Tíminn - 08.07.1982, Blaðsíða 11

FIMMTUDAGUR 8. JÚLÍ1982
ustu mótel sem fáanleg voru á hverjum
tíma.
Eins og gefur að skilja þá er úrvalið
ótrúlegt að þessu leyti og hægt er að fá
gistingu á mjög mismunandi verði.
Stofnaðar hafa verið í Bandaríkjunum
mótelkeðjur sem hafa það að markmiði
að selja biiferðalöngum ódýra og góða
gistingu. Við sannreyndum nokkrar
slikar keðjur og getum mælt með
eftirtöldum heilshugar: „Motel 6“ -
langódýrasta gistingin i fullkomlega
innréttuðu herbergi (verð i haust fyrir
einn mann var 12.95$). „Exel Inns“ -
fyllilega sambærilegt við miðlungs hótel
á hlægilegu verði.
„Regal 8 Inns“ - næstum því lúxus á
aðeins 30$
„Super 8 Motels“-sama má segja um
þetta.
Nokkrar aðrar keðjur eru til sem hægt
er að mæla með en þær eru dýrari, eins
og t.d. „Howard Johnson’s", „Hollyday
Inn“ „Best Western“ „Ramada Inn“, en
hví að vera að borga meira fyrir svipaða
gistiaðstöðu þegar aðeins er gist eina
nótt?
Um mat og matsölu þarf ekki að
fjölyrða. Matur er ódýr í Bandaríkjun-
um og matsölustaðir óteljandi. Hobbý
nr. 2 (á eftir biladellu) hjá Bandaríkja-
mönnum er át, og þá skyndibitaát. Hún
er ótrúleg hugkvæmnin sem er á þessu
sviði. Sem dæmi má nefna að hið fræga
hamborgarafyritæki „McDonald’s" sá
það út að fáir keyptu sér hamborgara á
■ Chicago stendur við stórt stöðuvatn, Lake Michigan, og hefur yfir sér sjávarsíðublæ, nokkuð sem íslendingar ættu að kunna að meta. í bakgrunninum má
sjá skýjakljúfa í miðborg Chicago teygja sig upp til himins.
A í AMERÍKU!
t yffir Bandaríkin
Bandaríkin.
United States of America.
Ótal myndir skjótast upp i hugann þegar
minnst er á þetta stóryeldi hér vestur af
Reykjanesskaga.
Fyrir suma er þetta draumalandið, tákn alls
hins besta og mesta, frjálshyggjan, Holly-
wood, showbisness, peningar, frelsi og
„Löður“. Aðrir líta hins vegar á Bandaríkin
sem rót aUs ills, þar eru glæpir, mengun, morð,
ómegð, spilltir leiðtogar, heimskur lýður og
„Löður“.
Óneitanlega heUIandi land til að heimsækja
og komast að hinu sanna af eigin raun, er það
ekki?
Á síðastliðnu hausti, eftir að hafa nurlað
saman nægu fé og tíma, lagði undirritaður,
ásamt eiginkonu og kunningja, land undir fót
og ferðaðist þvert yfir Bandaríkin til að freista
þess að kynnast lándi og þjóð.
morgnana, því fóru þeir út i það að selja
morgunmat á gjafverði, tii þess að missa
ekki bisness. Samkeppnin er gifurleg á
skyndibitamarkaðnum. Það er ekki til
það fyrirtæki sem ekki er með einhverja
keppni i gangi sem gerir það að verkum
að álpist maður inn á einhvem stað og
kaupir sér hamborgara þá á maður allkt
eins von á því að sökkva tönnunum í
10.000.-$ og labba þaðan út marg-
milljóner. Þannig að menn þurfa ekki
að hafa áhyggjur af matarreikningum í
Bandarikjunum. Það gæti alveg eins
verið svo að maturínn borgaði túrinn!
„Go west, young man“
Minnistæð eru mér þessi orð sem lögð
voru Custer hershöfðinggja í munn í
hinni stórskemmtilegu mynd „Little Big
Man“. Þvi nefni ég þetta hér að þessi
för mín til Bandaríkjanna var i aðra
röndina pilagrímaför á söguslóðir indi-
ána. Ég hafði vonast til að sjá og kynnast
indíánum og menningu þeirra. Það er
skemmst frá þvi að segja að vonbrigði
mín urðu bæði mikil og sár. Þó ég hafi
keyrt í gegnum fjölda vemdarsvæða
indiána þá varð ég ekki var við svo mikið
sem eina fjöður, ef þannig mætti að orði
komast.
Bandarískrí nútimamenningu og
áfenginu hefur tekist það sem Custer
mistókst þ.e. að gera út af við indíánana.
Þeir indíánar sem undirritaður rakst á
voru allir á kafi i sölumennskunni og
ekki nóg með það heldur var það bæði
ódýr og Ijót vara sem þeir buðu til sölu.
Lífskilyrðin á vemdarsvæðunum era
vægast sagt ömurleg, svo slæm að
sauðkindinni er ekki einu sinni boðið
upp á það hér á landi. Landið er bert af
öllum gróðri, nánast óbyggilegt, hús-
næði er ekki annað en fátæklegt hreysi
úr kassafjölum, en ekki bregst það að
upp úr því stendur sjónvarpsloftnet og
fyrir utan stendur stór ameriskur bíll.
Við ókum sem leið lá í vestur frá
Chicago i gegnum Illinois, Wisconsin,
Minnesota (sem reyndar tilkynnti það á
auglýsingaskilti við landamærin að í því
fylki væru drukknir ökumenn handtekn-
ir. Eins og þeir væru það hvergi
annarsstaðar i Bandaríkjunum), South
Daakota, en i því fylki era þau tvö nátt-
úrufyrirbrigði sem flestir kannast við
Badlands og Forsetafjallið Mt. Rush-
more. South Dakota er skemmtilegt
ferðamannafylki oog þar er margt að
sjá. Þó svo að Forsetafjallið sé e.t.v. ein
helsta „attractionin" þá er pólskættaðri
höggmyndarinn Korczak Ziolkowski að
vinna að verki sem á ekki síður athygli
skilið, en það mynd af indíánahöfðingj-
anum „Crazy Horse“. Hann ætlar að
meitla myndina i heilt fjall og verður
verkið fullklárað helmingi stærra en
Forsetafjallið.
Frá South Dakota héldum við inn i
Wyoming i átt að Klettafjöllunum. Yfir
þau fóram við i Yellowstone Park, sem
er geysifagur þjóðgarður við rætur
Klettafjalla. Þar er hverinn „Old Faith-
ful“ sem okkur Geysismönnum þótti
litið til koma hvað varðar gosstyrk, en
hann bætir það upp með ótrúlegri
stundvisi, en hann gýs á klukkutíma
fresti.
Til Utha fóram við i gegnum Montana
og Idaho. í Utha gistum við i Salt Lake
City, örugglega hreinustu borg Banda-
rikjanna og það i fleiri en einum
skilningi. Borgin sjálf var mjög snyrtileg,
fólk vel til haft (allir karlmenn með
bindi), hvergi svertingja að sjá og
siðgæði á háu plani. Borg með hreina
samvisku.
Grand Canyon i Arizona er staður
sem allir verða að heimsækja fari þeir
til Bandarikjanna á annað borð. Það var
tvímælalaust hápunkturinn á landfræði-
legri skoðun okkar á Bandaríkjunum.
Það er þvílíkt náttúruundur að við
íslendingarnir sem töldum okkur nö öllu
vön voram orðlaus af undran. Allir
skýjaklúfjar allra meiriháttar borga í
Bandaríkjunum kæmust þar fyrir svo
djúp og löng er þessi gjá.
Frá Grand Canyon héldum við sem
leið liggur til Nevada og gistum i paradís
ljósaperaframleiðanda Las Vegas. „The
Strip" aðalgatan í Las Vegas er
uppljómuð af þúsundum Ijósaskilta sem
auglýsa hótel, Casino og stjörnur eins
og Dolly Parton, Diana Ross eru þar
daglegir gestir til að skemmta. Það er
stórskemmtilegt fyrir íslenska ferða-
langa að fá ofbirtu í augun í þessari
háborg skemmtiiðnaðarins bæði af Ijósa-
skiltunum og öllu „fallega og rika
fólkinu" en eftir tvo daga voram við
orðin leið á öllu „Ljósashowinu" og
tókum á rás til Californiu.
„California er snotur, en...“
Af mö'rgum er California talið
merkasta fylki Bandaríkjanna, en þá
skoðun get ég ekki stutt. Að visu var
dvöl min þar aðeins 10 dagar, en það
fylki sem státar af hæstu glæpatíðni í
Bandaríkjunum (helmingi meir en í
New York), mengaðri strönd og meng-
uðu hafi (enda ekki að furða þar sem
olíuboranir fara fram steinsnar frá
ströndinni), gifurlegri loftmengun og
fjöldann allan af illa menntuðum inn-
flytjendum er ekki mér að skapi. Sú
fræga borg Los Angeles er ekkert annað
en samsafn af úborgum og sú dýrð sem
eitt sinn um vafði frægustu hverfin þar,
Hollywood, Beverly Hills og Santa
Monica er horfin, enda eru allar
stjörnurnar fluttar i burtu fyrir löngu.
En þetta sýnir bara og sannar að ekki er
allt gull sem glóir. Aðdráttarafl þessa
fylkis er það mikið að það er búið að
drekkja sér i fólki sem annaðhvort er
þangað komið til að njóta Ijúfa lifsins
eða er i atvinnuleit i greinum þar sem
kannski hundrað eða þúsund manns
slást um eina stöðu.
Ein er þó undantekning frá þessu
svartsýnishjali um Califomiu og það
er San Francisco. Sú borg kemur vera-
lega á óvart fyrir skemmtilega staðsetn-
ingu og fallega og fjölbreytilega húsa-
gerð. Ekki var laust við það að við
yrðum vör við annað andrúmsloft í
þessari borg frjálslyndis og var yfir henni
léttleiki - blær sem jaðraði við
kæraleysi. Óhætt er að mæla með
heimsókn til San Francisco. Á þessu stigi
ferðarinnar skiluðum við af okkur
bílaleigubilnum og flugum til baka til
New York þar sem við dvöldumst í fimm
daga áður en við héldum heim til
íslands. New York er mjög sérstök.
Annað hvort hatarðu hana eða elskar.
Hún er alls ekki dæmigerð fyrir
Bandarikin og er i raun sérfyrirbrigði.
Þeir sem hafa komið til New York og
telja sig hafa kynnst Bandarikjunum
hafa á röngu að standa. Þeir hafa
heimsótt New York, sem að visu er í
Bandaríkjunum, en er ólik öllu öðru
sem finnst i þvi landi. Vonandi gefst sem
flestum tækifæri til að koma til New
York þvi það er ógleymanleg lífsreynsla.
Þegar upp er staðið
er það vel þess virði að fara til
Bandaríkjanna. Sú þjóð sem landið
byggir er að sönnu æði misleit, en kynni
okkar af Bandarikjamönnum þær fimm
vikur sem við dvöldum þar voru öll á
einn veg. Fólkið er alúðlegt, gengur til
sinna verka með bros á vör, dálitið
barnaiegt, án þess að vera einfalt, lifir
og hrærist fyrir föðurlandið og hefur
takmarkaða vitneskju um umhciminn.
Þeir menn sem vissu hvað „Iccland" var
vora terljanlegir á fingrum annarrar
handar. Landið er stórbrotið, fjölbreytt,
en því miður farið að láta á sjá vegna
ágangs mannskepnunnar. Hinn almenni
borgari býr við góð lifskjör og „stand-
ardinn“ er fyrir ofan meðallag. Bil milli
hinna ríku og fátæku er þó mikið og fer
stækkandi.
f Bandarikjunum er land inn i
landinu, þ.e. „Sjónvarpslandið", sem
dregur upp nokkuð brenglaða mynd af
raunveruleikanum og hefur það haft sín
áhrif á fólkið. Peningar era aðal
aflgjafmn í því landi og það er ótrúlegt
hvað fólk leggur á sig til þess eins að
vinna eða verða sér út um dollara.
Á þessu fimm vikna ferðalagi okkar
keyrðum við alls 4.100 mílur (6.500
km.), fóram i gegnum 12 fylki og teljum
okkur hafa fengið þó nokkuð góðan
þverskurð af bandarísku þjóðlifi. Þó
eigum við eftir 40 fylki, þannig að ef við
ætlum einhvern tíma að fá heildarmynd
af Bandaríkjunum þá eigum við mikið
verk fyrir höndum.
Myndir og texti: Magnús Gylfi