Tíminn - 06.11.1982, Blaðsíða 2
LAUGARDAGUR 6. NÓVEMBER 1982.
Mll EIGA VEL-
GENGNINA PÖNK-
INU AÐ MKKA
■ Chris Barnes býr til skart-
gripi undir listamannsnafninu
Judy Blame. Hann segir um
sig og kunningja sína. „Ég veit
að fólk horfir á okkur og
hugsar sem svo - Ég þori að
veðja, að hann er atvinnulaus
þessi. En staðreyndin er sú, að
við vinnum öll og það mikið.“
Chrís er í hópi framúrstefnu-
listamanna, sem setja svip sinn
á skemmtanalífið í London.
Þeim hefur veríð líkt við
kabarettlistamennina í Berlín
á fjórða áratugnum, sem túlk-
■ Ég held að frú Thatcher sé
gáfuð, en vanti jarösamband.
Þó eru hlutirnir heldur að
skána“, segir George
O’Dowd, 20 ára söngvari í
grúppunni „Culture Club.
Éyrsta albúmið þeirra heitir
„Kissing to be Clever.“
uðu fyrst og fremst úrkynjun
mannkynsins. En þó að hug-
myndir þessara ungu lista-
manna þyki vægast sagt nýstár-
legar, eru tískuhús um heim
allan farin að eltast við þær og
líkja eftir varningi þeirra.
Á kvöldin má ganga að þeim
vísum á klúbbum eins og Cha
Cha, en á daginn stunda þeir
sína vinnu af kappi. Þeirra
■ „Nú þegar ég umgengst
fjölmiðla- og auglýsingafólk“
segir Stephen Linnard, „verð
ég að taka starf mitt alvarlega,
og klæða mig samkvæmt því“.
Stephen er 23 ára, og er orðinn
þekktur sem fatahönnuður
með sérstakan stíl. Hann þykir
dæmigerður fyrír sína kynslóð,
sem mest berá núna í London.
vinnutími er síst styttrí en ef
þeir ynnu í bönkum, verk- ■
smiðjum eða á skrifstofum.
Þeirra vinnustaðir eru íbúðir
þeirra, þar sem þeir búa til
fatnað, skartgripi, kvikmyndir
eða tónlist eftir eigin höfði.
„Við erum tilneydd að nota
okkar eigin sköpunargáfu“, seg-
ir einn þessara listamanna,
Stephen Jones, sem orðinn er
eftirsóttur hattagerðarmaður
um allan heim. „Ég er svo
Ijónheppinn að vera laginn í
höndunum", bætir hann við.
„Það var pönkið, sem kom
okkur í skilning um, að við
gætum eiginlega gert hvað sem
okkur langaði til, bara ef við
höfum kjark til að framfylgja
sannfæríngu okkar“, segir
annar, John Maybury, sem
fæst við kvikmyndagerð.
Það, sem er sameiginlegt
með þessum listamönnum, auk >
þess, sem þeir aðhyllast sama
form, vinnuhætti og félagslíf,
er ódrepandi bjartsýni. Á
sama tíma og Bretland stynur
sáran undan atvinnuleysi og
alls kyns óáran, lifir þessi
hópur góðu lífi, þó að varla sé
hægt að segja, að verk hans
falli algerlega í smekk fjöldans.
John Maybury orðar þetta
þannig: „Við erum þessum
áratug það sama og Julie
Dríscoll, David Bailey og Mick
Jagger voru þeim sjöunda.“
■ Scarlett segir: „Við erum von framtíðarinnar. Við vitum hvað við viljum, og bráðlega
verðum við öll fræg!“ Líklega er eitthvað til í þessu hjá Scarlett, a.m.k. er hún sjálf, 19 ára,
orðin þekkt sem model og hún vinnur í Cha Cha-klúbbnum í London.
STJUPSON-
URRITU
KEMUR
HENNI T1L
hjAlpar
KONAN LÆKN-
AÐI MANN
SINN AF
SPILAFÍKNINNI
■ Hér áður fyrr var Rita
Hayworth lofsungin sem eitt
aðalkyntákn Hollywood, á síð-
um blaðanna. En þær fréttir,
sem berast af henni nú á
dögum, eru bæði fáar og
dapurlegar.
Fyrir u.þ.b. einu ári var Rita
svipt sjálfsforræöi. Dóttir
hennar, Jasmin, tók að sér að
bera ábyrgð á henni og gerðum
hennar. Ekki eru þó áhyggjur
Ritu, sem nú er orðin 53 ára,
þar með úr sögunni. Hún er
nefnilega Ula haldin af sjúk-
dómi, sem hefur ótímabæra
öldrun í för með sér.
Jasmin hefur leitað til frægra
sérfræðinga um þver og endi-
löng Bandaríkin í þcirri von,
að einhver þeirra gæti orðið
móður hennar til hjálpar. Öll
þessi lækningarleit hefur haft
alveg óhemjukostnað í för
með sér og þó að Rita hafi unn-
ið sér inn stórar fjárfúlgur á
meðan hún var upp á sitt besta,
var henni ekki lagið að ávaxta
■ Rita Hayworth má muna
tímana tvenna. Áður var hún
ein dáðasta kvikmyndastjarna
heims og rakaði saman fé. Nú
er hún sjúk og eignalaus.
fé sitt. Jasmin var þvi komin í
mikinn vanda með fjármálin,
þegar hjálp barst úr óvæntrí
átt. Stjúpsonur Ritu úr þriðja
hjónabandi hennar, sonur Ali
Khans prins, bauðst til að
hlaupa undir bagga. Til að
byrja með lagði hann sem
svarar einni milljón króna inn
á bankabók Ritu.
Það er því lán Ritu í óláninu
að eiga góða og hjálpsama
fjölskyldu.
■ Hún Clara Polak í
Portland, Oregon, gat svo sem
vel unnt manni sínum, Sidney,
þess að spila póker við félaga
sína svo sem eins og tvisvar í
mánuöi. En þegar aUt útlit
virtist fyrir, að hann ætlaði að
fara að eyða öllum helgum í
þetta tómstundagaman sitt,
greip hún til sinna ráða.
Hún fór til hússins, þar sem
spilið fór fram, vatt sér inn
fyrir og tilkynnti manni sínum,
að annaö hvort kæmi hann
strax með henni heim og hætti
að eyða öllum þessum tíma í
spilamennsku, eða hún væri
farin að heiman. En Sidney var
svo niðursokkinn í spUa-
mennskuna, að hann sagði
henni bara að hafa þetta ná-
kvæmlega eins og henni þókn-
aðist. -Gott og vel, sagði
Clara. -Ég ætla þá að vera
með i spilinu í kvöld.
Vinningshafi kvöldsins varð
svo auðvitað Clara, sem ekki
hætti spilamenskunni fyrr en
allir félagarnir voru rúnir inn
að skyrtunni. Nú á Sidncy
enga spilafélaga lengur, þar
sem gömlu kunningjarnir neita
að hleypa honum í spil með sér.
Misheppnaður
megrunarkúr
■ Frú Alice Charles í
Bournemouth í Englandi bar
fram girnilega tertu fyrir fjöl-
skyldu sína, sem þrátt fyrir
góðan vilja, gat engan veginn
torgað henni allri. Helmingur-
inn gekk af. Þegar frúin var
búin að bera tertuleifarnar
fram í eldhús, stóðst hún ekki
mátið og fékk sér smábita, þó
að hún værí á ströngum megr-
unarkúr. Áður en við var litið,
hafði hún lokið við tertuna.
En nú voru góð ráð dýr.
Maður hennar hafði veitt henni
mikinn siðferðislegan stuðning
við megrunarkúrinn og nú var
hún hrædd um, að hann myndi
bregðast illa við, ef hann yrði
var við afdríf tertunnar. Hvað
átti hún til bragðs að taka?
Eina ráðið, sem henni datt í
hug, var að kaupa sér aðra
tertu alveg eins og borða hana
til hálfs. Þá myndi mann henn-
ar ekki gruna neitt!