Tíminn - 10.09.1987, Blaðsíða 19

Tíminn 19
Fimmtudagur 10. september 1987
Ættarveldið græðir
IIjónaskilnaðir eru gróða-
lind. Að minnsta kosti finnst að-
standendum „Ættarveldisins"
(Dynasty) það. Þegar Joan Collins
skildi við Peter Holm, jókst horfun
á þættina til ntuna. Nú er það hins
vegar skilnaður Sylvester Stallone
og Gittu hinnar dönsku, scm á að
laða nýja áhorfendur að.
því leyndu, en búningahönnuöur
þáttanna, Nolan Miller, talaði af
sér. Reyndar hafði cnginn beðið
hann sérstaklega að þegja, svo
honum fannst þetta allt í lagi og nú
vcit sem sagt heimurinn að eiga má
von á hinni leggjalöngu fyrrum frú
Rambo á skjáinn. Varla þó hér á
landi í bráðina.
Ævintýrin gerast enn
Einkahneyksli eru gulls ígildi fyr-
ir sápuóperurnar. Skilnaður Joan
Collins og Peters Holm þýddi
nieira í kassann lijá Dynasty.
c
^^agan er rétt eins og úr
kvikmynd, en er það ekki, þó allt
sem þarf sé til staðar; tvær
glæsilegar, heilbrigðar, auðugar
manneskjur, sem ciga allt til alls -
hittast og verða ástfangnar.
Hér er um að ræða fertuga
hjartaskurðlækninn Robert
Jarvik, en hann bjó til fyrsta
nothæfa gervihjartað og Marilyn
Mach Vos Savant, dökkhærða,
velvaxna stúlku, sem hefur þann
heiður að vera tilnefnd í
Heimsmctabók Guinness sem
greindasta kona í heimi, með
greindam'sitöluna 230.
(Meðalgreind mælist 110).
Marilyn skrifar skáldsögur,
greinar og ljóð og hún bjó í New
York, þegar sagan hófst. Jarvik
bjó í Salt Lake City og hann
skreppur gjarnan á skíði eða fisk-
veiðar þegar hann á frí.
Dag einn var hann í flugvél og
bað flugfreyjuna unt lesmál. Hún
rétti honum tímarit, sem hann
blaðaði í af takmörkuðum áhuga-
þangað til hann festi augun á mynd
af dökkhærðri konu og grein um
hana. Robert fór að lesa og fékk
svo mikinn áhuga, að þegar hann
kom niður á jörðina, þurfti hann í
marga söluturna til að finna blaðið
og kaupa það. Þá hringdi hann til
ritstjórans, sem neitaði að gefa
honum heimilisfang konunnar, en
með aðstoð vinar síns, þáttagerðar-
manns hjá sjónvarpi, tókst honum
loks að fá símanúmer Marilyn.
Feiminn eins og skólastrákur
hringdi hann og fékk samband við
ritara. Marilyn var sjálf í leyfi á
Hawaii. Hann skildi eftir boð.
Þegar Marilyn kom heim og fékk
þau, fletti hún upp í bók og
skoðaði mynd af Robert. Henni
leist ekki allt of vel á og sleppti því
Höfundar „Ættarveldisins" sitja
nú með sveittan skallann við að
búa til hlutverk handa Gittu Stall-
one.
Gittu hefur raunar áður verði
boðið hlutverk í Ættarvcldinu, en
handritahöfundarnir gátu ekki
komið sér saman um, hvar þeir
ættu að koma henni fyrir, eða
viðhald hvcrs hún ætti að vcra. Nú
vilja þeir fyrir hvern mun fá hana,
því ekkert hefur jafn ntikiö að-
dráttarafl og salaríkt hneyksli og
skilnaður Gittu og Rambos cr
einmitt sú andlitslyfting, sem Ætt-
arveldið er talið þarfnast.
Um leið og skilnaðurinn var
staðreynd, vörpuöu höfundar þátt-
anna sér eins og úlfar yfir bráð á
ritvélarnar, til að skapa hlutverk
handa Gittu. Reynt var að halda
að hringja. Þegar hún hélt áfram
að fá boð frá honum, útvegaði hún
sér nýrri myndir af honum og
hringdi loks.
- Mér varð svo mikið um, að ég
gat ekki hugsað heilsteypta
hugsun, segir Robert. Þó hlýtur
hann að hafa ratað á réttu orðin,
því þau héldu áfram að spjalla
saman í síma og ákváðu loks
mánuði síðar að hittast.
Það var í lok ágúst í fyrra og viku
síðar ákváðu þau að gifta sig, þó
bæði væru fráskilin áður. Báðum
finnst það harla eðlilegt, því þau
voru lengi ástfangin af hvort öðru
gegnum síma.
- Marilyn er svo einstök mann-
eskja, að ég finn aldrei neina aðra
sem líkist henni. Ég vil fyrir hvern
mun halda í hana, segir Robert.
- Hjá Robert fann ég allt, sem
ég hafði fram að því aðeins fundið
í mörgum mönnum.Framkvæmda-
semi, skopskyn. sköpunargleði,
greind...
Robert smíðaði sjálfur trúlofun-
arhringana úr fílabeini. Hann
teiknaði líka húsið þeirra í fjöllun-
um utan við Salt Lake City. Brúð-
kaupsferðin var farin til Parísar,
sem þau unna mjög, rétt eins og
hvort öðru.
Kristínn Snæland:.
UM STRÆTI OG TORG
„Endurtekid efni“
Ég hefi oftar cn einu sinni nefnt,
hér og annarstaðar, tónlistarlega
fátækt þess unga fólks sem velur
tónlist næturinnar á tónlistarrásun-
um, Bylgjunni, Stjörnunni og Rás
2. Eins og ég sagði fyrir skömmu,
er ég hættur við að flytja á Borgar-
fjörð eystri, aðeins til þess að losna
við Bylgjuna og Stjörnuna. Þetta
þýðir hinsvegar að ég læt egóistana
sem, afsakið, ég ætlaði að segja á
íslensku. Ég ntun ekki láta í friði
þá eigingjörnu sjálfselskupúka sem
nú stjórna tónlist á næturstöðvun-
um, þar með talin Rás 2.
Ég bendi enn á, og hamra á því,
það eru ekki bara krakkar 10 til 15
ára sem hlusta á næturútvarp. Á
næturútvarp frá miðnætti til morg-
uns hlusta næturvaktarmenn,
sjómenn. lögreglumenn, slökkvi-
liðsmenn, verksmiðjufólk, and-
vaka sjúklingar og aldraðir sem
eiga bágt með svefn. Samkvæmt
könnun er diskó- og poppliðið
sofnað unt eða upp úr klukkan eitt.
Þess vegna væri vel við hæfi að
endurflytja að næturlagi þætti svo
sem óskalög sjúklinga, óskalög
sjómanna eða harmonikuþáttinn.
•Þar fyrir utan mætti gjarnan flytja
•bitastæða tónlist, svo sem létt og
\Ænsæl lög eftir virta tónlistar-
snillinga. Ég nefni þetta hér, enn
og einu sinni, vegna þess að ég
verð þess var, æ ofaní æ, að
farþegar mínir slappa af og njóta
góðrar tónlistar, þá sjaldan sem
hún býðst. Sem dæmi skal ég nefna
að þegar segulbandið var í lagi í
bílnum hjá mér, þá kom fyrir oftar
en einu sinni, þegar ég var með
Strauss valsa á, þá neituðu farþeg-
arnir að fara út fyrr en spólan væri
búin. Einu sinni tóku farþegarnir
sig jafnvel til og dönsuðu valsana
kringum bílinn og ekki versnaði
stemmningin þegar ég setti á spólu
með vinsælustu tangóunum. Liðið
dansaði um götuna og sannarlega
var ekki um skrílslæti að ræða.
Með þessari góðu tónlist lyftist
fólkið í hógværri gleði og ég gleymi
seint hversu prúðmannlcgt og
skemmtilegt þetta drukkna fólk
var í dansi sínum í götunni. Því
miður, því miður, því miður. Tón-
listarval næturstöðvanna virðist
einungis miðaö við að villa og
trylla mannskapinn. Ég segi enn
einu sinni, ég hefi takmarkalausa
skömm á tónlist næturstöðvanna.
Að lokum þetta, ég á ekki von á
því að Bylgjan eða Stjarnan sýni
nokkurn lit á því að spila tónlist
fyrir almenning, því aumingja fólk-
ið á þessum stöðvum trúir því
alfarið að þeir sem nenna að
hringja séu hinir einu og réttu
hlustendur. Traust mitt set ég því
á Rás 2. í þeirri von að ríkisútvarp-
ið sjái sér fært að setja þar sem
næturstjórnendur reynda útvarps-
menn en ekki bara krakkagrey
með vanþroskaðan tónlistar-
smekk. Ekki meira um Iélega næt-
urtónlist að sinni. Ég læt gera við
segulbandið og svo liefi ég auðvitað
NRK.
Ég lét það eftir mér síðastliðna
föstudagsnótt, aðfaranótt laugar-
dags um klukkan 1.30 að leggja
bílnum mínum í Hafnarstræti og
taka mér göngutúr um miðbæinn.
Ég hafði, áður en þarna var komið
sögu, orðið var við að eitthvað
óvenjulegt var á seyði í miðbæn-
um. Fjöldi lögregluþjóna var á
ferli en miðbærinn var bókstaflega
fullur af unglingum.
Það furðulega gerðist að lögregl-
an Iokaði rúntinum og þess vegna
var jafnvel sæmilega fært eftir
Lækjargötunni. Á þessari göngu
minni varð ég var við nokkur atriði
sem skifta máli og frásagnar eru
verð.
Lögreglan lokaði Skólabrú inn í
Pósthússtræti og Austurstræti,
jafnvel fyrir leigubílum sem þó
höföu vcrið pantaðir að húsum í
Pósthússtræti. Sú regla var samt
scnt áður svo laus í reipunum að
sumir leigubílar sluppu í gegnum
nálarauga lögreglunnar. Auðvitað
áttu allir leigubílar að fá að aka inn
á bannsvæðið, því enginn lcigubíl-
stjóri fer inn á þetta svæði án þess
að eiga erindi.
Ruslið á svæðinu var ægilegt en
svo snemma byrjuöu vatns og
hreinsibílar borgarinnar að smúla
og hreinsa miðbæinn, að sumt af
síöbúnasta liðinu varð að forða sér
undan vatnsstrókunum. Þetta var
athyglisvert og til umhugsunar
hvort ekki mætti hefja smúlun og
hreinsun örlítiö fyrr, þó ekki væri
til annars en að dreifa hópnum.
Á göngu minni meðal þessa
fjölda ungmenna styrktist ég í
þeirri vissu að það eru aðeins örfáir
sem setja Ijótan blett á svipmót
hópsins. Fjöldinn var lítt eða ekki
drukkinn en innanum voru fyrir-
ferðarmiklir drukknir einstakling-
ar.
Það er mér umhugsunarefni,
hvort lögreglan gæti ekki með
lagni kippt þessum óeirðarseggjunt
til hliðar og ekið þeint heim. Flestir
þessir óeirðarseggir eru aðeins
börn sem fengju hæfilega ráðn-
ingu, aðeins nteð því að fá far í
lögreglubíl, heim til pabba og
mömmu.
Þá er bara spurningin sú, eru
pabbi og mamma svo með ráði og
rænu að til bóta sé að flytja barnið
heim?
Er vandamálið barnanna eða
foreldranna, ég bara spyr?