Tíminn - 16.05.1982, Blaðsíða 10

’■ Jájá, við urðum vist eins árs i
siðustu viku: Helgar-Timinn. Ef
við reiknum með að blaðið hafi
komið út 52svar og verið 32 siður i
hvert sinn gerir það samanlagt
1664 blaðsiður. 1664, hvernig list
ykkur á það, dyggu og trúföstu
lesendur? Þó svo að við gerum
ráð fyrir að um það bil 500 hafi
komið ýmist frá Framsóknar-
flokknum eða auglýsingadeild-
inni þá eru samt eftir rúm-1
lega 1110 siður sem við höfum
skrifað á árinu — skrifað með
blóði, svita og tárum, liggur
mér við að segja. Vitiði hvers-
lags kleppsvinna það er að
skrifa Helgar-Timann? Mann-
fæðin á þessari stassjón mið-
að við blaðsiðutal er áreiðan-
lega heimsmet, og afköstin sömu-
leiðis. Ef einhver skyldi vera i
vafa, þá er þaö ekki til fyrir-
myndar — þaö er til vansa aö
eiga slikt met. Dálksentimetri
eftir dálksentimetra hefur ruðst
út úr þessari ritvél (sem er af
gerðinni Brother Pro-Lectric
6213}) og stór hluti alveg efunar-
laust argasti þvættingur og
hreinasta bull.
Ég játa að ég skrifaði þetta i
gær — frá þér séö, lésari minn —
seint i gær. Þá er timapressan
orðin óhugguleg, auglýsingar
heimta að þeim verði komið fyrir
á skikkanlegum stöðum (þær eru
ýmist of margar eða of fáar, of
stórar eða of litlar, aldrei pass-
legar), útlitsteiknarinn er orðinn
þungur á brún (siða 2 er ennþá
eftir, við erum búnir að bjarga
forsiöunni i horn), það er vesin
hér og það er vesin þar. Og til
hvers i ósköpunum? „The people
must have something good to
read, on a Sunday” — er það mál-
ið, eins og Clash söng? Hefurðu
fundið þér eitthvað gott að lesa?
Ef svo er, þá er tilganginum lik-
lega náð. Ef ekki, ja hvað er þá til
ráða? Og það má taka það fram
aö sá söngur hljómsveitarinnar
Clash sem hér var vitnað i (ekki
svo að skilja að ég hefði ekki
getað látið mér detta það i hug
sjálfur) var ádeila á sunnudags-
blööin: þessum óttalega meðvit-
uðu mönnum þóttu sunnudags-
blöðin fánýtir sneplar. Það hefur
nú svo sem hvarflað aðmér lika.
Enþráttfyrirallt held ég að við
höfum dálitla ástæðu til að vera
dálitið montnir. Það er ýmislegt
sem við höfum gert vel. En hvað?
— það man ég ekki. Ég veit bara
að þó nokkur fjöldi fólks af öllu
tagi hefur lýst sig sæmilega á-
nægt með blaðiö, og mér hefur
veriðsagtað bændunum á Vopna-
firði þykir ákjósanlegt að kúra
uppi i rúmi á vetrarkvöldum og
lesa löngu greinarnar okkar. Þá
höfum viðalla vega það. Annars á
ég i mestu vandræðum með að
segja nokkuð af viti um þetta
blaö. Við höfum ekki fylgt neinni
stefnu, hvorki prédikað eitt né
annaö, og þó áherslur hafi verið
mismunandi frá blaði til blaös, þá
held ég að okkur hafi tekist aö
vera svona skitsæmilega fjölhæf-
ir. Eins vist að einhverjir verði ó-
sammála þessu en ég læt það
flakka samt. Stundum höfum viö
veriö skammaðir fyrir-að skrifa
of mikiö um popp — jafnvel pönk!
— en mér er sama. Poppiö og allir
þess fylgifiskar er staðreynd sem
ekki veröur framhjá horft, þó
menn kannski fegnir vildu. Ég
held að á þessu sviði höfum við að
ýmsu leyti fy lgst betur meö en h in
blöðin. Og á hinn bóginn hofum
viöskrifaðótrúlega mikið um það
sem má kalla þjóölegan fróðleik,
upprifjanir, samantektir, viðtöl
— kannski ekki um búskaparhætti
til forna eða hverju húskarlar
klæddust þegar þeir fóru I verbúð,
en þetta er fróðleikur samt. Fróð-
leikur sem flestir hafa bara gott
af að þekkja nokkuð til. Alveg
eins þeir sem lesa bara popp-
skrifin okkar.
Og einhvern tima hefur manni
veriðálasaðfyrir að of mikið væri
i blaðinu um bókmenntir, rithöf-
unda, listamenn af öðru tagi.
Jæja, þaö er vist ekki of mikið
skrifað um þau mál i islensk blöð
svo ætli við höldum ekki bara á-
fram á sömu braut? Mig rámar
lika i að við höfum skrifað um
skák, og gerum máske enn, það
getur vel verið að smáklausa hafi
einverju sinni birst um Anthony
Burgess. Ég veit ekki nema það
sé lesiö i Munchen...
Hitt skal ég viðurkenna, og það
fúslega, að við erum full brokk-
gengir. Eöa það finnst mér. Það
kemur gott blaö einn laugardag,
næsta laugardag... jæja, tölum
ekki um það. En það er ekkert
vist að við öðru sé að búast af
heimsmethöfum i dálk-
sentimetrafjölda og afköstum.
Þeir sem á annað borö vilja lesa
heimsmetið okkar verða bara aö
vera þolinmóöir og biða eftir
næsta blaði. Og mér segir svo
hugur að þeir geri það, við eigum
okkur—trúiég —ansitryggan og
góðan lesendahóp, og getum auð-
vitaö verið pinulitið montnir af
þvi lika ef það er rétt.
En þaö er ekki bara fyrirbærið
Helgar-Timinn sem á afmæli.
Það er lika ár siðan gerðar voru
þær breytingar á Timanum sjálf-
um (sem okkur þykir gaman að
kalla fylgirit Helgar-Timans)
sem auðvitað leiddu beinlinis til
þessaöhnokkinn varðtil: Helgar-
Timinn. Og hvernig hafa þær
breytingar lukkast? Það er ekki
óhæfilegt aö velta þvi fyrir sér.
Ég las i blöðum fyrir nokkru
siðan að á flokksþingi Fram-
sóknarflokksins hefði komið fram
töluverð gagnrýni á Timann, en
ef einhver skyldi ekki vita það er
það Framsóknarflokkurinn sem
gefur Timann út. Gagnrýni, ol-
ræt, en þvi miður mun gagnrýnin
einkum hafa beinst að þvi að
Timinn væri ekki nógu harður á
framsóknarlinunni, ekki nógu af-
gerandi málgagn. Ég segi þvi
miður, vegna þess að svo var
helst að skilja að þessir gagn-
rýnendur vildu að stefna Fram-
sóknarflokksins kæmi fram i
fréttaskrifum blaðsins og öllu
efni, en ekki einungis i leiðara og
merktum pólitiskum skrifum.
Það er dálitið illt til þess að vita
að þessu skuli hafa verið haldið
fram, og ég vona að þaö sé rétt að
þeir hafi ekki verið margir sem
það gerðu.
En gæti nú einhver upplýst mig
um það hvernig á að túlka stefnu
Framsóknarflokksins i fréttum?
Eða hvaöa annars flokks sem er?
Við höfum viti til varnaðar, þar
sem er Þjóðviljinn. Þjóðviljinn
hefur flesta burði til að vera afar
gott blað, hann hefur yfirleitt á að
skipa ágætu fólki og hefur stund-
um tekið hressandi spretti. En
Þjóðviljinn er ekki gott blað
meðan allar fréttir, hversu smáar
sem þær eru og um hvað sem þær
fjalla, eiga það til að breytast i
svolitla leiðara um Alþýðubanda-
lagið eða stefnumál þess og skoð-
anir. Það tekur enginn mark á
Þjóðviljanum sem fréttablaði —
og þó : skyldu Allaballar gera
þaö sjálfir? — en á þessu eina ári
sem liðið er siðan Timanum var
breytt hefur hann orðið eitt allra
besta fréttablað á landinu. Ég tel
mig geta sagt þetta með góðri
samvisku. Dæmi Moggans er
ööruvisi en útkoman svipuð, þó
Morgunblaðsmenn gangi ekki
nándar nærri eins langt og þeir á
Þjóðviljanum.
Spurningin snýst um það hvers
eðlis blað sem er i eigu stjórn-
málaflokks á aö vera. A það að
veravanalegt fréttablað með fag-
legan metnað á sinu svíði en pðli-
tikin á sérstökum bás, eða á það
að vera einhvers konar pólitiskt
sendibréf milli flokksfélaga svo
þeir viti hvaða skoðun þeir eiga
að hafa á hvaða máli sem er?
Sem betur fer hafa framsóknar-
menn valið fyrri kostinn, og ég
vona að þrátt fyrir þá gagnrýni
sem kom fram á flokksþinginu
haldi þeir fast við þann kost.
Þannig halda þeir úti veglegu, al-
vöru blaði og geta svo rekið sina
pólitik eins og þeir vilja þar sem
það á við.
Nú er kannski rétt að ég taki
skýrt fram að ég skrifa þetta að-
eins vegna þess að við erum eins
árs. Ekki vegna þess að fram-
sóknarmaddaman fari hér um
með pilsaþyt og heimti sin
sjónarmiö i fréttir eða almennar
greinar. Hafi einhver áhuga á að
túlka ofangreint á þá lund skal á-
réttað að svo er ekki. öll blöð hafa
gott af þvi að staldra við og hugsa
sinn gang — eru afmæli ekki til-
valin tækifæri til slikra heila-
brota?
Ég held sem sé, og er raunar
alveg sannfærður um, að það var
rétt stefna sem Timinn tók
fyrir einu ári. Blaðiö var
staðnaö, það verður að viður-
kennast, en nú hefur það rétt úr
kútnum og margt hefur tekist vel.
Það held ég að allir hljóti að
viðurkenna. Einhvers staðar
hefði eflaust verið hægt að gera
betur — með meiri peningum,
fleiri mönnum og svo framvegis
— en það er ekki til neins aö setja
sérof háleit markmið eða vera of
bjartsýnn. Svo má sjá til eftir ár i
viöbót. Aðrar 1664 siður!
Ojæja. Það var nú það. Hvernig
ætli siðu 2 liði?
—ij-
Illugi Jökulsson,
blaðamaður, skrifar