Tíminn - 01.10.1982, Blaðsíða 12

FÖSTUDAGUR 1. OKTÓBER 1982
24
heimilistíminn
Umsjón: B.St. og
K.L.'
Góður dagur í Reykjavlk
Ég heiti Eva
■ Eva Dröfn Davíösdóttir heiti ég og
er fædd í Hafnarfirði. Pabbi minn er
íslenskur en mamma min norsk. Eftir 4
ár á Islandi flutti fjölskyldan til Noregs.
Eftir stúdentsprófiö kom útþráin yfir
mig. Fyrst vann ég i 8 mánuöi á
farþegaskipi, við móttöku farþega og í
upplýsingum.
Þá sparaði ég og safnaði mér
peningum til að ferðast fyrir og fór til
Ibiza. Þar bjó ég í 9 mánuði, lifði á
sparipeningunum og lærði spænsku, svo
fékk ég vinnu þar tíma og tíma, þvi næst
fékk ég starf sem leiðsögumaður hjá
sænskri ferðaskrifstofu, og tók þá á móti
skandinavískum túristum á Spáni, fyrsta
árið á Mallorca en svo á Ibiza, sem mér
þykir vera perlan af Balcar- eyjunum.
En sem hálfur Norðmaður og hálfur
Islendingur fór ég nú að sakna
vetrarveðurs og langa til að sjá snjó og
þó sér í lagi langaði mig að fara á skíöi,
því sótti ég um að komast sem
leiðsögumaður í skíðafcrðir til austur-
rísku Alpanna. Þar var ég í 5 mánuði.
Því næst aftur í sól og sumrí á Italíu í 6
mánuöi.
Ferðalöngunin hafði þó ekki horfið
frá mér enn, heldur þvert á móti vaxið.
Eftir Ítalíuveruna réði ég mig á norskt
skemmtifcrðaskip, sem þerna og að-
stoðarstúlka fyrir amcríska ferðamenn.
Skipiö átti að fara í hnattsiglingu, og
þannig gat ég á nokkrum mánuðum séð'
mikinn hlut heimsins. Eg lét afskrá mig
af skipinu í New York, sem mér finnst
ofboðslega spennandi borg, og þar fékk
ég vinnu við sölumennsku hjá fata-
framleiðanda á 7th Avenue, en í
fatabisness í Ameríku er harðasta
samkeppni í heimi, segja menn.
í sumar var ég svo í Noregi og vann
við ferðaskrífstofu. Fór með Ameríkana
í ferðir til Vesturlandsins, og voru þeir
mjög hrifnir af norsku fjöllunum og
Ijörðunum.
Nú er ég á leið til New York og í
„fatabisnessinn“ aftur, en kom við í
Rcykjavík, því að hér á ég margt
skyldfólk, sem mér finnst svo gaman að
hitta og reyni að koma hingað eins oft
og ég get, a.m.k. einu sinni á ári.
I „Dagur í lífi“ mínu ætla ég að reyna
að segja frá því, hvcrnig er að hafa stutta
viðdvöl í Reykjavík. Margt þarf að gera
og marga þarf að heimsækja, svo þetta
eru annríkisdagar.
Þriðjudagurinn 21. sept.
Klukkan er 10 að morgni, ég hef
sofið vel og lengi og er úthvíld í fyrsta
sinn í langan tíma. Síðustu dagana
heima í Noregi var allt á ferð og flugi.
Ég var að kveðja vini og fjölskyldu og
útbúa mig fyrir ferðalagið og það var
lítið um svefn.
Þegar ég nú lít út um gluggann hér
í Reykjavík sé ég að veðrið er það
sama og þegar ég kom í gær- sólin skín
og himininn er svo blár- svo blár. Það
minnir mig meira á Spán cn hina
Heim á leið aftur
Nú mundi ég frá því í fyrra, hvar ég
á að takai strætó heim aftur svo það
gengur allt vel. Þegar ég kom heim til
frænku og frænda var fólk farið að
koma í matarboðið, búið að leggja á
borð og steikarlyktin út úr dyrum.
Það er gaman að sjá börnin,
frændsystkin mín, hvað þau hafa
stækkað frá því síðast. Allt í einu finn
ég hvað tíminn líður, börnin stækka
og mér finnst ég vera að verða gömul.
Litlu frænkur mínar, sem ég sá
nýfæddar, eru allt í einu orðnar dömur
og famar að mála sig, og strákarnir
myndarlegir og mannalegir.
Kvöldið líður fljótt við góðan mat
og kaffi og skemmtilegar samræður,
en það er vinnudagur á morgun, svo
fólk fer að tygja sig heim með börnin.
Það er kysst og klappað og svo segja
allir „bless og sjáumst fljótt aftur“.
regnvotu og stormasömu Sögueyju,
eins og ég hef stundum séð hana.
Fyrsta áætlun mín í dag gengur út á
það, að fara í sundlaugaranar í
Lugardal. Það er sá lúxus, sem maður
verður að veita sér á ferð í Reykjavík.
Það finnast ekki betri sundstaðir en
hér, - jafnvel á Hotel Princessa í
Acapulco, sem er eitt fínasta hótel í
heiminum, kemst maður ekki í betri
sundlaug en í Laugardalnum.
Fyrst fer ég í „heita pottinn“ - ekki
þó þann heitasta. Vatnið er yfir 40
gráðu heitt og ég ligg þar svo aðeins
höfuðið er upp úr og sný andlitinu móti
sólinni. Himininn er blár og í fjarska
sé ég aðeins í fjallatinda með nýjum
hvítum snjó. - En hvað veðrið er gott
og landið fagurt, hugsa ég og læt fara
vel um mig í heita pottinum, en allt í
kring eru krakkar að leika sér í heita
vatninu.
Þá er að synda, og ég syndi og syndi
- margar ferðir, þangað til ég get
næstum ekki haldið mér á floti lengur.
en allt í einu sé ég hvað klukkan er.
Ég verð að flýta mér, því að ég ætla
að boröa hádcgismat hjá ömmu
klukkan 1/2 12.
Hádegisverður með ömmu
Hárið á mér er enn blautt, og nú
finn ég að það er ekki eins hlýtt í veðri
og ég hélt ogiþráttfyrir birtu og sólskin
er mér orðið kalt á leiðinni til hennar
„íslensku ömmu“ minnar, sem mér
þykir svo vænt um, að aðalerindið til
íslands var að heimsækja hana. Hún
býr á Dalbraut, (Þjónustuíbúðir aldr-
aðra að Dalbraut) og þar situr hún á
bekk í sólinni og bíður eftir mér.
Blómin eru enn falleg þó komið sé
fram í september og við skoðum þau,
og hún segir mér hvað þau heita.
Við fáum soðið íslenskt kindakjöt
með káli og kartöflum í matinn. Það
smakkast vel og svo fáum við kaffi á
eftir.
Ég fór með ömmu niður í vef-
stofuna, þar sem margt fólk er við
ýmiss konar handavinnu, og sumir
vefa hin fallegustu teppi. Amma gefur
mér smátilsögn í því að vefa. Það lítur
út fyrir að vera skemmtilegt, en hún
þorir samt ekki að hleypa mér í fallega
teppið, sem hún er með í vefstólnum.
Nú förum við inn í íbúðina hennar
ömmu og hún sýnir mér myndir frá því
í gamla daga.og segir mér frá
fólkinu á myndunum. Ég verð aldrei
þreytt á að heyra sögur um ættingja
mína, og er stolt af því að eiga rætur
hér á íslandi.
Þegar við amma höfum talað lengi
saman, kveð ég hana, en við munum
hittast aftur í kvöldmat hjá frænku
minni og manni hennar, sem ég bý hjá
hér í Reykjavík. ‘
í strætó í bæinn - í leit aö
íslenskum mokkajakka
Nú ætla ég í bæinn^’Ég fer uppí
næsta strætó sem kemur og vona að
hann fari niður í miðbæ. Nú skammast
ég mín fyrir að geta ekki spurt á
íslensku, en íslenskukunnátta mín er
takmörkuð. Ég spyr tvær unglings-
stelpur á norsk/íslensku-blendingi,
hvert þessi vagn fari, en þær hrista
bara höfuðið og yppta öxlum, en þegar
ég spyr bílstjórann kinkar hann kolli
við spurningu mini, - og alveg rétt,
eftir smákróka sé ég að við erum að
nálgast miðbæinn. Það er vinalegt í
strætisvagninum, útvarpið gengur, ég
heyri fréttir - og skil þær svona hér um
bil, og svo kemur létt músík á eftir.
Ég hef ekki tekið eftir því að músík
væri í strætisvögnum í Noregi, ekki
einu sinni í Ameríku, þar sem allt
mögulegt fyrirfinnst. Ég vildi gera það
að uppástungu minni að strætisvagnar
í Noregi hefðu útvarpið í gangi með
léttri músík, það hressir upp á farþega.
Nú sé ég að strætó ekur um
verslunargötu,' svo ég fer út og skoða
í búðargluggana. Ég er að leita mér að
góðum kuldajakka fyrir veturinn í
N.Y., en þar getur orðið bítandi kuldi,
svo jafnvel víkingum frá Noregi og
íslandi þykir nóg um.
Ég fór fyrst í skinnabúð á Laugavegi
og fann þar fínan mokkaskinnjakka,
en langaði til að sjá hvort meira úrval
væri annars staðar, svo ég fór í allar
búðir, sem ég hefði uppskrifaðar á
blaði, en sneri svo aftur í búðina þar
sem ég hefði komið fyrst - og keypti
jakkann, sem ég hafði farið í fyrst. Það
var eins og hann hefði beðið eftir mér
þarna. Ég held að hér eftir geti mér
ekki orðið kalt, þar sem ég á svona
hlýjan og fallegan íslenskan skinn-
jakka.
Það var tvennt, sem vakti athygli
mína á þessu búðarrápi. Það fyrra var,
hvað allt er orðið dýrt á íslandi - alveg
hræðilega dýrt - en það er mikið af
fallegum vörum í búðunum. Hitt var
hvað fólkið á götunum er fjálslegt og
myndarlegt og mikið af fallegum og vel
snyrtum stúlkum.
■ Eva og „íslenska amma“ hennar. En eitt aðaleríndi Evu til íslands var að heimsækja hana.
Gamlir skipsfélagar og
vinkonur hittast
En kvöldið er ekki búið enn hjá
mér. Ég átti stefnumót við vinkonu
mína kl. 10.00 (22.00). Það er íslensk
stúlka sem vann á sama skipi og ég í
heimsreisunni. Hún hefur verið við
nám í Noregi en er nýkomin heim og
farin að vinna á íslandi. Ég hafði upp
á henni í gegnum símann og við ætlum
að hittast í kvöld.
Það var gaman að hittast aftur, og
mikið hafði gerst síðan við vorum
saman á skipinu. Við fengum smá-
slatta af vodka í glas - með miklu gosi
- og töluðum um fólk og gamlar
minningar. Mikið var hlegið og margt
skemmtilegt rifjað upp. Það sem var
erfitt og leiðinlegt gleymdist, en það
ánægjulega geymist í minningunni.
Það var ekki svo fátt sem skeði á
þessum 8 mánuðum, sem við sigldum
um heimsins höf.
Allt í einu sé ég að það er komið
fram á nótt, og vinkonan átti að fara
til vinnu í fyrramálið, svo ég panta mér
leigubíl og flýti mér heim í háttinn.
Áður en ég sofna reyni ég að gera
áætlun um hvað ég ætla að gera á
morgun, en það tekst ekki, því að
viðburðir dagsins eru mér svo ofarlega
íhuga,-ensvefninnsækirá. Ég sofna
út frá hugsununum uni þennan góða
dag í Reykjavik.
Dagur í lífi Evu, sem býr í Osló og N.Y.