Tíminn - 12.12.1982, Blaðsíða 14
14
SUNNUDAGUR 12. DESEMBER 19S2
■ Kvikmyndafrömuðurinn er bjartsýnn: „Að
fáum árum liðnum,“ segir hann „munum við
frumsýna kvikmyndir okkar samtímis í kapalsjón-
varpi og í kvikmyndahúsunum. Fyrir sjónvarpsrétt-
inn á vinsælli mynd getum við fengið á einu kvöldi
80-100 milljónir dollara.“ Hirschfield, sem nú er
46 ára gamall, er forstjóri 20th Century Fox, sem
er eitt af sjö stærstu kvikmyndaverum í Hollywood.
í Hollywood búast kvikmyndaframleiðendur nú til
að mæta nýrri tæknibyltingu, sem mun gjörbreyta
kvikmyndaheiminum, líkt og hljóðsetningin 1927,
litirnir árið 1936 og sjónvarpið árið 1952. Nýja
tæknin býður upp á nýja og stærri markaði fyrir
framleiðendur „Dallas“ og „Star Wars“ og alla
hina.
erlend hringekja
Hollywood
og
myndbanda-
byltingin
■ Gömlu kvikmyndirnar eru nú notaðar til nýrra stórviðskipta.
Fjölgun videoáglápara
En ef þetta næKÍr mönnum ekki, þá
■ Francis Coppola við kvikmyndatöku: Hann er nú farinn að gera myndir sem eru
samtímis teknar á filmu og myndband.
sér dauðum, þá slógu fjögur „Fay-'I V"
fyrirtæki sér saman í eitt í lok árs 1980,
en það gekk ekki lengi. Amerísk lög
fyrirbuðu slíka samsteypu, samkvæmt
einokunarákvæðum. Eftir þetta keyptu
þrjú kvikmyndafyrirtæki, Universal,
Paramount og Warner Brothers sig inn
í lítið „Pay-TV" fyrirtæki um miðjan
ágúst 1982, - “The Movie Channel."
Átti hvert 25% eignarhlut. Þetta fyrir-
tæki hefur tvær milljónir áskrifenda og
meðal eignaraðilanna kreditkortafyrir -
tækið Amerícan Express.
Þessi stóru fyrirtæki brugðu svo skjótt
við af því að þau ætluðu ekki að láta sig
henda að gera sömu mistökin og hér
áður: „Fyrir 30 árum, þá vorum við svo
vitlausir að taka ekki sjálfir allan
sjónvarpsrekstur í okkar hendur,“ segir
Frank Rosenfelt, stjórnarformaður
Draumaframleiðendur Bandaríkjanna
þarfnast nýrra markaða, þar sem
kvikmyndagerðin verður æ kostnaöar-
samari. Þau viðskipti sem komin ern
til sögunnar með videóspólum,
gervihnattasjónvarpi og kapalsjónvarpi,
virðast ætla að bjarga málunum
íþróttamyndir keyptar af stóru sjón-
varpsstöðvunum í New York. En þegar
kemur að gömlum kvikmyndum, þá er
við þá í Los Angeles að eiga, enda er
það í Hollywood (næsta bæ við Los
Angeles) sem „Hvíti hákarlinn" á
heimkynni sín.
Kvikmyndaframleiðendum veitir
heldur ekki af tekjunum. Frá því 1978
hafa útgjöldin meira en tvöfaldast. Nú
kostar framleiðsla meðalstórrar myndar,
þar sem ekki mjög dýrar stjörnur leika,
og þar sem ekki er beitt mjög dýrum
„effektum" 11 milljónir dollara og
auglýsingar sjö milljónir dollara í viðbót.
Árið 1981 var eitt hið besta í sögu
amerískra kvikmynda. Aðgöngumiðar
að kvikmyndinni „Leitin að örkinni"
seldust fyrir þrjá milljarða dollara. En
þrátt fyrir átta prósent tekjuaukningu
frá fyrra ári varð hagnaður 15 prósent
minni.
i
* i
Þó hefði hagnaðurinn orðið enn
minni, ef þeir sem reka „Pay-TV“ hefðu
ekki greitt 375 milljónir dollara fyrir
sýningarrétt á ýmsum kvikmyndum
sama ár. Voru það jafn miklar fjárhæðir
og sjónvarpsstöðvarnar CBS, ABC og
NBC greiddu til samans. En hinir nýju
viðskiptavinir gera líka harðar kröfur til
þeirra í Hollywood. Þeir greiða ekki
hvað sem upp er sett. Á það einkum við
um þá er kaupa inn fyrir „Home Box
Office“, en þeir eru ekki tilbúnir að
greiða það gjald sem keppinautar þeirra
gera. „HBO“ hefur 8.5 milljónir við-
skipavina og getur sett sín skilyrði.
Örðugra uppdráttar eiga þeir hjá
„Showtime" sem hafa aðeins tvær millj-
ónir áskrifenda.
Engin kú - engin mjólk
Til þess að láta „HBO“ ekki ganga af
Valkostir
Á sviði dreifingar kvikmyndaefnis
keppa nú þessir valkostir:
Það sjónvarpskerfi sem við nú
þekkjum er fjármangað með auglýs-
ingatekjum í Bandaríkjunum og drcifi-
kerfið byggist á þremur risasendum
og minni sendum, scm staðsettir eru úti
um allt landið.
Þá er það' kapalkerfið. Þar eru á
boðstólum gömlu stöðvarnar, en auk
þeirra 55 sérstakar dagskrár, sem út eru
sendar gegn ákvcðnu gjaldi, - hið
svonefnda „Pay-TV“.
Enn er að nefna sjónvarpsútsendingar
um gervihnctti, sem hægt er að ná á
hvcrju heimili með sérstökum útbúnaði
og bætast margar dagskrár við þá.
Loks eru það videokassetturnar og
mynddiskarnir.
En hvort sem menn vilja hagnýta sér
kapalsjónvarpið eða kassetturnar, þá
munu menn brátt geta valið um kvik-
myndir og sjónvarpsdagskrár í eins
miklu úrvali og um væri að ræða
hljómlist á hljómplötum.
Nú þegar geta um það bil 28 milljónir
heimila í Bandaríkjunum hlýtt á fréttir
og veðurfregnir í kapalsjónvarpi. Um
það bil helmingur þessara eru viðskipta-
vinir hinna áðurncfndu „Pay-TV“ sjón-
varpsstöðva.
er hægt að grípa til myndsegulbandsins.
Um þessar mundir eru til á bandarískum
heimilum um það bil þrjár milljónir
myndsegulbandstækja. Leigu og sölu-
tekjur af kassettum, - þar með taldar
klámmyndir - munu hafa numið hálfum
milljarði dollara árið 1981. Þeir sem
stjórna þessum iðnaði eiga von á því að
tala video-ágtápara hafi þrefaldast í
Bandaríkjunum árið 1985.
Hungur þeirra eftir myndefni er
mikið. „Pay-TV“ og videospólu-sölur og
leigur, framleiða ekkert myndefni
sjálfar. Því eru skemmtiþættir og.