Tíminn - 08.10.1988, Blaðsíða 18

18 Tíminn
Laugardagur 8. október 1988
ERUM FLUTTIR í
ÁRMÚLA 7
NÝTT SÍMANÚMER
168 04 00
ÞROUNARSJÓÐUR
LAGMETISIÐNAÐARINS
ÁRMÚLA 7, 3.HÆÐ, 108 REYKJAVÍK, SÍMI 68 04 00
MINNING
+
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi
Albert Gunnlaugsson
Þingholtsbraut 23,
Kópavogi
verður jarðsunginn frá Neskirkju þriðjudaginn 11. október kl. 13.30.
Blóm afbeðin, en þeim sem vildu minnast hans er bent á Hjúkrunar-
heimilið Sunnuhlíð.
Katrín Ketilsdóttir
Guðni Albertsson
Þórkatla Albertsdóttir Sigurjón Hallgrímsson
Guðlaug Albertsdóttir Sveinn Oddgeirsson
Heiðar Albertsson Guðbjörg Sigurðardóttir
barnabörn og barnabarnabörn
+

Innilegustu þakkir sendum við öllum þeim sem auðsýndu okkur
hluttekningu, vinarhug og samúð við andlát og útför föður, fósturföður,
afa og bróður okkar
Jóns Óskars Eggertssonar
Nestúni 4, Hvsmmstanga
f.h. systkina-.Öð;annarra aðstandenda
Kristín WwHfegdóttlr og fjölskylda
Sólveig Sigúrtt{örnsdóttir og fjölskylda
Anna Egc “*'

f
-‘t
Þökkum öllurrf innilega fyrir veitta samúð og hlýhug við antílát og útför
föður okkar
Kjartansfcptkelssonar
sem var jarðsetfúr þann 16. september síðastliðinn.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks á Sjúkrahúst Akraness.
Kristín Kjartansdóttir
Björn Kjartansson
Guðrún Kjartansdóttir
Þorkell Kjartansson
Ásmundur Kjartansson
Anna Kjartansdóttir
Ragnheiður Kjartansdóttir
Halldór Kjartansson
Svanborg Kjartansdóttir
t Faðir okkar, tengdafaðir og afi
Jóhann Pétur Runólfsson
bifreiðastjóri Álftamýri 46, Reykjavík
lést á Landsspítalanum 26. september sl. Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Þórunn S. Jóhannsdóttir Ólafur Þór Jóhannsson
Hrafnhildur Jóhannsdóttir Magnús Eyjólfsson
Sverrir Jóhannsson Ásta Dóra Ingadóttir
Styrmir Jóhannsson Páll Óskar Jóhannsson Valgerður Hlín Ólafsdóttir
Ingvar Þór Jóhannsson og barnabörn.
Halldór Sigvaldason
Fæddur 27. nóvember 1902
Dáinn 27. september 1988
Það er alltaf hægt að ræða um það
hvaða staður á landinu sé fallegast-
ur. Skoðanir fólks á þessu eru eðli-
lega mjög fjölbreytilegar, smekkur
manna misjafn og hverjum sýnist
sinn fugl fagur.
Við bræðurnir minnumst þess ekki
að hafa sérstaklega skoðað landslag-
ið eða fegurð þess, þegar við börn
að aldri komum í Öxarfjörðinn, til
að dvelja þar hjá frændfólki okkar í
fyrsta sinn.
Við munum ekki til þess að kjarr-
gróðurinn sem mikið ber á í sveit-
inni, hinar fallegu bergvatnsár sem
liðast meðfram skógivöxnum fjalls-
hlíðum, skilin þar sem gróðurinn
mætir framburði Jökulsár, tignar-
legu fjöllin sem marka sveitinni
ákveðinn sess eða hrikaleg sand-
ströndin þar sem úthafsaldan er
aldrei kyrr hafi snert taugar okkar. ;
Þó hefur þessi sveit ætíð verið í
huga okkar um áratuga skeið og
hafa þeir okkar sem þess hafa átt
kost komið þangað ár hvert, en það
þarf meira til en fagurt landslag til
að seiða mann stöðugt til sín.
í þessari fögru sveit bjó Halldór
Sigvaldason bóndi á Gilhaga, móð-
urbróðir okkar, en hann lést á
sjúkrahúsinu á Húsavík þriðjudags-
morguninn 27. september og fer
útförin fram frá Skinnastaðakirkju
laugardaginn 8. október.
Það var hjartahlýja og gleðilegt
viðmót hans og fólksins er þar býr,
sem sjálfsagt er ein aðalástæða þess
að til Öxarfjarðar höfum við sótt
aftur og aftur um áratugi.
Halldór var fæddur á Gilsbakka í
Öxarfjarðarhreppi 27. nóvember
1902 og var fimmti í röð tólf systkina.
Hann festi kaup á hálfri Gils-
bakkajörðinni árið 1930 af móður
sinni, sem þá var orðin ekkja og hóf
hann þegar að undirbúa nýbýlis-
stofnun í Krökunum skammt frá
gamla Gilsbakkabænum og nefndi
hann nýbýlið Gilhaga.
Árið 1931 gekk Halldór að eiga
Laufeyju Guðbjörnsdóttur frá
Syðra-Álandi í Þistilfirði og byggðu
þau íbúðarhús árið 1935 og síðar
peningshús á jörðinni.
Hann braut og þurrkaði með rek-
unni einni saman í byrjun töluvert
land til ræktunar, virkjaði bæjarlæk-
frá Gilhaga
inn til rafmagnsframleiðslu en ávallt
skipuðu þó sauðféð og hestamir
fyrsta sætið í búskapnum.
Halldór kom sér upp afbragðs
fjárstofni, enda var hann lengi í
fremstu röð fjárræktarmanna og ný-
býlið varð að góðu og myndarlegu
búi.
Heimili þeirra Halldórs og
Laufeyjar var ætíð hlýlegt og vistiegt
og var þar mjög gestkvæmt. Mikið
var um heimsóknir ættingja þeirra
beggja og því oft þrengt að heimilis-
fólkinu.
Gestimir urðu þó sjaldnast varir
við þau þrengsli því gestrisni þeirra
hjóna var einstök og gleði og ánægja
sat þar ætíð í fyrirrúmi.
Alla þeirra búskapartíð voru þar
eitt eða fleiri böm til sumardvalar og áttu
húsbændur mikinn og góðan þátt í
uppeldi þeirra.
Halldór og Laufey eignuðust tvö
börn, sem bæði hafa staðfest í
heimahögum.
Sonurinn, Brynjar, kvæntist
norskri stúlku, Hildi Hurlen, og eiga
þau fjögur börn, Harald Pétur, Atla
Viðar, Sigrúnu Elínu og Laufeyju
Höllu. Þau Brynjar og Hildur stofn-
uðu nýbýli í Gilhagalandi, Gilhaga
II.
Dóttirin, Arnþrúður, giftist Einari
Þorbergssyni frá Hraunbæ í Álfta-
veri í Vestur-Skaftafellssýslu. Þau
eiga fjögur börn, Einar Halldór,
Þorberg Arnar, Óla Björn og Lauf-
eyju Mörtu. Þau Arnþrúður og Ein-
ar stofnuðu einnig nýbýli á gömlu
Gilsbakkajörðinni og ber það Gils-
bakkanafnið.
Þegar komið er upp á melinn þar
sem bæirnir Gilhagi, Gilhagi II og
Gilsbakki blasa við, fer ekki hjá því
að sú tilfinning vakni í brjósti sér-
hvers manns að hér sé vel búið og
hér búi gott fólk.
Vegna skyldleika og vináttu höf-
um við bræðurnir og fjölskyldur
okkar fyrr og síðar átt þess kost að
dvelja þarna á bæjunum hjá Halldóri
og Laufeyju eða fjölskyldum barna
þeirra um lengri eða skemmri tíma.
Við höfum fengið að vera áhorfend-
ur og stundum þátttakendur í hinu
daglega lífi þeirra, í starfi og leik.
Tveir okkar bræðranna áttu þess
þar að auki kost að dvelja á Gilhaga
samtals tólf sumur, hjá þeim hjónum
Halldóri og Laufeyju. Vera í sveit
eins og það var kallað.
í sveitina fómm við að vorinu með
eftirvæntingu og gleði.
Eftir sumardvölina entust
minningar og frásagnir af öllu þvf
sem gerðist og við fengum að taka
þátt í til næsta vors, þegar haldið var
í sveitina að nýju.
í sveitinni hlutum við kennslu í
lífsháttum, sem nema varð á
staðnum, þroska og lífsreynslu sem
var unglingum dýrmætari en nokkuð
annað.
öll samskipti við Halldór og hans
fólk hafa því alltaf verið á einn veg
hvað okkur viðkemur.
Við höfum ætíð yfirgefið staðinn
með söknuði, en betur undir það
búnir að takast á við hin daglegu
vandamál sem við blasa í lífi hvers
og eins.
Þetta eru þær endurminningar
sem við eigum og viljum geyma um
Halldór Sigvaldason, um leið og við
þökkum allar þær dýrmætu samveru-
stundir sem við höfum átt hjá honum
og hans fólki.
Við bræðumir og fjölskyldur okk-
ar sendum Laufeyju, Brynjari og
Amþrúði og fjölskyldum þeirra inni-
legar samúðarkveðjur.
Þeirra huggun sé minningin um
góðan og duglegan maka og föður,
sem öllum vildi gott og færði gleði
og bjartsýni inn í líf hvers þess sem
honum kynntist.
Synir Sigrúnar og Jóhannesar
Óskar Sigurðsson
Afaminning
Laugardaginn 1. október sl. var
afi minn Óskar í Hábæ jarðsettur frá
Hábæjarkirkju, Þykkvabæ. Hann
lést 25. september sl. tæplega 82 ára.
Hann afi minn var góður maður. ■
Hann talaði aldrei illa um neinn og
dæmdi engan. Gagnrýni hans á sam-
tíðina og samferðamenn fólst ætíð í
glettnum frásögnum sem þó vom oft
fullar af speki. Hánn sagði að náttúr-
an væri margbreytileg og óútreikn-
anleg, menn yrðu að gera ráð fyrir
því. Þess vegna famaðist honum vel.
Hann lagði fyrir í góðæri til mögm
áranna. Hann sagði mér að ungu
mennirnir gerðu aldrei ráð fyrir
hallæri. Það væri þeirra ólán. Hann
afi minn var góður bóndi af því hann
hafði gáfur til þess. Hann hefði gerst
sjómaður, útgerðarmaður, til þess
stóð hugur hans. En bann hlýddi
kalli skyldunnar ogvarð bóndi eins
og forfeður hans.j^Sk við jörðinni af
föður sínum. Þffllfiig átti það að
vera.
Ég man fyrst eftir honum afa
þegar ég er lítil stelpa. Hann tekur
mig í fangið og er góður við mig án
þess að sýna það. Hendurnar hans
eru stórar og vinnulúnar en samt
fallegar og hlýjar. Augun hans eru
eins og á aungvum. Svo margbreyti-
leg. Eftir því sem ég eldist skil ég
þau betur. Sívökul við vinnu, dreym-
in í fjósinu, blikandi þegar hann
bóndi, Hábæ
segir sögur og hann pfrir þau svo
skemmtilega þegar hann spaugar.
Hann afi segir samt ekki brandara
eins og aðrir en er þó iðandi af
húmor í frásögnum sínum. Þegar
hann finnur á sér að loknum slætti
em augun hans enn minni en venju-
Iega. Hann kallar mig frænku. Ég
skil hann ekki alveg... hann er ekki
frændi í mínum huga... en hvað á afi
að kalla litlu stelpuna sína?
Bernskuminningar mínar eru
flestar tengdar Hábæ. Þar þurfti
engin leikföng. Þar var ekkert tóma-
rúm. Eldhúsið svo hlýtt með suðandi
olíueldavélinni, móðunni á rúðun-
um og góða matnum hennar Gústu.
Við hliðina á mér situr afi, sötrandi
kaffið sitt af undirskálinni, húfan
hans og tóbaksdósin. Hjá stóm .
borðstofuborðinu er gormabeddi
með stómm kodda. Þar leggur afi sig ”
eftir matinn, húfan hans yfir andlit-
inu og ómissandi hrotur yfir upp-
vaskinu. Hér þarf engrar nútíma
slökunartækni við. Samt em minnst
14 manns á heimilinu um hásláttinn.
Þegar ég er orðin fullorðin er afi
orðinn gamall maður. Ég fer stund-
um að heimsækja afa og Gústu í
sveitina. Ég finn að ég hef fjarlægst
sveitina. En afi hefur ekki fjarlægst
neitt. Hann fylgist enn vel með. Les
blöð og bækur. Landsmálin og póli-
tíkina hefur hann á hreinu en veðrið
er þó það sem rriestu máli skiptir.
Það eiga bóndinn og sjómaðurinn
sameiginlegt.
Þegar ég geng um hlöðin í Hábæ
finn ég lyktina af gulmuru. Nú hefur
þessi jurt tekið völdin og ég veit að
afa fannst lyktin af henni góð.
Á leiðinni niður í Þykkvabæ er
tveggja mánaða dóttir mín með í
för. Við erum á leiðinni að kveðja
hann afa. Ég horfi á hana og hugsa
með mér: „Já, svona er gangur
lífsins."
Guð blessi hann afa minn.
Steinunn Ósk