Tíminn - 27.01.1990, Blaðsíða 8

16
HELGIN
Laugardagur 27. janúar 1990
I TIMANS RAS
ATLI
MAGNÚSSON:
M
Innri fjársjóður
Fyrir svo sem tuttugu og fimm
árum varö „bylting“ í höfuðborg Is-
lands hvaö snerti ilmvatns og feg-
urðarlyfjabúðir hverskonar. Braut-
ryðjendur, sem kunnu að nema kall
límans, setlu upp tvœr eða þrjár þœr
fyrstu hér um bil samtímis og
kynnlu um leiö fjölda ódáins-
smyrsla, sem ekki höföu verið á
boðstólum áður, en þorri manna
hafði fram til þessa tíma notasl við
Nivea — og Atrixáburðinn eina
saman og ilmvatnið „Paris Soir“.
Viðtökur við nýbreytninni urðu svo
framúrskarandi að fyrr en varði
rann lieill múgur á lyktina (í bók-
staflegasta skilningi!) og snyrti-
vörubúö spralt upp í hverju skoti
viö helstu verslunargölur, sem yfir
varð komist. En eins og gengur
uröu ýmsir höndum seinni og tókst
ekki að anda sínum „fragrance" í vit
kaupenda, fyrr en „boom“ — ið var
afstaöið. Sorglega lagera dagaði
uppi í bílskúrum og kjöllurum, þar
sem þeir söfnuðu ryki og dráttar-
vöxtum, umvatðir þungu ilmskýi
nœturliljunnar og lólusblómsins.
Því er þessi saga sögö hér að hún
hefur síðan verið að endurlaka sig í
margvíslegu formi, eftir að stofnun
smellinna fyrirtœkja varð að því
vinsœla tómstundagamni, sem hún
œ síðan hefur verið. Eftir að menn
fylltust tortryggni gagnvart stofnun
sjoppa skaut upp vídóleigunni, sem
þólti hreint upplagt Ijölskyldugam-
an að spreyta sig á. Hún var ekki
jafn áhœttusamt fyrirtœki og t.d.
tískubúð. Byrja mátti smátt með því
að úlvega sér brúkaða spóluskrjóða
og leigja þá út fyrir lílið og fœra svo
út kvíarnar. En margur brenndi sig á
því að allir hölðu þegar séð Casa-
blanca og Goldfinger og það var
tómlegt um að litast í vindlakassan-
um, þegar mamma gamla eða eða
Gussi (15 ára sonur í fjölsky ldunni)
röllu heim af vaktinni eftir lokun.
Um síðir var ekki um annað að
rœða en gefast upp fyrir köldum
veruleika, skrá „ábatasamt fyrir-
tœki í örum vexti" til sölu hjá nœsta
fasteignasala og bjarga því sem
bjarga mátti með að halda sparlegar
en nokkru sinni á því sem Verslun-
armannfélagstaxtinn í „aðalstarf-
inu“ leyfði.
En nú upp á síðustuna hafa
margir gert sér ljóst að þeir höfðu
farið yfír lœkinn að sœkja vatn. Þeir
höfðu gleymt að oft er sá auðurinn
bestur, sem býr í mönnum sjálfum.
Þeim haíði sést yfir að allra handa
feilspor þeirra og yfirsjónir á lífs-
leiðinni voru í raun og sannleika
fólginn fjársjóður. Þessa auðlegð
mátti töfra fram á þann einfalda hátt
að opna hjarta sitt í œvisögu.
Hrœðileg ölœðisglöp, stœrstu brim-
sjóir í stormasömum hjónaböndum,
grátbólgnar andvökur — allt kunni
þetta að breytast í skírasta gull á
nótlinni helgu, sem eins og kunnugt
er hefur löngu tekið við af Jóns-
messunóttinni, sem óskastund
þeirra er þora að láta draumana rœt-
ast. Skriftastólar bókaforlaganna
hafa því verið troðnir hin síðustu ár-
in af játendum þessara einföldu
sanninda og margir hafa öðlast
hjálprœöi og fengið inngöngu í ríki
hinna efnalega sjálfstœðu. En þó
bendir margt til að einnig þessi
gullni vegur kunni senn að lokast,
eins og gerðist í ilmvatns „boom“
— inu foröum daga. Guð jólamark-
aðarins er sagður vera farinn að
þreytast á œðrunarbunu örmagna
sálna og œ fœrri eru „útvaldir“.
Margir munu hafa gengið slyppir
frá á síðustu friðarhátíð. Þeir sem
því vonast eftir áheyrn á komandi
jólum skulu þess vegna búa sig
undir að verða að hafa jántingarull-
una œrlega krassandi og draga ekk-
ert undan, opna sér þœr fossandi
undir opinberandi sannleika, sem
einar fá hrœrt pyngjurnar til að ljúk-
ast upp. Nú duga ekki nema virki-
legar stórsyndir meir.
Gettu nú
Lausnin á spurningu okkar
síðast var sú að við vorum
stödd uppi á Hengli.
Á myndinni hér með sjáum
við til Búrfells og Heklu. En
spurningin er — hvar er Ijós-
myndarinn staddur, þegar
hann tekur myndina?
KROSSGATA