Tíminn - 13.01.1990, Side 6

Tíminn - 13.01.1990, Side 6
14 HELGIN Laugardagur 13. janúar 1989 SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAIV Er hœgt að fyrirfara sér með axarhöggi í höfuðið? Maður hvarf en kom aftur mánuði síð- ar, fór beint inn í kjallara, klauf á sér höfuðið með öxi, hellti síðan yfir sig bensíni og kveikti í. Var hœgt að œtl- ast til að lögreglan tryði þessu? Þann 15. júlí 1987 tilkynntu Karl og Emma Kurzmann að sonur þeirra vœri týndur. Þau tóku fram að Albert fengi sér að vísu stund- um meira neðan í því en góðu hófi gegndi og svœfi iðulega úr sér úti í bœ. Hins vegar hafði englnn séð hann í meira en hálfan mánuð og svo langan tíma þyrftl hann ekki til að láta renna af sér. í ofanálag vœri hann svo áreiðanlega búinn að missa vinnuna. Gömlu hjónin rœddu við varðstjóra lögreglunnar í Numberg sem er um 17 km norðan við þorpið Röttenbach þar sem þau og Albert áttu heima. Þar eru íbúar aðeins 723 sálir og engin lögregla á staðnum. í Nurnberg býr hins vegar yfir hálf milljón manna. Varðstjórinn lofaði að athuga málið og Kurzmann—hjónin fóru heim í trausti þess. Þýska lögreglan er lítið fyrir að trassa hlutina þótt sitt- hvað misjafnt megi eflaust um hana segja. Síödcgis sama dag ók varöstjórinn til Röttenbach og rœddi við ciginkonu Albcrts, hina 37 ára Moniku Kurz- mann.Hún sagöist ckki hafa haft fyrir því aö tilkynna hvarf manns síns af því hún vissi að hann hcfði stungið af mcð annarri konu. Hann kœmi aftur þcgar hann yrði leiður á henni. Hún gaf fylli- lega í skyn að sér vccri alvcg sama hvort hann kccmi eöa ekki. l£lkc, 17 ára dóttir þeirra staöfcsti orð móður sinnar, svo og sjötugur faðir Moniku, Waltcr Mcycr scm bjó hjá þeim. Þau sögðu að Albcrt vccri drykkjurútur og kvcnnamaður og að þctta vceri ckki í fyrsta sinn scm hann hyrfi. Hins vcgar hcföi hann aldrci áöur vcriö svona Iengi burtu cn hann kcemi áreiðanlcga. Nágrannarnir voru öllu mildari í dómum um Albcrt. Vissulcga þótti hon- um bjórinn góður og hann átti til aö gcfa stúlkum hýrt auga cn hann vceri ckki drykkjurútur og áhugi hans á öðrum konum vceri sára mcinlaus. Flestir kunningjar Albcrts voru sammála þcssu. Skildi allt eftir Elkc dóttir hans sagði aö þau pabbi sinn vœru heimsins bcstu vinir. Unnusti hcnnar, hinn 19 ára Ulrich Boos var nánast fluttur inn á hcimilið. Varö- stjórinn var ekki laus við að vcra gram- ur þegar hann sncri til Nurnbcrg. Hann hafði fengið lýsingu á týnda manninum og fingraför hans af tannburstaglasi cn hcfði allt eins gctað verið kyrr á skrif- stofunni. Engin vísbending fannst um hvað orðið hefði af Albcrt. A hinn bóginn þótti sitthvað bcnda til þess að eitthvað hcfði komið fyrir hann. Tannburstinn hans og rakdótið var á sínum stað og bíllinn stóð heima við hús. Maður sem styngi af meö ann- arri konu toeki þctta yfirlcitt með scr. Varðstjórinn vildi gcra hlutina al- mennilcga svo hann hafði samband við slysadcildir sjúkrahúsa og spurði hvort nokkur ónafngreindur, þrekvaxinn maö- ur meö yfirskegg heföi vcriö lagður inn síðustu daga júnímánaðar. Albcrt kom síöast til vinnu 24. júní og nefndi ckki að hann vœri að fara ncitt. Þar sem hann var eini bílasprautarinn á viðgeröar- vcrkstœöinu hafði fjarvcra hans þcgar valdið töfum og óþcegindum. Enginn maður sem lýsingin átti við fannst á sjúkrahúsum. Síöasti ónafn- grcindi maöur haföi veriö lagöur inn um miöjan júní og var nú kominn til síns heima. Ekki var um marga aöra mögu- leika aö rœða. Varðstjórinn sendi lýs- ingu á Albert tii allra lögreglustööva í suðurhluta landsins og loks hringdi hann til vinnuvcitanda Alberts í Röt- tcnbach og spurði hvort hann heföi tck- ið laun sín fyrir júní. Svo var ekki. Nú fór varðstjórinn mcð upplýsing- arnar um Albert til rannsóknarlögrcgl- unnar og afhenti þœr Manfred nokkrum Krause scm hafði mcð höndum rann- sókn mála í nágrannahéruðum þar scm lítil scm cngin löggoesla var. Þcir bjugg- ust ekki við að meira vceri hœgt að gera að svo stöddu cn kom saman um að málið vœri grunsamlegt. Krausc afhenti það síðan undirmanni sínum, Gcrd Bau- cr scm spurði hvað hann œtti aö gera við það. Undarlegureldsvoði —Rannsakaöu það, skrifaðu skýrslu og scttu hana í skjalaskáp, svar- aði Krause. —Við getum lítið annað en mcgum ckki skilja þctta eftir órannsak- aö. —Þctta cr skrítiö mál, sagði Baucr cftir lcsturinn. —Náunginn cr of ungur til að þetta sé alvarlcgt tilfclli af „gráa fiðringnum" og hann virðist ckki hafa tckið ncitt með sér, ckki cinu sinni pcninga. Moetti ckki athuga mcð vinkonuna sem hann stakk af meö? Hún hlýtur að vera týnd líka. Ef vinkona Alberts var týnd þá hafði enginn tilkynnt hvarf hcnnar og stúlkur sem horfið höfðu af svœðinu síðan í júnílok voru allar of ungar til að hafa áhuga á fertugum manni. Bauer var enn að lcita konunnar í júlílok þcgar kallað var á slökkvilið til Röttenbach. Eldur var laus í kjallaran- um hjá Moniku Kurzmann og fjölskyld- an stóð úti í garöi, augsýnilega í miklu uppnámi. Þau sögðu að Albert hcfði komið hcim og kveikt í sjálfum sér t kjallaranuHonum hafði greinilega tekist það vcl. Þótt hœgt voeri að bjarga húsinu þá var kjallarinn eitt logandi víti og þeg- ar loks var búið aö slökkva, var harla lít- iö eftir af Albert Kurzmann. Samkoemt þýskum lögum er það morö ef einhvcr er drepinn, jafnvel þótt fórnarlambiö sé viökomandi sjálfur. Því var Krause lögregluforingja gert viövart og hann scndi Baucr þcgar í staö til Röt- tcnbach. Ekki hafði verið hrcyft við lfkinu. Það lá á öskuhrúgu sem eitt sinn haföi verið gamall svefnsófi og fleiri hús- gögn, dýnur og alls kyns dót. Ekki voru vandkvceði á aö bcra kcnnsl á líkið því Monika, faöir hcnnar, Elkc og Ulrich sögðu öll aö þctta vœri Albert. Hann hafði farið inn í kjallarann með tvo bcnsínbrúsa og virst örvinlaöur. —Það er ekki ólíklegt, sagði Bauer. —Ég þarf aö taka skýrslu af ykkur öll- um. Framburöur allra fjögurra var sam- hljóða. Albert hafði komið heim um sexlcytið þetta kvöld með tvo bensín- brúsa og farið inn um kjallaradyrnar án þess að segja orð. Skömmu síöar gaus reykur og eldur upp stigaganginn og þau höfðu kallaö á slökkviliöiö. Dánarvottorð án krufn- ingar Þcgar hér var komið sögu var klukkan tœplcga níu um kvöldið og Baucr hringdi til Krause. —Kurzmann virðist hafa fyrirfariö sér, sagði hann. —Það eru fjögur vitni að því og eitt þeirra cr ekki úr fjölskyldunni. Hvað á ég aö gera? Kallaðu Allmann lögreglulcekni til og láttu hann skoða líkamsleifarnar, svaraöi Krause. —Mcr finnst eitthvað bogið við þetta. —Hvað á ég að gcra við þctta? spuröi Allmann þegar hann kom á stað- inn. —Það er ekkert eftir af manninum. —Athugaöu það samt og skrifaðu skýrslu, svaraði Baucr. —Krausc vill liafa þctta allt formlcgt. —Af hvcrju eru þá engir toekni- mcnn hérna? vildi Allntann vita en fékk það svar að þcir voeru á leiöinni. Tœknimenn kontu ckki fyrr en um 11—lcytið og tóku þcgar að athuga hvcrn krók og kima í brunnum kjallar- anum. Enn hafði líkiö ckki vcriö hreyft. Albert Kurzmann var sakaöur um margt misjafnt en þegar sakleysl hans sannaölst var það of seint Niðurstaðan varð sú að Albcrt Kurzmann hcföi tínt saman cldfimt dót, raðaö því upp í haug, prílað upp á allt saman og hcllt bcnsíni yfirþað og sjálf- an sig og kveikt síöan í. Ekkert benti til annars. —Gott og vcl, sagði Baucr við All- mann. —Skrifaðu sjálfsmorð á dánar- vottoröiö, förum með líkiö til krufning- ar og háttum svo. Dánarvottoröið var skrifað, líkiö vafið í plast, sctt í málmkistu og ekið í Iíkhúsiö í Nurnbcrg. Vettvangsrannsókn lauk og allir gcngu til náða. Morguninn eftir var Krause sagt frá gangi mála en hann var ekki ánoegður meö hlutina. —Þetta cr citt ómöguleg- asta mál sem ég hef komist í kynni viö, sagði hann. —Maðurinn hverfur. Við vitum aldrei hvers vegna, hvaöan cða mcð hverjum. Svo kemur hann heim, fer bcint inn í kjallara og brennir sig til bana. Var hann gcðveikur eða hvað? —Ekki ber á öðru, svaraöi Bauer. —Viö höfum fjögur vitni og skýrsla tceknimanna styður framburð jreirra. —Hvað um krufningsskýrsluna? vildi Krause vita. —Ég held að Allmann sé ekki búin að kryfja líkið cnnþá. Monika Kurzmann hélt fast við sögu sína. Hún hélt líka svo fast við áfenglð að heili hennar var skadd- aður. Mánaðargamalt lík brennt —Þá átti hann ckki að gefa út dán- arvottorðið. Hringdu til hans og segðu honum að ég vilji fá skýrsluna og það strax. Allmann var hvorki að finna á skrif- stofu sinni né í líkhúsinu. Þar scm hann hafði verið kallaður út að kvöldi til átti hann rétt á fríi á nióti og ltafði tckið sér þaö. Klukkan fimm kom hann og þá var of seint að hcfja krufningu. Tvo nœstu daga var hann upptekinn við önnur verkcfni og þá var komin hclgi. Krausc fékk ekki skýrslu sína fyrr en 3. ágúst. —Hvcr fjárinn cr þetta? hrópaði Krause og varð nánast fjólublár í fram- an þcgar hann las það sem á blaðinu stóð: „Soðinn að utan, rotinn að innan. Maðurinn hefur verið látinn í meira en mánuð. Höfuðkúpan er brotin á fimm stöðum og noer klofin í tvennt eftir sjö högg mcð beittu, þungu áhaldi, líklega öxi. Eitt högg í hnakkann, öll hin að frantan. Krause og Bauer störðu hvor á ann- an andartak. —Varla getur þaö verið öll fjölskyldan, varð Baucr loks aö orði. —Þcint goeti ekki öllum hafa verið svona illa viö hann. —Það gœti hafa verið slys, tautaði Krause. —Eitt þeirra hefur banaö hon- um í ógáti og þau hafa oröiö hroedd og reynt að losa sig við líkið. Hin eru meö- sek. —Gott og vel. sagði Baucr. —En hvcrs vcgna núna? Hann hefur vcriö lát- inn lengi. Hvers vegna í ósköpunum aö bernna hann í kjallaranum hcima hjá sér? Þau hljóta að vera eitthvaö biluð eftir fimm vikur til að koma líkinu eitt- hvert annað. —Þetta er allt kolruglaö, sagði Krause. —Eitt er þó víst: Þau lugu öll að lögreglunni. Við koerum þau fyrir aö leyna staöreyndum viö rannsókn morös og reynum aö draga afganginn upp úr jreim. -Dóttirin játar, sagði Bauer. —Hún er undir lögaldri. Krause kinkaði kolli. —Ég sé enga ástœðu til morösins, hélt Bauer áfram. —Hún hlýtur að vera einhver og þú skalt finna hana, skipaöi Krause. Mismunandi sögur Monika, Elke, Walter og Ulrich voru nú úrskurðuö í goesluvaröhald, flutt til Nurnberg, ákoerö og yfirheyrð. Þegar þcim var sagt að Albcrt hefði verið látinn í noer fimm vikur fyrir brun- ann, komu þau sitt meö hverja söguna. Ulrich sagðist raunar ekki liafa ver- ið viðstaddur jregar Albcrt kom heim en bara sagt þaö sama og hin. Hins vegar gat ekki ekki skýrt hvar hann hafði vcr- iö. Walter Mcyer sagðist vcra gamall og sjóndapur. Einhvcr hcfði komið unt sexleytiö og hann gert ráð fyrir að það vœri Albcrt. Elke Kurzmann sagðist ckki hafa séð neinn koma en þcgar líkið fannst í kjallaranum hefði hún talið víst að það voeri af föður hennar. —Hvernig gat ég vitað að það hefði legið þarna allan tím- ann? spurði hún. —Hann hcfur líklega stytt sér aldur þcgar hann hvarf. —Þá voeri har-p sá fyrsti sem gerði þaö með því að kljúfa á sér höfuðið með öxi, sagði Krause þurrlega. —Hann goeti hafa dottið á öxina, þegar hann var höggva í eldinn, stakk Elke upp á. Saga Moniku Kurzmann var ein- kennilcgust: —Ég sá hann grcinilega, sagpði hún. —Hann kom niður götuna mcö tvo bcnsínbrúsa og fór inn um kjallaradyrnar. Ef hann var þcgar dáinn þá hlýtur þctta að ghafa vcrið aftur- ganga hans. —Hvernig veistu hvaö /ar í brúsun- um? vildi Krause vita. —Það stóð utan á jrcim, svaraði hún og raunar höfðu fundist tvcir mcrktir bensínbrúsar í kjallaranum. Nú var lcitaö betur í kjallaranum og á heimilinu og undir elhúsbckknum fannst öxi, ötuð storknuðu blóði. Rann- sókn leiddi í Ijós að blóöflokkurinn var sá sami og Albcrts. Einnig voru á axar- blaðinu nokkur mannshár og ögn af hcilavcf. Krausc gerði sé miklar vonir varö- andi öxlina vegna fingrafara scm kynnu að finnast á skaftinu en þau rcyndust öll kámuð og gagnslaus. Hvert þeirra var morð> inginn? —Skylduin við nokkurn tíma ráöa frarn úr jxssu? spuröi Bauer. —Við get- um ckki ákoert þau öll fjögur fyrir morð- ið. Öxi er bara eins manns vcrkfceri og við vitum ckki hver liélt á hcnni. Jafnvcl gamli maðurinn hefði gtað jrað cf hann hcföi komiö aö Albcrt óvörum. Auðvitað höfðu líkamslcifarnar nú vcrið rannsakaöar nánar. Allmann hélt því fram að fyrsta höggið hcfði vcrið greitt aftan frá og hin síöan cftir að Al- bcrt var fallinn á bakíð á gólfið. Bauer gckk illa að ftnna skiljanlega ástœöu fyrir morðinu. Þrátt fyrir þaö sem fjölskyldan hafði sagt þá benti ckk- ert til að Albert hcfði átt ástkonu. Grannkonan Ircnc Mueckler þótti lík- legust og hún játaði fúslega að þau Al- bert hefðu oft spjallað saman á kránni. —Það vœri skiljanlegt, sagöi Bauer. —Hún er eins og kymbomba í vcxtinum og fráskilin að auki. —Gallinn er bara sá aö ekkért bendir til að hann hafi stig- ið fœti inn fyrir dyr heima hjá henni. Þau töluðu saman yfir limgeröiö, á göt- unni cða kránni. —Það skiptir cngu, sagði Krausc. —Hann var ekki myrtur fyrir framhjá- hald. Það cr of lítil ástœöa. —Ekki voru það peningar, sagði Bauer. —Hann átti ckkcrt og einu tekjur heimilisins síöan hann féll frá eru þœr sem Monika hefur af gluggatjalda- saumi. —Þau vita öll sannleikan, sagöi Krause fastmœltur. —Þau Iugu öll og gera þaö enn nema þau séu öll geðveik og það er ennþá ótrúlegra. —Ég athuga það samt, sagði Bauer. —1 jxrrpi af jxssari stœrð vita allir cf einhvcr hefur hitt gcöloekni eða sál- frœöing. Ekkert hinna fjögurra grunuðu haföi veriö undir hendi geðloeknis. Hins vegar létu margir jxrrpsbúar í það skína aö Moniku Kurzmann veitti ekki af aö tala viö sálfrœðing. Hún vœri áfengis- sjúklingur og hefði verið allt frá ferm- ingaraldri. Ekki vœri ólíklegt að um heilaskemmdi vœri aö roeða og Baucr gat jress aö kannski heföi hún séð drauginn. Var sifjaspell ástœðan? Krausc lét sér fátt um finnast og sagöi: —Þá cr líklegra að hún hafi taliö sig vera aö slátra svíni. Ég hallast að því aö hún hafi myrt mann sinn ein. Fólk sem hefur drukkiö svona lengi er óútreiknanlcgt. Ég hcf kynnst því áður. Hvað Krause taldi skipti engu, því hann gat ckkcrt sannað enn Engin ástœöa fannst fyrir morðinu og ekkcrt

x

Tíminn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.