Tíminn - 17.10.1982, Blaðsíða 10

SUNNUDAGUR 17. OKTÓBER 1982
innlendir leigupennar
Reddum okkur kongi!
■ Hér áður var það helsta hlutverk
rómverskra keisara að sjá þcgnum
sínum fyrir brauði og leikjum, en nú fæst
brauð í bakaríum og leikir eru í
sjónvarpinu. Til hvers eru þjóðhöfð-
ingjar þá? Dóp fyrir fólkið: einkum þeir
konungbornu? Pá verða þeir að leggja
sig alla fram, blessaðir, og sem betur fer
vinna margir vel fyrir kaupinu sínu.
Furstadótið í Mónakó hefur til að
mynda næma tilfinningu fyrir þeirri
dramatík sem gengur í fólkið, eins og
síðustu atburðir gefa til kynna, og svo
vel hefur tekist til að Mónakó-þjóð
heimtar endursýningu og vill að Bertill
prins gangi að eiga filmstjörnu, helst
Brooke Shields. Ég mun fylgjast grannt
með framgangi þess máls. Þar til línur
fara að skýrast er nóg að gerast annars
staðar, og að vanda bregst konungsfjöl-
skyldan á Bretlandi okkur ekki.
Raunar mætti helst ætla að enska
kóngafólkið (en í æðum þess er ekki
enskur dropi eins og kunnugt er) hafi
fengið móral yfir því í sumar hversu illa
skyldustörfin hafi verið unnin. Og
ákveðið að bæta úr. Sjálf drottningin
skipulagði þannig hcimsókn einhvers
manns inn í svefnherbergi-sitf^til hvers
er svolítið óljóst en þarna fékk þjóðin
nammi að smjatta á og drottningin varð
hetja af því hún hélt stóískri ró sinni á
þessari örlagastundu. Ekki þótti nóg að
gert heldur gaf sig fram „vændismaður"
og kvaðst gagnkunnugur lífverði ncfndr-
ar drottningar; raunar of kunnugur til
að þessu fólki, sem að nafni til er komið
af Játvarði öðrum og Jakobi fyrsta
(skuttogarar báðir, eins og Gunnar
Trausti kallar fyrirbærið), væri allskost-
ar rótt og var lífvörðurinn látinn víkja.
Um málarekstur þennan hefur popp-
hljómsveitin Gaukarnir sett saman brag
nokkurn og flutti hann í Óðali fyrir
nokkru við mikinn fögnuð. Hvenær gefa
Gaukarnir út plötu?
Að ekki sé minnst á þetta litla
huggulega stríð sem Bretar tóku upp á
að heyja í Suðurhöfum og var Drési
prins gerður út af örkinni til að
konungsfjölskyldan tæki þátt í örlögum
þjóðarinnar. Drési var víst mikill
sóldát og þótti ástæða til að selja
drulluskítuga stríðshanska hans á upp-
boði skömmu cftir að hann kom heim
úr stríðinu. Því miður fékkst ekki eins
hátt verð fyrir hanskana og búist hafði
verið við; kannski voru þeir ekki nógu
blóði drifnir fyrir smekk Engla og Sáxa.
Á meðan þetta gerðist hafði Karli
prins, eldra bróður Andrésar, tekist að
geta barn og fer engum sögum af því en
barnið fæddist og þá fékk enska þjóðin,
og við líka, meira til að tala um. Karl
þessi var annars orðinn frægur fyrir að
ætla ekki að ganga út - enda bæði
skölIóttuT og eyrnastór - fyrr en hann
náði sér, næstum hálffertugur, í smá-
stelpu og allt varð aftur lukkulegt og
gott. Systir þeirra prinsa hefur svo gert
sitt besta með því að sitja hest og dúsa
í vondu hjónabandi, segja áreiðanlegu
heimildirnar sem fyrir þessu öllu eru
hafðar. Hún hefur víst aldrei, segja
skoðanakannanir sem reglulega eru
haldnar um þetta mikilvæga mál, verið
sérlega vinsæl af þjóðinni en kannski
vinsældirnar fari nú vaxandi ef hún tekur
að standa í skilnaði og vesini með
tilheyrandi fréttum í blöðunum. Alveg
eins og móðursystir hennar, hún
Margrét, en um langt skeið sáu hún og
Roddy Llcwellyn sér fyrir safaríku
lestrarefni við morgunverðarborðið
(morgunverðarborðið? - ég hef aldrei
borðað morgunverð við borð!) og mikið
var ég glaður þegar hann Snowdon
lávarður plumaði sig svona vel. Annars
hefðu Lafði Jane, eða hvað þau heita nú
aftur, börnin, fengið komplexa.
Þetta er sem sé allt hið besta mál og
verður varla á skárra kosið. Eða hvað?
Nú haustar að og ekki langt í veturinri;
það er allskonar atvinnuleysi og svoleið-
is vesin í mörgum löndum og kóngafólk
verður að gera sitt besta til að drcifa
huga fólksins þegar svo stendur á. Eins
og vanalega hefur enska kóngafólkið
tekið örugga forystu og nagar sig
væntanlega Beatrix drottning í handar-
bökin, Margrét II (hún komst þó í
fréttirnar fyrir að eiga mann sem enginn
vissi hver var), Jóhann Karl og hvað
þetta heitir allt (sá síðastnefndi þyrfti að
skipuleggja nýja byltingartilraun; það er
svo gaman þegar kóngar koma í veg fyrir
byltingar). Og það er heldur ekkert
smáræði sem enska konungsfjölskyldan
fann upp á til að sprauta í æð þjóðar
sinnar (og okkar). Hún var búin með
stríð og skilnaði í bili, einnig vændis-
menn og innbrotsþjófa í Buckingham-
höll, allir sjálfsagt orðnir leiðir á
fjölskyldusælu elsta sonarins að sinni.
Hvað var til ráða? Lausnin var cinföld,
en afar, afar snjöll. Látum Andrés prins
fara í frí með stelpu sem hefur geiflað
sig í klámmyndum!
Dómgreindin brást Hanover-fólkinu
ekki fremur en venjulega. Þarna var
kominn hlutur sem alþýða allra landa
hafði á; sjálf stíðshetjan farin í leyfi á
Barbados með einhverri Kú, en sjálfur
lítur út eins og riðvaxinn tuddi svo segja
má að kjaftur hæfi skel, eða flís rass.
Jiminn, þarna fékk nú ímyndurnaraflið
spark. Hvað ætli þau séu að gera? Ætli
hún sé ekki alveg agalega... þessi Kú
Stark (starknaked?)? Og víða komið
við? Það leið heldur ekki á löngu uns
það voru farnar að birtast nektarmyndir
af þessari stúlku í breskum blöðum og
auðvitað hafa þær borist hingað til lands,
samviskusamlega. Við þurfum líka á
dópi að halda.
Þegar hann Játyarður, númer hvað
var hann nú aftur, vildi giftast Wallis
Simpson hinni amrísku, var þaO ein
helsta röksemd breskra hefðarkalla
gegn ráðahagnum að þar sem frúin væri
þegar tvígift, þá væru að minnsta kosti
tveir menn til í þessum heimi sem væru
svo kunnugir hinni ef til vill drottningu
að þeir gætu ekki aðeins upplýst forvitna
aðila um það hvort hún væri geðvond á
morgnanna, heldur gætu þeir hvorki
meira né minna en diskúserað frammi-
stöðu hennar í hinni helgu hjónasæng.
Þetta er, vel að merkja, heilagur
sannleikur; þessari röksemd var mjög
flíkað, þótt ekki hafi hátt farið en þessir
hefðarkallar hafa varla gctað uppistand-
ið nú. Kú Stark hefur að vísu ekki verið
gift en hvað er gert í klámmyndum?
Einmitt. Og hvað gerðist ekki, það hafa
nú þegar birst mörg viðtöl við fyrrver-
andi ástmenn beljunnar og undir eins og
mér berast þau í hendur mun ég upplýsa
þjóðina um innihald þeirra. Þetta er jú
nauðsynlegur fróðleikur ef framhald
verður á sambandi stíðshetjunnar og
leikkonunnar.
En það er nú óvíst og örugglega verða
birtar margar fréttir um það á næstunni
og dóp þetta verður lífsseigt í skrokkum
okkar, eins og til var ætlast. Drottningin
móðir prinsins hefur látið kalla hann
heim úr fríinu og læst náttúrlega vera
yfir sig hneyksluð. Þetta nær ekki
nokkurri átt. Andrés prins má drepa
menn í stíði, en að hann sé að dufla við
konu sem allir sem hafa áhuga geta
fengið að sjá bera - það er þyngra en
tárum taki. Spurningin er: gerir prinsinn
uppreisn gegn móður sinni og lætur
vessana ráða, eða lyppast hann niður og
eina afleiðingin af öllu saman verður að
Kú Stark fær hærra kaup fyrir næstu
klámmynd sem hún leikur í en hinar
fyrri? Ég iða í skinninu, eins og allir gera
vitanlega. Fylgist með í næsta þætti.
Hverju skyldi þessa makalausa fjöl-
skylda taka upp á næst? Hugmyndaflug-
ið er, eins og við höfum séð, næstum
taumlaust, miðað við að um kóngafólk
er að ræða en þar er hugmynd venjulega
lítils metið.
Og fyllast nú ekki aðrar kóngafjöl-
skyldur öfund og grípa til sinna ráða?
Sænska slektið - það er svo skratti slétt
og fellt; hvernig væri að einhver segði
því að dópa megi lýðinn með öðrum
áhrifaríkara en endlausum barnsfæðing-
um sem verða hálfþreytandi til lengdar.
Er ekki rétt að maðkurfinnist í þeirri
mysu? Ólafur Noregskonungur erbúinn
að gera sitt, en fólkið í Danmörku? Eru
prinsarnir komnir með hvolpavit? Þá
gæti farið að rætast úr.
En því er þetta skrifað að ég er ákafur
baráttumaður þess að við íslendingar
tökum upp hið besta úr menningu
annarra þjóða og fljótt á litið kem ég
ekki auga á annað betra en kóngalíf.
Danir munu hafa boðið okkur brunaliðs-
kóng þegar við urðum sjálfstæðir í
seinna stíði, en því miður var það góða
boð ekki þegið. Reddum okkur kóngi!
Þá verður nú gaman að lifa. Annaðhvort
getum við flutt inn einhvern afdánkaðan
prins úr útlöndum og byggt handa
honum höll inni á Öræfum, helst úr
marmara og með mikið af flaueli og
plussi (ættum við að bjóða Andrési
prinsi djobbið; við fengjum kú í
kaupbæti). eða við gætum dubbað okkar
eigin kóng og farið að kalla hann yðar
hátign og hágöfgi og æruverðugheit. Það
væri sennilega ennþá ákjósanlegra; fá
okkur innfædd og hugguleg konungs-
hjón til að stytta okkur stundir. Ég sting
upp á Jóni Baldvin og Bryndísi.
Illugi Jökulsson skrifar