Tíminn - 07.12.1982, Blaðsíða 15

19
Þrennir Háskólatónleikar
■ Tíminn á það til að týna tónlistarpistl-
um, stundum endanlega, en stundum
um hríð þannig að þeir birtast eftir dúk
og disk. Nú virðist einsýnt, að örlög
pistils um Chopin-tónleika Jónasar Ingi-
mundarsonar hafi orðið af hinu endan-
lega tagi, og því verða nú fáein orð sögð
um þá tónleika, sem haldnir voru að.
venju háskólatónleika í hádeginu á
miðvikudegi í Norræna húsinu. En
þessir tónleikar eru jafn-reglubundnir
og gangur himintunglanna, sérhvern
miðvikudag í hádeginu.
Jónas Ingimundarson spil-
ar Chopin
Á sjöttu háskólatónleikum vetrarins
17. nóvember lék Jónas Ingimundarson
ýmis píanóverk eftir Frederick Chopin
(1810-1849), þrjár Polonesur og fimm
Etýður. Jónas er með dugmestu píanó-
leikurum vorum, spilar mikið opinber-
lega bæði sem einleikari og undirleikari,
og er óragur að fást við verkefni sem
allir þekkja. Þannig lék hann t.a.m.
þrjár Beethovensónötur á háskólatón-
leikum fyrir fáum árum, og nú hin
alkunnu og sívinsælu píanólög Chopins.
Jónasi tókst betur upp í hinum
viðurhlutamiklu Pólonesum en í hinum
fíngerðu ' Etýðum, og einkum spilaði
hann sérlega vel síðari Pólonesumar
tvær, í E-dúr og A-dúr. Annars spilaði
hann öll lögin af miklu öryggi og
talsverðum tilþrifum, en ýmis fíngerð
smáatriði Etýðanna, bæði í skrauti og
„dýnamík", skiluðu sér illa. Hér var
Jónas undir sömu sök seldur og flestir
íslenskir píanóleikarar - þrátt fyrir allt
vantar þá þann aga og þá eilífu „rútínu"
sem stórpíanistar heimsins hafa þeir sem
spila vinsæl lög inn á plötur, eða ferðast
milli konsertsalanna, oft með sömu
efnisskrána viku eftir viku. Það er ekki
hægt að berjast til fullkomnunar með
kennslu og brauðstriti enda má taka
dæmið af þeim hljóðfæraleikurum sem
„stefnt hafa á toppinn" og náð þangað,
t.d. Ashkenazy eða Manúelu Wiesler,
að þau kenna ekki eða spila í hljómsveit,
heldur rækta snillina eins og veðhlaupa-
maður hross sitt. Hins vegar vom þessir
tónleikaf að mörgu leyti mjög góðir, og
þann herzlumun sem á kann að vanta tel
ég að Jónas gæti jafnað með því að einbeita
sér að þeim smáatriðum sem áfátt er.
Varla þarf að taka fram, að Chopin og
Jónasi var vel fagnað af áheyrendum.
Jazz-svíta Bollings
Á sjöundu háskólatónleikunum 24.
nóvember varð sá sögulegi atburður í
áratugs starfsemi þeirrar stofnunar, að
jazzblönduð tónlist heyrðist þar fyrsta
sinni. Að sönnu munu jazzistar áður
hafa sótzt eftir að spila á háskólatón-
leikum, en tónleikanefnd ekki þótt við
hæfi að jafna tónlist leikinni af fingmm
fram við skrifaða tónlist hefðartón-
skálda. Hins vegar telst Frakkinn Claude
Bolling, tónskáld, píanóleikariogútsetj-
ari, og einn athafnasamasti ogfjölhæfasti
tónlistarmaður sinnar þjóðar um þessar
mundir, til hefðarlistamanna, enda er
Svíta hans fýrir flautu og jazz-píanó
mjög haglega samin. Bolling hefur
raunar veikleika fyrir „svítum" af þessu
tagi, því heyrzt hafa eftir hann a.m.k.
svíta fyrir fiðlu og jazzpíanó, og svíta
fyrir einsamalt jazzpíanó, og er þó ekki
fullrannsakað.
Svítu fyrir flautu og jazzpíanó léku
þau Amgunnur Gylfadóttir (flauta),
Snorri Sigfús Birgisson (píanó), Richard
Sigurður
Steinþórsson
skrifar um tónlist
Jónas Ingimundarsson
Korn (bassi) og Eggert Pálsson
(trommur). Svítan er þannig upp byggð,
að flautan spilar „klassík", en píanóið
streitist jafnan við að sveigja hana út í
jazzinn, sem stundum tekst um hríð, og
taka þá taktsláttarhljóðfærin undir af
mikilli gleði. Svftan skiptist í eina sex
eða sjö kafla og er mjög skemmtileg
áheymar. Frakkar hafa raunar löngum
dekrað við jazz-áhrif í klassík sinni, ekki
sízt „hinir sex“ á sínum tíma, og tekizt
mun betur en t.d. Bandaríkjamönnum
á við Gerschwin, sem þrátt fyrir allt var
meiri jazz- eða dægurlagamaður en
klassíker - en hvað um það. Þetta vora
ágætir tónleikac enda fullt hús í Norræna
húsinu.
Már Magnússon söng
Már Magnússon, tenór og Ólafur
Vignir Albertsson píanóleikari fluttu
sönglög þriggja íslenzkra tónskálda á
áttundu háskólatónleikum vetrarins, 1.
desember. Náttúmöflin ætluðu að setja
sig upp á móti þesu tónleikahaldi af
talsverðri óbilgirni, með fárviðri og
ófærð, en vinir söngsins létu hvergi
deigan síga og fjölmenntu í Norræana
húsið. Þar söng Már fyrst þrjú lög eftir
Emil Thoroddsen (1898-1944), þá sex
lög eftir Hallgrím Helgason (f. 1914), og
loks tvö lög eftir Jón Ásgeirsson (f.
1928). Sum þessara sönglaga vom frum-
flutt á þessum tónleikum.
■ Már Magnússon.
Már Magnússon hefur talsvert mikla
tenórrödd en ekki fullkomlega agaða að
mínum dómi, sem bæði kemur fram í
ójafnri tónmyndun og þeirri áráttu að
„hanga neðan í“ háum tónum. Söngva
Emils Thoroddsen, Komdu, komdu
kiðlingur, Kveðju og Wiegenlied, söng
Már utanbókar, en öll hin lögin las hann
af blaði. Ekki svo að skilja, að hann hafí
ekki kunnað þau, en þó hlýtur það að
breyta flutningnum talsvert og skaða
„túlkunina" að hafa ekki þrautæft söng-
lög þannig að maður kunni bæði lag og
texta fullkomlega. Því í samhæfingu lags
og texta er galdur ljóðasöngsins fólginn.
Hins vegar er það vafalaust, að a.m.k.
sum af lögum Hallgrfms em engan
veginn auðlærð, en ekkert þeirra, né
söngva Jóns Ásgeirssonar, hafði ég
heyrt áður. Enda treystist ég ekki til að
dæma neitt um þau eftir áS hafa heyrt
þau einu sinni; hins vegar tók ég
sérstaklega eftir Þegar undir skörðum
mána eftir Jón, við texta Stefáns Harðar
Grímssonar, þar sem lag og ljóð virtust
falla sérlega vel saman.
Ólafur Vignir Albertsson lék af öryggi
og smekkvísi, eins og oft áður. Og Már
gerir góðan hlut með nýrri íslenzkri
tónlist af þessu tagi, enda var það vel
við hæfi að flytja hana á fullveldisdaginn
1. desember.
5.12 Sigurður Steinþórsson.
Frönsk leikföng -
toppurinn í dag
hitta beint í mark
B M E

Vorum að fá feikna úrval
af þessum heimsfrægu frönsku
leikföngum
Heildsölubirgðir.
INGVAR HELGASON
Vonarlandi v/Sogaveg
Sími 37710.