Tíminn - 17.10.1982, Blaðsíða 7

SUNNUDAGUR 17. OKTÓBER 1982
7
ALVEG
ÁKVEÐIN
I ÞVl AB
VERÐA
LÖGGA”
Rætl við þær Berglind Eyjólfs-
dóttur og Helgu Magnúsdóttur,
lögregluþjóna
■ „Þessi mynd er tekin inni við
Rauðagerði árið 1962, þegar ég var sjö
ára en Berglind fjögurra ára,“ segir
Helga Magnúsdóttir, lögregluþjónn, en
við fenguní þær stöllur til þess að ræða
við okkur í tilefni af gamalli mynd sem
við fundum af þeim fyrir nokkru og sýnir
ljóslega að snemma hefur krókurinn
beygst til þess sem ve.rða vildi, en litlu
hnáturnar sem þarna spóka sig með
lögregluhúfumar, eru báðar orðnar að
fullgildum lögregluþjónum í dag. Því til
áréttingar er nýja myndin sem sýnir þær
við sama gamla virðulega fatahengið
sem faðir Berglindar, Eyjólfur Jónsson,
lögregluþjónn hafði nýlega keypt úti í
London og var að flytja heim daginn sem
myndin var tekin 1962.
En látum þetta vera nóg að sinni
um þessa skemmtilegu mynd, - við
ætlum að spyrja þær um hvernig það sé
að vera orðinn alvöru lögregluþjónn.
Hafi þeim dottið í hug að leggja það
starf fyrir sig þegar fyrir tuttugu árum?
„Jú, blessaður vertu. Á þessum árum
var ég alveg ákveðin í að verða lögga,"
segir Berglind," en svo rjátlaðist það nú
skjótlega af mér og þessi hugmynd spratt
ekki upp aftur fyrr en nokkrum
mánuðum áður en ég fór í Lögreglu-
skólann. Þegar ég byrjaði í lögreglunni
voru þegar eina átta eða níu konur búnar
að ryðja brautina og byrjaðar lögreglu-
störf, en fyrstu lögregluþjónar hér á
landi múnu hafa verið þær Guðlaug
Sverrisdóttir og Auður Eir, sem störf-
uðu að unglingamálefnum."
Hvað var það sem gerði lögreglu-
mannsstarfíð eftirsóknarvert í augum
ykkar?
„Ég var orðin hundleið á því að sitja
á skrifstofu," segir Helga og Berglind
segist alveg sammála. „Okkur leist svo
' á að þetta mundi vera mjög spennandi
starf," segja þær. „Það var að vísu mjög
takmarkað sem ég vissi um þetta
fyrirfram," segir Helga, „en reyndi að
spyrja Lindu sem mest út úr og kannske
má segja að ég hafi farið í þetta, af því
að hún hafði gert þetta.“
„Það má.kannske segja að ég hafi
farið að dæmi pabba,“ segir Berglind.
„Þetta var allt öðru vísi heldur en ég hélt
og sjálfsagt ekki jal'n mikill erill og
maður hafði hugsað sér, þótt þar með
sé ekki sagt að verkefnin séu ekki næg.
Þau koma meir í skorpum en ég hélt.“
„Starfsfélagamir eru tíu sinnum betri
en ég hafði hugsað mér segir Helga, „en
ég er nú líka á B-vaktinni.“
„Þeir eru nú líka prýðilegir á
C-vaktinni,“ segir Berglind og vill halda
sínum mönnum fram líka.
Hvernig er að vera kvenmaður í
karlasamfélagi eins og lögregluliðinu?
„Mér finnst ég ekki finna svo mikið
fyrir því við skráningar og slíkt,“ segir
Berglind. „Hins vegar kemur það fyrir
ef á að fara í kall þar sem búast má við
slagsmálum, - þá kemur fyrir að það er
aðeins hikað við að senda okkur
kvenlögregluþjónana. Þeir vilja þá
reyna að verja mann dálítið."
„Ég tek eftir því að ef við erum með
reiða menn í lögreglubílnum, þá bregst
ekki að það er kvenlögregluþjónninn
sem fær allar skammirnar og ósvífnina",
segir Helga. Eins bregst það ekki að
þegar einhver fer út úr bílnum hjá
okkur, þá segir hann að skilnaði: „Þakka
ykkur fyrir strákar, verið þið blessaðir",
eins og enginn nema karlmenn séu
nærstaddir.“
Þær Berglind og Helga eru sammála
um að það eru þó einkum kvenmenn
sem senda þeim kvenlögreglumönnun-
um tóninn við störf þeirra.
„Þær eru miklu illvígari við okkur en
karlmennirnir. Sjálfsagt er ástæðan sú
að þær eru þarna oft við heldur
neikvæðar aðstæður og þola illa að
annar kvenmaður verði vitni að því,“
segja þær.
Hafíð þið lent í átökum við fólk í
starfinu?
„Já, en aðeins lítillega," segir Helga
og Berglind kveðst varla muna eftir að
það hafi skeð. Þær segja að í níutíu
■ Þegar þær Helga (t.v.) og Berglind létu Eyjólf föður Berglindar taka þessa mynd af sér árið 1962 hefur þeim varla
dottið í hug að þær ættu eftir að bera embættistákn lögreglumanna sem fullgildir lögregluþjónar. En eins og sjá má átti
það þó svo að fara...
tilfellum af hundrað megi „lala menn til“
eins og sagt er og forðast þannig meiri
háttar illindi. Auk þess er það sjaldnast
nema einn einstaklingur sem er með
alvarlegan uppsteyt og þar sem lög-
regluþjónar eru oftast þrír saman tekst
venjulega fljótt að yfirbuga manninn.
Óskemmtilegustu útköllin? Þær
Helga og Berglind eru sammála um að
það séu heimilisófriðir og þá einkum
þegar börn eru á heimilunum. Hins
vegar er það ánægjulegast að beggja
þeirra dómi þegar þær á einhvern hátt
geta orðið samborgurunum að liði.
„Þegar við erum að keyra fólk sem er
bundið við hjólastóla, þá hefur maður á
tilfinningunni að þetta fólk kæmist
ákaflega lítið ef þessarar aðstoðar nyti
ekki við. Engir eru heldur þakklátari og
fegnari aðstoðinni og þá má segja að
maður hafi ekki gert sér grein fyrir því
áður hve geysilega takmarkað ferða-
frelsi þessi hópur hefur,“ segja þær.
Finnst ykkur lögreglukonur nógu marg-
ar eða vilduð þið vera fleiri?
„Nú erum við fimm í Reykjavíkurlög-
reglunni og vissulega vildum við vera
fleiri. Nokkrar hafa hætt, - ætli
lögreglukonur hafi ekki verið tólf í allt
nér í Reykjvík.
Já, það mundi styrkja okkar aðstöðu
ef við værum fleiri. Verði kvenlögreglu-
þjóni eitthvað á, þá er skuldinni skellt á
allan hóp þeirra, „það var kvenlögregl-
an“, segja menn. Verði karlmanni hins
vegar eitthvað á, þá er hins vegar bara
rætt um hann Óla eða hann Jón.“
Það þarf hins vegar mjög góðar
heimilisástæður til þess að geta stundað
þetta starf, vegna vaktanna segja þær
stöllur og það vefst áreiðanlega helst
fyrir mörgum. En ef konurnar á annað
borð hafa tök á því þeirra hluta vegna,
þá er ekkert því til fyrirstöðu að þær
sæki um störf í lögreglunni. Það er
áreiðanlegt að þeim muni ekki leiðast
og sú lífsreynsla sem þetta starf býður
upp á er áreiðanlega flestum holl.
- AM
■ Helga Magnúsdóttir gekk í lögregl-
una um síöustu áramót, en Berglind árið
1980. Ekki vcrður annað sagt en að þær
prýði flokk lögregluliðsins í bænum og
þær segjast gjama vildu fá fleiri konur i
liðið.
(Tímamynd Ella.)