Tíminn - 28.11.1982, Blaðsíða 17

SUNNUDAGUR 28.
Skýrsla um útlitog horfur skákmanna í Luzern
Textí: Illugi Jökulsson Myndir: Linda
SVISSNESKA
Ojújú, það var sossum nógu gaman að vera viðstaddur
eins og eitt ólympíumót í skák - haldið í Luzern - það er
að segja hátt á sjöunda hundrað manns að tefla skák, aldrei
fleiri. Stundum virtist þetta allt svolítið fánýtt, jafnvel
kjánalegt, en það var ósköp sjaldan. Oftast bara
skemmtilegt og intressant. Hvað ég var að gera - fyrir utan
að senda lesendum Tímans fréttir af sigri Sovétmanna og
slælegri frammistöðu íslenska karlaliðsins? Nema gefa út
skákblað með félögum mínum, hluti af „Editorial Staff ‘
Jóhanns Þóris Jónssonar sem gerði garðinn frægan. Nú
erum við heimsfræg á íslandi og þó skömm sé frá að segja,
einnig meðal lesenda skákblaða annars staðar. Og voru
svo sannarlega engar horfur á því klukkan fjögur að nóttu
áður en fyrsta blaðið skyldi koma út að við yrðum
heimsfræg fyrir annað en dellu og vitleysu, skipulagsleysi
og þvætting.
Var það nú svona slæmt? Til að byrja með, já. Ekki
aðeins það að víst hefði íslenski hópurinn mátt skipuleggja
sig betur fyrirfram, heldur reyndust blessaðir Svisslending
arnir ekki nærri eins pottþéttir menn og ég hafði lesið á
bókum. Pottþéttir? Nei, það er alveg satt að þeir hafi
svikið nálega allt sem þeir gátu svikið, og það er ekki
Alfreð Becker og félögum að þakka að blaðið komst út
og var svo þokkalegt sem það þó var. Þeir áttu til að mynda
að sjá um að allar skákirnar væru tölvusettar á tilteknum
tíma; er við komum rfyrsta skipti upp í Alhnend Festhalle
blasti við okkur hópur af háöldruðu fólki að æfa sig á
setningarmaskínurnar; góðir og gildir skákáhugamenn var
okkur sagt, en kunnu því miður ekki einu sinni að vélrita.
Það var reynt að bjarga í horn, harðorð bréf gengu á milli
íslendinga og Svissara og á endanum var einhverju reddað.
Samt tók langan tíma að vinna upp allan skákalagerinn,
og það var töluvert vesen.
Viktor Korchnoi, einmana?