Tíminn - 08.07.1982, Blaðsíða 10

10
FIMMTUDAGUR 8. JÚLÍ1982 1
■ San Francisco kemur á óvart fyrir skemmtilega staðsetningu og faUega og
QölbreytUega húsagerð. Ekki var laust við það að við yrðum vör við annað
andrúmsloft í þessari borg frjálslyndis og var yfir henni léttleikisblær sem jaðraði
við kæruleysi.
■ Hverinn „Old Faithful“ i Yellowstone Park, sem okkur Geysismönnum þótti
lítið tíl koma hvað varðar gosstyrk, en hann bætir það upp með ótrúlegri stundvisi,
en hann gýs á klukkutima fresti.
alltaf gatan fyrir framan þig þráðbein og
hornrétt á hana liggur önnur gata,
þannig að þér finnst þú aldrei vera
innikróaður eða villtur. Hvergi annars-
staðar í heiminum er eins auðvelt að rata
en einmitt í því sem margir kalla
„frumskógi skýjakljúfanna“ þ.e. banda-
riskum stórborgum.
Umferðarsulta
En þótt auðvelt sé að rata, þá er ekki
þar með sagt að það sé auðvelt að
komast leiðar sinnar. Þegar við ferða-
langarnir ætluðum að halda út úr
Chicago uppgötvuðum við okkur til
mikillar skelfingar að við höfðum
einmitt valið þann tima sólarhrings
þegar álag á gatnakerfið er hvað mest.
Þannig var það að við sem ætluðum að
þeytast um í drossíunni okkar á breiðum
þjóðvegum, sátum nú og létum okkur
leiðast i bandariskri „umferðarsultu".
Eftir það hétum við að lenda aldrei aftur
í slíku fyrirbrigði. Að sitja inn i bíl i
molluhita og bíða timum saman eftir því
að næsti bill færi sig um eina bíllengd er
nóg til að gera hvern mann vitlausan.
Og hér var reyndar komin skýringin á
þvi hvers vegna Bandaríkjamenn leggja
svo mikið upp úr þægindum í bílum
sinum.
Þetta er þeirra annað heimili. Sumir
þurfa að keyra í tvo tima bara til að
komast i vinnu og annað eins heim. í
stað þess að hlassa sér niður í þægilegan
Bandarikjunum verður ekki lýst svo
auðveldlega. Ekki í einu orði, ekki í
einni setningu, ekki einu sinni í heilli
blaðagrein sem þessari. Bandaríkin eru
Oldsmobil Cutlass, blálita drossiu sem
hver meðal forstjóri hér heima á íslandi
hefði verið stoltur af. Lexia nr. tvö: Ef
þú getur borgað þá færðu góða þjónustu.
■ Golden gate-brúin í San Francisco.
Ferðin til draumalandsins?
Uti að ak
Minningar úr ferð þver
hugarástand. Maður „upplifir" landið
með öllum þess kostum og göllum.
Álitamál er hvort ferðalangurinn gleypir
það eða það gleypir hann. Landið er
stórt, stórt og aftur stórt. Þess vegna
verður ekki farið út í landfræðilega eða
fagurfræðilega lýsingu á Bandaríkjun-
um, heldur verður leitast við aðgefa sem
gleggsta mynd af þeim hughrifum sem
undirritaður ferðalangur varð fyrir í
margnefndri reisu.
Af þessum sökum verður nákvæmri
ferðaáætlun ekki fylgt að öðru leyti en
því sem nauðsynlegt er fyrir eðlilega
framvindu ferðasögunnar og til að
samhengi sé í frásögninni. Eitt get ég þó
sagt í upphafi með fullri vissu: Allt sem
þú hefur heyrt um Bandarikin er satt,
einnig lygasögurnar.
Ekki byrjar það vel
Við vorum stoppuð af útlendingaeft-
irlitinu í vegabréfaskoðuninni i Chi-
cago, fyrsta áfangastaðar okkar, og
áttum ekki að fá að fara inn í landið.
Vegna frágangsgalla í farseðlum okkar
hjóna var starfsmaðurinn hræddur um
að við kæmumst ekki úr landi aftur og
vildi þvi ekki hleypa okkur inn í landið,
og sagði að það væru þegar fyrir alltof
margir strandaglópar. Nú voru góð ráð
ekki einu sinni til sölu, en fyrir
milligöngu KLM flugfélagsins, sem tók
á sig persónulega ábyrgð að koma okkur
út úr landi að loknu ferðalaginu, var
okkur hleypt inn. Lexía nr. eitt: Hafðu
pappírana þina í lagi... i landi frelsisins.
Nú þegar við vorum sloppin inn i
landið var næst fyrir að velja fararskjóta
til ferðarinnar. Við höfðum verið svo
forsjál að athuga með bilaleigubila
heima á íslandi og vorum búin að gera
okkur grein fyrir þvi að það yrði lang
hagstæðasti og skemmtilegasti ferða-
möguleikinn. Við vorum meira að segja
með staðfestingu á pöntun á bíl frá
Hertz bílaleigunni upp á vasann. Þegar
við hugðumst sækja gripinn kom í ljós
að bíllinn var pantaður í New York, en
við í Chicago. Engu að siður leystu þeir
Hertz menn fljótt og vel úr vanda okkar
og hugsuðu sig ekki tvisvar um þegar við
báðum um góðan bil því við ætluðum
að keyra til Califomiu og létu okkur fá
Chicago, er alltaf fyrir mér borgin
hans AI Capone. Hins vegar sást
lítið af honum eða hans likum þegar
við keyrðum inn i Chicago þetta
kvöld.
Chicago er önnur stærsta borg
Bandaríkjanna, næst á eftir New
York og næst á undan Los Angeles.
Vegna dulitið baldinnar æsku hefur
Chicago á sér neikvæða ímynd, en
það er mjög ósanngjarnt, þvi þetta
er hrein og falleg borg, sem stendur
við stórt stöðuvatn, Lake Michigan,
og hefur yfir sér sjávarsíðublæ,
nokkuð sem íslendingar ættu að kunna
að meta.
Það var ekki heiglum hent að
finna gistingu þessa nótt vegna þess að
öll hótel voru full vegna læknaráðstefnu
sem i gangi var. Seint og um síðir
komumst við þó inn á Conrad Hilton
hótelið, sem er gott hótel og vel staðsett.
Það fór því svo að eftir aðeins einn dag i
Bandaríkjunum vorum við búin að
læra þær lexíur sem áttu eftir að
koma okkur að góðu haldi í allri
ferðinni. Sem sagt:
nr. 1. „Alla pappíra í lagi“
nr. 2. „Peningar er sama sem góð
þjónusta'*
nr. 3. „Ávallt að panta gistingu
fyrirfram".
Þrátt fyrir mikla kynningu á banda-
rískum stórborgum i gegnum kvik-
myndir, blöð og bækur, þá verður
maður alltaf jafnundrandi á stórfengleik
þeirra. Alla ferðina út í gegn þreyttist
ég aldrei á að virða fyrir mér
yfirþyrmandi stærð þeirra eða ganga á
meðal skýjakljúfana, sem reyndar
minntu mig talsvert á vingjarnleg tröll.
Það er svo skrítið að þegar maður
stendur i miðri stórborg í Banda-
rikjunum, lítið sandkorn meðal risa, þá
finnst manni það ekkert óeðlilegt. Þó
flæmið sé ógurlegt sem ein borg tekur
yfir, eða fjöldi og hæð skýjakljúfa
ótrúleg þá virðist vera það mikið
samræmi í þessu öllu að ekkert
virðist eðlilegra. Þannig eru banda-
rískar borgir og þannig eiga þær
einnig að vera. Það getur verið að
þessi tilfinning sé til komin vegna
reglustikuskipulags borganna. Þótt þú
standir í miðri þvögu skýjakljúfa þá er
hægindastól að afloknum vinnudegi og
láta líða úr sér, sitja Bandarikjamenn
fastir einhvers staðar i umferðarsultu,
þreyttir, sveittir og pirraðir. Er mönnun-
um þá nokkur vorkunn þó þeir vilji hafa
sætin mjúk, útvarpið fjörugt og gott
loftræstikerfi?
Með fullan bílinn af bensini,farangri
og fólki sluppum við þó að lokum út úr
Chicago og hin eiginlega keyrsla þvert
yfir Bandarikin gat hafist.
„Frjáls eins og fuglinn“
Það er hrein unun að ferðast um i bil
í Bandaríkjunum. Þar hjálpast allt að.
Vegakerfið er með þvi besta í heimi,
allir vcgir í góðu ástandi, vegamerkingar
skýrar og nákvæmar (þó stundum væru
þær full nákvæmar að okkar mati, þvi
við áttuðum okkur ekki á því hve fljótt
á undan þeir merkja t.d. útafkeyrslu til
ákveðins staðar og fórum því út af of
snemma en slikt kemur bara einu sinni
fyrir), öll þjónustu sem hugsast getur er
aðeins spölkorn frá þjóðveginum,
skynsamlegar hraðatakmarkanir eru á
vegunum og eftirlit lögreglu gott. Við
öðru var reyndar ekki að búast af eins
mikilli bilaþjóð.
Bílaferðalag um Bandarikin er þvi að
mínu mati besti ferðamátinn, því þá ertu
frjáls eins og fuglinn, þinn eigin herra,
ræður hvar og hvenær þú stoppar og
hvert þú vilt fara.
Gisting er aldrei vandamál i Banda-
rikjunum a.m.k. ekki úti á landi, en
nauðsynlegt er að hafa góðan fyrirvara
í borgunum. „Mótel" eru sérbandarískt
fyribrigði, sem margir kannast við úr
ameriskum kvikmyndum. Sú mynd sem
þar er gefin er að vissu leyti villandi.
Flest mótel líta út eins og hótel, en eru
ekki byggð upp af mörgum litlum
smáhýsum, sem gjaman sést í myndum.
í þeim er að finna öll helstu nútímaþæg-
indi, bað/sturtu, klósett, tvö tvíbreið
rúm, teppi á gólfum og að sjálfsögðu
sjónvarp.
Áður en við héldum af stað höfðum
við fest kaup á bók, sem varð okkar
biblia i ferðalaginu. Hún heitir „Amer-
ica’s favorite Restaurants and Inns“.
Bókin er upp á 1024 bls. og i henni er
að finna upplýsingar um alla helstu
gististaði og matsölustaði i hverju fylki
Bandarikjanna fyrir sig. í þessari bók
fengum við upplýsingar um þau ódýr-