Tíminn - 12.12.1982, Blaðsíða 36

SUNNUDAGUR 12. DESEMBER 1982
J arðlingarnir/Ljós-Lif-
andi/Bflaleigan Vík
■ t>að eru nokkuð bjartsýnir menn
sem skipa dúettinn Jarðlingarnir,
þ.e.a.s. tveir svo til óþekktir menn taka
sig til og gefa út breiðskífu með eigin
verkum. Að vísu er ekki alveg rétt að
segja óþekktir því annar þeirra Ágúst
Ragnarsson hefur leikið meðhljómsveit-
inni START og félagi hans Jón Ragnars-
son skipa Jarðlingana.
Skífan Ljós-Lifandi er nokkuð fjöl-
breytt, tónlistarlega séð, á köflum
minnir hún mann á Magnús og Jóhann
hér í gamla daga, á köflum á Bítlana,
raunar er texti eins lagsins Hey Bulldog
samin af þeim Lennon og McCartney
(hið eina sem Jarðlingar semja ekki
sjálfir) en á heildina litið er tónlistin
mjög í stíl við það sem var að gerast hér
á seinni hluta síðasta áratugs, sem sagt
nokkuð komin til ára sinna en hinsvegar
eru útsetningar góðar og leikur allur
mjög pottþcttur.
„Þctta er plata fyrir alla fjölskylduna"
heyrði ég einhvern segja um þessa skífu
og í sjálfu scr hefur hann haft rétt fyrir
sér, allir hve gamlir sem þeir cru ættu
að geta haft einhverja ánægju af hcnni.
Um þaö bil helmingur textanna á
plötunni er á ensku, enda segja þeir
sjálfir Jón og Ágúst að það sé málið til
að semja rokk/popp lög á, það sé alltaf
hætta á að íslenskan hljómi hálf kauða-
lega á þessu sviði.
Til liðs við sig hafa þeir fengið nokkra
þekkta tónlistarmenn eins og t.d. Björn
Thoroddsen, og Hjört Howser sem leika
undir í nokkrum laganna.
- FRI
Michael Schenker - Ass-
ault Attack/Steinar
Ef þið hafið áhuga á virkilega þungu
rokki og eigið allar plöturnar með
AC/DC, þá kemur bara eitt til greina.
Michael Schenker Group og nýja platan
þeirra, „Assault Attack". Jafnvel Deep
Purple sáluga taka ofan þcgar sú plata
er leikin.
Michael Schenker er gamalt gítarbrýni
sem áður stjórnaði sveitum eins og UFO
og Scorpions, en báðar þeskar hljóm-
sveitir hafa verið í fararbroddi „heavy-
metal“ - bylgjunnar sem riðið hefur yfir
hinn vestræna heim undanfarin ár. Eftir
að Schenker hafði hrökklast úr báðum
hljómsvcitunum þá stofnaði hann sína
eigin hljómsveit sem í daglegu tali er
aldrci nefnd annað en MSG. Nú fer því
fjarri að MSG standi aðeins fyrir
óhefla'ðri og ryðgaðri bárujárnmúsikk.
Allur leikur sveitarinnar er hinn „fágað-
asti“ og mjög melódískur á köflum.
Michacl Schenker er vafalaust einn hinn
fremsti gítaristi þunga rokksins, þó ekki
hafi hann úthald né höfuðhreyfingar á
borð við Angus. Á „Assuault Attack"
sýna meðlimir MSG allar sípar bestu
sparihliðar og sem „heavy - plata“ er
hún stórt skref fram á við miðað við
MONSTER CABLE, sérsmíöuöu hátalaravírarnir,
eru viðurkenndir af gagnrýnendum um allan heim
sem bestu hátalaravírar sem vol er á.
Fáðu „soundið“ sem þú borgaðir fyrir!
LAST er eini vökvinn sem sérfræðingarnir mæla með á
hljómplötuna!
LAST kemur algjörlega í veg fyrir slit!
LAST minnkar afspilunarbjögun (á nýrri plötu) um allt að 80%!
LAST eykur endingu nálarinnar.
LAST dregur úr rykmyndun.
LAST er sett aöeins einu sinni á plötuna.
LAST myndar ekki húð, heldur gengur í beint efnasamband
við vínilinn.
LAST gerir plötuna betri en nýja!
t.a.m. hina „rólegu" en jafnframt þræl-
góðu plötu „MSG“. Styrkur hljómsveit-
arinnar í dag liggur fyrst og fremst í mjög
góðum gítarleik, söng Graham Bonnet,
sem er frábær á köflum og góðu samspili
bassa og tromma. Ted McKenna er
kominn í sveitina í stað Cozy Powell og
stendur sig vel. Graham Bonnet er
reyndar hættur í hljómsveitinni, en
arftaki hans Gary Barnden má vera
góður ef hann ætlar að halda hlutum í
horfinu, hvað þá ef hann vill bæta um
betur.
Það er sem sagt hreinar línur að
„Assault Attack" er að mínu viti ein af
bestu plötum þessa árs og það verður
greinilega spennandi að fylgjast með
MSG í framtíðinni.
- ESE
Kizz - Creatures of the
night/Fálkinn
■ Það er ekki langt síðan allir almenni-
legir „táningar“ fylltust hryllingi er
„barnarokkarana“ í hljómsveitinni Kizz
bar á góma. Meiri lágkúra var ekki til
en sú að hafa nokkurn tíman heyrt i
þessari hljómsveit og sannast sagna voru
menn það vandir að virðingu sinni að
þeir hlustuðu ekki einu sinni á Kizz í
laumi. Þessi máluðu skrípi voru í hugum
mann ekkert annað en glimmerhúðuð
loftbóla.-sem ætlast var til að börnin yxu
upp úr.
En loftbólan Kizz hefur þráast við að
ráðum. Verði raunin sú, þá skal ég
kaupa mér Kizz-merki.
- ESE
Sonus Futurae/Þeir sletta
sky rinu.. ./Hljóðriti
■ Tölvupoppið er óðum að ryðja sér
til rúms hér á landi og nú er komin önnur
skífan á þessu sviði með íslenskri sveit,
Sonus Futurae, hin var Skuggahliðin
með hljómsveitinni Box úr Keflavík.
Þeir félagar í Sonus þekkja vel
takmörk sín og er tónlist þeirra umfram
allt einföld, en heildarsvipurinn léttur,
frískur og mjög áheyrilegur. Þeir ætla
sér ekki um of en gera það sem þeir gera
vel og af öryggi.
Plata þeirra er sex laga, 45 sn. 12
tomma, öll lögin samin af meðlimum
Sonus, þeim Kristni R. Þórissyni,
Þorsteini Jónssyni og Jóni Gústavssyni
en tveir hinir fyrst nefndu sjá um
synthana og sá síðast nefndi um söginn.
Fyrir skömmu komu þeir fram í
Skonrokki með lag sitt „Myndbandið"
og gefur það góða mynd af þeirri tónlist
sem Sonus leikur frískt og á auðvelt með
að peppa mann upp ef meðuier á annað
borð á einhverjum bömmer.
Textablað fylgir plötunni en fyrir
mína parta eru textarnir veikasta hlið
sveitarinnar, að vísu má finna skondna
texta á skífunni eins og t.d. Myndbandið
en á heildina litið eru þeir alls ekki á
sama plani og tónlistin.
Þessi fyrsta plata lofar mjög góðu um
dansskóna á hilluna líkt og ég sjálfur.
Ég verð að greina frá því að ég batt
töluverðar vonir við þessa plötu og er
þar ekki sist um að kenna nýlegum
lögum Madness eins og „Driving my
var“ og „Our house“ sem ég hafði eyrum
barið. Reynar er það fyrrnefnda ekki á
þessari plötu, en „Our house“ er þar og
því miður er það besta lag plötunnar
ásamt titillaginu „The rise and fall“. í
þessum lögum þekkir maður nokkurn
vegin gömlu Madness-sveifluna aftur,
en það er meira en sagt verður um önnur
lög plötunnar. Gallinn við „The rise and
fall“ er sá að Madness eru farnir að taka
sig of hátíðlega og farnir að reyna að
vera alvarlega þenkjandi tónlistarmenn.
Víst eru þeir það, en það veldur því að
þeir hafa misst sérstöðu sína og þrátt
fyrir ágæta kafla er „The rise and fall“
oft hrútleiðinleg og ekki til þess fallin að
afla hljómsveitinni nýrra aðdáenda.
Fyrir Madness á ég bara eitt ráð. Blásið
lífi í Chas Smash, burstið rykið af
dansskónum - Chip-munks are go.
- ESE
Ultravox/Quartet/Steinar
■ Hver man ekki eftir laginu Vienna
af samnefndri breiðskífu Ultravox sem
tröllreið öllum vinsældalistum erlendis
og hérlendis í fyrra. Eftir það gerðu
félagarnir í Ultravox síðan plötuna Rage
in Edan og nú er þriðja skífa þeirra
komin Quartet. Tónlist þeirra á nýju
skífunni er nokkuð breytt frá fyrri
■ Tíðindamaður Nútímans átti þess kost fyrir nokkru að berja Madness augum á sviði í Osló og var þá þessi mynd tekin.
Eins og sjá má þá rífa rótarar Madness niðrum sig buxurnar í „lange baner“ og lagið sem leikið var, var auðvitað „Madness".
Nú-tímamynd ESE
springa og ef ég ætti að velja hljómsveit-
inni eftirmæli á þessari stundu, þá yrði
ég líklega að lata þau orð falla að Kizz
er ein af fáum hljómsveitum sem vaxið
hefur upp með aðdáendum sínum og í
dag bendir margt til þess að hljómsveitin
sé að verða fullorðin.
„Creatures of the night" nefnist
nýjasta plata Kizz og hvort sem þið trúið
því eða ekki þá er það „heavy-rokk“ sem
boðið er upp á. Strax við hlustun á
titillaginu finnur maður ákveðna samlík-
ingu við bárujárnssveitir eins og „Iron
Maiden" og nýjustu plötu þeirra „The
number of the beast“. Yrkisefnið er
svipað, en Kizz slaga þó hvergi nærri upp
í sveitir eins og Iron Maiden. Það sem
kannski veldur því er að Kizz vantar
tilfinnanlega söngvara með rífandi báru-
járnsrödd og þegar hann er fundinn og
Kizz hafá bætt örlítilli vikt á sig, þá má
vera að þeir verði til ails líklegir.
„Creatures of the night“ er annars að
mörgu leyti hin athyglisverðasta plata og
nú er spurningin bara sú hvort Gene
Simmons og hin gömlu brýnin í Kizz
hafa úthald og vit til að fara að þessum
framhaldið hjá Sonus og ánægjulegt er
til þess að vita að við höfum eignast
alvörutölvupoppsband sem gæti í fram-
tíðinni hæglega keppt við mörg góð nöfn
á þessu sviði erlendis.
- FRI
Madness - Rise and fall/
Steinar
■ Sú hljómsveit sem Iétti manni tiiver-
una hvað mest í skammdeginu hér áður
fyrr var örugglega breska skemmtiband-
ið Madness. „One step beyond“ hét
platan og ég held ég megi fullyrða að
sjaldan hefur verið dansað jafn mikið og
af mikilli innlifun, eftir nokkurri annari
plötu. Chas „The Nutty Dancer" Smash
gaf tóninn og ljúfir „ska-tónarnir hittu
hvern mann beint í hjartað."
Og enn er Madness við líði. Platan
„The rise and fall” er komin út og í fljótu
bragði virðist liðskipun hljómsveitarinn-
ar vera með líkum hætti og fyrr. Ekki
finn ég þó Chas Smash á listanum, en
vera má að Madness séu búnir að leggja
skífum, tónlistin orðin rokkaðri, eða
harðari en Ultravox-stíllinn er þó til
staðar í miklum mæli og fyrir mína parta
finnst mér þetta vera langbesta verk
þeirra.
Áður en upptökur hófust á Quartet
höfðu meðlimir Ultravox, þeir Warren
Cann, Chris Cross, Billy Currie og
Midge Ure ákveðið að taka hana ekki
upp í stúdíói Connie Plank eins og sínar
fyrri plötur heldur fengu þeir George
nokkurn Martin til liðs við sig og er
útkoman hreint frábær. Að vísu hafa
þeir með þessu fórnað nokkuð af
léttleikanum fyrir hörkuna en í staðinn
öðlast meiri dýpt og festu í tónlist sína,
sem er sem fyrr blanda af tölvupoppi,
nýrómantík og á köflum skemmtilegum
léttklassískum tónum, allt hrist saman í
rokkkokteilnum.
Grunnheimspeki þessarar sveitar hef-
ur verið „stöðugar breytingar og þróun
eru mikilvæg fyrir tónlist okkar“ og það
var einkum vegna þessa atriðis að þeir
fengu nýjan pródúsent, Martin, til liðs
við sig, með árangri sem heyra má á
þessari nýju skífu. _ FRI