Tíminn - 13.01.1990, Síða 6
14
HELGIN
Laugardagur 13. janúar 1989
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAIV
Er hœgt að fyrirfara sér
með axarhöggi í höfuðið?
Maður hvarf en kom aftur mánuði síð-
ar, fór beint inn í kjallara, klauf á sér
höfuðið með öxi, hellti síðan yfir sig
bensíni og kveikti í. Var hœgt að œtl-
ast til að lögreglan tryði þessu?
Þann 15. júlí 1987 tilkynntu Karl og Emma Kurzmann að sonur
þeirra vœri týndur. Þau tóku fram að Albert fengi sér að vísu stund-
um meira neðan í því en góðu hófi gegndi og svœfi iðulega úr sér úti
í bœ. Hins vegar hafði englnn séð hann í meira en hálfan mánuð og
svo langan tíma þyrftl hann ekki til að láta renna af sér.
í ofanálag vœri hann svo áreiðanlega búinn að missa vinnuna.
Gömlu hjónin rœddu við varðstjóra lögreglunnar í Numberg sem er
um 17 km norðan við þorpið Röttenbach þar sem þau og Albert áttu
heima. Þar eru íbúar aðeins 723 sálir og engin lögregla á staðnum.
í Nurnberg býr hins vegar yfir hálf milljón manna.
Varðstjórinn lofaði að athuga málið og Kurzmann—hjónin fóru heim
í trausti þess. Þýska lögreglan er lítið fyrir að trassa hlutina þótt sitt-
hvað misjafnt megi eflaust um hana segja.
Síödcgis sama dag ók varöstjórinn
til Röttenbach og rœddi við ciginkonu
Albcrts, hina 37 ára Moniku Kurz-
mann.Hún sagöist ckki hafa haft fyrir
því aö tilkynna hvarf manns síns af því
hún vissi að hann hcfði stungið af mcð
annarri konu. Hann kœmi aftur þcgar
hann yrði leiður á henni. Hún gaf fylli-
lega í skyn að sér vccri alvcg sama hvort
hann kccmi eöa ekki.
l£lkc, 17 ára dóttir þeirra staöfcsti
orð móður sinnar, svo og sjötugur faðir
Moniku, Waltcr Mcycr scm bjó hjá
þeim. Þau sögðu að Albcrt vccri
drykkjurútur og kvcnnamaður og að
þctta vceri ckki í fyrsta sinn scm hann
hyrfi. Hins vcgar hcföi hann aldrci áöur
vcriö svona Iengi burtu cn hann kcemi
áreiðanlcga.
Nágrannarnir voru öllu mildari í
dómum um Albcrt. Vissulcga þótti hon-
um bjórinn góður og hann átti til aö gcfa
stúlkum hýrt auga cn hann vceri ckki
drykkjurútur og áhugi hans á öðrum
konum vceri sára mcinlaus. Flestir
kunningjar Albcrts voru sammála
þcssu.
Skildi allt eftir
Elkc dóttir hans sagði aö þau pabbi
sinn vœru heimsins bcstu vinir. Unnusti
hcnnar, hinn 19 ára Ulrich Boos var
nánast fluttur inn á hcimilið. Varö-
stjórinn var ekki laus við að vcra gram-
ur þegar hann sncri til Nurnbcrg. Hann
hafði fengið lýsingu á týnda manninum
og fingraför hans af tannburstaglasi cn
hcfði allt eins gctað verið kyrr á skrif-
stofunni. Engin vísbending fannst um
hvað orðið hefði af Albcrt.
A hinn bóginn þótti sitthvað bcnda
til þess að eitthvað hcfði komið fyrir
hann. Tannburstinn hans og rakdótið
var á sínum stað og bíllinn stóð heima
við hús. Maður sem styngi af meö ann-
arri konu toeki þctta yfirlcitt með scr.
Varðstjórinn vildi gcra hlutina al-
mennilcga svo hann hafði samband við
slysadcildir sjúkrahúsa og spurði hvort
nokkur ónafngreindur, þrekvaxinn maö-
ur meö yfirskegg heföi vcriö lagður inn
síðustu daga júnímánaðar. Albcrt kom
síöast til vinnu 24. júní og nefndi ckki
að hann vœri að fara ncitt. Þar sem hann
var eini bílasprautarinn á viðgeröar-
vcrkstœöinu hafði fjarvcra hans þcgar
valdið töfum og óþcegindum.
Enginn maður sem lýsingin átti við
fannst á sjúkrahúsum. Síöasti ónafn-
grcindi maöur haföi veriö lagöur inn um
miöjan júní og var nú kominn til síns
heima. Ekki var um marga aöra mögu-
leika aö rœða. Varðstjórinn sendi lýs-
ingu á Albert tii allra lögreglustööva í
suðurhluta landsins og loks hringdi
hann til vinnuvcitanda Alberts í Röt-
tcnbach og spurði hvort hann heföi tck-
ið laun sín fyrir júní. Svo var ekki.
Nú fór varðstjórinn mcð upplýsing-
arnar um Albert til rannsóknarlögrcgl-
unnar og afhenti þœr Manfred nokkrum
Krause scm hafði mcð höndum rann-
sókn mála í nágrannahéruðum þar scm
lítil scm cngin löggoesla var. Þcir bjugg-
ust ekki við að meira vceri hœgt að gera
að svo stöddu cn kom saman um að
málið vœri grunsamlegt. Krausc afhenti
það síðan undirmanni sínum, Gcrd Bau-
cr scm spurði hvað hann œtti aö gera við
það.
Undarlegureldsvoði
—Rannsakaöu það, skrifaðu
skýrslu og scttu hana í skjalaskáp, svar-
aði Krause. —Við getum lítið annað en
mcgum ckki skilja þctta eftir órannsak-
aö.
—Þctta cr skrítiö mál, sagði Baucr
cftir lcsturinn.
—Náunginn cr of ungur til að þetta
sé alvarlcgt tilfclli af „gráa fiðringnum"
og hann virðist ckki hafa tckið ncitt með
sér, ckki cinu sinni pcninga. Moetti ckki
athuga mcð vinkonuna sem hann stakk
af meö? Hún hlýtur að vera týnd líka.
Ef vinkona Alberts var týnd þá
hafði enginn tilkynnt hvarf hcnnar og
stúlkur sem horfið höfðu af svœðinu
síðan
í júnílok voru allar of ungar til að
hafa áhuga á fertugum manni.
Bauer var enn að lcita konunnar í
júlílok þcgar kallað var á slökkvilið til
Röttenbach. Eldur var laus í kjallaran-
um hjá Moniku Kurzmann og fjölskyld-
an stóð úti í garöi, augsýnilega í miklu
uppnámi. Þau sögðu að Albert hcfði
komið hcim og kveikt í sjálfum sér t
kjallaranuHonum hafði greinilega tekist
það vcl. Þótt hœgt voeri að bjarga húsinu
þá var kjallarinn eitt logandi víti og þeg-
ar loks var búið aö slökkva, var harla lít-
iö eftir af Albert Kurzmann.
Samkoemt þýskum lögum er það
morö ef einhvcr er drepinn, jafnvel þótt
fórnarlambiö sé viökomandi sjálfur. Því
var Krause lögregluforingja gert viövart
og hann scndi Baucr þcgar í staö til Röt-
tcnbach.
Ekki hafði verið hrcyft við lfkinu.
Það lá á öskuhrúgu sem eitt sinn haföi
verið gamall svefnsófi og fleiri hús-
gögn, dýnur og alls kyns dót. Ekki voru
vandkvceði á aö bcra kcnnsl á líkið því
Monika, faöir hcnnar, Elkc og Ulrich
sögðu öll aö þctta vœri Albert. Hann
hafði farið inn í kjallarann með tvo
bcnsínbrúsa og virst örvinlaöur.
—Það er ekki ólíklegt, sagði Bauer.
—Ég þarf aö taka skýrslu af ykkur öll-
um.
Framburöur allra fjögurra var sam-
hljóða. Albert hafði komið heim um
sexlcytið þetta kvöld með tvo bensín-
brúsa og farið inn um kjallaradyrnar án
þess að segja orð. Skömmu síöar gaus
reykur og eldur upp stigaganginn og
þau höfðu kallaö á slökkviliöiö.
Dánarvottorð án krufn-
ingar
Þcgar hér var komið sögu var
klukkan tœplcga níu um kvöldið og
Baucr hringdi til Krause. —Kurzmann
virðist hafa fyrirfariö sér, sagði hann.
—Það eru fjögur vitni að því og eitt
þeirra cr ekki úr fjölskyldunni. Hvað á
ég aö gera?
Kallaðu Allmann lögreglulcekni til
og láttu hann skoða líkamsleifarnar,
svaraöi Krause. —Mcr finnst eitthvað
bogið við þetta.
—Hvað á ég að gcra við þctta?
spuröi Allmann þegar hann kom á stað-
inn. —Það er ekkert eftir af manninum.
—Athugaöu það samt og skrifaðu
skýrslu, svaraði Baucr. —Krausc vill
liafa þctta allt formlcgt.
—Af hvcrju eru þá engir toekni-
mcnn hérna? vildi Allntann vita en fékk
það svar að þcir voeru á leiöinni.
Tœknimenn kontu ckki fyrr en um
11—lcytið og tóku þcgar að athuga
hvcrn krók og kima í brunnum kjallar-
anum. Enn hafði líkiö ckki vcriö hreyft.
Albert Kurzmann var sakaöur um
margt misjafnt en þegar sakleysl
hans sannaölst var það of seint
Niðurstaðan varð sú að Albcrt
Kurzmann hcföi tínt saman cldfimt dót,
raðaö því upp í haug, prílað upp á allt
saman og hcllt bcnsíni yfirþað og sjálf-
an sig og kveikt síöan í. Ekkert benti til
annars.
—Gott og vcl, sagði Baucr við All-
mann. —Skrifaðu sjálfsmorð á dánar-
vottoröiö, förum með líkiö til krufning-
ar og háttum svo.
Dánarvottoröið var skrifað, líkiö
vafið í plast, sctt í málmkistu og ekið í
Iíkhúsiö í Nurnbcrg. Vettvangsrannsókn
lauk og allir gcngu til náða.
Morguninn eftir var Krause sagt frá
gangi mála en hann var ekki ánoegður
meö hlutina. —Þetta cr citt ómöguleg-
asta mál sem ég hef komist í kynni viö,
sagði hann. —Maðurinn hverfur. Við
vitum aldrei hvers vegna, hvaöan cða
mcð hverjum. Svo kemur hann heim,
fer bcint inn í kjallara og brennir sig til
bana. Var hann gcðveikur eða hvað?
—Ekki ber á öðru, svaraöi Bauer.
—Viö höfum fjögur vitni og skýrsla
tceknimanna styður framburð jreirra.
—Hvað um krufningsskýrsluna?
vildi Krause vita.
—Ég held að Allmann sé ekki búin
að kryfja líkið cnnþá.
Monika Kurzmann hélt fast við
sögu sína. Hún hélt líka svo fast við
áfenglð að heili hennar var skadd-
aður.
Mánaðargamalt lík
brennt
—Þá átti hann ckki að gefa út dán-
arvottorðið. Hringdu til hans og segðu
honum að ég vilji fá skýrsluna og það
strax.
Allmann var hvorki að finna á skrif-
stofu sinni né í líkhúsinu. Þar scm hann
hafði verið kallaður út að kvöldi til átti
hann rétt á fríi á nióti og ltafði tckið sér
þaö. Klukkan fimm kom hann og þá var
of seint að hcfja krufningu. Tvo nœstu
daga var hann upptekinn við önnur
verkcfni og þá var komin hclgi. Krausc
fékk ekki skýrslu sína fyrr en 3. ágúst.
—Hvcr fjárinn cr þetta? hrópaði
Krause og varð nánast fjólublár í fram-
an þcgar hann las það sem á blaðinu
stóð: „Soðinn að utan, rotinn að innan.
Maðurinn hefur verið látinn í meira en
mánuð. Höfuðkúpan er brotin á fimm
stöðum og noer klofin í tvennt eftir sjö
högg mcð beittu, þungu áhaldi, líklega
öxi. Eitt högg í hnakkann, öll hin að
frantan.
Krause og Bauer störðu hvor á ann-
an andartak. —Varla getur þaö verið öll
fjölskyldan, varð Baucr loks aö orði.
—Þcint goeti ekki öllum hafa verið
svona illa viö hann.
—Það gœti hafa verið slys, tautaði
Krause. —Eitt þeirra hefur banaö hon-
um í ógáti og þau hafa oröiö hroedd og
reynt að losa sig við líkið. Hin eru meö-
sek.
—Gott og vel. sagði Baucr. —En
hvcrs vcgna núna? Hann hefur vcriö lát-
inn lengi. Hvers vegna í ósköpunum aö
bernna hann í kjallaranum hcima hjá
sér? Þau hljóta að vera eitthvaö biluð
eftir fimm vikur til að koma líkinu eitt-
hvert annað.
—Þetta er allt kolruglaö, sagði
Krause. —Eitt er þó víst: Þau lugu öll
að lögreglunni. Við koerum þau fyrir aö
leyna staöreyndum viö rannsókn morös
og reynum aö draga afganginn upp úr
jreim.
-Dóttirin játar, sagði Bauer. —Hún
er undir lögaldri. Krause kinkaði kolli.
—Ég sé enga ástœðu til morösins,
hélt Bauer áfram.
—Hún hlýtur að vera einhver og þú
skalt finna hana, skipaöi Krause.
Mismunandi sögur
Monika, Elke, Walter og Ulrich
voru nú úrskurðuö í goesluvaröhald,
flutt til Nurnberg, ákoerö og yfirheyrð.
Þegar þcim var sagt að Albcrt hefði
verið látinn í noer fimm vikur fyrir brun-
ann, komu þau sitt meö hverja söguna.
Ulrich sagðist raunar ekki liafa ver-
ið viðstaddur jregar Albcrt kom heim en
bara sagt þaö sama og hin. Hins vegar
gat ekki ekki skýrt hvar hann hafði vcr-
iö.
Walter Mcyer sagðist vcra gamall
og sjóndapur. Einhvcr hcfði komið unt
sexleytiö og hann gert ráð fyrir að það
vœri Albcrt.
Elke Kurzmann sagðist ckki hafa
séð neinn koma en þcgar líkið fannst í
kjallaranum hefði hún talið víst að það
voeri af föður hennar. —Hvernig gat ég
vitað að það hefði legið þarna allan tím-
ann? spurði hún. —Hann hcfur líklega
stytt sér aldur þcgar hann hvarf.
—Þá voeri har-p sá fyrsti sem gerði
þaö með því að kljúfa á sér höfuðið með
öxi, sagði Krause þurrlega.
—Hann goeti hafa dottið á öxina,
þegar hann var höggva í eldinn, stakk
Elke upp á.
Saga Moniku Kurzmann var ein-
kennilcgust: —Ég sá hann grcinilega,
sagpði hún. —Hann kom niður götuna
mcö tvo bcnsínbrúsa og fór inn um
kjallaradyrnar. Ef hann var þcgar dáinn
þá hlýtur þctta að ghafa vcrið aftur-
ganga hans.
—Hvernig veistu hvaö /ar í brúsun-
um? vildi Krause vita.
—Það stóð utan á jrcim, svaraði hún
og raunar höfðu fundist tvcir mcrktir
bensínbrúsar í kjallaranum.
Nú var lcitaö betur í kjallaranum og
á heimilinu og undir elhúsbckknum
fannst öxi, ötuð storknuðu blóði. Rann-
sókn leiddi í Ijós að blóöflokkurinn var
sá sami og Albcrts. Einnig voru á axar-
blaðinu nokkur mannshár og ögn af
hcilavcf.
Krausc gerði sé miklar vonir varö-
andi öxlina vegna fingrafara scm kynnu
að finnast á skaftinu en þau rcyndust öll
kámuð og gagnslaus.
Hvert þeirra var morð>
inginn?
—Skylduin við nokkurn tíma ráöa
frarn úr jxssu? spuröi Bauer. —Við get-
um ckki ákoert þau öll fjögur fyrir morð-
ið. Öxi er bara eins manns vcrkfceri og
við vitum ckki hver liélt á hcnni. Jafnvcl
gamli maðurinn hefði gtað jrað cf hann
hcföi komiö aö Albcrt óvörum.
Auðvitað höfðu líkamslcifarnar nú
vcrið rannsakaöar nánar. Allmann hélt
því fram að fyrsta höggið hcfði vcrið
greitt aftan frá og hin síöan cftir að Al-
bcrt var fallinn á bakíð á gólfið.
Bauer gckk illa að ftnna skiljanlega
ástœöu fyrir morðinu. Þrátt fyrir þaö
sem fjölskyldan hafði sagt þá benti ckk-
ert til að Albert hcfði átt ástkonu.
Grannkonan Ircnc Mueckler þótti lík-
legust og hún játaði fúslega að þau Al-
bert hefðu oft spjallað saman á kránni.
—Það vœri skiljanlegt, sagöi Bauer.
—Hún er eins og kymbomba í vcxtinum
og fráskilin að auki. —Gallinn er bara
sá aö ekkért bendir til að hann hafi stig-
ið fœti inn fyrir dyr heima hjá henni.
Þau töluðu saman yfir limgeröiö, á göt-
unni cða kránni.
—Það skiptir cngu, sagði Krausc.
—Hann var ekki myrtur fyrir framhjá-
hald. Það cr of lítil ástœöa.
—Ekki voru það peningar, sagði
Bauer. —Hann átti ckkcrt og einu tekjur
heimilisins síöan hann féll frá eru þœr
sem Monika hefur af gluggatjalda-
saumi.
—Þau vita öll sannleikan, sagöi
Krause fastmœltur. —Þau Iugu öll og
gera þaö enn nema þau séu öll geðveik
og það er ennþá ótrúlegra.
—Ég athuga það samt, sagði Bauer.
—1 jxrrpi af jxssari stœrð vita allir cf
einhvcr hefur hitt gcöloekni eða sál-
frϚing.
Ekkert hinna fjögurra grunuðu
haföi veriö undir hendi geðloeknis. Hins
vegar létu margir jxrrpsbúar í það skína
aö Moniku Kurzmann veitti ekki af aö
tala viö sálfrœðing. Hún vœri áfengis-
sjúklingur og hefði verið allt frá ferm-
ingaraldri. Ekki vœri ólíklegt að um
heilaskemmdi vœri aö roeða og Baucr
gat jress aö kannski heföi hún séð
drauginn.
Var sifjaspell ástœðan?
Krausc lét sér fátt um finnast og
sagöi: —Þá cr líklegra að hún hafi taliö
sig vera aö slátra svíni.
Ég hallast að því aö hún hafi myrt
mann sinn ein. Fólk sem hefur drukkiö
svona lengi er óútreiknanlcgt. Ég hcf
kynnst því áður.
Hvað Krause taldi skipti engu, því
hann gat ckkcrt sannað enn Engin
ástœöa fannst fyrir morðinu og ekkcrt