Tíminn - 18.07.1982, Blaðsíða 17

undanrenna
undanrenna
nFljótir , strákar, fljótir!"
að var ekki laust við að Alfreð
Alfreðsson, konungur undirheima, væri
orðinn taugaóstyrkur. Hann lá í gjótu
utan í Öskjuhlíðinni og fylgdist spenntur
með undirsátum sínum - þeim Arfi
Kelta, Húnboga, Uxaskalla og Ramma-
slag - burðast með stóra poka af
marjúana út úr bíl Gumma kjút,
yfirmanns mótorhjóladeildar lögregl-
unnar, sem sjálfur vissi hvorki í þennan
heim né annan. Gummi hafði ætlað sér
að kanna gæði efnisins, með þessum
afleiðingum. Alfreð sneri sér að njósn-
ara sínum Aldinblók, manninum sem
allt vissi og allt frétti, og lá nú við hlið
hans og hnusaði út í loftið.
„Meikum við þetta? Fylgjast þeir með
okkur?“ spurði Alfreð.
„Nei.“ Aldinblók fitjaði upp á trýnið
og hvessti augun að hól í hliðinni. „Ekki
eins og er. En þeir koma stundum upp
á hólinn þarna og kikja.“
Alfreð Alfreðsson fékk nærri hjartar-
slag af skelfingu. „Heyrðu,“ sagði hann
fljótmæltur við Aldinblók, „segðu strák-
unum að flýta sér og koma svo með
stöffið i laufskálann. Ég þarf að
skreppa, ég mundi allt i einu, ég verð
héddna, ég þarf að fara út í nætursölu
og fá mér pulsu. Mann er orðinn svo
svangur af allri þessari áreynslu."
Og áður en Aldinblók gat sagt
„konungur undirheima" var Alfreð
horfinn eins og jörðin hefði gleypt hann.
• •Hvað eigum við að gera við
Gumma?" spurði Rammislagur þegar
þeir höfðu lokið við að bera grasið inn
í nálægan sendiferðabíl. „Eigum við
ekki bara að taka hann með okkur, við
getum kannski meikað lausnargjald út á
hann líka.“
„Nohoj!" fussaði Arfur Kelti. „Þeir
yrðu bara fegnir að losna við hann. Jæja,
kýlum á það.“
Þeir flýttu sér að sendiferðabílnum
sem stóð i felum bak við olíutánk, rifu
af sér apagrímurnar og nælonsokkana
sem þeir höfðu fyrir andlitunum;
Húnbogi settist undir stýri og hinir
skelltu sér aftur í. Svo var rótað af stað.
í lögreglubílnum, sem fjarlægðist óðum
í baksýnisspeglinum, lá Gummi kjút
stjarfur og sönglaði Dylan-lagið góð-
kunna:
„Everybody must get stoned..."
Jbi n nú víkur sögunni austur fyrir fjall,
til aðseturs Breka Bósasonar. Eins og
langminnugir aðdáendur Alfreðs Al-
freðssonar vita var Breki fyrrmeir einn
af helstu félögum okkar manns i
undirheimum, en hafði litið farið fyrir
honum síðustu mánuði af þeirri einföldu
ástæðu að hann var sérstakur gestur
rikisstjórnarinnar austur á Litla-Hrauni.
Þar afplánaði Breki langan dóm fyrir svo
svakalegt syndaregistur - segir Aldin-
blók - að harðsvíruðustu lögreglumenn
fölnuðu ef þeir komust í sakaskrána.
Breki hafði áður setið í ótótlegu
svartholi i Suður-Yemen fyrir eiturlyfja-
smygl en verið fluttur heim á Litla-
Hraun eftir mikið stapp og nú rakti hann
magakvalir sinar beina leið til þeirrar
vistar.
„Þau hafa plagað mig innanmeinin alveg
siðan ég kom frá Suður-Yemen,“ stundi
Breki milli samanbitinna tannanna
þegar Loki lás fangavörður, góðlegur
kall, kom að stumra yfir honum. „En
maður hefur bitið á jaxlinn og vonað að
þetta myndi líða hjá, ekki viljað vera að
pestera ykkur hér með einhverjum
smámunum. En nú segi ég þér satt,
Loki, ég held ég sé að deyja.“ Og það
fóru krampakippir um likama Breka,
augu hans ranghvolfdust og grænleitur
vökvi seitlaði úr munni hans.
„Ojájá, Breki minn, ojá,“ mælti Loki
lás vinalega. „Það er nú víst ekki að
spyrja að fæðinu þaraa suður frá.
Bölvað sull, mætti segja mér - ojá. Og
eitthvað verð ég að gera, ég er nú
hræddur um það, ekki læt ég þig veslast
upp fyrir augunum á mér, eða hvað?“
Breki hafði ekki afl til að svara en
kinkaði kolli eins ákaflega og hann gat.
Stundu siðar var hann á leið i sjúkrabii
til Reykjavíkur.
U xaskalli hrinti upp hurðinni á
laufskálanum og óð inn á mitt moldar-
gólfið.
„Alfreð, við erum komnir!"
En í laufskálanum var enginn Alfreð.
Þeir félagamir, sem fylgdu á eftir
Uxaskalli, litu hver á annan. Skyldu þeir
hafa náð honum?
En þá heyrðist ofurlítið hóstakjöltur
úti i horni. Alfreð Alfreðsson rak
refslegt smettið undan rósóttum sófa og
geispaði.
„Nei, eruði komnir. Og það hefur allt
gengið vel, vona ég. Ég fékk mér
smáblund," bætti hann við til skýringar
um leið og hann skreiddist undan
sófanum. „Og þið vitið að ég þoli ekki
þessar björtu nætur. Haustið, skal ég
segja ykkur, það er min síson.“
„Og svafstu vel?“ spurði Húnbogi og
ef grannt var skoðað mátti sjá hæðnis-
glampa bregða fyrir í undirförulum
augum hans. Alfreð leit kuldalega á
hann:
„Ágætlega, takk fyrir. En það er ekki
Breki Bósason af kvölum og harmaði sitt
hlutskipti. Það þurfti tvo menn til að
styðja hann inn ganginn á Landsspítal-
anum og sjúkraliðamir sem komu
honum fyrir uppi í rúmi áttu ekki von á
að hann yrði þar lengi. Næsta stopp:
likhúsið. En undireins og Breki var
orðinn einn á stofunni og ró komin á var
eins og bráði skyndilega af honum,
litaraftið komst í samt lag og augun, sem
höfðu verið sljó af pínu, urðu nú vökul
og kænleg. Hann smeygði sér út úr
sjúkrarúminu, gægðist fram á ganginn
og beið færis þar til enginn sást á ferli.
Þá tók hann á sprett og var ekki að sjá
að þar færi maður sem skömmu áður
hafði ekki verið talinn til annars hæfur
en láta kandidata krukka í sig dauðan.
Þegar komið var út undir bert loft tók
Breki strikið beina leið vestur á
Grandaveg. Hann vonaði bara að Bíbí
væri heima.
æja, frænka," sagði Arfur Kelti
að snúa andlitinu til veggjar, en var þá
hafínn á loft af Húnboga og Rammaslag,
sem höfðu engar vöflur á en kuðluðu
honum út úr íbúðinni og inn i
sendiferðabíhnn sem beið úti á götunni.
„Og ég fékk ekki einu sinni tíma til
að kveðja hann,“ sagði gamla konan
sorgmædd.
„Því miður, frú“ sagði doktor Leir
Viðar um leið og hann kvaddi. „Og
mundu... munið: ekki orð um þetta við
neinn. Þetta er viðkvæmt mál og
lækningin verður að fara fram i
kyrrþey."
„Ég skal þegja eins og steinn,"
andvarpaði sú gamla. „En hver á núna
að borða pönnukökurnar mínar?“
Ml egar Reynir og Jónas komu til vinnu
sinnar næsta morgun var útlitið svo
sannarlega ekki glæsilegt hjá lögregl-
unni. 190 kiló af marjúana horfin, Elías
Bjarkason enn ekki kominn í leitimar
Gummi,“ sagði Elías Bjarkason kulda-
lega, „verður að koma ekki nálægt
henni! Skilurðu það? Ef þú svo mikið
sem snertir á rannsókninni, þá læt ég
pósta þig til Bakkafjarðar og þú getur
reynt að hafa hemil á Undur Ófreskju
og bræðrum hans.“
„Voff!“ sagði hasshundurinn til árétt-
ingar, en þurfti ekki til þvi það fór
hrollur um Gumma kjút við tilhugsunina
um Bakkafjarðarbræðuma sem höfðu
málað bæinn rauðan um síðustu jól.
Hann hneigði þess vegna höfuð sitt og
steinþagði.
„Sjálfur ætla ég að byrja á þvi,“ sagði
Elías Bjarkason, „að fara yfir ættartölu
mina. Hún kallaði mig frænda, fjanda-
kornið!“ urraði hann þegar Reynir,
Jónas og hasshundurinn ráku upp stór
augu. „Það getur vel verið að ég eigi
einhverja gamla frænku sem ég veit
ekkert um. Þú, Jónas skalt labba i allar
dótabúðir í bænum og finna út hverji'r
keyptu apagrimur fyrir 17. júni, en
Reynir, þú átt að fara í allar matvöru-
búðir og spyrjast fyrir um gamla konu
mann sem hann þekkti. Lítill, pervisinn
og refslegur maður stóð við barinn og
var að panta sér ákavíti í appelsin.
„Alfreð!" hrópaði Breki, þvi þetta var
Alfreð.
„Nei, Breki, maður, vá, ég frétti já þú
værir laus,“ sagði Alfreð um leið og
hann smeygði sér inn í básinn til félaga
síns og heitkonunnar.
„Já, maður er aðeins að lyfta sér upp,“
sagði Breki og glotti. „Svo fer ég eftir
helgi og melda mig inn aftur. Maður má
nú ekki valda ’onum Loka lás vonbrigð-
um.“
Alfreð þekkti ekki Loka lás svo þessi
athugasemd féll i dauðan jarðveg. Þrátt
fyrir litríkan feril i undirheimum hafði
Álfreð jafnan tekist með klókindum
sinum og undanbrögðum að sleppa við
hinn langa arm laganna. Hann bryddaði
þvi upp á nýju umræðuefni.
„Heyrðu, vantar þig ekki stuð? Það
vill svo til að ég er með nokkur grömm
af alveg finasta stuði.“
„Ne-ei,“ sagði Breki hikandi. Hann
mundi vel síðasta skiptið sem hann hafði
var hann harðlæstur og enginn ansaði
barsmiðum Breka á dymar. Þau
skötuhjú gátu bara ekki hugsað sér að
halda áfram röltinu og þar sem Breki
kunni ýmislegt fyrir sér leið ekki á löngu
þar til þau voru farin a gæða sér á
íeifunum úr fleskdósum sem laufskálinn
var fullur af. Það bætti liðanina þó ekki
sérlega mikið og þegar Breki kom auga
á nokkrar apagrímur úti í einu hominu
gerðist sjaldgæfur hlutur: hann fékk
hugmynd.
„Komum og náum okkur í nammi,“
sagði hann og reis upp.
LJimastúlkan á næturvakt í Heilsu-
verndarstöðinni var orðin ansi syfjuð.
Hún var búin að standa vaktina frá því
kvöldið áður en nú var sem betur fer
ekki langt þangað til hún yrði leyst af.
Þreytan gerði það hins vegar að verkum
að hún tók ekkert eftir grunsamlegu
þruski frá glugganum fyrr en það var
orðið of seint. Áður en simastúlkan gæti
kyffa sem hafði nýlokið við að stela
kvennærfötum af snúru uppi i Hlíðun-
um. Simastúlkan af Heilsuvemdarstöð-
inni var kölluð á staðinn og látin skoða
hina gmnuðu i krók og kring en hún
þvertók fyrir að fólkið sem gerði árásina
væri meðal þeirra. En loks var komið
með par sem fundist hafði í öskutunnu-
geymslu vestur i bæ og þá var bjöminn
unninn.
„Þetta em þau!“ skrækti simastúlkan
og mikið rétt, í fórum þeirra fundust
útataðar apagrimur.
LJtarfshópur lögreglunnar um ránið á
Elíasi Bjarkasyni kom saman til fundar
um sama leyti. Mættir voru Elias sjálfur,
Reynir, Jónas og hasshundurinn að bera
saman bækur sinar.
Hasshundurinn hafði komist að þvi að
bærinn væri beinlinis fullur af grasi en
þrátt fyrir að hann hefði snuðrað um alla
afkima undirheimanna hafði honum
— Síðasti þátturinn um Alfreð
Alfreðsson, konung undirheima, þar sem kemur til lokauppgjörs hans og Elíasar Bjarkasonar, rannsóknarlögreglumannsins knáa
málið. Málið er að koma grasinu i felur.
Þið sjáið um það. Og svo þurfum við að
losna við hann Ella Bjarka. Er ekki
frænka þin orðin dauðleið á að hafa
hann?“ spurði hann og sneri sér að Arfi
Kelta.
Arfur glotti. „Neinei. Hann étur
pönsurnar hennar og það er nóg fyrir
hana. En hann getur víst ekki annað.“
^Íncí, hann gat ekki annað; Elías
Bjarkason, rannsóknarlögreglumaður-
inn snjalli, sem hafði verið i haldi hjá
gömlu konunni síðan ótíndir glæpa-
hundar með apagrímur réðust að honum
að kvöldi sjálfs þjóðhátiðardagsins.
Allar götur síðan hafði Elías Bjarkason
legið rammlega bundinn á divan hjá
niræðri frænku Arfs Kelta, með bundið
fyrir augun, og alls ófær um að verjast
látlausum straumi af sykruðum pönnu-
kökum sem hlykkjuðust upp i gúlann á
honum á hvaða tima sólarhringsins sem
var. Gamla konan, sem hélt hann væri
frændi sinn að biða eftir plássi á Kleppi,
var i sjöunda himni.
„Jæja, Elli minn,“ sagði hún í
hundraðfimmtugastaogþriðj a skipti.
„Má ekkibjóða þér pönsur?“
Elias Bjarkason hafði ekki einu sinni
fyrir því að neita.
J^Llla leiðina til Reykjavikur emjaði
og benti Alfreð, Húnboga og Ramma-
slag að fylgja sér eftir inn i íbúð gömlu
konunnar. „Þá er laust pláss á Kleppi.“
„Hvað segirðu, drengur minn, laust
pláss á Kleppi? Ég er nú ekki svo elliær,
Skarfur minn.“
„Neinei, frænda, það er fyrir hann
Ella. Og ég er Arfur, ekki Skarfur,"
bætti hann við þó hann vissi fullvel að
það væri þýðingarlaust.
„Já, Elli frændi, auminginn, er loksins
fundið pláss fyrir hann? Ég skal segja
þér, Skarfur minn,“ hvislaði hún svo,
„ég held að honum sé alltaf að versna.
Hann hættir ekki með þetta lögreglu-
mannskjaftæði, og svo“ - hún greip
andann á lofti - „hefur hann enga lyst á
pönsum. En má ekki bjóða ykkur
nokkrar?"
„Nei, þakka yður fyrir frú,“ sagði
Alfreð Alfreðsson mynduglega. Hann
hafði klætt sig i hvitan slopp og var með
hlustunarpipu um hálsinn. „Við megum
engan tima missa ef takast á að bjarga
honum." Hann þreif hönd gömlu
konunnar og hristi hana. „Ég er doktor
Leir Viðar, sérfræðingur i rannsóknar-
lögreglukomplexum og pönnukökuáti
með tilliti til áhrifa í bemsku. Ég get
sagt þér.. .yður, meina ég, að ég tel þetta
mál ferlega athyglisvert og gæti jafnvel
leitt til meiriháttar breiks í sálfræðilækn-
ingunum. En ekki dugar að hangsa hér.
Litum á sjúklinginn."
Gamla konan leiddi þá félagana inn i
stofu þar sem Elías Bjarkason lá
fjötraður. Þegar hann heyrði umganginn
beit hann saman munninum og reyndi
og Gummi kjút gat enga skýripgu gefið
á því sem hafði gerst i Öskjuhliðinni.
Hann kvaðst hafa dottað og þegar hann
ramskaði aftur var grasið á bak og burt.
En sem Jónas var að reyna að opna
dymar að skrifstofunni með húslyklin-
um heima hjá sér var hurðinni allt i einu
svipt upp og í dyrunum stóð Elias
Bjarkason tottandi pipu sína. Hann leit
á úrið og gretti sig.
„Þið emð sjö mínútum og tiu
sekúndum of seinir. Ég sé að hér hefur
aldeilis hallað undan fæti meðan ég var
i burtu.“
„Elias!“ hrópaði Jónas.
„Bjarkason,“ bætti Reynir við, eins
og til skýringar.
„Já, það er ég,“ hreytti Elías út úr sér.
„Þeir slepptu mér i gærkvöldi uppi við
Rauðavatn og ég varð að ganga í bæinn.
En ekkert múður - nú þarf að finna
þessa menn og það strax! Ég krefst þess
að það verði búið að ná þeim innan
einnar viku. Og þá“ - hann neri saman
höndum áfergjulega - „verður engin
miskunn hjá Magnúsi!“
Jl að var skipaður sérstakur starfshóp-
ur lögreglunnar til að vinna að rannsókn
málsins, og áttu sæti í honum Elias
sjálfur, Gummi kjút, Reynir, Jónas og
hasshundurinn. Gummi kjút var ennþá
daufeygður eftir Öskjuhliðarævintýrið
og lagði fátt til málanna.
„Þitt hlutverk í þessari rannsókn,
sem kaupir mikið af hveiti, eggjum og
vanilludropum.“
„Akkura í ósköpunum?" spurði
Reynir forviða.
„Pönnukökumar, mannfýla, pönnu-
kökumar!" Elías Bjarkason fórnaði
höndum út af þessu skilningsleysi. Að
siðustu hallaði hann sér að hasshundin-
um.
„Ég bind vonir mínar við þig,“ sagði
hann íbygginn. „Þú skalt dulbúa þig sem
flækingshund og reyna að þefa uppi
grasið. Þeir hljóta að reyna að setja það
á markað sem fyrst.“
Hasshundurinn kinkaði kolli. „Voff,“
samþykkti hann.
N
JL ” okkrum dögum siðar var Breki
Bósason i Klúbbnum ásamt heitkonu
sinni Bíbi. Hann hafði látið sér vaxa
yfirskegg og var með sólgleraugu til að
þekkjast síður en þurfti í rauninni ekki
að hafa neinar áhyggjur. Allt lögreglulið
borgarinnar var á höttunum eftir
ræningjum Elíasar Bjarkasonar og
enginn tími til að leita að venjulegum
strokufanga sem hvort sem er myndi
ábyggilega gefa sig fram eftir að hafa
verið nokkrar nætur úti á lifinu. „Það er
ungt og leikur sér, þarf að skvetta úr
klaufunum, ojá,“ var viðkvæði Loka lás,
fangavarðar, i hvert sinn sem einhver
fanganna skrapp í bæinn.
En sem þau skötuhjú sátu niðri í
kjallara i Klúbbnum kom Breki auga á
keypt marjúana af Alfreð Alfreðssyni.
Alfreð var þá lentur i klónum á Eliasi
Bjarkasyni en vann sér það til áfram-
haldandi frelsis að klaga alla þá vini sína
sem hann seldi gras. Um hríð höfðu allir
kunningjar Alfreðs setið austur á
Litla-Hrauni.
„Mjög ódýrt,“ sagði Alfreð lokkandi.
„Nei, ég held ekki,“ sagði Breki. „Ég
er að reyna að leggja til hliðar þessa
keyrslu á reyknum, maður. Maður
reykir svo mikið þama fyrir austan að
maður er bara út úr heiminum."
„Jæja, þú um það,“ sagði Alfreð. „En
þú ættir að lita inn einhvem tíma. Ég
hef aðallega aðsetur í laufskálanum
núna,“ og Alfreð gaf Breka upp
staðsetningu laufskálans, sem okkur
hefur ekki tekist að finna út nákvæmlega
hvar er í bænum. Þeir Alfreð og Breki
sátu dágóða stund og rifjuðu upp gamlar
endurminningar en síðan urðu þeir
viðskila og þegar Klúbburinn lokaði
hófu þau Breki og Bíbi æðisgengna för
um partíhús bæjarins.
Um lokin vora þau orðin ansi snjáð
bæði tvö og vora þá á vappi um
Þingholtin þar sem laufskálinn er
einhvers staðar falinn.
„Nú þyrfti ég dánara, maður," sagði
Breki, nokkuð slæptur.
„Dánara? Má ég þá heldur biðja um
öppara," drafaði Bibi sem hafði misst
utan af sér flestöll fötin á næturferðalagi
þeirra.
„Æi, skreppum til Alfreðs og gáum
hvort hann á eitthvað,“ sagði Breki, en
þegar þau komust loks að laufskálanum
áttað sig stóðu maður og kona, lífið er
svona, á gólfinu fyrir framan hana og
vora bæði með hræðilegar apagrimur
fyrir andlitunum.
„Hvar eru pillumar?“ spurði karlap-
inn ógnandi.
„Pillumar,“ endurtók kvenapinn loð-
inni röddu.
Símastúlkan tók viðbragð, stökk á
fætur og hrópaði: „Hjálp!“ Apamir
gripu undireins til hennar og reyndu að
kefla hana með skitugum klút en henni
tókst þó að æpa nógu lengi til að vekja
athygli næturlæknisins sem sat í næsta
herbergi og raðaði í sig sérsmurðum
snittum. Þegar hann kom á vettvang
lögðu aparnir á flótta út um næsta glugga
og skildu símastúlkuna eftir ómeidda.
Næturlæknirinn teygði sig i símann.
Jtiinn maður varð feginn þessari
fólskulegu likamsárás og það var
Gummi kjút. Alls hugar glaður fól Elías
Bjarkason honum rannsóknina á málinu
og Gummi skipaði mönnum sinum að
handtaka umyrðalaust alla sem sæjust á
ferli inni í görðum, alla sem væru
hlaupandi um götur borgarinnar og þvi
á flótta undan lögreglunni, og að
sjálfsögðu alla apa. Innan skamms voru
mótorhjólakappamir komnir aftur
með apana úr Blómavali, þeir höfðu
handtekið fjölda laxveiðimanna á
maðkaveiðum i görðum og náð i einn
ekki tekist að rekja grasið til þeirra sem
höfðu sett það á markað. Þeir voru
sýnilega kænir og notuðu ótal milliliði
var niðurstaða hasshundsins.
Reynir var með langan lista af
gömlum konum sem keyptu mikið af
vanilludropum en Jónasi hafði orðið
minna ágengt með apagrímumar. Elías
sjálfur hafði verið á þönum að leita uppi
ættarskrár og heimsækja skyldmenni sín
en árangur var enginn enn sem komið
var.
„Við gefumst ekki upp!“ þramaði
Elísas yfir aðstoðarmönnum sinum og
hasshundurinn hristi höfuðið til sam-
þykkis. Þá opnuðust dyrnar og Gummi
kjút kom æðandi inn.
„Ætlaði bara að láta vita að ég hef
ekki komið nálægt rannsókninni,“
stundi hann upp. „Ég er með annað mál
í gangi og þarf að fara.“ Hann snerist á
hæli og ætlaði út en hvöss rödd Elíasar
stöðvaði hann.
„Gummi! Hvað ertu með í höndun-
um?“
„Ég?“ Gummi leit á hendur sinar.
„Já, þetta. Þetta era grimumar sem
pakkið sem braust inn á Heilsuvemdar-
stöðina notaði. Það var reyndar ’ann
Breki með einhverri fýsu. Ég læt senda
hann austur aftur eftir klukkutima.“
„Biddu hægur," sagði Elías Bjarka-
son þýðingarmikilh röddu. „Mig langar
að yfirheyra hann fýrst. Mér þætti
gaman að vita hvar hann hefur fengið
þessar grimur. Það er eins og ég kannist
við þær...“
s
• ^Eig fann þær bara,“ þrjóskaðist
Breki við.
„Breki,“ sagði Elías Bjarkason óþol-
inmóður. „Viltu að ég komi með
geitina? Ég man að þig kitlar töluvert
mikið i iljamar.“
Breki fölnaði en lét sig þó ekki.
„Ég hef ekkert gert, ætlaði bara að ná
mér í dánara. Svo ætlaði ég austur. Þú
getur spurt Loka lás hvort ég komi ekki
alltaf aftur eftir nokkra daga.“
„Það er ekki málið, Breki, og þú veist
það vel. Ég vil fá að vita hvar þú fékkst
þessar grímur. Og það er reyndar best
fyrir þig að játa strax. Hinir eru búnir
að játa.“
„Segðu mér annan,“ sagði Breki
hrokafullur. „Þessi er nú orðinn soldið
gamall. Þú færð mig ekki til að feisa það
að ’ann Alfreð sé búinn að ját—
Breki áttaði sig og skellti aftur á sér
gúlanum en of seint. Elías Bjarkason sat
þrumulostinn á móti fanganum og mátti
ekki mæla um stund. Svo það var þá
Alfreð eftir allt saman! Hendur Eliasar
skulfu og hann teygði sig í pipustertinn.
Loksins var hann búinn að nappa
Napóleon fjórða undirheimanna í
Reykjavík!
löggan er búin að rekja apagrímumar til
okkar. Þeir era á leiðinni!"
Alger ringulreið greip um sig i
laufskálanum. Hver þreif upp þá seðla
sem hann náði í og svo bjuggust þeir
allir til brottfarar.
„Augnablik strákar!“ sagði Alfreð.
Hann gat ekki staðist það að halda
smátölu á þessari örlagastundu. „Við
verðum að splitta hópnum, það verður
hver fyrir sig. Reyna að komast sem
lengst í burtu og kúla það svo, ekki láta
á sér bera. Og ef einhver er tekinn, þá
steinheldur hann kjafti, þvi annars—“
„Alfreð," hrópaði Húnbogi óþolin-
móður. „Við vitum þetta!“
„Olræs," sagði Alfreð og stakk sér út
um dyrnar. „Mann sér ykkur.“
.Kkammislagur var handtekinn fyrst-
ur. Síðan hann kom að vestan hafði
hann hafst við i tjaldi sem hann sló niður
í görðum bæjarins, nokkra daga á
hverjum stað, og þremur dögum eftir
flóttann gerði hann þau mistök að tjalda
i garði Eliasar Bjarkasonar, rannsóknar-
lögreglumannsins knáa. Búið spil.
• •
Oll klíkan sat i laufskálanum og
skipti með sér gróðanum af marjúana-
sölunni nema Aldinblók sem var að
venju einhvers staðar að njósna.
„Ég fæ helminginn," sagði Alfreð
ákveðinn og sópaði að sér seðlum.
„Já en, já en, ég átti hugmyndina,“
hrópaði Húnbogi.
„Og hann var geymdur hjá frænku
minni,“ bætti Arfur Kelti við.
„Vá maður, þið hefðuð nú ekki
komist langt ef ég hefði ekki verið,“
rumdi i Uxaskalla. Rammislagur einn
þagði, vissi sem var að hann var of
nýkominn í flokkinn til að geta átt von
á meira en því sem Alfreð skammtaði
honum.
„Voruði að segja eitthvað strákar?"
sagði Alfreð kæraleysislega. „Svei mér
þá, ef ég er ekki farinn að missa
heymina. En ég fæ allavega helminginn,
af því ég er foringinn."
Arfur, Húnbogi og Uxaskalli risu upp
til að andmæla en þá fauk hvitur
stormsveipur inn um dyr laufskálans og
staðnæmdist á miðju gólfi. Þetta var
Aldinblók og honum ekkert smáræðis
niðri fyrir.
„Þetta er blón át, maður! Allt komist
upp! Elias Bjarkason er á leiðinni með
böns af löggum! Við þurfum að flýja -
strax!“
Félagárnir komu ekki upp orði af
undran og ótta. Loks tókst Alfreð að
stama upp:
„Hva— Hvernig eilea komst þetta
upp?“
„Helvítið ’ann Breki, alveg meiriháttar
bömmerfeis, sá karakter,“ raddi Aldin-
blók út úr sér um leið og hann tíndi upp
þá seðla sem hann sá að vora ætlaðir
sér. „Hann braust héddna inn i nótt'og
stal apagrímunum okkar og —“
„Braust inn?“ hvæsti Alfreð fjúkandi
reiður. „Stal hann frá okkur?“
„Já,“ ansaði Aldinblók. „Og svo
ætlaði hann að meika breik á Heilsu-
vemdarstöðinni en náðist auðvitað og
Tveimur dögum eftir það féll bróðir
hans Uxaskalli i gildru lögreglunnar við
sjoppu eina i Hliðunum. Hann reyndi
að flýja en var eltur uppi af mótorhjóla-
deildinni.
Rúmri viku siðar var Arfur Kelti
tekinn. Hann hafði falið sig hjá aldraðri
frænku sinni, en lagt á flótta þaðan af
ókunnum orsökum. Glöggur götulög-
regluþjónn bar kennsl á hann og þá var
ekki að sökum að spyrja.
Aldinblók var næstur. Tveimur mán-
uðum eftir flóttann úr laufskálanum
hætti hann sér i Klúbbinn og þó hann
hefði dulbúið sig eftir bestu getu dugði
það ekki til. Lögreglan var kvödd á
staðinn og Aldinblók náðist eftir mikinn
eltingaleik um allar hæðir hússins.
Aðeins tveimur dögum siðar náðist
Húnbogi, sjáifur meistari flokksins í
undanferlum. Hann hafði lengi verið í
felum í Reykjavik en síðan laumað sér
austur á firði þar sem hann fékk
afleysingapláss á fiskibát sem átti að
sigla til útlanda. Gallinn var sá að
maðurinn sem hann skyldi leysa af var
enginn annar en Dálaglegur, einn
Bakkafjarðarbræðranna, og var sá ekki
seinn á sér að kjafta i lögguna.
Alfreð Alfreðsson, foringi hópsins og
réttnefndur konungur i undirheimum,
er enn ófundinn! Óteljandi vitni hafa
gefið sig fram við lögregluna og sagst
hafa séð Alfreð hér og þar um landið en
allt hefur komið fyrir ekki. Eftirgrennsl-
an hjá alþjóðalögreglunni Interpol
leiddi i ljós að sjónarvottar segjast hafa
séð hann í Amsterdam, Kristjaniu,
Brighton, Torremolinos, Efri Volta,
Singapúr og á Falklandseyjum en enginn
veit neitt með vissu. Nema einn -
auðvitað Aldinblók, en hann þegir
þunnu hljóði þar sem hann situr í
Siðumúlafangelsinu. Sfðustu áreiðan-
legu heimildirnar sem Elias Bjarkason
hefur fengið er að nokkram dögum eftir
flóttann sást Alfreð Alfreðsson á vappi
fyrir utan bókaútgáfu eina hér í borg.
'Síðan hefur ekkert til hans spurst.
- ENDIR!