Tíminn - 13.06.1982, Blaðsíða 6

■ „Jæja lið. Nú er kominn tími til að
við tökum til höndinni."
Alfreð Alfreðsson, okkar maður í
undirheimum, dustaði af sér vinar-
brauðsmylsnu og saup slefið úr siðustu
límonaðiflöskunni. Liðið - Arfur Kelti,
Aldinblók, Húnbogi og Uxaskalli - leit
upp. Þeir voru staddir í laufskála
Alfreðs i Þingholtunum og það var
letilegt laugardagssiðdegi. Uxaskalli var
enn með munninn fullan af vínarbrauði.
„Héddna, Alfreð... smjatt smjatt...
það er héddn aa... k j ams... það er sko... “
„Ekki tala með fullan munninn - jú
brút!“ skipaði Alfreð. „Og ég hlusta
ekki á þínar uppástungur. Ekkert nema
lási sjoppuhnupl og bísa buddunni af
gömlum konum. Nei , nú þurfum við að
meika eitthvað stórt. Eitthvað sem tekið
verður eftir.“
Alfreð hafði kvöldið áður verið að
glugga í úrklippubókina sem hann
geymdi heima hjá Herborgu móður
sinni á Barónsstignum og komst að þvi,
sér til ómældrar skapraunar, að það voru
margar vikur siðan blöðin höfðu eytt
nokkru plássi að ráði undir klæki
— Þáttur um A. Alfreðsson kóng í undirheimum
flokksins. í mesta lagi nokkrir eindálkar
innblaðs um sjoppuþjófnaði Uxaskaila.
Við svo búið mátti ekki standa, en
gallinn var sá að á sumrin var Alfreð
latur og sljór og fékk fáar hugmyndir -
veturinn var hans timi.
„Jæja þá, Alfreð,“ sagði Arfur Kelti,
og stangaði sykurinn úr töngunum á sér
með brotinni eldspýtu. „Hvað ertu með
i huga?“
„Ja,“ svaraði Alfreð og gerði sig
ibygginn á svipinn. „Ég er með böns af
52-80 HESTAFLA
MEÐ FULLKOMNASTA BÚNAÐI
SEM VÖL ER Á
LEITIÐ UPPLÝSINGA HJÁ SÖIJUMÖNNUM OKKAR
$ VÉLADEILD SAMBANDSINS
Ármúla 3 Reykjavík Sími38900
hugmyndum. En það er best að heyra
fyrst hvað ykkur dettur í hug. En þegi
| þú, Uxi “
Uxaskalli tautaði eitthvað í barm sér
en það sló þögn á hina. Þeir hugsuðu
svo stift að það brakaði í kollunum á
þeim og augabrúnirnar veltust upp og
niður um andlitin. Nema hvað Hún-
bogi, meistari flokksins í undirferlum,
gerði sér far um að sýnast kæruleysis-
legur. Hann hallaði sér aftur á bak í
sólstólnum og blistraði lagstúf: „When
Johnny comes marching home... „Al-
freð ákvað að gera honum það til geðs
að spyrja:
„Ert þú með einhverja ídeu, Hún-
bogi?“
„ídeu og ideu ekki,“ ansaði Húnbogi
og dró seiminn sjálfbirgingslegur. „Mað-
ur er ýmislegt að pæla...“
„Nú út með það!“
„Hvaða æsingur er þetta“ sagði
Húnbogi og þóttist vera pirraður. „En
það er sko þannig...“ Hann þagnaði og
leit á Aldinblók. „Hei, hvemig væri að
kýla á eina pipu.“
Félagarnir sperrtu eyrun. Þegar
Húnbogi taldi sig hafa efni á að haga sér
svona var eitthvað á seyði. Þeir vom á
nálum meðan Aldinblók, pipuvörður
flokksins, dró upp hólkinn og kveikti í
en þegarpípan hafði farið einn hring
fannst Alfreð nóg komið af látalátum.
„Jæja Húnbogi, koddu með það!„
„Já, það er sko þannig að mér datt til
hugar að við gætum framið mannrán,“
Alfreð skellti upp úr. „Mannrán! Híh-
ihíhíhí, ég hef nú aldrei heyrt annað
eins, hihíhihí, mannrán maður lifandi!,,
Og Alfreð veltist um moldargólfið af
hlátri. Þegar hinir sáu hvernig foringinn
brást við tillögu Húnboga hlógu þeir lika
og brátt nötraði laufskálinn af ógurleg-
um hlátrasköllum. í miðjum skálanum
sat Húnbogi sármóðgaður á svip, og
þegar mestu hlátramir vora rannir út
hreytti hann útúr sér:
„Þetta er ekkert fyndið. Ég er búinn
að pæla alveg svakalega mikið í þessu.
Og þetta er vel hægt. Eins og að drekka
djús!“
„Það er bara svona,“ stundi Alfreð og
hélt um magann á sér. „Mannránnn!"
tisti svo i honum. „Hverjum hafðirðu
huxað þér að ræna?“
„Sko, ég veit það ekki ennþá,“ sagði
Húnbogi og var nú úr honum allur
hundur. „En ég er sko með þetta allt á
hreinu. Pottþétt plön. Og svo fær maður
lausnargjaldið, svoleiðis glás af seðlum,
og þá getum við bara stimplað okkur út,
meikað það tii Amsterdams og haft það
næs.“
„Hvar era þessi plön?“ spurði Alfreð
og var nú búinn að ná sér að mestu eftir
hláturskastið. Húnbogi svaraði ekki en
drap fingri á höfuð sér, alveg að rifna
af monti.
„Og hvað,“ spurði Alfreð hastur.
„Ætlarðu að segja frá þessu, eða...“
Og Húnbogi leysti loks frá skjóðunni.
Og það mátti hann eiga, hugsaði
Alfreð með sjálfum sér, að hann hafði
úthugsað þetta vel. Hvert smáatriði á
sínum stað. Með apagrímur á andlitun-
um skyldu félagamir ráðast inn á heimili
einhvers mektarmannsins eina nóttina,
slá ann í rot og drösla honum út í bíl.
Síðan átti að fela hann í íbúð Bóbós i
Breiðholtinu en hún stóð auð af því
Bóbó hafði farið á vit móður sinnar á
Vestfjörðum eftir erfiða fangavist í
Síðumúla. Svo mundu þeir setja fram
kröfur, fá allt lausnargjalið í hreinum
gjaldeyri, taka við peningunum á
útspekúleraðan hátt og skilja manninn
svo einhvers staðar eftir. Loks áttu þeir
að bíða rólegir væna stund en stinga svo
af til útlanda. Pottþétt. Allt nema
fómarlambið.
„Hvernig væri að ræna Jónpáli?“
sagði Uxaskalli. „Ég væri til í að fara i
sjómann við hann.“
„Asni,“ hvæsti Alfreð. „Nei við
þurfum að finna einhvern æðislegan
milla:“
„Rolf?“ stakk Arfur upp á. „Eða
Pálma í Hagkaup."
„Fossedanum," sagði Aldinblók.
„Gunnar tór,“ hugsaði Húnbogi
upphátt.
„Tomrna," reyndi Uxaskalli á nýjan
leik. „Eða apanum hans.“
„Alberti Guðmundssyni,“ reyndi Ald-
inblók.
„Elínu Pálmadóttur," sagði Arfur.
„En Ragnari í ÍSAL,“ prófaði. „Við
gæfum siglt með hann til útlanda, hann
myndi hækka i hafi og við fengjum meiri
pening!“
„Nei, við rænum Sigurði Helgasyni,
þessum í Flugleiðum,“ þetta var Arfur
aftur.
„Ómar Ragnarsson!" hrópaði Uxa-
skalli.
„David Scheving!“ hrópaði Húnbogi
á móti. „Hann er maðurínn!"
„Mér líst betur á Ólaf Ragnar
Grimsson," sagði Arfur.
„Held nú ekki,“ Alfreð lét loks í sér
heyra. „Hann mundi drepa okkur úr
leiðindum. En strákar - kött ol ðe
krapp, ég er með á hreinu hverjum við
rænum. Þegar að er gáð liggur það í
augum úti!“
Hvar er maðurinn? Og hvemig
gengur flokknum við mannrán? Og
síðast en ekki síst: hvað étur hópurinn
í laufskálanum næst? Fylgist með í næsta
þætti af Alfreð Alfreðssyni og hinum
kátu köppum hans...
framhald.