Tíminn - 20.06.1982, Blaðsíða 24
* t I I *
ALFREÐ
HAND-
TEKINN!
!
— Af mannraunum
og mannránum
okkar manns
í undirheimum
■ Elias Bjarkason, rannsóknarlög-
reglumaðurinn knái, var á vakt í
miöbænum að kvöldi 17. júní. Hann
hugði gott til glóðarinnar þvi hann var
þessa stundina efstur i kærukeppni
lögreglunnar og skimaði fránum augum
eftir glæponum og fyllibyttum til að auka
forskot sitt. En glæponar brugðust
honum og honum tókst aðeins að
handtaka tvær gamlar konur sem gerst
höfðu ívið aðgangsharðar i keppni um
að komast sem næst B. Morthens,
poppsöngvara. Þjóðin var ekki einu
sinni full!
„Heimur versnandi fer,“ tautaði Elias
í barm sér og ákvað að fara að
heimsækja ekkjuna sem hann þekkti í
Þingholtum, knúsa hana soldið. Hann
gekk i þungum þönkum upp Bókhlöðu-
stiginn en þá hýmaði yfir honum: þarna
kom hópur af fullum unglingum. Þeir
voru með apagrimur fyrir andlitunum,
með pappirshatta á höfðunum og héldu
á islenskum fánum eða blésu i blístrur.
Elias teygði sig í kærublokkina og sagði
mynduglega:
„Hvað er hér á seyði?,,
Aparnir námu staðar og piptu framan
i hann.
„Jæja, svo þið eruð með uppsteyt,
drengirmínir," hélt Elíasglaðhlakkaleg-
ur áfram. „Ég er hræddur um að...“
Lengra komst hann ekki. Þungt högg
reið á hnakka hans og hann fann ótal
hendur grípa i sig. Hann hugsaði:„Ekki
fæ ég þig í kvöld, Gaua mín,“ og missti
meðvitund.
Alfreð Alfreðsson þreif af sér apa-
grimuna og dæsti.
„Djöfullinn maður! Það er ekki hægt
að anda i þessu!“
Hann var staddur i laufskála sínum
ásamt genginu: Arfi Kelta, Húnboga,
Aldinblók og Uxaskalla. Á gólfinu við
fætur þeirra lá Elías Bjarkason bundinn,
keflaður og rotaður.
Arfur Kelti fór að heimsækja frænku
sína, níræða. Hún kom til dyra klædd
rósóttum kjól, með kolsvart litað hárið
uppsett, eldrauðar varir og á köflóttum
inniskóm, úr flóka.
„Nei, Skarfur minn, elsku drengur-
inn,“ sagði gamla konan. „Komdu
innfyrir, blessaður...“
„Þetta er Arfur, ekki Skarfur," sagði
Arfur um leið og hann smeygði sér inn
fyrir. „Hvað segirðu þá, frænka mín?“
„Ég? Hvað ætti ég svo sem að segja,
Skarfur rninn?" sagði frænkan.
„Arfur,“ sagði Arfur.
„Jæja þá, Skarfur minn,“ sagði gamla
konan. „En hvað segir þú mér i fréttum?
Hvað er að frétta af honum bróður þinu,
Arfi?“
„Ég er Arfur!“ hrópaði Arfur upp í
eyrað á henni, en hún hristi bara höfuðið
og hélt áfram fram i eldhús.
„Má ekki bjóða þér mjólkursopa,
drengur minn? Það er svo óralangtsiðan
ég hef séð þig.“
„Heyrðu, frænka" sagði Arfur og lést
ekki sjá mjólkurglasið sem hún hafði
sett á borð fyrir hann. „Getur þú ekki
gert mér greiða?“
„Greiða? Hvað ætli ég geti gert fólki
greiða, Skarfur minn?“ andvarpaði sú
gamla. „Ég er bara gamalt hró.“
„Heldurðu að ég viti það ekki...“
byrjaði Arfur en leiðrétti sjálfan sig í
snarheitum. „Hvaða vitleysa! Þú ert
ekki nema niræð.“
„Ojá já, svo er nú það. En vilt'ekki
mjólkina, drengur minn? Það má
kannski heldur bjóða þér sérri? Hún er
svo væn að gauka að mér flösku öðru
hvoru, hún Dísa héma i næsta húsi.“
„Ég hef ekki tíma,“ svaraði Arfur.
„En ég þarf að biðja þig að gera mér
greiða. manstu ekki eftir honum Ella
frænda?"
„Ella frænda?" sagði gamla konan og
hnyklaði brúnir. „Ella frænda? Ja, ég er
nú ekki alveg viss...“
„Hvað segirðu?" hrópaði Arfur Kelti
hneykslaður á svip. „Á ég að trúa þvi,
manstu ckki eftir honum Ella frænda?
Hann sem var alltaf að heimsækja þig!“
„Elli frændi?" tautaði gamla konan.
Svo lifnaði yfir henni: „Jú, auðvitað man
ég eftir honum Ella frænda! Hvað er
þetta, Skarfur minn, heldurðu að ég sé
orðin elliær og vitlaus?"
„Nei, alls ekki, frænka," flýtti Arfur
sér að róa hana. „En það er sko málið.
Ég þarf að biðja þig að geyma Ella
frænda.“
„Geyma Ella frænda?" endurtók sú
gamla furðu lostin.
„Já, hann er sko orðinn klikk. Alveg
gaga. Hann fór yfirum á pússningunni,
varð alveg spinnegal. Og það er vist
ekkert pláss fyrir hann inn á Kleppi."
„Þú segir fréttirnar, drengur minn.
Hann Elli frændi orðinn vitlaus. En
hvernig get ég geymt vitlausan mann?“
„Jú, við komum sko strákamir og
lítum eftir honum öðru hverju. Svo
losnar pláss eftir nokkra daga. Þú þarft
bara að gefa honum að éta og passa að
hann sleppi ekki út. Þá er voðinn vís.“
„Ég?“ sagði gamla konan. „Hvað ætli
ég geti passað að fullorðinn maður eins
og hann Elli frændi sleppi ekki út? En
segðu mér, hvað era'nn aftur gamall.
Því er alveg stolið úr mér.“
Arfur Kelti lést ekki heyra spurning-
una. Hann klappaði gömlu konunni
róandi á öxlina og sagði: „Hafðu engar
áhyggjur, frænka mín. Hann er sko
bundinn."
Þegar Reynir og Jónas, aðstoðarmenn
Eliasar Bjarkasonar, komu til vinnu
sinnar eldsnemma morguns þann 18.
júni beið eftir þeim umslag sem stungið
hafði verið undir þröskuldinn. Þar sem
Elías var ekki mættur ennþá reif Jónas,
sem var betur læs þeirra tvimenninga,
umslagið upp. Honum rann kalt vatn
milli skinns og hömnds. í umslaginu var
ein pappirsörk sem á hafði verið skrifað
klossaðri röddu:
„Við hövum elias Bjarkasson í heldi,
hann verður drebinn ef við fáum ekki
Grasið okkar tilbaka, Allt Grasið, það
verður skorín af Honum hausinn annas,
þettað er fulskasda alfara, Við hövum
samband, ræningjadnir."
Það var barið harkalega á dyr hjá
gömlu konunni, frænku Arfs Kelta. Á
dyraþrepinu stóð Arfur og með honum
tveir laumulegir menn sem drösluðu
þeim þriðja á milli sín.
„Jæja, frænka,“ sagði Arfur um leið
og þeir þustu allir innfyrir. „Héddna er
Elli frændi kominn."
Gamla konan furðaði sig á ástandi
frændans. Hann var hálfmeðvitundar-
laus, bundinn á höndum og fótum og
auk þess með bundið fyrir augu.
„Af hverju er bundið fyrir augun á
honum, greyskinninu?" spurði hún
áhyggjufull.
„Hann er sko með augnsjúkdóm
lika,“ útskýrði Arfur meðan félagar
hans drösluðu Ella frænda inn í stofu og
köstuðu honum þar á sófa. „Hann þolir
ekki birtuna sko, þá heldur hann að
hann sé aftur farinn að byggja. Eða svo
segja Iækn3rnir.“
„Seise,“ sagði gamla konan. „Aum-
ingja Elli frændi. Svona myndar maður.“
„Já, það gengur svona,“ sagði Arfur
með hluttekningu í rómnum. „En
heyrðu, við þurfum að hlaupa. Þú skalt
bara skipta þér sem minnst af honum,
gefa honum eitthvað að éta öðruhvoru,
en ekkert vera að hlusta á rausið i
honum. Hann heldur sko,“ og Arfur
hallaði sér að gömlu konunni og hvíslaði
í eyra hennar,„hann heldur sko að hann
sé Elias Bjarkason, rannsóknarlögreglu-
maður. Hefurðu vitað annað eins?“
Úti á tröppunum staðnæmdist Hún-
bogi örskamma stund.
„Ertu viss um, Arfur, að það heyri
enginn i honum ef hann fer að öskra?“
„Blessaður vertu,“ hló Arfur, „engin
hætta. Það eru allir heyrnarlausir í
húsinu. Frænka er unglambið á staðn-
um...“
Reynir og Jónas voru i öngum sínum.
Foringja þeirra rænt af misyndismönnum
sem hótuðu að myrða hann. Og niðri i
kjailara beið grasið, 190 kíló, stærsta
skúbb lögreglunnar i sögu hennar. Átti
að afhenda það þorpurum?
Þá var dyrunum á skrifstofu þeirra
skyndilega hrundið upp. í dyragættinni
stóð leðurklæddur maður á stfgvélum
með hjálm, vörpulegur mjög og herða-
breiður: Gummi kjút, yfirmaður mótor-
hjóladeildar lögreglunnar.
„Jæja, strákar," rumdi i honum. „Þið
eruð leystir af. Ég tek við þessu máli,
þið getið farið aftur i stöðumælana" Og
hann hristist af innibirgðum hlátri.
„Hvað..“ sagði Reynir.
„..áttu við?“ sagði Jónas.
„Bara það að hann þama upp,“ og
Gummi kjút kinkaði kolli i átt að efri
hæðinni, „hefur skipað mótorhjóladeild-
inni að sjá um ránið á aumingja Ella.
Hann segir að það veki miklu minni
athygli ef þið í mótorhjólalöggunni
kíkjum á keisið heldur en ef þið - sem
allir krimmar í bænum þekkja - séum
meðþað. Það tekur enginn eftir okkur."
Bæjarbúar höfðu aldrei upplifað
annað eins. Mótorhjólalögreglan fór í
fylkingu um götur bæjarins og braut
allar hraðatakmarkanir, það drundi i
Harley Davidson-hjólunum og skein
á gljápússaða búninga lögreglumann-
anna, speglagleraugun glömpuðu og
rafmagnskylfurnar tóku viðbragð i
hvert sinn sem gefið var í.
Léttþrýstinn Ijósmyndari sem
lagði á sig að fylgja fylkingunni eftir
komst að þvi, áður en honum var
stungið inn fyrir of hraðan akstur, að
lögreglan var i rauninni ekki á leiðinni
neitt, hún ætti sifellt sama hringinn. Og
Harley Davidson-hjólin öskruðu.
„Ég er Elías Bjarkason!" hrópaði
Elias Bjarkason. „Eg er rannsóknarlög-
reglumaðurinn knái!“
„Já, já, Elli minn,“ heyrði hann að
skjálfandi rödd einhvers staðar i
nágrcnninu sagði. „Þú ert i rannsóknar-
lögreglunni, ég veit það. En fáðu þér nú
eina pönsu.“
Og gúlinn á Eliasi Bjarkasyni fylltist
af sykraði pönnkuköku svo hann tók
andköf og lá við köfnun. Hann var
með bindi fyrir augunum og sá ekki
gióru, hendur hans og fætur leystust
ekki úr læðingi.
Elías hóstaði en tókst loks að kyngja
pönnukökunni.
„Segðu mér, kona góð,“ sagði hann
svo ákveðinn, „hvað á þetta eiginlega að
þýða? Ég er Elias Bjarkason, rannsókn-
arlögreglumaður, og það liggur stór sekt
við að ræna mér!“
„Jájá, Elli minn,“ sagði röddin. „En
fáðu þér nú mjólkursopa.“
Og Elias Bjarkason fann sér til
skelfingar að gallsúrri mjólk var hellt
upp i kokið á honum.
Alfreð Alfreðsson sat ásamt félögum
sínum i laufskálanum og úðaði i sig
rojal-súkkulaðibúðingi þegar allt i einu
heyrðust feiknalegar drunur að utan.
„Hann er kominn," sagði Aldinblók
frá glugganum, og það stóð heima þvi
andartaki siðar ruddist Gummi kjút
innum dymar í fararbroddi sex stæði-
legra lögregluþjóna
„Gummi kjút!“ sagði Alfreð hæðnis-
lega. „Hvað vilt þú hér?“
„Gummi kjút?“ sagði Gummi kjút
undrandi. „Hvemig tókstu eftir mér?““
„Ætli þú farir framhjá mörgum,
Gummi minn,“ sagði Alfreð og sneri sér
aftur að súkkulaðibúðingnum. „En áttu
annars eitthvert erindi?"
„Erindi," endurtók Gummi. „Þú veist
alveg hvaða erindi ég á. Þú getur alvcg
eins játað strax. Hinir era búnir að játa!“
„Hinir, hvaða hinir?“ spurði Alfreð
og félagar hans glottu út í annað.
„Þú veist alveg hvað ég er að tala um,“
sagði Gummi og var nú farið að siga i
hann. „Játaðu bara, það er þér fyrir
bcstu."
„Ég veit ekki einu sinni um hvað þú
ert að tala,“ sagði Alfreð og reyndi nú
ekki lengur að fela hæðnisbrosið.
„Jæja, strákar, takið ’ann,“ hrópaði
Gummi kjút til manna sinna og þó
Alfreð veitti enga mótspymu stukku
lögregluþjónarnir sex á hann skelltu
honum á gólfið og sneru upp á
hendumar á honum. Hann hvæsti af
sársauka en þegar hann náði andan-
um aftur sagði rólega við félaga sína:
Ókey lið ég þarf vist að skreppa. Þið
reynið að pluma ykkur. Óg við
sjáumst fljótlega aftur.“
Hann hló iskyggilegum hlátri meðan
honum var hnuðlað út úr laufskálanum.
Inni í skálanum glottu félagamir hver
við öðram. Allt samkvæmt áætlun.
„En Gumrni," sagði einn lögreglu-
þjónninn, þrir metrar á hæð.“ „Hvemig
eigum við að flytja fanga á mótorhjóli?"
framhald