Tíminn - 19.11.1982, Qupperneq 1

■ Jóhannes
Kristjánsson get-
ur brugðið sér í
margra kvikinda
líki.
„Hef svona eitthvad
upp í mig af þessu”
— Rabbað við Jóhannes Kristjánsson, eftirhermu
■ „Það er ógurlega misjafnt hversu
marga menn ég hef á prógramminu
hverju sinni. Flestir hafa þeir verið
upp undir tuttugu en oftast eru þeir
færri; það fer mikið eftir því hvar er
verið að skemmta,“ sagði Jóhannes
Kristjánsson, eftirherma, en hann er
skemmtikraftur helgarinnar í Helg-
arpakkanum að þessu sinni.
„Meirihlutinn af þeim sem ég
hermi eftir eru þjóðkunnir menn,
stjómmálamenn og aðrir sem hafa
vakið þjóðarathygli af einhverjum
ástæðum. Ég hef til dæmis mjög
gaman að köllum, mönnum sem
skera sig úr; eru skrítnir," sagði
Jóhannes.
- Þarf ekki að leggja mikið á sig
til að halda úti eftirhermuprógram-
mi? Sækja fundi þar sem frægir menn
koma fram og liggja fyrir framan
sjónvarp þegar stjórnmálaumræður
eru o.s.frv.
„Oft krefjandi“
„Það er oft krefjandi að halda úti
góðu prógrammi. Það þarf alltaf að
vera í endurnýjun og í rauninni er ég
alls staðar, alltaf, að leita að hug-
myndum.
Það er hins vegar ekki svo mikill
vandi að ná mönnum ef maður á
annað borð nær þeim. Það kemur
eiginlega af sjálfu sér og þarfnast
ekki mikillar yfirlegu.
- Þú lifir af þessu. Hvernig gengur
það?
„Ég hef svona eitthvað upp í mig
af þessu. Nóg til að skrimta," sagði
Jóhannes. „Það er vetrarvertíð hjá
skemmtikröftum eins og sjómönnum
og á henni nóg að gera. Hins vegar
er minna á sumrin þó alltaf sé
reytingur".
- Hvar skemmtirðu aðallega?
„Ég skemmti alls staðar. Núna í
haust hef ég verið mest í Reykjavík
á árshátíðum og í einkasamkvæmum.
Ég hef líka verið talsvert úti á landi.“
„Kailaður út á öllum
tímum“
- Ertu bókaður langt fram í
tímann?
„Oftar er það, en stundum er ég
kallaður út sama kvöldið og ég á að
skemmta. Um daginn var ég staddur
hjá kunningjafólki mínu hérna í
Reykjavík, en eins og sakir standa
hefst ég við í Keflavík, og þá var
hringt til mín eftir miðnætti og ég
beðinn að skemmta á fínni árshátíð.
Mér leist eiginlega ekkert á að verða
við þeirri bón því ég var í íþrótta-
galla; alls ekki klæddur til að fara á
fína skemmtun.
Ég sló þó til, en þegar á staðinn
kom ætlaði dyravörðurinn ekki að
hleypa mér inn af því ég var svo
skringilega klæddur. Ég stóð í stappi
við hann um stund, þangað til að
einhver kall, sem var að minnsta
kosti hálfum metra hærri en ég kom
og sá aumur á mér. Hann lánaði mér
jakkann sinn og bindið. Dyravörður-
inn sætti sig við málalokin og ég fékk
að fara inn á sviðið klæddur íþrótta-
buxum, strigaskóm, alltof stórum
jakka með bindi um hálsinn, en
skyrtulaus. Þrátt fyrir allt tókst
skemmtunin ágætlega," sagði Jó-
hannes.
-Sjó.
Fjölnismerm
med
videosón
■ Það viil gjarnan verða svo, þegar
menn sem sjaldan liggja yfir útvarpi,
eða sjónvarpi, öðru en þá fréttum,
að þegar þeir eru af vangá beðnir að
segja frá reynslu sinni af útvarpi
liðinnar viku, að fátt verður til að
efna í grein.
Útvarp og sjónvarp eru með mikla
dagskrá, og fáir munu hafa þar
heildaryfirsýn, enda er manni það til
efs að sá sem horfði á allt, eða
hlustaði á allt, sem flutt er í útvarpinu
í heila viku, væri í raun og veru fær
um að skrifa staf á eftir.
Þegar menn rita t.d. um bækur,
málverkasýningar, eða leikrit, gegnir
öðru máli. Þá hafa menn vissa yfirsýn
og geta unnið samkvæmt því.
Það hefur einnig verið reynt að fá
sérstaka menn til að hlusta á útvarp
með það að markmiði, að þeir
skrifuðu greinar um dagskrána í
blöðin. Það hefur gefist illa, því áður
en varir, eru þeir yfirleitt byrjaðir að
heyra efni og jafnvel heila þætti, sem
aldrei var í raun og veru útvarpað,
þótt þeir væru nefndir í prentaðri
dagskrá.
En víkjum nú að útvarpi liðinnar
viku. Ég var ánægður með margt.
Greinilegt er að fréttastofan fylgir
áfram stefnu Brésnjefs eins og And-
rópof hefur lofað að gjöra. Útvarpið
nefnir andspyrnuhreyfinguna í
Afganistan skæruliða, írska lýðveld-
isherinn nefnir það hinn ólöglega
arm írska lýðveldishersins og það
segir okkur að Lech Walesa sé laus
úr einangrun, en einangrun nefnist
sú fangavist á útvarpsmáli, þegar
menn eru settir inn, í Austurevrópu,
ef þeir eru ekki látnir bera grjót og
eru ekki barðir. En nóg um það.
Útvarpiö og óveðriö
Menn eru á einu máli um það, að
útvarp og sjónvarp hafi ásamt veður-
stofunni unnið mikið afrek, með því
að vara fólk við storminum, sem
gekk yfir landið á þriðjudag. Veður-
stofan er oft hrakyrt fyrir leiðinlegt
helgarveður, en þetta sýnir að
veðurfræðingar okkar hafa mikið
gildi fyrir alla búsetu og útgerð í
landinu. Hygg ég að ekki sé ofsagt,
að með viðvörun hafi útvarpið og
veðurstofan forðað miklu tjóni, þótt
eigi stöðvi það nú Atlantshafið og
þyngdarlögmálið.
Menn skálkuðu lúgur, þar sem því
var við komið. Sumstaðar varð
veðrið ekki eins vont. og hugsanlegt
var. Það sem máli skipti var það, að
menn bjuggu sig rétt undir þetta
óveður og höfðu til þess nokkurt
ráðrúm. Hygg ég að milljónatjón
hafi verið afstýrt þarna, að ekki sé
nú talað um slys á fólki og önnur
meiðsl. Fólk var varað við að leggja
í tvísýn ferðalög, og sem dæmi um
ofsann, þá varð ófært milli Keflavík-
ur og Reykjavíkur á þriðjudags-
kvöld, en það skeður nú ekki oft,
enda ekki yfir fjöll og firnerni að
fara, eins og sagt var í gamla daga.
Það er líka gott til þess að vita, að
viðlagasjóður er nú til, og er ekki
peningalaus eins og iðnaðarráðu-
neytið, sem heldur að ríkisfjárhirslan
sé suðrí Hafnarfirði.
Við gamlir barómetersmenn önd-
uðum léttar, þegar loftvogin byrjaði
að stíga um ellefuleytið á þriðjudag
og suðvesturhorninu var þar með
borgið úr básendaflóði. Áhyggjur
okkar fóru þar með norður og austur
á land, þar sem hafnir eru víða veikar
og af vanefnum gjörðar.
Þetta sýnir okkur ótvírætt, að við
verðum að hafa ríkisútvarp áfram,
þótt jafn sjálfsagt sé að rýmka um
útvarpsrekstur og leyfa landshlutaút-
varp, eða það sem nú er nefnt frjálst
útvarp. Margir virðast óttast slíkar
stöövar og starfsmenn ríkisfjölmið-
ilsins líklega mest allra.
Þó er þessi ótti ástæðulaus, og má
minna á að ekki eru liðin nema tæp
hundrað ár síðan prentfrelsi varð að
veruleika á íslandi. Ríkið prentaði
áður allt prenthæft, Guðsorð, stjórn-
artíðindi og annað veraldlegt.
Að vísu er prentfrelsi (án
prentverks) ofurlítið eldra, eða frá
1855. En þess er að minnast, að
meira að segja Fjölni varð að prenta
erlendis, og var því Videosónn síns
tíma.
Það er athyglisvert að það voru
alþingismenn er óttuðust það mest á
sínum tíma, að hafðar yrðu fleiri en
ein prentvél í landinu, og þá undir
húsaga konungs. Lögin um prent-
frelsi urðu því ekki að veruleika á
íslandi fyren 1886.
Ekki skal fjölyrt um það, hvort
menn telja illa hafa til tekist með
prentverk, eftir að það var gefið
frjálst, innan þess ramma er tíðkast
í dag. Það sama mun verða með
frjálsa útvarpið. Það mun þykja
sjálfsagður hlutur áður en varir. Og
ríkisútvarpið mun ekki glata gildi
sínu vegna þess - öðru nær.
Rauðar rásir
í sjónvarpi
Þau undur skeðu nú fyrir skömmu,
er sýnir vel hina öru þróun, en það
var þegar að smáfirma eitt lék sér að
því að ná þrem rásum sovéska
sjónvarpsins gegnum gervihnött. Við
það næst enn jafnvægi. Kanasjón-
varpið er nú sent eftir jarðlínum, og
harðlínurásirnar þrjár frá Sovétríkj-
unum eru kapalsjónvarp félaga And-
rópfs fv. KGB foringja , þannig að
nú tekur hver í nefið hjá sjálfum sér
á íslandi.
Þetta minnir á skemmtilegt spjall
Þórs Jakobssonar, veðurfræðings,
sem nú er með ágæta vísindaþætti í
hljóðvarpi. Hann fjallaði seinast um
gagnsemi gervitungla, (eða fjar-
könnunar) og hina ótrúlegu m ögu-
leika, sem þau gefa, eða geta gefið
til rannsókna og fjarskipta. Innst inni
held ég líka að allir - þar á meðal
starfsmenn ríkisfjölmiðlanna, sjái að
einkaútvarpið er búið að vera sem
slíkt. Og kannske hefur það verið
fyrsta skrefið, þegar í Ijós kom, að
fréttastofa útvarpsins gat allt í einu
fengið fleiri fréttamenn en hún hafði
þörf fyrir; og hafnaði einum reynd-
asta fréttamanni landsins, Atla Stein-
arssyni.
Jónas Guðmuudsson.
Jónas Guð-
mundsson,
skrifarumdag
skrá ríkisfjöl-
miðlanna.
Dagskrá ríkisf jölmiðlanna 20. növember til 26. nóvember