Tíminn - 02.07.1982, Blaðsíða 2

FÖSTUDAGUR 2. JÚLÍ 1982
Amerískur varúlfur í London:
SJALF LEIKKONAN

■ Óskarsverðlaunamyndin
Ameriskur varúlfur i London
fer sigurför um heiminn og er
um þessar mundir sýnd hér á
landi. Hún þykir skera sig
nokkuð úr öðrum hryllings-
myndum að þvi leyti, að þar
má finna mýmörg gamansöm
atriði, þó að hitt gerist lika oft,
að áhorfandanum rennur kalt
vatn milli skinns og hörunds.
En aðalleikkonunni, Jenny
Agutter, eru minnisstæðust
óhugnanlegu atriðin og segir
hún, að sér hafi beinlínis liðið
illa meðan á myndatökum
stóð.
Jenny Agutter er bresk að
uppruna, en hefur undanfarin
ár verið búsett og unnið í
Hollywood. Hún þóttist því
himin hafa höndum tekið,
þegar henni bauðst að leika
aðalhlutverk í kvikmynd, sem
átti að taka á bernskuslóðum
hennar í Bretlandi. Litið
grunaði hana þá, að sú kvik-
myndataka ætti ekki eftir að
verða eintómur dans á rósum.
- Þessi kvikmyndataka hafði
hreinlega áhrif á geðheilsu
mína, segir hún. - Reyndar er
myndin gerð með það fyrir
augum að hræða fólk, og það
tókst svo sannarlega hvað mig
snertir. Meðan á gerð myndar-
innar stóð dreymdi mig furðu-
lega og skelfilega drauma. Þeir
voru áreiðanlega í sambandi
við myndina, því að hvorki
fyrr né síðar hef ég fengið
slikar martraðir og þær hættu
alveg að hrella mig eftir að
töku myndarinnar lauk. Mig
dreymdi fólk liða hræðilegan
dauðdaga á undarlegustu stöð-
um og ég var umkringd
afturgöngum.
En það var ekki aðeins i
draumi, sem Jenny upplifði
óttann og skelkinn, sem mynd-
in á að skjóta fólki í bringu.
Áhrifin fylgdu henni lika í
vöku! - Eg var alltaf að sjá
hluti, sem alls ekki voru á
staðnum, segir hún.
Sérstaklega óhugnanlegt
fannst henni atriði, sem tekið
er i Clink Street, rétt hjá
Lundúnabrú, kl. 3 um nótt.
Þetta er gömul gata og við
hana stendur ævafornt klaust-
ur. Þar er að finna gamlan
vegg, sem gefur hugmynd um,
að innan hans leynist dýflissa.
Götunni var lokað á meðan á
myndatöku stóð. Ljósum var
beitt til að mynda óhugnanlega
og óskiljanlega skugga. - Eg
fann hvernig óhugurinn hrísl-
aðist um mig, segir Jenny. Ég
var alltaf að velta þvi fyrir mér,
hvað eiginlega leyndist í skugg-
unum. Eftir á veit ég, að það
var bara imyndunaraflið, sem
hljóp með mig i gönur. Það er
svo sem ekkert skrýtið á
þessum tíma sólarhringsins.
En nú getur Jenny litið um
öxl og hlegið að sjálfri sér.
Hún er nýkomin aftur til
Hollywood og hyggst búa þar
til frambúðar, enda berast
henni næg atvinnutilboð þar
og þar á hún kærasta.
■ Nú hefur Jenny hreiðrað
um sig í Hollywood
■ Jenny Agutter hlakkaði til
að leika i kvikmynd á heima-
slóðum sinum. Hún vissi ekki
hvað biði hennar.
Davíd
Frost er
nú laus og
liðugur
Diana Dors
á tali vid
sjálfa sig
■ - Ég skal segja þér það, að
það er eins og ekkert annað
komist að hjá fólki en að tala
um, hvað ég sé þung. Það er
alltaf að tala um feitabolluna
Diana Dors, brjóstamiklu
Diana Dors - já jafnvel
kerlingarlegu Diana Dors.
Það er ekkert mjög skemmti-
legt reyndar.
En þannig talar fólk líka um
Elizabeth Taylor. Ég hugsa að
það sé vegna þess, hvað við
vorum báðar grannar, þegar
við vorum ungar. Ég var ekki
nema 58 í mittið þá. En þegar
kona er búin að eignast fjögur
börn (eitt fæddist andvana), er
hætt við að mittið færist
eitthvað úr stað. Mitt datt
alveg niður á gólf.
Líklega getur fólk ekki
gleymt því hvemig við litum út
í þá daga og vill að við séum
alltaf eins og þá. En ég er bara
heppin. Mér hefur tekist að
halda vinsældum, þó að vöxt-
urinn hafi breyst. Á ég að segja
þér, að það var einhver að
stinga upp á því, að ég yrði
öðluð, Dame Diana Dors? En
ég er sko alls ekki reiðubúin
ennþá, langt í frá.
Hvað ég er þung? Satt best
að segja hef ég ekki hugmynd
um það. Ég voga mér aldrei
nálægt vigt. Það er langt síðan
ég ákvað að stíga aldrei á neina
slíka. Af hverju ætti ég að
sækjast eftir þvi að verða leið?
Ef ég er nokkrum kílóum of
þung, veit enginn það nema ég
sjálf, og ef ég er i kjól með
vissu sniði, er fólk alltaf að
segja mér að ég hafi grennst,
þegar ég veit, að það er
vitleysa.
Ég er alveg hætt að hafa
áhuga á að heilla karlmenn. Ég
á yndislegan eiginmann og
dásamlega fjölskyldu. Ég er
orðin fimmtug og vinn meira
en ég hef nokkurn tíma áður
gert. Ég veit svo sem, að ef ég
færi í megrunarkúr, gæti ég
klæðst bíræfnari fötum, en ég
veit líka, að mér myndi bara
liða verulega illa.
Ég er ekkert óhemjulega
gráðug, en ég er eins og bíll.
Ég þarf eldsneyti og finnst ég
vera veik, ef ég fæ ekkert að
borða.
Einu sinni fór ég á heilsu-
ræktarstöð og varð skelfingu
lostin fyrstu nóttina, þegar ég
gerði mér Ijóst, að ég fengi alls
ekkert að borða fyrr en í
morgunverð daginn eftir. Þetta
fékk svo á mig, að læknirinn
braut allar reglur og lét mig
hafa hitabrúsa með þunnri
súpu til að hafa við rúmstokk-
inn!
Hvers konar lif er það að
verða að horfast i augu við
nýjan dag með ekkert annað i
maganum en kaffi með undan-
rennu og ristað brauð með
örþunnu lagi af smjörlíki? Ég
borða soðin egg og ristað
brauð í hádegismat og kjöt og
tvær tegundir grænmetis i
kvöldmat. Ég borða hvorki
forrétt né eftirrétt. Og það er
aðeins örsjaldan, sem ég drekk
áfenga drykki. Sælgæti snerti
ég varla nema Kit Kats, sem
■ - Því var nú verr og
miður...við áttum alls ekki
saman. Það er bara ástæðan
fyrir því að við erum nú að
skilja, sagði David Frost, en
þau hjónin Lynne Frederick
(sem gift var Peter Sellers
þegar hann dó) og David
gerðu kunnugt nú á dögunum,
að hjónaband þeirra yrði nú
slitið. Þau hefðu ákveðið að
skilja.
Sjónvarpsstjarnan David
Frost og Lynne hafa verið gift
í 17 mánuði. Frost er 43 ára en
Lynne 26 ára. Þau giftu sig
hálfu ári eftir að Peter Sellers
lést af hjartaslagi. Lynne erfði
þá um 70 milljónir dollara, -
en ekki hefur Frost þurft að
kvænast til fjár, því að sjálfur
er maðurinn margmilljónari í
dollurum.
■ David Frost og Lynne
Frederick á meðan aUt var í
lukkunnar velstandi.
ég held mikið upp á, og
„Turkish Delight", sem ég á til
að háma í mig, þegar sá gállinn
er á mér.
Ég komst að raun um, að
skjaldkirtillinn í mér starfar of
hægt, eftir að ég var næstum
dauð úr heilahimnubólgu.
Hárið á mér, sem alltaf hafði
verið fallegt, sitt og þykkt,
varð dautt og liflaust. Ég
bólgnaði upp í kringum augun,
svo að það var varla hægt að
farða mig á morgnana fyrir
kvikmyndatökur. Stundum
voru hendurnar á mér svo
bólgnar, að þær urðu tvöfaldar
að stærð. En það versta var, að
ég vildi bara helst sofa, ég
hafði ekki löngun til eins eða
neins.
Þegar ég loks dreif mig til
læknis, gaf hann mér einhverj-
ar töfrapillur, sem ég hef ekki
hugmynd um hvað eru, og ég
gjörbreyttist. Ég er nú svo full
af orku, að ég kann mér ekki
læti.
Stundum myndi mig langa
til að vera ofurlitið grennri, en
ég gæti ekki hugsað mér að
fara i strangan megrunarkúr.
Og þegar allt kemur til alls
verð ég að viðurkenna að mér
líður ágætlega eins og ég er!