Alþýðublaðið - 27.09.1922, Blaðsíða 4

4
\LÞYÐUBL AÐIÐ
Kvöldskóla
hefi eg í vetur Nnnsgieirar Is
leezka, dacska enska reikningur
bó’ífæ'sla og vélriton. Keoslugjald
IO kr, a roáni.ði. U asóknir konoi
sem fjrrst
Hólmfríðar Jónsdóttir
Vegsmótastfe 7 (Helmia kl 6—7)
Kartöf 1 ur
Kaupa menn áreiðanlega beztar í
Kaupfélaglnu.
Símar 728 og 1026.
M ið BI»iandt“, sectí kemur 24
þ. m, fáum við roeira og
fjölbreytt*ra úrvíl af
fötnpum og ijósakrónum
- en vSð hö'uro nokkru
sinni aðjr fcUft.
Geyetúð iarrpskaup yðar, þar til
þér hafið séð úívaI okk*r.
Hff Raffmff. Hiti & Ljða
Laugsveg 20 B. Sími 830
BÖPa tekin til kenslu Elías
Eyjólýsson, Hrerfisjíötu 71, hetma
fci, 6-8 sðd
Eídfæraskoðun
byrjar hér f bænum næstu daga. E-u þv( aliir húseigertdur og um-
boðsmenn þeirra alvarlega ámintir um, sð endurbæta cú þegar þsð
sem ábótavsnt er við eldíærl og reykWía 1 húsum þeirra.
Þeg»r viðgerðafrertur er útrsmninn, og ekkl hffir verið endurbætt
það secn íbótavant v r, verður hlutiðeigandi tafarlaust kærður.
Reykjavík, 2t september 1922.
Slökkviliðsstjórinn.
Litla kaffihúdð hefir
á boðntóium flestar öl og go»
d ykkjategundir — súkkulaði og
kakó o fl — Munlfl að kaffið og
Eg t-k að mér að aníða,
máta Og kenna kjólasaum.
Yalgerðnr Jónsdóttir. 1
Hvrrfiifiötu 92 B.
klelnumír eru beztar á
Kápa h«fir verið skilin eftir
á Lttla k (fihú iau, L ugaveg 6
Litla bafiihúsinn
Laugaveg 6
Rttstjóii og ábyrgSarmsðar ••
Olaýur Friðrikssm,
PreatsmiðjsK Gotenfoerg
Edgar Rice Burreugks: Tarzan snýr aftnr.
upp hið ögurlega siguröskur flokks sfns, — það var
karlapi, sem unnið hafði á andstæðing. Og villidýrin 1
fjöllunum hættu veiðileit sinni og skulfu fyrir þessari
ógurlegu röddu, en börn eyðimerkurinnar niður á slétt-
unni komu út úr geitarskinstjöldum sínum og horfðu
til fjallanna. Þau undruðust um, hvaða ókunnur óvætt-
ur væri nú sestur að 1 þeim.
Halfri mílu frá dalverpinu, sem Tarzan var f, námu
nokkrar hvltklæddar veiur með langar byssur staðar, er
þær heyrðu öskrið, og litu hver á aðra spyrjandi aug-
um. En þegar það heyrðist ekki aftur héldu þær áfram
þögulli göngu sinni í áttina til dalsins.
Tarzan var nú vís um, að Gernois kæmi ekki eftír
sér, en hann skyldi ekki hví foringinn hafði skilið hann
eftir, því honum var altaf opin leið heim. Þegar hestur
hans var farinn, sá hann, að heimskulegt mundi vera,
að dvelja lengur í Ijöllunum, svo hanu lagði af stað
til eyðimerkurinnar.
Varla var hann korninn fram úr gilinu, er fyrsta
hvltklædda veran kom niður 1 hinn enda þess. Sem
snöggvast horfðu þeir úr leini yfir dalverpið, og er
þeir sáu að það var tómt, fóru þeir yfir það. Við tréð
öðrum megin komu þeir að hræi ljónsins. Þeir létu í
Ijósi undrun slna og söfnuðust utan um það. Augna-
bliki slðar hröðuðu þeir sér niður gilið, og var Tarzan
spölkorn á undan þeim. Þeir fóru hljóðlega og þegj-
andi eins og menn, sem læðast að veiðidýrum.
X. KAFLI.
í grcipnm dauðans.
Tarzan þráði mjög að kómast til skóganna, þegar
hann gekk niður gilið í glóandi tunglsskininu. Einver-
an í óbyggunum fyltu hann lífi og gleði. Hann var
aftur orðinn Tarzan apabróðir — sérhver taug við því
búin að taka á móti óvæntum óvini — samt gekk hann
léttilega og uppréttur, hreykinn af mætti sínum.
Hann þekti ekki hljóðin, sem bárust honum til eyrna
frá fjöllunum, en þau hljómuðu þó fyrir eyrum hans
eins og gamall ástarsöngur. Hann kannaðist við mörg
hljóðin — þarna kannaðist hann við eitt; hneggið í
Sftu, Ieoparðanum; en endir þess var honum ókunnur
svo hann var í vafa. Hann heyrði til pardusdýrsins.
Alt í.einu blandaðist nýtt hljóð — lágt, laumulegt —
saman við hin. Engin mannleg eyru, önnur en eyru
apamannsins, hefðu heyrt það. Hann áttaði sig ekki á
þvl í iyrstu, en loksins heyrði hann að það var fóta-
tak allmargra berlættra rnanna. Þeir komu á eftir hon-
um. Hann var eltur.
Á svipstundu vissi hann, hvers vegna Gernois hafði
skilið hann eftir; en áætlunin hafði reynst skökk —-
mennirnir komu of seint. Fótatakið nálgaðist óðum.
Tarzan stanzaði og snéri sér að þeim, með riffilinn til-
búinn. Hann sá bregða fyrir hvltri skykkju, Hann kall-
aði á frönsku, hvað þeir vildu, Svari^ var blossi úr
langti byssu, og Tarzan apabróðir steyptist til jarðar.
Arabarnir ruddust ekki strax fram; þeiru biðu þess
að vita hvort Tarzan stæði ekki á fætur. Þegar hann
hreyfðist ekki hlupu þeir til og lutu yfir hann. Það var