö
fólkið i sveitinni hans Tryggva sé
dálitið sérstakt. Einangrun dalsins
er mikil enn þann dag i dag, sér-
staklega á vetrum. Fyrr á timum
lifði fólk þarna og dó án þess að það
þyrfti nokkru sinni að fara út fyrir
sveitarmörkin og kaupstaðurinn
Hamar, 60 km frá hefði eins getað
verið á tunglinu. Frægastir urðu
Julussdölingar fyrir frægt verkfall
meðal skógarhöggsmanna fyrr á
öldinni, er Heiömörk stóð enn undir
nafngiftinni „Rauða fylkið”. I
þessu verkfalli vann verkalýðurinn
frækinn sigur vegna samstöðu
sinnar og að þessum arfi býr fólk
enn þann dag i dag.
Sem fyrr segir voru þeir fáir á
mölinni i Reykjavik á uppvaxtar-
árum Tryggva sem óraði fyrir að
borgarpilturinn yrði bóndi og hvað
þá að það yrði meðal norskra
kinda. Það kom þó fljótt i ljós að
Tryggvi undi sér hvergi betur en i
sveit og áhugi hans á landbúnaði
varð til þess að hann fór seinna i
Bændaskólann á Hvanneyri. Að
loknu búfræöinámi brugðu Tryggvi
og kunningi hans, Hreiðar Jónsson,
sér til Noregs þar sem þeir settust
á skólabekk i landbúnaðarskól-
anum i Vefsen, skammt frá Mos-
jöen i Nordlandfylki. I Mosjöen
kynntist Tryggvi, Ingeborg Freidis
sem siðar varð eiginkona hans.
Að náminu I landbúnaðarskól-
anum loknu, fluttu Tryggvi og
Ingeborg til Islands þar sem þau
bjuggu i fjögur ár.
— Við vorum fyrsta árið hjá
Birni Pálssyni á Löngumýri, en
siðan hjá hinum ágæta bónda og
manni, Agli Halldórssyni i Holts-
seli I Eyjafirði, segir
Tryggvi. — Við ákváðum þó fljót-
lega að flytja til Noregs og upphaf-
lega ætluðum viö okkur aftur til
Norður-Noregs, heimaslóða Inge-
borg, en þar hafði ég fengið vinnu.
Við ætluðum fyrst i heimsókn til
systur Ingeborg sem bjó ásamt
eiginmanni sinum og fjölskyldu I
Elverum i Heiðmerkurfylki, en
siðan ætluðum við norður. Það varð
þó ekkert úr þvi, þar sem systirin
og maður hennar töldu okkur á að
setjast að I Elverum. Ég fékk vinnu
hjá stórbóndanum Engebret Grin-
dalen, en hjá honum var ég I tæp
fimm ár.
A meðan Tryggvi var I Elverum
byrjaði hann að kaupa kindur, en
draumurinn var alltaf sá að eignast
eigin jörð.
— Við leituðum lengi fyrir okkur
að heppilegri jörð, en ekkert gekk.
Við vorum eiginlega orðin úrkula
vonar er hringt var I okkur frá
skrifstofu Búnaðarfélagsins i Heið-
mörk og við spurö hvort við hefðum
áhuga á jöröinni Lövhaugen söndre
i Julussdalen. Ég fór slðan sam-
dægurs og ræddi við eigandann og
það varð úr að við keyptum jörð--
ina, segir Tryggvi.
Tryggvi og Ingeborg eru með
rúmlega 100 kindur, en vegna fjós-
og hlöðubyggingarinnar urðu þau
að bæta við kúm til aö geta staðið i
skilum og borgað vexti af lánum
sem þau urðu að taka vegna
jaröarkaupanna.
— Viö erum núna með sjö mjólk-
andi beljur, auk kindanna og svo er
ég með tvo islenska hesta hérna i
nágrenninu, segir Tryggvi.
Að sögn Tryggva er helsti
munurinn á þvi aö vera bóndi i
Noregi og á Islandi sá, að i Noregi
nægja u.þ.b. 100 kindur til aö fram-
fleyta fjölskyldu, en hætt er viö að
200—300 ef ekki fleiri þurfi til á Is-
landi. Þá er einnig nóg að vera með
um 9—12 kýr, en hætt er við að fáir
lifðu af slíku á Islandi. Stærsti hluti
Lövhaugen söndre er vaxið skógi
og verður Tryggvi þvi aö leigja
jarðir viðs vegar I Julussdalen.
— Þetta er ósköp þreytandi,
segir Tryggvi, en lengst verður
hann að fara um 30 km til að
heyja. — Þetta stendur þó vonandi
til bóta, þvi að við erum byrjuð að
■ Fjölskyldan Tryggvason — Anita Maria, Ingeborg með Miriam, Tryggvarnir og Valborg.
rækta jörðina og hver veit nema að
maður nái sér seinna meir I aðra
landspildu I nágrenninu.
Tryggvi og Ingeborg eiga fjögur
börn og eru tvö þeirra. Valborg
(12) og Anita Maria (11) fædd á ís-
landi. Tryggvi Friðlaugur (7) og
Miriam (2) eru hins vegar bæði
fædd i Noregi. Ekkert barnanna
talar Islensku svo heitið geti, en
Ingeborg talar ágæta islensku.
Tengslin við Island eru heldur ekki
svo mikil og það eina sem Tryggvi
hefur þurft að hafa af tslendingum
að segja undanfarin ár, er þegar
hann þurfti að fá íslensku hestana
flutta til Noregs.
— Ég samdi við Iscargo um
flutninginn og leigði mér siðan bil
og var mættur út á Fornebue-flug-
völl við Osló er flugvélin kom. En
einhvern veginn höfðu hestarnir
gleymst. Ég varöþvi að snúa heim
nokkrum hundruðum króna fátæk-
ari. Sama sagan endurtók sig svo
aftur nokkrum dögum seinna,
þannig að ég varð að hringja til Is-
lands og rifast I þeim hjá Iscargo.
Þar var mér lofað öllu fögru, og I
trausti þess leigði ég mér enn einn
bilinn og keyrði þessa 150 kiló-
metra leið til flugvallarins. I það
skiptið kom engin flugvél, en mér
var sagt að hún hefði lent i Bergen.
Það var svo hringt i mig heim frá
Bergen og mér sagt að ég yrði að
sækja hestana þvi annars yrðu þeir
skotnir. Ég varð þvi að keyra þessa
u.þ.b. 700 km. leið til Bergen um
nóttina og ná i hestana.
Einhverjar smábætur fékk
Tryggvi, eða afslátt á fluginu, en
útgjöldin voru mörgum sinnum
meiri.
Tryggva hefur tekist aö laga sig
vel að aðstæðum Noregi, en þrátt
fyrir að hann þekki orðiö vel til
norsks fjárbúskapar og norskra
kinda, á hann erfitt með aö gera
upp á milli þeirra norsku og
islensku.
— Islenska ullin er mikið fin-
gerðari og betri, segir hann, en
þegar talið berst að lambakjötinu
er erfiðara að gera upp á milli.
— Ætli kjötið sé bara ekki jafn-
gott, segir Tryggvi, en bætir þvi við
að hann sakni hangikjötsins, þó að
hann fái af og til slikar sendingar
frá gamla landinu.
Nú er kominn timi til aö kveðja
Tryggva og fjölskyldu hans og að
hætti góðra bænda fylgir Tryggvi
mér út á hlað. Um leið og hann
opnar dyrnar berst sérkennileg
angan inn i húsið og sjálfur gæti ég
svarið að þelta var hangi-
kjötslykt. Tryggvi neitar þvi þó
staðfastlega að hann sé að gera til-
raunir með norskt hangikjöt, en
neitar þvi þó ekki að lyktin sé
hangikjötsleg. En þetta á sér allt
sinar skýringar. Lyktin kemur ein-
faldlega úr haugi af gömlu norsku
heyi sem Tryggvi er að brenna úti
við túnfótinn. Kannski hefur slæðst
þar kjötbiti meö, en vist er að hægt
væri að reykja ýmislegt með hey-
inu atarna. Svo góð var lyktin.
— ESE/Noregi
Myndir og
texti:
Eiríkur St.
Eiríksson,
Noregi
* *«i
« a '
» «
38 * *

* ■ - .***'.»
rr *í
I KftSS
- ■ nmm - ii u m
n!|,J H
WKr j I ..

Hagsmunamál Reykvíkinga:
Ríkið yfirtaki
Borgarspítalann
■ Eitt aðalstefnumál Fram-
sóknarflokksins i borgar-
stjórnarkosningunum i
Reykjavik er að þegar i stað
verði hafnar viðræður við rik-
isvaldið um að það yfirtaki
rekstur Borgarspitalans.
1 ár má búast við að rekstur
Borgarspitalans kosti hverja
reykviska fjölskyldu um
140.000 gkr. eða 1.400 nýkr. i
beinhörðum peningum.
Er þarna um að ræða skatt
sem Reykvikingar greiða til
heilsugæsluþjónustunnar sem
aðrir landsmenn greiða ekki.
Borgarspitalinn er i reynd
landsspitali. Þangað koma
sjúklingar hvaðanæva af land-
inu. En Reykvikingar greiða
kostnaðinn af dvöl þeirra.
Slikt er óréttlátt.
Astæðurnar fyrir þvi aö
reykvikingar þurfa að bera
svo þungar fjárhagslegar
byrðar af Borgarspitalanum
eru aðallega tvær.
1 fyrsta lagi þarf borgin að
greiða allan rekstrarkostnað
Borgarspitalans svo sem laun
um hver mánaðamót. Siöan á
rikið að greiða samsvarandi
upphæð mánuði siðar til borg-
arinnar.
Borgin þarf þannig aö fjár-
magna eins mánaöar rekstur
á Borgarspitalanum hverju
sinni. Þetta fé verður ekki
fengið á annan hátt en með
hæstu vöxtum sem á þessu ári
hafa oft verið um 4,75% á
mánuði.
Þetta hefur þvi þýtt mikla
bindingu á fjármunum Reyk-
vikinga. Megin ástæöa fyrir
fjárhagsbyrðum reykvikinga
vegna Borgarspitalans er sú
að heilbrigðisyfirvöld hafa
ætlað Borgarspitalanum of lág
daggjöld.
Rikisvaldið hefur þvi þannig
viljandi reynt að smokra sér
undan þvi að greiða kostnað-
inn við rekstur Borgarspital-
ans I trausti þess að reykviskir
skattgreiðendur létu sér það
vel lynda að borga rekstrar-
hallann sem þá ætti að öllu
réttlæti fullnægðu að dreifast
á alla Iandsmenn.
Onnur ástæða fyrir þvi að
rikið á að yfirtaka Borgarspit-
alann er sú að með þvi að spit-
alinn sé á framfæri borgarinn-
ar þarf borgin að standa i
flóknum launasamningum
fyrir starfslið Borgarspitalans
á sama tima og rikisvaldið
stendur i samskonar samn-
ingum við starfslið Lands-
spitalans. Leiðir þessi tvi-
verknaöa samningagerð til
margháttaðrar togstreitu
samkeppni og misskilnings
við gerö kjarasamninga
heilsugæslustétta.
Siöast en ekki sist má svo
benda á að yfirtaka rikisins á
Borgarspitalanum þýðir betri
heilsugæslu.
Efalaust er mönnum ekki
liðið úr minni sú mikla um-
ræöa sem fram fór um sneið-
myndatökutæki fyrir nokkru.
Talið var nauðsynlegt að
slikt tæki væri til hér á landi en
ekki var samkomulag um
hvort þetta tæki skyldi sett á
Landsspitalann eöa Borgar-
spitalann. Endirinn var sá að
þessi fokdýru tæki voru keypt
á báöa spitalana.
Fróðir menn hafa látið hafa
sig fy’-ir þvi að eitt slikt tæki
sé til i Kaupmannahöfn og sé
það nóg fyrir þá milljónaborg.
Samkeppni er ávallt góð en
hún getur gengið út I öfgar.
Framsóknarílokkurinn tel-
ur að það sé ekki þörf á aö
fram fari mikil samkeppni um
sjúklinga á spitölum landsins.
Miklu brýnna sé að byggð sé
upp ein góð sjúkradeild hver á
sinu sérsviði I stað þess að
byggja upp margar lélegar
sjúkradeildir sem sinna eiga
sama verkefni og eru i sam-
keppni um sjúklinga.
Með samræmingu á rekstri
sjúkrahúsanna hér i borginni
okkar hlýtur þjónustan þvi að
batna Reykvikingum sem öðr-
um öllum landsmönnum til
góðs.
Sveinn G. Jónsson.
Sveinn G. Jónsson
skrifar
Feögarnir Tryggvi Tryggvason og Tryggvi Friðlaugur Tryggvason með
fyrsta lamb vorsins Mynd: ESE/Noregi